|
|
| | 1 |
| 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 |
| 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 |
| 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 |
| 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 |
| 30 | |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
และแล้ววันที่รอคอยก็มาถึง..รักBruceนะคะลูก
หลังจากหายจากบล็อคไปได้เกือบหนึ่งอาทิตย์ และแล้ววันที่รอคอยก็มาถึงซะที กับการเจ็บปวดที่ยาวนานมากๆถึง 27 ชม.กว่าๆ
5.00AM. คุณแม่เริ่มต้นเจ็บท้องตั้งแต่ตีห้าของวันเสาร์ที่ 22 กันยา เจ็บทุกๆสิบกว่านาทีและไม่สม่ำเสมอ ตอนแรกก็ไม่แน่ใจว่าจะใช่รึเปล่าน๊า แต่ก็ขอให้ใช่เถอะ นับตั้งแต่ตอนนั้นก็ไม่ได้หลับอีกแล้ว หาอะไรทำไปเรื่อยเปื่อย สงบจิต สงบใจเตรียมพร้อม หาอะไรกิน เดินไปเดินมาแก้เครียด แต่ก็ไม่หาย
วันนั้นคุณพ่อทำความสะอาดบ้านรอรับลูก ของทุกอย่างวางรอเอาไว้ตรงหน้า พร้อมจะไปรพ.ได้ทันที (แหมคิดว่าจะง่ายๆ..แต่เชอะBruceเค้าไม่เลือกวิธีนั้นค่า)
3.45PM. เราออกไปทานสเต๊กนอกบ้านกันเป็นอาหารกลางวัน เพราะว่าตอนวันเกิดคุณพ่อของลูก เราจำเป็นต้องทานที่บ้าน เพราะไม่รู้ว่าลูกจะออกมาตอนไหน เลยไม่กล้าวางแผนอะไรเป็นพิเศษ ตอนที่ทานอาหารอยู่นั้นคุณแม่ยังคงปวดท้องเรื่อยๆ เหมือนคนเป็นโรคจิตเลยค่ะ นั่งรออาหาร กำส้อมกับมีดแน่นอย่างกับรอจะทำร้ายใคร กินไปทรมานไป แต่ก็กินจนหมด 555 ทั้งขนมทั้งสเต็กเลย (ก็แหมคุณแม่กลัวไม่มีแรงเบ่งลูกนี่คะ)
กลับมาบ้าน เหมือนเดิมไม่มีอะไรคืบหน้า ไม่มีน้ำเดิน ปวดท้องต่อไปเรื่อยๆ รอๆๆๆจนกระทั่ง
5.00AM. นี่มัน24ชม.แล้วนะ เมือ่ไหร่จะออกมาคะลูก.. คุณแม่เริ่มหมดแรงและคิดว่าจะไม่มีแรงเบ่งลูกแล้วแน่ๆ จึงบอกให้คุณพ่อโทรไปที่รพ. จากนั้นเราก็ไปรพ.กันค่ะ และคุณแม่เริ่มเจ็บทุกห้านาทีแล้ว
ไปถึงพยาบาลต้องทำการตรวจปากมดลูก และบอกแม่ว่าเปิด6ซม. แล้ว ไม่ต้องไปไหนแล้ว อาบน้ำ เตรียมรอได้เลย อาบน้ำเสร็จ คุณแม่ก็ไม่มีแรงทั้งตัวเลย แทบจะเดินไม่ได้ ปวดท้องมากๆ พยาบาลเข้ามาตรวจใหม่ บอกว่าเปิด 7ซม.แล้ว และบอกว่าถ้าเปิด 10 ซม.เมื่อไหร่คลอดได้ทันที
คุณแม่ถามว่าเมื่อไร่จะเปิดขนาดนั้น พยาบาลบอกว่าแล้วแต่คนค่ะ แต่โดยทั่วไปอาจจะประมาณ 1ชม.ต่อ 1ซม. .. โอ๊ย..ตายแน่ๆถ้ารออีกสามชม.
หลังจากนั้นคุณแม่ก็ย้ายไปห้องคลอด เค้าเอาสายมาวัดระดับการเต้นของหัวใจBruce ความดันต่างๆ สายอะไรไม่รู้ระโยงระยางไปหมด เจาะน้ำเกลือคุณแม่ด้วย และบอกว่าเป็นยาเร่งคลอด พร้อมกับให้น้ำเดิน แต่ตอนนั้นคุณแม่ไม่รู้เรื่องหรอกค่ะ จะเจาะ จะทำอะไรก็ทำไปเหอะ ไม่สนใจ เพราะมันเจ็บจนฟังใครไม่ออกแล้ว หน้าคุณพ่อลูกแม่ยังไม่มองเลย..(อิอิ..กลายเป็นอริกันไปซะงั้น..)
พยาบาลทำอะไรต่างๆเสร็จตรวจใหม่พร้อมกับบอกว่าปากมดลูกปิด 10ซม.แล้ว ถ้ารู้สึกอยากเบ่งเมื่อไหร่เบ่งเลยนะ คุณแม่ก็เริ่มเลยค่ะ แต่ไม่สำเร็จ คุณแม่หายใจไม่เป็น มันหอบ หายใจไม่ทัน แต่แรงดันมาสุดๆ คุณแม่พยายามอยู่นาน เบ่งประมาณเซ็ตละสามครั้ง หลายทีเหมือนกัน จนขาเป็นตะคริวไปหมดแล้ว ทั้งสองข้าง
คุณแม่บอกพยาบาลว่าไม่ไหวแล้วค่ะหมดแรงเบ่งแล้ว ขอยาบล็อกหลัง แต่พยาบาลบอกว่าตอนนี้ยาบล็อกก็ไม่มีผลแล้วค่ะ ต้องแก๊สเท่านั้น และต้องทนเบ่งให้ได้ สุดท้ายคุณแม่พยายามเบ่งๆๆๆ รวมทั้งสิ่นน่าจะ7-8เซ็ตได้ (ยาที่เค้าให้คุณแม่มันรุมเร้าให้แม่เบ่งเหลือเกิน มันดันสุดๆจนจะหายใจไม่ทันแล้ว)
และสุดท้ายพยาบาลและคุณพ่อบอกว่าเห็นหัวลูกแล้ว ให้แม่เข้มแข็ง ออกแรงให้สุด และคุณแม่ลองเอามือไปจับดู จับโดนหัวและผมลูกด้วย เท่านั้นหล่ะค่ะ ครั้งสุดท้ายที่เบ่ง สุดพลังเลย จนคุณพ่อบอกว่าไม่เคยคิดว่าคุณแม่จะมีพลังเยอะขนาดนี้มาก่อน เพราะเห็นเป็นผู้หญิงอ่อนแอ ไม่ออกกำลังกาย แต่ที่ไหนได้ เบ่งซะคุณพ่อตกใจ
8.57AM. Bruce ของคุณแม่ก็เล่นสไลด์เดอร์ถลาออกมา คุณแม่เห็นลูกออกมาปุ๊ป ความเจ็บปวดหายหมดเลย ดล่งใจมากๆ และพยาบาลก็เอาลูกมาให้คุณแม่กอดทันที และคุณพ่อก็เป็นคนตัดสายสะดือให้ลูก
Bruce ครับ..นาทีต่อจากนั้น คุณแม่ไม่สามารถบรรยายอะไรได้ต่ออีกแล้ว คุณแม่รู้แต่ว่า มันไม่ใช่เพียงคุณแม่ที่ให้กำเนิด Bruce แต่ลูกรู้ไหมคะ..ลูกเป็นคนที่ให้โลกใหม่กับคุณแม่ โลกที่แสนอบอุ่น เปี่ยมไปด้วยความรัก อย่างที่ไม่จำเป็นต้องมีสิ่งใดตอบแทน
คุณแม่ร้องไห้ได้ทุกครั้งที่เห็นหน้าลูก นั่นเป็นน้ำตาแห่งความปลื้มปิติ ชีวิตนี้ที่คุณแม่รอคอยมาถึงแล้ว
ขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายที่คุ้มครองลูกให้ปลอดภัย ให้เราเป็นแม่ลูกกัน ให้คุณแม่มีชีวิตที่มีคุณค่า ขอบคุณที่ส่งลูกมาให้คุณแม่นะคะ
คุณแม่สัญญาว่าจะดูแลลูกอย่างดีที่สุด ยิ่งกว่าชีวิตและจิตวิญญาณของแม่เอง
Bruceครับ..แม่รักลูกนะ
| Create Date : 27 กันยายน 2550 |
| Last Update : 28 กันยายน 2550 7:54:40 น. |
|
13 comments
|
| Counter : 643 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: ฟ้าสวยมาก  วันที่: 28 กันยายน 2550 เวลา:2:06:18 น. |
|
|
|
| โดย: VA_Dolphin วันที่: 28 กันยายน 2550 เวลา:2:21:37 น. |
|
|
|
| โดย: yui (dapumpkin ) วันที่: 28 กันยายน 2550 เวลา:8:16:04 น. |
|
|
|
| โดย: โบค่ะ (bodiamond1 ) วันที่: 28 กันยายน 2550 เวลา:9:15:13 น. |
|
|
|
| โดย: จูหน่านพ วันที่: 28 กันยายน 2550 เวลา:11:32:52 น. |
|
|
|
| โดย: oranuch_sri วันที่: 28 กันยายน 2550 เวลา:16:54:48 น. |
|
|
|
| โดย: aey_tara วันที่: 28 กันยายน 2550 เวลา:17:55:24 น. |
|
|
|
| โดย: บี (such-is-life ) วันที่: 29 กันยายน 2550 เวลา:1:07:13 น. |
|
|
|
| โดย: บี (such-is-life ) วันที่: 29 กันยายน 2550 เวลา:1:09:53 น. |
|
|
|
| โดย: M-i-am วันที่: 2 ตุลาคม 2550 เวลา:15:34:12 น. |
|
|
|
|
|
|
|
รอๆๆๆจนกระทั่ง
น่ารักจังค่ะ คุ้มค่าการรอคอย
น้าเอ็มมารับขวัญหลานบรูซคะ ... เป็นเด็กดีของคุณพ่อคุณแม่นะลูก ...
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [