ครอบครัวหนึ่งในหมู่บ้านรณชัย8ซึ่งย้ายมาจากหมู่บ้านข้างๆมีลูกสาว 2 คนซึ่งเรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้เป็นเรื่องราวของลูกสาวคนโตซึ่งมีชื่อย่อ บ.ใบไม้

            ตอนนั้น บ.ใบไม้ยังเป็นเด็กน้อยนักเรียนชั้น ป.6 .....

............เย็นวันนึงน้องสาวของ บ.ใบไม้ กับเพื่อนเล่นจากหมู่บ้านเดิมที่ตามมาเล่นด้วยกันได้ไปเล่นแบดกับเด็กกลุ่มนึงที่หน้าบ้านของ บ.ใบไม้ บ.ใบไม้สังเกตเห็นจากระเบียงบ้านเด็กกลุ่มนั้นก็ล้วนแต่เป็นเพื่อน รุ่นพี่ รุ่นน้องที่เรียนโรงเรียนเดียวกันกับบ.ใบไม้ทั้งสิ้น ยกเว้น เด็กผู้ชายคนนึง บ.ใบไม้ไม่เคยพบเขามาก่อน บ.ใบไม้อยากเล่นกับพวกเขามาก แต่ด้วยความที่บ.ใบไม้เป็นเด็กขี้อาย จึงไม่กล้าที่จะเข้าไปขอเล่นด้วย บ.ใบไม้ได้แต่มานั่งที่ระเบียงบ้านเพื่อมองดูพวกเล่นกันอย่างสนุกสนานเกือบทุกเย็นบ่อยครั้งที่ บ.ใบไม้สังเกตเห็นเด็กผู้ชายแปลกหน้าคนนั้นชอบมองมาที่บ.ใบไม้ซึ่งนั่งอยู่บนระเบียงบ้านชั้นสองเด็กทั้งสองคนสบตากันบ่อยครั้งก็เริ่มสนใจกันมากขึ้น จนวันนึงบ.ใบไม้ได้รวบรวมความกล้า เข้าไปขอพวกเขาเล่นด้วย บ.ใบไม้บอกพวกเขาว่า บ.ใบไม้เล่นแบดไม่เป็น(ที่จริงแล้วบ.ใบไม้เล่นไม่เก่ง) ขอให้พวกเขาช่วยสอน บ.ใบไม้เล่น เด็กพวกนั้นใจดีมาก ยินดีสอนบ.ใบไม้เล่นแบดกันทุกคน บ.ใบไม้มีความสุขมาก นั่นเป็นครั้งแรกที่บ.ใบไม้ได้ทำความรู้จักและได้เล่นกับพวกเขา และนี่ก็เป็นจุดเริ่มต้น.....

บ.ใบไม้ได้รู้จักและได้เล่นกับเด็กผู้ชายแปลกหน้าคนนั้นและได้รู้ว่าเพื่อนๆที่เล่นด้วยกันเรียกเขาว่า "สดใส"ทั้งสองได้เล่นด้วยกันเกือบทุกเย็น ความชอบพอก็เกิดมีขึ้นพร้อมๆกัน ไม่มีใครรู้มีเพียงเขาทั้งสองที่รู้ใจตัวเอง ความรู้สึกในใจนั้นมากขึ้นทุกวัน จนคืนนึงหลังจากเล่นกันเสร็จแล้วบ.ใบไม้ได้เข้านอนกับน้องสาวที่ห้องนอนติดระเบียงหน้าบ้าน บ.ใบไม้ยังนอนไม่หลับจึงได้ยินที่สดใสเปิดเผยความในใจกับ ด.เด็กซึ่งเป็นเพื่อนโรงเรียนเดียวกันกับบ.ใบไม้ และพี่ ล.ลิงซึ่งเป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียนของ บ.ใบไม้ ซึ่งเล่นแบดด้วยกันสดใสพูดกับทั้งสองคนว่าเขาชอบ บ.ใบไม้ ทันใดนั้นพี่ ล.ลิงก็พูดขึ้นว่าเขาก็ชอบบ.ใบไม้เช่นกัน สดใสและพี่ ล.ลิงก็ไม่มีใครยอมใคร ทั้งสองคนมาร้องเพลงจีบบ.ใบไม้ที่หน้าบ้าน จนแม่ของ บ.ใบไม้ได้ยิน จึงออกจากห้องนอนมาที่ห้องนอนของบ.ใบไม้กับน้องสาว และออกไปที่ระเบียงบ้าน บอกสดใสกับพี่ ล.ลิงว่า"มันดึกแล้ว กลับบ้านไปนอนได้แล้ว" แค่นั้น ทั้งหมดก็วงแตก

เย็นวันถัดมา...บ.ใบไม้ออกมาหน้าบ้านเพื่อหาเพื่อนเล่น แต่ก็ไม่เห็นใคร แล้วสักพักนึงบ.ใบไม้ก็ได้ยินเสียงเชียร์มาจากข้างบ้าน จึงเดินไปดู ก็ได้เห็นสดใสกับพี่ ล.ลิงแข่งกันปีนป่าย โดยมี ด.เด็กเป็นกรรมการตัดสินอยู่ข้างล่าง ด.เด็กบอกกับบ.ใบไม้ว่าทั้งสองคนนั้นแข่งกันทำแต้มแย่ง บ.ใบไม้ (ซึ่งเป็นวิธีแบบเด็กๆ)ด.เด็กถาม บ.ใบไม้ว่าเชียร์ใคร บ.ใบไม้ไม่ได้ให้คำตอบ แต่บ.ใบไม้รู้ว่าตัวเองชอบสดใสมาก่อนแล้ว ด้วยความที่ บ.ใบไม้ชอบเล่นปีนป่ายโลดโผนแบบเด็กผู้ชายมาตั้งแต่เด็ก จึงอยากเล่นปีนป่ายกับสดใสและพี่ ล.ลิงพอสดใสรู้ว่า บ.ใบไม้อยากเล่นปีนด้วย สดใสก็พูดลงมาว่า "บ.ใบไม้อย่าขึ้นมามันอันตราย" บ.ใบไม้ได้ยินดังนั้นก็ยิ่งชอบสดใสมากขึ้นไปอีกบ.ใบไม้ก็รอสดใสกับพี่ ล.ลิงอยู่ข้างล่างกับ ด.เด็ก ทั้งสองคนแข่งกันเสร็จผลปรากฏว่าสดใสชนะ(เนื่องจากสดใสตัวเล็กและปราดเปรียวกว่าพี่ ล.ลิง)ทั้งสองจึงมาแข่งงัดข้อกันต่อ ผลปรากฏว่าพี่ ล.ลิงชนะ(เนื่องจากพี่ล.ลิงตัวใหญ่และแรงเยอะกว่าสดใส) บ.ใบไม้ขอเล่นงัดข้อด้วยแต่ขอเล่นกับสดใสแค่คนเดียว เพราะคนอื่นแรงเยอะ เมื่อ บ.ใบไม้ได้งัดข้อกับสดใสบ.ใบไม้ล้มมือสดใสได้อย่างง่ายดายเพราะสดใสไม่ใช้กำลังกับบ.ใบไม้เลยแม้แต่นิดเดียว บ.ใบไม้อยากชนะแบบยุติธรรม จึงบอกให้สดใสไม่ต้องอ่อนให้แต่ไม่ว่าจะงัดข้อกับสดใสอีกกี่ครั้ง สดใสก็ไม่ใช้กำลังกับ บ.ใบไม้เลยสักครั้ง (บ.ใบไม้จึงไม่คิดว่ามีใครชนะ)ทำให้ บ.ใบไม้ชอบสดใสมากขึ้นไปอีก เมื่อพี่ ล.ลิงเห็นบ.ใบไม้งัดข้อกับสดใสแต่ไม่ยอมงัดข้อกับพี่ ล.ลิง (ที่จริงบ.ใบไม้ไม่ยอมงัดข้อกับพี่ ล.ลิงเพราะกลัวแพ้) พี่ ล.ลิงจึงพูดขึ้นว่า "ทำไมบ.ใบไม้ไม่ยอมงัดข้อกับพี่ ทำไมมันได้จับมือ บ.ใบไม้ แต่พี่ไม่ได้จับล่ะ"บ.ใบไม้ก็ไม่ได้รังเกียจพี่ ล.ลิง เมื่อได้ยินพี่ ล.ลิงพูดเช่นนั้นจึงยอมงัดข้อด้วย ผลก็เป็นอย่างที่ บ.ใบไม้คิดไว้ คือพี่ ล.ลิงชนะ

           แล้ววันนึงแม่ก็พูดกับ บ.ใบไม้ว่า "บ.ใบไม้ยังเป็นเด็กยังไม่ควรมีแฟนตอนนี้" บ.ใบไม้ก็เห็นด้วยกับแม่บ.ใบไม้ก็อยากจะเป็นเพื่อนกับสดใส แต่สดใสไม่คิดแบบนั้น ด้วยความคิดแบบเด็กๆของบ.ใบไม้ จึงคิดจะทำให้สดใสเลิกชอบ บ.ใบไม้ เนื่องจากบ.ใบไม้เชื่อคำสอนของแม่ว่ายังไม่ควรมีแฟนเพราะยังเด็กเกินไปบ.ใบไม้จึงพาสดใสไปเล่นกับ ฝ.ฝา เพื่อนสนิทของ บ.ใบไม้ซึ่งอยู่หมู่บ้านเดียวกันเพราะคิดว่าสดใสจะเปลี่ยนใจไปชอบ ฝ.ฝาแทน เพราะ บ.ใบไม้คิดว่า ฝ.ฝาสวยกว่า บ.ใบไม้(แต่อันที่จริงแล้ว บ.ใบไม้ไม่อยากให้เป็นอย่างนั้น บ.ใบไม้ไม่อยากให้สดใสเลิกชอบบ.ใบไม้) แต่ก็แค่เล่นกัน สดใสก็ยังคงชอบ บ.ใบไม้ ซึ่ง บ.ใบไม้ดีใจมากที่สดใสยังมั่นคงต่อบ.ใบไม้

           คืนนึงบ.ใบไม้ได้ยิน พี่ ล.ลิง คุยกับ ด.เด็กและสดใสที่หน้าบ้านของ ด.เด็กซึ่งอยู่ตรงข้ามบ้านของ บ.ใบไม้

พี่ ล.ลิง พูดว่า "บ.ใบไม้ชอบพี่ จ.จาน(เพื่อนของพี่ ล.ลิงและเป็นรุ่นพี่ของ บ.ใบไม้)" พี่ ล.ลิงบอกให้สดใสเลิกชอบ บ.ใบไม้ เพราะพี่ล.ลิงเองก็ตัดใจจาก บ.ใบไม้แล้ว แต่สดใสไม่เชื่อพี่ ล.ลิงว่า บ.ใบไม้ชอบพี่ จ.จานจึงยังไม่ตัดใจจาก บ.ใบไม้ สดใสบอกพี่ ล.ลิงว่าจะถาม บ.ใบไม้เองจะไม่เชื่อใครทั้งนั้น ถ้าไม่ได้ยินจากปาก บ.ใบไม้

           เมื่อบ.ใบไม้ได้ยินข่าวลือว่า บ.ใบไม้ชอบพี่ จ.จานนั้นบ.ใบไม้รู้ได้ทันทีเลยว่าข่าวลือนั้นมาจากน้อง ม.ม้า ซึ่งเป็นเพื่อนรุ่นน้องที่บ.ใบไม้ชอบเล่นด้วย บ.ใบไม้เคยไปหาน้อง ม.ม้าที่บ้านอยู่หลายครั้ง น้องม.ม้าคิดว่าที่ บ.ใบไม้ไปเล่นกับเขาเพราะ บ.ใบไม้ชอบพี่ จ.จานซึ่งเป็นพี่ชายของน้อง ม.ม้า บ.ใบไม้ก็บอกไปหลายครั้งแล้วว่าไม่ใช่ บ.ใบไม้ไม่ได้ชอบพี่ จ.จาน(บ.ใบไม้ชอบสดใส แต่ไม่มีใครรู้ เพราะ บ.ใบไม้ไม่เคยบอกใคร แม้แต่เพื่อนสนิทมีเพียงน้องสาวของ บ.ใบไม้เท่านั้นที่มองออกว่า บ.ใบไม้ชอบสดใส แม้บ.ใบไม้จะไม่เคยพูดออกไปก็ตาม) วันนึงน้อง ม.ม้าได้รู้ว่า บ.ใบไม้เล่นกับสดใสเกือบทุกเย็นจึงไปถามน้องสาวของ บ.ใบไม้ว่า บ.ใบไม้ชอบสดใสหรือไม่ น้องของ บ.ใบไม้ก็บอกไปว่า"พี่ บ.ใบไม้ชอบพี่สดใส" ตอนเย็นที่โรงเรียน น้อง ม.ม้า จึงเรียกบ.ใบไม้ไปถามว่า "พี่ บ.ใบไม้ชอบพี่ จ.จาน หรือพี่ ก.ไก่?" บ.ใบไม้ก็งงว่า ก.ไก่ คือใคร ถามน้อง ม.ม้า จึงได้รู้ว่าก.ไก่ก็คือสดใส ที่จริงแล้วชื่อ ก.ไก่ แต่เพื่อนเรียกว่าสดใส (บ.ใบไม้คิดว่าอาจเพราะน่ารักสดใส เพื่อนจึงเรียกว่าสดใส) บ.ใบไม้ก็ไม่ได้ให้คำตอบน้อง ม.ม้า ว่าบ.ใบไม้ชอบใคร (แต่ บ.ใบไม้รู้ใจตัวเองดีว่าชอบสดใส) น้อง ม.ม้าบอกว่า"ถ้าพี่ชอบพี่ ก.ไก่ หนูไม่ยอมแน่ๆ ยังไงพี่ก็ต้องชอบพี่ จ.จานพี่ชายของหนู" ที่โรงเรียนก็มีแต่คนแซว บ.ใบไม้ว่าชอบพี่ จ.จาน ทั้งที่บ.ใบไม้ไม่ค่อยได้คุยกับพี่ จ.จานเลยด้วย แต่เพราะสนิทกับน้อง ม.ม้าหลายคนจึงคิดว่า บ.ใบไม้ชอบพี่ชายของน้อง ม.ม้า

         พลบค่ำวันหนึ่งบ.ใบไม้เล่นอยู่ที่บ้าน ฝ.ฝา ก็มีรุ่นน้องคนหนึ่งเดินมาเรียก บ.ใบไม้ที่หน้าบ้านฝ.ฝา บอกว่า "พี่สดใสเรียกไปคุยด้วยที่สนามเด็กเล่น"บ.ใบไม้รู้ได้ทันทีเลยว่าสดใสจะถามเรื่องข่าวลือนั่น และนั่นทำให้บ.ใบไม้คิดวิธีที่จะทำให้สดใสเลิกชอบ บ.ใบไม้ได้ (ซึ่ง บ.ใบไม้ไม่ได้อยากทำอย่างนั้น)บ.ใบไม้จึงออกไปคุยกับสดใสที่สนามเด็กเล่นในหมู่บ้าน สดใสถาม บ.ใบไม้ว่า"บ.ใบไม้ชอบพี่ จ.จานหรอ?" บ.ใบไม้เงียบ(และคิดในใจว่า "เอายังไงดี ไม่ได้อยากทำอย่างนั้นเลย ไม่อยากโกหกไม่อยากให้สดใสเลิกชอบ บ.ใบไม้เลย แต่ยังไงก็ต้องทำ เพราะตัวเองก็เห็นด้วยกับแม่ที่ไม่ควรมีแฟนตอนนี้')  สดใสเห็น บ.ใบไม้เงียบไม่ยอมตอบ จึงพูดต่อว่า"บอกมาสิว่า บ.ใบไม้ชอบพี่ จ.จาน หรือชอบสดใส  ถ้า บ.ใบไม้ชอบพี่ จ.จาน สดใสจะไม่มาให้บ.ใบไม้เห็นอีก"  บ.ใบไม้ก็ถามว่า"เราเป็นเพื่อนกันไม่ได้หรอ" สดใสก็บอกว่า "ไม่ได้ ถ้าเราเป็นเพื่อนกัน เราก็ต้องเจอกันอีกแล้วถ้าเจอกันอีก สดใสก็จะตัดใจจาก บ.ใบไม้ไ่ม่ได้"  บ.ใบไม้คิดแล้วคิดอีกแต่ยังไงก็ต้องทำให้สดใสเลิกชอบ บ.ใบไม้ก่อน เพราะไม่อย่างนั้นบ.ใบไม้เองก็ตัดใจจากสดใสไม่ได้เช่นกัน เพราะไม่ควรมีแฟนตอนนี้ ยังไงก็ต้องตัดใจที่สดใสบอกว่าจะไม่มาให้ บ.ใบไม้เห็นอีกนั้น บ.ใบไม้ไม่เชื่อว่าจะเป็นอย่างนั้นเพราะเราอยู่หมู่บ้านเดียวกัน บ้านก็ไม่ไกลกัน จึงคิดว่ายังไงก็ต้องได้เจอกันอีกบ.ใบไม้จึงตัดสินใจโกหกสดใสไปว่า " บ.ใบไม้ชอบพี่ จ.จาน" และจากวันนั้นบ.ใบไม้ก็ไม่ได้พบกับสดใสอีกเลย บ.ใบไม้คิดถึงและอยากเจอสดใสมากแต่ก็ไม่เคยได้เห็นสดใสอีกเลย คนอื่นๆเห็นสดใส แต่ บ.ใบไม้กลับไม่เห็นบ.ใบไม้ก็พยายามตัดใจ พยายามลืมสดใสให้ได้

          เวลาผ่านไปประมาณ 2 ปี ......

บ.ใบไม้อยู่กับน้าสาวบนรถบัสซึ่งมุ่งหน้าสู่หมอชิต (บ.ใบไม้เพิ่งกลับจากต่างจังหวัด)ช่วงใกล้จะถึงฟิวเจอร์พาร์ครังสิต ฝนตก รถติด บ.ใบไม้นั่งฝั่งตรงข้ามคนนขับนั่งติดหน้าต่างเพราะ บ.ใบไม้ชอบมองข้างทาง รถค่อยๆเลื่อนทีละนิดทันใดนั้นได้มีรถเมล์คันหนึ่งวิ่งมาหยุดอยู่ข้างๆบ.ใบไม้มองออกไปเห็นสดใสยืนอยู่บนรถเมล์คันนั้น (เขายืนอยู่กับเด็กผู้ชายคนนึงซึ่งหน้าคล้ายเขาซึ่ง บ.ใบไม้ก็เคยเห็นเด็กคนนั้นที่บ้านสดใส ก็นึกว่าเป็นน้องชายเขา แต่เพื่อนบ.ใบไม้บอกว่าสดใสไม่มีน้องชาย มีแต่พี่สาว) บ.ใบไม้ดีใจมากที่ได้เห็นสดใสอีกครั้ง บ.ใบไม้ได้แต่มองดูสดใสด้วยความดีใจแต่ดูเหมือนสดใสจะไม่สังเกตเห็น บ.ใบไม้เลย แต่ถึงสดใสจะไม่เห็นบ.ใบไม้ก็ไม่เป็นไร เพราะแค่ บ.ใบไม้ได้เห็นสดใสอีกครั้งบ.ใบไม้ก็สุขใจมากแล้ว แต่!!!!!ทันใดนั้นรถบัสก็วิ่งแซงกันไป แล้วบ.ใบไม้ก็ไม่ได้พบสดใสอีกเลยจนถึงทุกวันนี้

         10 ปีผ่านไป บ.ใบไม้ยังคงคิดถึงสดใส บ.ใบไม้คิดจะตามหาสดใส แต่ก็จนหนทางเพราะ บ.ใบไม้ไม่รู้ชื่อนามสกุลจริงของสดใส จึงไม่สามารถค้นหาตามสื่อต่างๆได้อีกทั้งสดใสและครอบครัวก็ย้ายที่อยู่ใหม่โดยที่ไม่มีใครรู้เลยว่าพวกเขาย้ายไปอยู่ที่ไหนบ.ใบไม้รู้ว่าสดใสเคยเรียนที่โรงเรียนวัดธรรมนาวาจึงได้ลองหารายชื่อศิษย์เก่าเผื่อจะได้ชื่อนามสกุลจริงของสดใสหรือรายชื่อเพื่อนที่เรียนรุ่นเดียวกันแต่ก็ไม่สามารถพบข้อมูลใดๆได้เพราะเป็นข้อมูลของโรงเรียนคนนอกไม่สามารถค้นได้ บ.ใบไม้ถามเพื่อนที่เล่นด้วยกันสมัยเด็กเขาก็บอกว่าไม่เห็นสดใสมา 5 ปีแล้ว (ซึ่งปีนี้ก็ 7 ปีแล้ว) ซึ่งบ.ใบไม้ลองนับย้อนดูแล้วพบว่าสดใสย้ายบ้านออกไปพร้อมๆกับ บ.ใบไม้ (ตอนจบ ม.3 บ.ใบไม้ย้ายมาเรียนที่ กทม.)

ไม่ว่าเวลาจะผ่านมานานแค่ไหน บ.ใบไม้ก็ไม่ลืมสดใส ยังคงคิดถึงสดใสอยู่เสมอและทุกครั้งที่ บ.ใบไม้หลับฝันถึงสดใส บ.ใบไม้มีความสุขมาก แต่บ.ใบไม้กลับเศร้าใจเมื่อตื่นขึ้นมาแล้วพบว่านั่นเป็นเพียงความฝัน บ.ใบไม้คิดเสมอว่า ถึงจะไม่ได้พบกันอีกแล้วแต่ขอให้สดใสยังมีชีวิตอยู่ ได้อยู่ในที่ดีๆ อยู่กับคนดีๆ ก็พอ ....

ถ้าสดใสบังเอิญได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้ เราอยากบอกสดใสว่า "เราขอโทษนะ"