ครั้งหนึ่งฉันเคยถูกกล่าวหาว่าเป็นขโมย

" ครั้งหนึ่ง ฉันเคยถูกกล่าวหาว่าเป็นขโมย "

ตอนนั้นฉันยังเด็ก  อายุยังไม่ถึง 10 ขวบเลย  จำไม่ได้ว่าตอนนั้นอายุเท่าไร  อาจจะประมาณสัก 6-7 ขวบ  +/- นิดหน่อย  ฉันชอบเข้าไปหาของเล่นในห้องน้า  ชอบจับดูนู่นดูนี่  ตื่นตาตื่นใจกับของในห้อง  อันไหนชอบมาก  อยากได้  ก็ขอน้า  ถ้าน้าให้ ก็เอาออกไปเล่นต่อข้างนอก  ถ้าน้าไม่ให้  ก็หยิบเล่นสักพักแล้วเก็บคืนที่เดิม  

แล้ววันหนึ่ง น้าฉันหาของบางอย่างไม่เจอ  คงจะสำคัญมาก  เขาโมโห และไล่ถามเด็กๆที่บ้านว่ามีใครเข้าไปเล่นหรือเปล่า ใครเอาของเขาไป  ตอนนั้นก็มีพี่สาวฉัน  น้องชาย  และฉัน  ทุกคนรวมถึงฉันต่างก็บอกว่าไม่ได้เอาไป   น้าสงสัยฉันมากที่สุด   เขาบอกว่าต้องเป็นฉันแน่ๆ เพราะฉันชอบเข้าไปเล่นในห้องของเขา  แต่ฉันไม่ได้เอาไป  ฉันก็บอกว่าฉันไม่ได้เอาไป   น้าก็บอกว่า "ถ้าไม่มีใครยอมรับ  ก็จะเตะคนละ.....ที  ( กี่ทีไม่แน่ใจ จำไม่ได้ น่าจะ 8-10 ที )  ซึ่งตอนนั้นพี่สาวกับน้องชายยอมให้น้าเตะเพราะหาตัวคนขโมยไม่ได้  แต่ฉันไม่ยอมให้เตะ  เพราะฉันไม่ได้เอาไป  ฉันไม่ผิด  ทำไมฉันต้องโดนเตะล่ะ  ฉันจึงหนีไปแอบซ่อนตัว   ซึ่งตอนเด็กนั้นฉันค่อนข้างเก่งเรื่องการซ่อนตัว  ถ้าฉันไม่ออกมาเองก็ไม่มีใครหาเจอ   พวกเขาหาฉันทั้งวัน  พี่สาวกับน้องชายก็ช่วยน้าหาฉันด้วย  ทุกคนต่างเข้าใจว่าฉันเป็นขโมยเพราะฉันหนี  พวกเขาคิดในมุมที่ว่า "ถ้าไม่ผิด ทำไมต้องหนี"   แต่ฉันคิดในมุมกลับกันว่า "ฉันไม่ผิด ทำไมฉันต้องถูกทำโทษด้วยล่ะ มันไม่ยุติธรรมเลย"  ฉันจึงหนี   แต่พวกเขาไม่เข้าใจ  พวกเขาคิดว่าฉันเป็นขโมย จึงหนีความผิด  

หลายชั่วโมงผ่านไป  ก็ยังไม่มีใครหาฉันเจอ  จนเขาเหนื่อยที่จะหา  เขาก็ไปพักหาอะไรกินกัน  ในขณะที่ฉันต้องทนหิว  ในขณะที่เขาออกไปหาฉันอีกรอบ  ฉันก็กลับเข้าไปหยิบของกินมา 2-3 ชิ้น กับน้ำ  พอประทังความหิวได้นิดหน่อย  พอพวกเขากลับมา  พบว่ามีของกินบางส่วนหายไป  เขาจึงรู้ว่าฉันมาหยิบไป  เขาก็ออกไปหาฉันอีกรอบ  ออกอุบายว่า "ไม่เตะแล้ว ออกมาเถอะ"  พี่สาวกับน้องชายก็ช่วยตะโกนบอก  เขาก็หาฉันอีกรอบพร้อมตะโกนบอกว่า "ไม่เตะแล้ว ออกมาเถอะ" อยู่เรื่อยๆ  จนฉันเริ่มเชื่อ  แต่ก็ยังไม่ไว้ใจซะทีเดียว  แต่ฉันค่อนข้างไว้ใจพี่สาว  เพราะรู้สึกว่าสนิทกัน  น่าจะเชื่อใจกันได้  ฉันจึงออกไปปรากฏตัวให้พี่สาวเห็น  กวักมือเรียกพี่สาว "มานี่ๆ อยู่ตรงนี้"  แล้วถามพี่สาวว่า "น้าไม่เตะแล้วจริงหรอ? ก็หนูไม่ได้เอาไป ทำไมหนูต้องโดนเตะด้วย หนูไม่อยากโดนเตะ หนูก็เลยหนี ก็หนูไม่ผิด ทำไมต้องโดนทำโทษล่ะ  พี่ไปบอกน้านะ ว่าหนูไม่ได้เอาไป อย่าเตะหนู  แต่พี่อย่าบอกน้านะว่าหนูแอบอยู่ตรงนี้  น้าว่ายังไงแล้วพี่มาบอกหนูนะ หนูจะรอพี่อยู่ตรงนี้นะ"   ฉันก็กำชับพี่สาวเน้นๆว่าอย่าบอกน้านะว่าฉันแอบอยู่ตรงนี้   พี่สาวก็บอกว่า "ได้ๆ ไม่บอกหรอก  รอตรงนี้นะ เดี๋ยวมา"   พอพี่สาวมา ฉันก็ดีใจว่าพี่มาแล้ว  แต่ไม่นึกเลยว่าพี่จะพาน้ามาด้วย  ฉันตกใจมาก  แต่ก็หนีไปไหนไม่ได้แล้ว  เพราะถูกเจอตัวแล้ว   พี่สาวพูดกับน้าว่า "หนูหาน้องเจอ อย่าลืมรางวัลหนูนะ"   ฉันทั้งตกใจและเสียใจ ทำไมพี่สาวต้องทำกับฉันแบบนี้  ทั้งที่ฉันเชื่อใจพี่  เพราะคิดว่าไว้ใจพี่ได้  แต่พี่กลับทำกับฉันแบบนี้ 

เมื่อน้าเจอตัวฉัน  น้าเดินตรงเข้ามาหาฉันด้วยความโมโห  เขาพูดกล่าวหาว่าฉันเป็นขโมย  ถามฉันว่าของเขาอยู่ไหน  ฉันเอาของเขาไปไว้ที่ไหน  ฉันก็บอกว่าฉันไม่รู้ ฉันไม่ได้เอาไป  เขาก็บอกว่าเขาไม่เชื่อ  "ถ้าไม่ผิด ทำไมต้องหนี"  ฉันก็บอกไปตามตรงว่าฉันไม่อยากโดนเตะ ก็ฉันไม่ได้เอาไป ฉันไม่ได้ขโมย ฉันไม่ผิด ทำไมฉันต้องถูกทำโทษ ทำไมฉันต้องโดนเตะ มันไม่ยุติธรรมเลย   แต่ไม่ว่าฉันจะพูดอะไร ก็ไม่มีใครเชื่อ  ฉันไม่ผิด ฉันไม่ได้ทำ ฉันก็ไม่ยอมรับ  จะถามฉันอีกกี่ครั้ง ฉันก็ไม่ยอมรับ  เขาเค้นฉันจนเขาโมโหหนักขึ้นเรื่อยๆ  เพียงเพราะฉันไม่ยอมรับในสิ่งที่ฉันไม่ได้ทำ  แต่เขาพยายามจะให้ฉันยอมรับให้ได้  เขาขู่ฉัน ในขณะที่ฉันตัวคนเดียว (ไม่มีใครอยู่ข้างฉัน) และหวาดกลัว  แต่ฉันก็ยังทำเข้มแข็งที่จะสู้กับความอยุติธรรมตรงหน้า   ฉันถูกน้าบีบไหล่ทั้งสองข้าง ดันตัวฉันโน้มไปตรงสระน้ำ  ซึ่งฉันยืนอยู่ริมสระ  ถ้าเขาปล่อยมือ ฉันจะตกสระน้ำทันที  เพราะฉันไร้ที่ยึดเหนี่ยว  เขาขู่จะปล่อยฉันตกสระ ถ้าฉันไม่ยอมรับ  แต่ฉันไม่ได้ทำ  พูดยังไงฉันก็ไม่ยอมรับ  ทั้งที่กลัวก็กลัว  กลัวจนน้ำตาไหล  แต่ก็ยังทำเข้มแข็งที่จะสู้   น้าทั้งบีบทั้งใช้เล็บจิกแขนฉัน ทั้งดันตัวฉันโน้มไปสระน้ำ  ฉันก็ไม่ยอมรับ  จนเขาโมโหมาก   เขาก็เอาตัวฉันกลับไปบ้าน  เตะฉัน  หลังจากนั้นฉันก็วิ่งหนีและแอบไปร้องไห้  ร้องไห้หนักมาก 

ไม่กี่วันต่อมา  น้าเจอของที่หายไป  และได้รู้ว่า ไม่มีใครขโมยหรอก  เขาย้ายที่เก็บของชิ้นนั้นเพราะกลัวฉันมาเล่นเสียหาย  คือเขาเก็บไปแอบเองนั่นแหละ  แล้วตัวเองก็ลืมเองว่าย้ายที่เก็บแล้วนะ  ไม่ได้อยู่ที่เดิมแล้วนะ  

เมื่อฉันรู้ว่าน้าเจอของที่หายไปแล้ว  ฉันก็พูดด้วยความคับแค้นใจว่า  "นั่นไง  ตัวเองเป็นคนขโมยของตัวเอง  ทำไมไม่เตะตัวเองล่ะ  เตะสิ  เตะตัวเองน่ะ  ขอโทษสักคำน่ะมีมั้ย"  

-  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -

ตอนนั้นน้าฉันก็ยังวัยทีนอยู่เลย  อายุห่างฉันแค่ประมาณสิบปีเอง   

-  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ฉันไม่นึกถึงมันมานานมากแล้ว  แต่จู่ๆมันก็กลับมาในความทรงจำ  ก็เลยถ่ายทอดออกมาซะหน่อย  แต่จริงๆคือไม่โกรธแล้วนะ มันนานมากแล้ว  เป็นเรื่องที่แค่จำได้เฉยๆ  

-  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -

อย่างน้อยความทรงจำก็เป็นบทเรียน . . .  ว่า . . .   

" อ ย่ า ไ ว้ ใ จ ใ ค ร "   5 5 5 5

-  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -


ถาม :  ถ้าคุณไม่ผิด แต่เขาจะทำโทษคุณ เพราะเขายังหาตัวคนผิดจริงๆไม่ได้  คุณจะยอมอยู่นิ่งๆให้เขาทำโทษ  หรือว่าคุณจะหนี ?

-  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -

พี่สาว และน้องชายฉัน ยอมอยู่นิ่งๆให้ทำโทษง่ายๆ ทั้งที่ตัวเองไม่ได้ผิด   แต่ฉันไม่ยอม  ฉันเลือกที่จะหนี  เพราะฉันรู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรม 

-  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -

มันไม่ใช่ทุกคนหรอกนะที่จะใช้คำนี้กับเขาได้  ก็ไอ้คำที่หลายคนชอบใช้กัน  "ถ้าไม่ผิด ทำไมต้องหนี"  

เพราะมุมมองบางคน เขาอาจจะมองว่า "ก็ไม่ผิดไง ถึงต้องหนี จะอยู่ให้โดนทำโทษโดยที่ไม่ผิดทำไม?" 

-  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -

Create Date : 15 มิถุนายน 2564 Last Update : 15 มิถุนายน 2564 22:41:09 น. Counter : 432 Pageviews.		0 comments
Share Tweet