Bloggang.com : หลังจอ : Always : Sunset on Third Street หนังธรรมดาที่น่าดู

Always : Sunset on Third Street หนังธรรมดาที่น่าดู

วันนี้อยากไปดูหนังมากๆ เรื่อง X-Men3 ก็ไปดูมาแล้วหละ ก็เลยไปดูเรื่อง Always: Sunset on Third Street ซึ่งความจริงเราอยากดูมานานแล้วหละ แต่ไม่มีโอกาสได้ดู เพราะรอบฉายที่ลิโด้ไม่ค่อยอำนวยให้เราเท่าไร เราอยากดูหลังเลิกงาน ก็มีแต่รอบ 17.30 ไม่ก็ 20.15 ไปเลยหละ รอบ 17.30 ก็ไม่ต้องพูดถึง ออกจากงานได้ 17.30 ตรงก็ถือว่าเก่งแล้วหละ แต่...........เป็นไงเป็นกันก็แล้วกัน แอบโดดงานออกจากที่ทำงาน 17.00 เหอๆ เพราะว่าเดือนหน้าเป็นต้นไป ต้องทำโปรเจ็คคงไม่ได้ออกจากที่ทำงานเร็วแน่ๆ

ย้อนกลับไปในปี 2501 หรือ ประมาณ 48 ปีที่แล้ว ขณะที่หอโตเกียวกำลังอยู่ระหว่างการก่อสร้าง – ยังมีชุมชนเก่าแก่แห่งหนึ่งตั้งอยู่บนถนนสายที่ 3 ในกรุงโตเกียว ซึ่งมีหลากหลายเรื่องราวของหลากหลายผู้คน ที่พำนักอาศัยอยู่ในชุมชนแห่งนั้น...

1. ซูสุกิ -เจ้าของร้านซ่อมรถยนต์เล็กๆ ที่ชื่อ ซูสุกิ ออโต กับภรรยาของเค้า และลูกชายน่ารักวัยกำลังซน อิปเป

2. มัตสุโกะ เด็กสาวจากต่างจังหวัดที่หวังเข้ามาทำงานที่โตเกียวกับบริษัทซูสุกิ ออโต แต่บริษัทซูสุกิ ออโต ที่เธอต้องมาทำงาน กลับเป็นเพียงร้านซ่อมรถยนต์เล็กๆ เท่านั้น

3. ริวโนะสุเกะ เจ้าของร้านขายขนมเด็กๆ ซึ่งตั้งอยู่ตรงข้ามกับซูสุกิ ออโต ที่ใฝ่ฝันว่าจะเป็นนักเขียน แต่ดูเหมือนว่าการก้าวเป็นนักเขียนมืออาชีพของเขาจะไม่ค่อยประสบความสำเร็จเท่าไรนัก

4. ฮิโรมิ เจ้าของร้านขายเหล้า หญิงสาวที่ริวโนะสุเกะแอบหลงรัก

5. ชินโนะสุเกะ เด็กชายร่างเล็ก วัยเดียวกับอิปเป ที่โดนแม่ทิ้งไป ทำให้จับผลัดจับผลูมาอยู่กับฮิโรมิ แต่ทำไปทำมาก็ต้องไปอยู่กับริวโนะสุเกะ และเป็นเด็กที่ชอบผลงานของริวโนะสุเกะมาก และมีความสามารถพิเศษในการเขียนนิทานด้วย

6. คุณหมอ.....(จำชื่อไม่ได้) เป็นเหมือนคุณหมอประจำชุมชนถนนสายที่ 3 แห่งนี้ เคยมีครอบครัวที่น่ารัก ภรรยาและลูกสาว แต่ต้องสูญเสียภรรยาและลูกเนื่องจากโดนระเบิด ทำให้คุณหมอเสียใจอยู่ทุกวันนี้ ฉายาของคุณหมอที่อิปเปตั้งให้ ก็คือ คุณหมอยักษ์..........เหอๆ เด็กๆ กลัวเข็ม ก็เลยเห็นคุณหมอเป็นยักษ์

หนังเรื่องนี้เหมือนเป็นหนังธรรมดา ดูเรื่อยๆ เป็นการเล่า lifestyle ของคนญี่ปุ่นเมื่อหลายสิบปีให้เราดู เราดูเรื่องนี้ไปหัวเราะบ้าง เศร้าบ้าง หลากหลายอารมณ์ แต่ดูแล้วไม่เบื่อเลย มีหลายฉากที่ดูไปแล้วได้อารมณ์ร่วมเหมือนเราไปอยู่ในเหตุการณ์นั้นเลย ไม่ว่าจะเป็น

- ฉากที่ทีวีเครื่องแรกมาที่ชุมชนถนนสายที่ 3 ที่บ้านของอิปเป เพื่อนบ้านมาเลี้ยงฉลองเหมือนเป็นเหตุการณ์สำคัญ
- ฉากที่ทีวีอยู่ดีๆ ก็ดับ แล้ว ริวโนะสุเกะ อาสาซ่อม รื้อออกมาเป็นชิ้นๆ แต่ผลสุดท้ายแค่ เสียบสายไฟไม่แน่น
- ฉากที่ตู้เย็นเครื่องแรกมาที่บ้านอิปเป ไม่ว่าจะเป็น ซูสุกิ ภรรยาเค้า มัตสุโกะ และ อิปเป ต่างก็ตื่นเต้นไม่แพ้ตอนทีวีเครื่องใหม่มา
- ฉากที่คุณหมอปลอกตัวเป็นซานตาคลอสเอาของขวัญมาให้ชินโนะสุเกะ โดยเป็นการร่วมด้วยช่วยกันของริวโนะสุเกะ และ ฮิโรมินั่นเอง
- ฉากที่ ริวโนะสุเกะขอฮิโรมิแต่งงาน แต่ไม่มีแม้กระทั่งแหวน แต่ฮิโรมิก็เต็มใจรับแหวนล่องหนนั้น
- ฉากที่มัตสุโกะ ทะเลาะกับ ซุสุกิ เพราะต่างฝ่ายต่างเข้าใจผิดกัน

ดูไปเรื่อยๆ ทำให้เราย้อนนึกไปถึงเราตอนเด็กๆ หนังพยายามสอดแทรกอะไรเข้าไปเยอะมาก เอาเป็นว่าเราเล่าได้ไม่หมดหรอก แต่ออกมาแล้วอมยิ้มได้ตลอด

แล้วฉากที่เค้าทำส่วนมากน่าจะใช้คอมพิวเตอร์ กราฟิกเนรมิตกรุงโตเกียวในอดีตทำออกมาได้เนียนมาก

Create Date : 27 พฤษภาคม 2549

Last Update : 27 พฤษภาคม 2549 1:09:17 น.

5 comments

Counter : 629 Pageviews.

ชอบฉากขอแต่งงานมากที่สุดเลยค่ะ

น้ำตาไหลพรากเลย

โดย: สาวไกด์ใจซื่อ

วันที่: 27 พฤษภาคม 2549 เวลา:9:51:10 น.

ไม่รู้ว่าชอบฉากไหนดี (เพราะไม่มีโอกาสไปดู) แต่ชอบ Poster หนังจัง เห็นแล้วนึกถึง Poster หนังไทยสมัยก่อน

โดย: meaw~ meaw~ IP: 203.147.20.35 วันที่: 27 พฤษภาคม 2549 เวลา:22:57:29 น.

สวยดีฮับ

โดย: ริเริ่ม IP: 161.246.1.33 วันที่: 30 พฤษภาคม 2549 เวลา:2:20:12 น.

โดย: โย่ว IP: 58.8.48.194 วันที่: 11 สิงหาคม 2550 เวลา:14:52:46 น.

ดูแล้วแต่ไม่ปิ้งอะค่ะ สำหรับเรามันเรียบง่ายเกินไป เข้าใจที่ผู้กำกับต้องการสื่อ แต่ว่าอารมณ์มันราบเรียบเกินไป เห็นบ้างคนเศร้าด้วย แต่เรากลับไม่ได้รู้สึกเลย

แตว่ารู้สึกติ้นตันฉากที่คนในชุมชนมาดูทีวี เรียกว่าเศร้าเลยก็ได้ ทำไมไม่รู้เหมือนกัน

โดย: ดวงตากระต่าย

วันที่: 18 ตุลาคม 2550 เวลา:13:49:39 น.