ยาวอ่ะ แต่ก้อนั่งอ่านจนจบ
พีอยากใช้ชีวิตแบบพี่จัง ชอบๆๆ
เฮ้อ...ไปดีกว่า ฟังคนแก่บ่นมานานแล้ว ไปนะคะ......

รูปสวยค่ะ
เนื้อหาดี
มังคุดคงเป็นประเภทยังหาตัวเองไม่เจอ
แต่ก็ไม่เคยทำอะไรแบบนี้ค่ะ
เวลาเรียน ก็แค่ทำเกรดดีๆ
แต่สมองว่างเปล่า
ไม่รู้ว่าตัวเองชอบอะไร อยากเป็นอะไรในอนาคต
เบื่อง่าย แถมบ้านจนอีกต่างหาก
ตอนนี้อายุ 27 แล้ว ยังเรียนอยู่เหมือนกันค่ะ
แต่รู้สึกเบื่อทุกครั้ง ที่มีคนมาถามว่า
เรียนจบแล้วจะไปทำงานอะไร
ทุกครั้งที่ตอบไปว่าไม่รู้ นึกไม่ออกว่าตัวเองชอบอะไร
ก็รู้สึกในใจว่า คนอื่นคงคิดว่าเราเป็นคนไร้สมอง
แต่ทำยังไงได้ มันไม่ใช่ว่าทุกคนจะโชคดี
รู้ว่าตัวเองชอบอะไรอยากเป็นอะไรไปซะทั้งหมดนี่
และมังคุดก็เป็นแค่หนึ่งในคนพวกนั้น
พวกที่ยังหาจุดหมายปลายทางของตัวเองไม่เจอ
มันก็แค่ชีวิต

i Don't Care ไงฮะเต้
สนใจอะไร เหมือนที่เต้เคยบอก


เปนตัวเราเอง ดีที่สุด

เป็นหวัดอ่ะ

หลายอย่างที่จขบ.เป็น เราก็เป็นเช่นกันค่ะ
บางทีก็ท้อบ้างเป็นระยะ แต่สุดท้ายก็รู้ว่าต้องเดินต่อ
ทำไงได้ล่ะ ก็ยังมีลมหายใจนี่

thanks. Your story make me smile ^_^

ขอโทษด้วยนะครับ ที่หายจากบล็อกไปนานเลย T^T
บล็อกสวย รูปสวย เรื่องดีเหมือนเดิมเลยนะครับ พี่เต้
ไม่ได้คุยกันนานเลย เป็นไงบ้างครับผม
รอเรื่องใหม่ของพี่เต้อยู่น้า ;)

ยาวดีค่ะ แต่ก็มาอ่านจนจบ

ช่วงแรก ๆ เหมือนเป็นคนช่างคิด และมีเวลาให้ความคิดนานกว่าคนอื่น ๆ ไปหน่อย

แต่พออ่านมาจนจบ
ก็ดูจะจัดการเวลากับความคิดได้แล้ว ..

เราอยู่กับคนที่มีช่วงเวลาในการเรียนไม่เท่ากัน
เราว่าคนเรามี timing ไม่เหมือนกัน
เหมือนกับการเดินทางไปที่ไหนซักแห่ง ในชีวิตจริง
เพื่อนเราชอบแวะเวียนข้างทางเหมือนพระยาน้อยชมตลาด
แต่เราไม่ค่อยแข็งแรง เวลาจะไปไหน เราจะรีบ ๆ เดินไปให้ถึง ทำธุระให้เสร็จแล้วค่อยทำอย่างอื่นที่ไม่ได้อยู่ในแปลน

อ้อ ชมทั้งภาพและการเว้นวรรคในการเขียนค่ะ ได้อารมณ์ดี ..

ชีวิตมีความสุขก็ดีแล้วค่ะ


เพียงแต่..(ทำไมต้องมีแต่ด้วยหนอ?)


เราเองก็อาจต้องอยู่ในฐานะที่ต้องดูแลความรู้สึกของคนอื่นด้วย



ถ้าเมื่อไหร่ที่เราเป็นอิสระอย่างแท้จริง


จะทำอะไรก็คงไม่เป็นไร (ถ้าไม่ได้เบียดเบียนคนอื่น)






แต่ถ้าวันนี้ เรายังมีคนที่ต้องใส่ใจ


คงต้องฝืนทำอะไรเพื่อคนอื่นบ้าง




สู้นะคะ

นั่นสิ แคร์ทำไมกัน ไปเที่ยวกะโซยุมั๊ย? โทรหาโซยุด้วยนะเมื่อเห็นข้อความนี้แล้วอ่ะ คิดถึงนะจ๊ะ

รูปสวยจังค่ะ ^ ^

คุณเจ๋งดีครับ
อยากทำได้แบบคุณบ้าง
แต่ผมมีเงื่อนไขในชีวิตเยอะไปครับ

ขอให้ก้าวย่างของคุณต่อไปนี้
มีแต่ความราบรื่น ครับ
ที่คุณคิดตอนนี้ ถูกต้องแล้วหล่ะครับ
เมื่อก่อนผมก็ทำงานไม่ได้ถ้าไม่มีฟิวเหมือนกัน อิๆๆ

เพราะคุณใส่ใจในรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ที่ดูเหมือนไม่มีค่านี่เอง...ทำให้มุมมองภาพของคุณไม่เหมือนใครและสวยงามเสมอ

มาดูรูปครับ...
อยากบอกว่าสวยดี

สวยจริง จริง

อืม.....ตัวจริง ครับ

อืม..ยาวจัง

ถ้าทุกคนเหมือนกันหมด โลกคงน่าเบื่อแย่เลยใช่มั้ยคะ?

มุมมองชีวิตที่แตกต่าง ทำให้มีชีวิตที่ต่างออกไป แสดงออกมาในภาพถ่ายได้จริงๆด้วย จะคอยติดตามผลงานนะคะ

หลายครั้งถามตัวเอง ว่าทำไปเพื่ออะไร อยู่เพื่ออะไร ไม่มีคำตอบ ไม่รู้สิ บางครั้ง ต้องอยู่ แต่ก็ไม่ถึงกับต้องทน

อ่านแล้วรู้สึกดีนะ คุณเป็นคนที่จริงใจดี อ่อนไหวน่ะใช่เลย
เรารู้สึกได้จากที่คุณเขียนลงบล็อก รูปที่คุณถ่ายก็แจ่มมาก
คุณให้ความสำคัญกับสิ่งเล็กน้อยที่อยู่รอบตัวจริงๆ
อ้อ...แล้วคุณก็แนวมากด้วย
บางเพลงที่คุณฟัง หรือพูดถึง
ในกระทู้ เรายังไม่รุ้จักเลย
ดีอ่ะ...เจ๋งดี

ตามาจาก พันทิพย์น๊า รูปสวยจัง

เธออาจะไม่ใช่แรงบันดาลใจของฉัน

แต่เธอเป็นคล้ายแรงผลักดันเล็กๆให้ฉันรู้ว่า ... ชีวิตที่เหลืออีก 10 กว่าวันนี้ไม่ใช่ตัวกำหนดอนาคต .... แต่มันเป็นสิ่งที่เรียกว่า ส่วนหนึ่งของ อนาคต



-------------------------------
แล้วฉันก็ค้นพบ หนึ่งตัวตนที่สูญหายไป

ทำbgลาย Emily ด้วย ปุ้มชอบตัวนี้ ^_^ ไม่ได้เข้ามาเยี่ยมในนี้นานมากๆ
ปุ้มว่าเรื่องนึงที่เต้ทำได้ดีมากๆอีกเรื่องก็คือ การเขียน กับการเรียงร้อยความคิดออกมาเป็นถ้อยคำที่น่าอ่านแหละ
Be proud to be u because u are u

ชีวิตสำคัญอยู่ที่เราค่ะ

ดอกไม้สำหรับเดือนแห่งความรักจ้า

คิดถึงพี่เต้นะค่ะ ช่วงนี้ยุ่งๆ เลยไม่ค่อยได้แวะมาค่ะ

เราก็เป็นอีกคนหนึ่งนะที่ยังหาตัวเองไม่เจอ ...

เรียนจะจบเทอมนี้อยู่แล้ว ยังไม่รู้เลยว่าตัวเองชอบอะไร อยากจะทำอะไร...

ที่เข้ามาเรียนคณะนี้ก็เพราะว่า ' เค้าว่ามันหางานง่ายดี ' แต่พอเรียนไปเรียนไป...มันไม่ชอบ

นิสัยอย่างเราเมื่อไม่ชอบอะไรก็จะไม่ยอมรับมัน การเรียนของเราก็แค่เพียงผ่านๆ ไป เรียนไม่ให้ติด F จนจะจบ ก็ยังไม่รู้เลยว่าจบแล้วจะทำอะไรต่อไปดี มีความรู้สึก 'กลัว' ไม่เข้าใจเหมือนกันว่ากลัวอะไร กลัวการเป็นผู้ใหญ่ละมั้ง กลัวการรับผิดชอบชีวิตนี้...

ยังไง ชีวิตก็ต้องดำเนินต่อไปละนะ

อ่านแล้ว..เข้าใจตัวเองขึ้นเยอะ..
ขอบคุณนะฮะ...
....

เป็นกำลังใจให้เจ้าของเรียงความคับ

เราก็เป็นคนคล้ายๆ คุณแหละ เข้าใจคุณนะ และดีใจที่คุณพบทางของคุณแล้ว สู้ๆๆ นะ

เราคิดว่า ยังมีอีกหลายๆคน
ที่คิดเหมือนพี่นะ แต่ยังไม่ค้นพบตัวเอง
นู๋ชอบตงที่พี่เขียนส่งข้อสอบเอ็นมากเลย
เพราะ ทำในสิ่งที่เราคิดอ่ะดีที่สุดแล้ว^^

เป็นกำลังใจให้พี่นะ

อ่านมาถึงบรรทัดที่บอกว่าเป็นคนอายุ 26 ที่ยังเรียนไม่จบ ไมมีรายได้ประจำแต่มีความสุข...บอกได้คำเดียวว่า
"เราโคตรอิจฉาเธอเลยว่ะ"

สวัสดีครับยินดีด้วยครับที่ได้งานจากกล้องสุดรักของตัวเอง

มาทักค่ะ

ในโลกนี้มีคนหลายแบบ

คุณเป็นอีกแบบที่ไม่เคยสัมผัส

บางทีเราอาจเป็นประเภทเดียวกันก็ได้

เพียงแต่เรายังไม่รู้ตัวเองเลย

ไม่แปลกหรอกเต้ ชีวิตคนเรามีอะไรให้เรียนรู้ตั้งมากมาย เก็บเกี่ยวไปเรื่อยๆ แล้วแต่คนว่าใครเลือกที่จะเก็บเกี่ยวในรูปแบบไหน

แต่ถ้าเต้เรียนจบเมื่อไรบอกเราด้วยนะ จะได้ไปยินดีด้วยจ่ะ

สู้ ๆ ครับ น้อง .... ... ขอให้เรียนให้จบไว ๆ แล้วก็ทำตามที่ใจปรารถนาได้อย่างเต็มที่หลังจากนั้น ...น่าจะดีกว่า (มั๊ง)

"ชีวิตไม่ง่ายดายอย่างที่คิด แต่ชีวิตไม่ยากเย็นเลยสักนิด"
เป็นคำที่มีคนเคยบอกไว้ อ่ะค่ะ

เราชอบภาพของคุณ ชอบเรื่องของคุณด้วยค่ะ

ใช้ชีวิตต่อไปนะคะ

เค้าเข้ามาอ่านแล้วนะเฮีย

เค้าชอบตอนที่เฮียสอบวาดรูปอ่ะ คิดได้ไง

สรุปว่าได้คะแนนไปเท่าไหร่หรอ

ดีใจนะที่ได้รู้จักและสนิทกับเฮีย

ดีใจที่ยังมีคนอย่างเฮียบนโลกนี้

ดีใจที่เราได้เป็นเพื่อนกัน

ดีใจจริงๆที่หากันจนเจอ

อู้ย....บุพเพอาละวาด ^__^

the happinest thing in life is u can find ur own way to make happiness

ถามว่าอิจฉามั้ย?
อิจฉาสิคะ อิจฉามากด้วยล่ะ

อิจฉาที่คุณเต้รุ้ว่าตัวตนของคุณเต้เป็นยังไง ชอบทำอะไร ต้องการอะไร

ในขณะที่บางทีตัว KonD เองยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่า เอ๊ะ! นี่เรากำลังทำอะไรอยู่ ทำไปเพื่ออะไร และเราชอบอะไรกันแน่ อย่าว่าแต่ตัวตนเลย ความต้องการของตัวเองยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ บางทีอาจเป็นเพราะเราต้องคำนึงถึงคนอื่นมากจนเกินไป มากจน "ลืม" นึกถึงความต้องการของตัวเอง

ตอนที่จะเรียนจบ ใช่ นี่เป็นสิ่งที่ทุกคนหวัง แต่มันกลับทำให้เราคิดว่านี่เรามาถูกทางแล้วหรือ เรียนภาษา (ไทย) มา แต่กลับอยากทำงานเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์ (ซะงั้น) หางานก็ยาก เงินเดือนยิ่งไม่ต้องพูดถึง แต่ตอนนี้ทุกอย่างงกลับเปลี่ยนไป แถมยังทำให้ KonD ได้ทำงานที่ชอบ (แม้จะเพิ่งเริ่มก็ตาม)

ยังไง KonD ขอให้คุณเต้ประสบความสำเร็จทั้งการเรียน และหน้าที่การงานทั้งปวงนะคะ แล้วแบ่งความสุขมามั่งก็จะดีมากๆ เลยค่า อิอิ

เย้ย! โทดค่ะอินมากไปหน่อย
เรยร่ายยาวซะงั้น อ่านวันละบรรทัดก็ได้นะคะ จะได้คิดถึง KonD นานๆ

ได้มีโอกาสอ่านจากที่ Pantip ค่ะ แล้วรู้สึกว่าเป็นคนที่มองอะไรในมุมมองที่คนอื่นมองไม่เห็น แม้จะเป็นเรื่องเล็ๆน้อยๆ แต่เรื่องเล็กๆน้อยๆนั้น เมื่อมองกลับไปก็ให้แง่มุม..ให้ความรู้สึกดีๆ กับสิ่งที่ได้อ่าน

...ขอบคุณสำหรับบทความดีๆ แล้วก็มุมมองของการใช้ชีวิตแบบที่เราไม่เคยเห็นค่ะ...

สวัสดีค่ะ...
แค่อยากมาทักทายรุ่นน้องมหาวิทยาลัยเดียวกัน

ขอให้มีความสุขในสิ่งที่ตัวเองทำ และในสิ่งที่ตัวเองเป็นอย่างนี้ตลอดไปนะคะ

แพรก็ยังหาตัวเองไม่เจอ
25 แล้ว ยังไม่มีอะไรเป็ชิ้นเป็นอัน แต่บางคนเค้ามีอะไรให้กับตัวเองแล้ว คิดแล้วก็เสียดายเวลานะ

นั่นสิคะ ดีที่สามารถหาตัวเองเจอ หลายๆคนต่างก้อมองไม่เห็นไม่เจอ..ขอบใจนะจ้ะที่หาอะไรมาให้ได้อ่านกัน
ภาพถ่ายได้สวยค่ะ อยากเอาบางภาพไปทำบีจีจัง รูปท้องฟ้ากับว่าวสีแดงอ่ะ ชอบมากเลยค่ะ .. ถ้าอนุญาตรบกวนช่วยแวะไปบอกที่บล็อกด้วยนะคะ

รูปถ่ายได้สวยจริงๆ ชอบนะคะ มีความเป็นตัวของตัวเองอยู่ในรูปทุกใบเลย (ดูมาหมดทุกอันแล้วถึงมาเขียนค่ะ รวมทั้งใน Gallery ด้วย)

วันไหนรู้สึกเบื่อ หรือคิดว่าหาตัวเองไม่เจอ ลองมองรูปที่ตัวเองถ่ายนะคะ คำตอบอยู่ในรูปของคุณเอง

ผมก็ชอบถ่ายรูปเหมือนกันครับ

ผมเอนท์ปีนี้ครับ
ถ้าไม่แน่ ผมอาจเข้าโฟโต้รังสิตก็ได้ฮะ ^^

หลังจากที่อ่านหน้านี้จบแล้ว
ก็ได้รู้ทันทีเลยค่ะว่าจะเรียกคุณเต้ว่าอะไร
ขออนุญาตเรียกว่าพี่เต้นะคะ เพราะน้องอายุ19ค่ะ
แต่น้องก็ต้องเสียเวลากับการเรียนไปปึนึง เพราะยังหาตัวเองไม่เจอเลย
แต่ที่รู้แน่ๆเลยคือไม่ใช่วิทยาสาสตร์ ลาดกระบังแน่ๆ
เพื่อนๆเค้าขึ้นปี2กันแล้ว แต่น้องต้องมาสอบO-net A-netใหม่
ยังไม่รู้เลยว่าปีนี้จะเลือกเรียนคณะอะไรดี ได้แต่หวังว่าปีหน้าน้องคงไม่ต้องมาเรียนปีหนึ่งอีกปี
เมื่อไหร่น้องจะหาตัวเองเจอซักที T-T
ขอให้พี่เต้มีความสุขกับชีวิตในทุกๆวันนะคะ

ยินดีด้วยนะคับ ที่ค้นพบความเป็นตัวตนของตัวเองเจอ อ่านแล้วได้ข้อคิดดีๆหลายอย่าง ขอให้ประสบความสำเร็จในเส้นทางที่เดินนะคับ

อยากคิดได้เหมือนที่คุณคิด...ชีวิตเรามีแต่กฎเกณฑ์ที่ใครๆกรอกใส่เราอยู่ตลอด ไม่ว่าจะพ่อ แม่...หรือแม้กระทั่งตัวเราเอง

จนบางทีมันนำมาซึ่งสิ่งที่เรียกว่า "ความผิดหวัง"

เราเสียใจกับความผิดหวัง...แต่มันก็มีข้อดีที่ทำให้เราหันมาคิดมากขึ้น ว่าสิ่งที่เราคิดเราเป็นมันคืออะไร...

มันคือตัวเรา...หรือการคาดหวังจากคนอื่นๆรอบข้าง

เราอยากจะแหกกฎ...มีวิถีชีวิตของเราเอง...แต่เราไม่มีความกล้ามากพอที่จะทำแบบนั้น

ใครๆก็บอกว่าเราโชคดีแล้วอย่างที่เป็นทุกวันนี้...แต่เราไม่เคยคิดว่าเราโชคดีเลย เพราะเราไม่สามารถคิดหรือเลือกเส้นทางของเราเองได้...

บางทีเรามีความคิดอยากจะทำ...แต่ทุกอย่างก็จบอยู่ในความคิด ความฝัน...แล้วกลับมาในโลกแห่งความเป็นจริงที่ต้องเจออยู่ทุกวัน สรุปแล้วไม่มีอะไรดีขึ้น...

คนอื่นเห็นเราทำเราเป็นเขามีความสุข...แต่เขาไม่เคยถามว่าเรามีความสุขในสิ่งที่เราทำหรือเปล่า...

เรามีชีวิตตามแบบแผน...เรียนจบชั้นนึงก็เรียนต่ออีกชั้น ทำเกรดดีดี เรียนให้จบเหมือนที่คนอื่นเรียน... อยากเรียนม.เอกชนที่ใฝ่ฝันก็ไม่ได้ ต้องไปเรียนมหาลัยรัฐในคณะที่เลือกส่งๆไปเพื่อให้เอ็นติด...ไม่ต้องไปเรียนมหาลัยเปิดด้วยคำขู่ของพ่อ...

รู้สึกดีกับคุณที่ค้นพบตัวเอง...มีชีวิตอย่างที่คุณเป็นจริงๆ...

ปล...ต้องขอโทษที่บ่นยาว...คุณเขียนได้โดนใจเรามากๆ

.....ทุกคนมีเส้นทางเดินของแต่ละคน เพียงแค่เรารู้ว่าเส้นทางที่เราเดินนั้น เพื่อจุดมุ่งหมายใด เท่านั้น ก็เพียงพอ บ้างอาจถึงจุดมุ่งหมายไว บ้างอาจถึ
งเส้นชัยช้า แต่สุดท้ายก็ไปถึงเหมือนกัน ....จะรีบใช้ชีวิตกันไปทำไม.....ทำไมไม่ดำเนินชีวิต..แบบที่มีความสุขไปพร้อมๆกันกับมัน ทุกเวลา ทุกนาที อย่าต้องให้สังคม หรือใครมาตีกรอบให้เราเร่งรีบ...ปรับเปลี่ยนให้ไม่แตกต่างได้ ...แต่อย่าให้เปลี่ยนความเป็นตัวคุณ

เราคนนึงที่มีความคิดแปลก แตกต่าง จากสังคม...เหมือนนาย ...

เป็นกำลังใจให้ฝ่าฝันในกระแสสังคม...แต่อย่าให้เค้าเปลี่ยน ...ใจดีดี...ของนาย

แม้จะยาวมากๆ
แต่ก็นั่งอ่านจนจบเลยอ่ะ

ความคิดนอกกรอบดีครับ

รู้สึกตรงมากๆเลย ตรงที่คนเรายึดติดตัวตน ไม่ใช่ว่าหนูเก่ง บรรลุคำว่าตัวตน เข้าใจถ่องแท้อะไรหรอก ครูหนูคนนึงเคยสอนเรื่องพวกนี้ หนูคิดว่าหนูเข้าใจครูนะ แล้วหนูก็สงสัยเหมือนกัน ตัวตน คือสิ่งที่คนคิดเอาเอง ส่วนมากก็จะเอาความคิดของคนส่วนมากเป็นหลัก ถ้าความจริงแล้วคนส่วนมากยึดติดในสิ่งที่ผิดล่ะ แล้วคนเราจะมีวันรู้มั้ย หรือตัวตนไม่มีคำว่าผิดหรือถูก เพราะจริงๆแล้วมันก็แค่ความรู้สึกของคนจริงๆ สับสนมากๆเลย

ตะเข้ว่าจาช่วยบ่น ปากด พี่ชายบ่นแทนหมดแย๊วอ่ะ ฮ่าๆ

เข้ก๊ะแบบนี้งะเจ้าค่า กว่าจาจบปาไป 25 กว่าจะรู้ว่าตัวเองอยากทำอะไร ก็ไม่รู้เมื่อไหร่เหมือนกัน ..

ดีนะที่พี่ชายนั่งริมหน้าต่าง ..เอาเป็นว่าที่นั่งหลังสุดตรงประตูหลังห้อง ตะเข้ ยึดนะเจ้าคะ ฮี่ๆๆ

สวัสดีวันเข้าพรรษาค่ะ
อยากบอกว่าชอบรูปและตัวหนังสือของคุณมากๆ
มันให้ความรู้สึกดีจริงๆ นะ
มีหนังสือวางขายแล้วเหรอคะ
ใช้ชื่อคนแต่งชื่อเดียวกะล็อคอินหรือเปล่า
ถ้าไปร้านหนังสือจะได้หาซื้อมาสะสมบ้าง
ปล. เอาใจช่วยให้เรียนจบไวๆ นะ

ชอบการวางตัวหนังสือให้อ่านเป็นจังหวะช้าๆแบบนี้จังค่ะ มีรูปประกอบการเล่าเรื่องด้วย แถมเป็นรูปที่มีความหมายตามนัยของตัวหนังสือด้วย ชอบมากค่ะ อ่านแล้วก็ทำให้หันกลับมามองตัวเองเหมือนกัน จนป่านนี้ยังค้นหาตัวเองไม่เจอ อย่างน้อยอยากจะมองเห็นโลกใบนี้ในมุมมองแปลกๆบ้าง แต่ดูเหมือนเราจะหลงวกวนอยู่กับตัวเองซะมาก เลยมองข้ามหลายๆอย่างไป เรื่องและรูปของคุณทำให้เราย้อนกลับมาคิดค่ะ ยังไงจะขอติดตามบลีอกของคุณต่อไปนะคะ

ชีวิตคนเรามีอะไรคล้าย ๆ กันอยู่หลายอย่าง อยู่ที่เราเลือกที่จะคิด จะจัดการกับชีวิต ณ ตอนนั้นอย่างไร ดีใจด้วยนะที่คุณเองสามารถพบอะไรมากมายได้ในเวลาอั้นสั้น(อย่างน้อยก็ยังมีเวลาให้ปรับปรุง แก้ไข) ก็ขอให้มีความสุขกับสิ่งที่เลือกต่อไปเรื่อย ๆ นะ

มาอ่านด้วยคน ตามมาจากกระทู้หัวหินกับเกาะสีชัง ประทับใจรูปของคุณมากๆ ค่ะ

มาอ่านครับ

เพิ่งรู้ว่า เจ้าของบลอก...

...เกิดวันเดียวกัน

เคยหนีใครรึป่าว...

บางทีหากชีวิตสามารถลิขิตเองได้ เราคงทำให้ทุกๆวันของเรา มีแต่วันที่ดี-ดี

ตอนนี้มาอยู่ไกล...ไกลจากคนเคยรัก...

เพื่อหวังว่าสักวัหนึ่ง...จะไม่คิดหนี

จากเธออีก

ทำยังงัย...เราถึงจะได้เจอกันอีกครั้ง

...จำได้ไหม

เคยซับน้ำตาให้ใครหรือเปล่า

ว่าแต่ว่า...เคยทำใครร้องไห้ไหม

ทุกสิ่ง ที่เคยใฝ่หา
กับวันเวลาพ้นผ่าน

ยามค่ำคืนยังยืนมองขอบฟ้า
เธอสบตากับฉันบ้างหรือเปล่า

คิดถึงเธอ คนที่ดีที่สุด
ถึงแม้ได้พูดในวันที่มันสาย
ยังคงรักเธอ เธอได้ยินฉันไหม
อยู่แห่งไหน หัวใจมีแต่เธอ

...อันนี้มาจากหนังเรื่องนึง
เอ่อ...เพลงมันเศร้าดี

อ่านแล้วมีหลายอย่างที่รู้สึกว่า..เหมือนกันเลย

แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่เหมือนกัน คือคนนึงหาตัวเองเจอแล้ว แต่อีกคนกลับยังไม่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไรกันแน่ เหมือนกับว่าอันนู้นก็ดี อันนี้ก็ชอบ..แต่ยังไม่ใช่..เป็นอีกคนที่ยังอยู่บนความไม่แน่นอน ต้องอยู่กับสิ่งที่เราค้นพบว่าไม่ใช่ แต่มันก็เป็นไป เพราะเป็นสิ่งที่ต้องทำ..ชีวิตก็อย่างนี้แหละ อยู่กับความคาดหวังของคนอื่น อยู่กับสิ่งที่คนอื่นอยากให้เป็น พอรู้ว่ามันไม่ใช่ แรงบันดาลใจและความกระตือรือร้น ความกระหายใคร่รู้..ก็หมดไป ทำให้ไม่สามารถผ่านมันไปได้ซักที ถามตัวเองว่าทำยังไงดี สู้กับมันดูอีกซักที..ก็คงต้องเป็นอย่างนั้น

ดีนะที่เจอตัวเอง เรายังหาไม่เจอเลย...

เขียนดีค่ะ

อ่านแล้วเพลินดี

ชอบตรงที่ว่า

ผมไม่เคยเข้าใจเลยว่า ทำไม

ในความสัมพัน ในความรู้สึก ถึงยังต้องมีความระแวงสงสัย

ไม่ว่าจะเพื่อน จะพี่ จะน้อง หรือจะเป็นใคร ..

ถ้าแคร์ ก็คือแคร์ ถ้าห่วง ก็คือห่วง ..

ทำไมคนเรา มักเอา สถานะ มาจำกัดความรู้สึก

และตีกรอบมันไว้ซะเรียบร้อย ..




หลังจากวันนั้น ... เธอก็ไม่คุยกับผมอีกเลย ...


คล้ายของเราเลย แต่ของเราตอนนี้ยังคุยกันบ้าง เหมือนเราจะไม่มีเรื่องจะคุยกันแต่เราก็พยายามชวนคุยอะนะ

ก็แค่อยากคุย เป็นห่วงและรู้สึกดีด้วย ไม่ได้หมายความว่าอยากเป็นมากกว่าเพื่อนนี่นา


โชคดีในการใช้ชีวิตนะค่ะ

ขอบอกว่าเราอายุน่าจะเท่าๆกัน แต่ชีวิตคุณน่าอิจฉากว่าเราเป็นพันๆเท่า

ปล.ขอนุญาติ add ur blog นะค่ะ จะได้มาบ่อยๆ

ยาว..มาก


แต่ก็อ่านจบน๊าพี่เต้


อ่านแล้วมีกำลังใจขึ้นอีกเยอะเลยอะ


เทคแคร์จ๊า..บับบาย

ขอบคุณ...
ตัวหนังสือมากมาย ที่ ทำให้ผมได้อดทน อ่านจนจบ
ขอบคุณ...
เพลงประกอบฯ ที่ แม้ผมไม่รู้จัก แต่ผมก็ ฟังมัน 2-3 รอบ
ขอบคุณ...
สีน้ำตาล ที่ ทำให้ให้ผม ชอบสีอื่น ขึ้นมาได้บ้าง นอกจาก สีฟ้า
และ ขอขอบคุณ...
ความรู้สึกของผู้เขียน ที่สื่อผ่าน ตัวหนังสือมากมาย เพลงประกอบฯ และ สีน้ำตาล ทำให้ผม ได้นั่ง ยิ้มอย่างมีความสุข อีก 1 วัน

คุณตา อายุ 26 ยังเรียนไม่จบ 555 +


นู๋โคตรอิจฉา อ่ะพี่เต้

ได้ทำในสิ่งที่อยากทำ....!!

แต่นู๋ชอบแนวความคิดแล้วก็รูปแบบการใช้ชีวิตของพี่เต้นะ....


เปนตัวของตัวเอง

เลือกเดินตามทางของตัวเอง ^^


คิดถึงง

สีสบายตา รูปประกอบงามๆ เพลงเพราะๆ เรื่องดีๆ พี่มีครบเลยน้า ^^ หนูเป็นอีกคนที่ยังหาตัวเองไม่พบ ไม่รู้จะเรียนอะไร..ไม่รู้ว่าตัวเองชอบอะไร..ก็หวังว่าสักวันจะได้รู้..พี่ดีจังน้า

รู้สึกดียังไงก้อม่ายรุอ่าค่ะ รู้สึกว่า
เราเองก้อมีนิสัยแบบพี่เต้อ่า
โชคดีนะค่ะ

สารภาพว่าอ่านไม่จบ !

ก็มีข้ามบางตอนอ่ะ...

อยากบอกว่า "ชอบรูปคุณมากค่ะ อยากถ่ายรูปเก่ง ๆ แบบนี้มั่งจัง"

ไม่น่าเชื่อว่า ArtFullY จะเป็นเด็กชายที่เคยสับสนในชีวิตมาก่อนเหมือนกัน

ยินดีด้วยกับความสำเร็จบนหนทางที่ได้เลือกเองนะคะ

เข้าใจค่ะ

ไม่ได้มาเยี่ยมนาน

ยังเขียนได้ดีเหมือนเดิมเลยนะคะ

ส่วนภาพก็ยังสวยเหมือนเดิม

ชีวิตแบบที่เราเป็น มันคือตัวเรา
เดินไม่เดิน ก็ขึ้นอยู่กับตัวเรา

..........................................

เกิดมาทั้งที่ใช้ชีวิตให้คุ้มค่า

ทุกสิ่ง ทุกอย่าง มันอยู่นอกตัวเรา นอกจากสิ่งเดี่ยวที่อยู่ภายใน "หัวใจ" ไง

เราเองก็เรียน interior design นะ มีแววถ้าจะเรียนมากกว่าตามหลักสูตรกำหนด 555+
มันไม่แปลกหรอกถ้าจะอย่างนั้น มันเป็นเพียงแค่ชีวิตช่วงหนี่งในมหาลัยเท่านั้นเอง

มาดูรูปครับ

เข้ามาซึมซับเรื่องราวแล้วทำให้มีกำลังใจขึ้นแยะเลยค่ะ

Life...

is what you make it.


มันไม่สำคัญเลยว่าชีวิตจะให้อะไรกับเราบ้าง...

เราต่างหากล่ะ ที่จะให้อะไรกับชีวิต




........................ชอบคุณจังค่ะ

หลายคนพยายาม "เป็น" แบบนี้เพื่อให้ตัวเองแตกต่าง
แต่อ่านๆ ไปแล้ว คุณเป็นแบบนี้จริงๆ ใช่ไม๊
มีความเชื่อมั่นและเข้มแข็งดีค่ะ

ดีใจด้วยที่ค้นหาตัวเองเจอ
อิจฉาจริงๆ

ปล.ชอบรูปที่เต้ถ่ายจัง ได้อารมณ์ดีนะ

มีความสุขกับทุกๆ วัน ทุกๆ ความรู้สึก ยิ่งได้รู้ตัวเอง เราคือใคร เรากำลังทำอะไร มันก็คือเราแล้ว
ผิดกับบางคน โตมาแค่ไหน ก็ยังหาตัวตนไม่เจอซะที
แต่ไม่ผิดหรอกนะ ที่ใครจะเป็นอะไร อย่างไร และทำไม
เมื่อเกิดมาบนโลกใบนี้แล้ว มีความสุข ส่งความสุข รับความสุข ไม่ทำให้ใครเดือดเนื้อร้อนใจ ดำเนินไปตามรอยแห่งชีวิต ที่ต้องตกอยู่ในวังวนของสิ่งนิยมทั้งหลายบ้าง แต่เมื่อต้วเรา เป็นเรา นั่นก็คือ "เรา"
เป็นกำลังใจนะคะ

รูปสวยดีจังค่ะ
ชื่นชม ๆ

เพิ่งได้มาอ่านบล็อกนี้ครั้งแรก

~ ~" ประทับใจจัง


^^~ มะรุจะพูดอะไร

แต่ว่า ..

^^~ ชอบจิงๆ

(((O.o))((O.o)))
...Me Myself...
..Ku..Pen..Ku..
...กูเอง...
555

บางครั้งคนเราก็มักจะต้องการในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้...

ดีค่ะ ตามรูปมาเลยได้อ่าน..
พี่ก็เรียน ศิลปกรรม ม.รังสิต เรียน PRODUCT ค่ะรุ่น 10 แต่ไม่จบหรอก เหอๆ...ออกตอนปี 2 เกรดมะถึง

สู้ ๆ นะคะ แวะมาให้กำลังใจ...ไปละ

เราเป็นเหมือนเธอเลยอายุก็ประมาณเธอเลยค่ะแต่เรียนไม่จบซักทีตอนนี้เราก็คิดเหมือนเธอพอไดอ่านเรื่องของเธอแล้วเรารู้สึกดีจังรู้สึกว่าไม่ได้มีเราคนเดียวที่เป็นแบบนี้และคิดแบบนี้
เราก็เรียนที่เดียวกับเธอค่ะแล้วก็ตอนนี้ก็มีความสุขดีและเป้าหมายตอนนี้ก็เหมือนเธอเลยอยากเรียนให้จบซักทีเพียงแต่เราอยู่คนละคณะเท่านั้นเองจ๊ะ อ่านเรื่องของเธอแล้วเหมือนเป็นกระจกซะท้อนความคิดและความรู้สึกของเราเลยค่ะ

เหมือนนั่งอ่านชีวิตตัวเอง
ไงมะรู้...เปนกำลังใจให้
นะค่ะ..คุณยังทำอะไรดีๆๆ
ได้อีกเยอะในสิ่งที่คนอื่นทำ
ไมได้นะค่ะ

เวลาผ่านมาปีกว่าแล้ว จากวันที่คุณเขียน
วันนี้อะไรบางอย่างนำพาให้ฉํนได้มาเจอหน้านี้ของคุณ
เกือบจะปิดผ่านไปโดยไม่ได้อ่าน แต่สายตาก็ไปสะดุดที่รูปงามๆ
เลยค่อยๆไล่สายตาอ่านลงมาเรื่อยๆ การเล่าเรื่องแบบเนืบๆ
แต่ได้ข้อคิดอะไรมากมาย
ขอบคุณที่แชร์เรื่องราวต่างๆและรูปงามๆ
ภาพถ่ายของคุณงามเพราะดูแตกต่าง
คงเหมอืนกับตัวคุณ ที่มองเห็นสิ่งต่างๆโดยไม่เหมือนใคร
ไม่รู้ว่า ณ วันนี้คุณจะเป็นอย่างไรแล้วกับชีวิต
ฉันก็ไม่ได้รู้จักกับคุณ แต่ยังไงก็ขอเป็นกำลังใจให้
ในฐานะผู้ร่วมหายใจภายใต้ฟ้าเดียวกันนะค่ะ


ว่าแต่ว่าอยากรู้แล้วหล่ะสิค่ะ ว่าคุณเขียนหนังสืออะไร
จะได้ไปตามหามาอ่านด้วยคน
แวะบอกกันได้ไหมเอ่ย noo_aim@hotmail.com

ชอบคะ เขียนดี รูปสวย

ครับ...

ไม่ต่างกันเลย ในเรื่องนิสัย แต่ในเรื่องความเป็นจริงคงแตกต่างกัน

//tuktaloveisspace.spaces.live.com
มีแต่สเปซมาแลกกันดูค่ะ ยังไม่เคยทำบล๊อกในเอ็มไทนี้เลย แต่เท่าที่ดูๆ ข้อความและภาพสบายตาดีค่ะไม่รกจนวุ่นวาย

อืม..........

ผมเหลืออีก 1 ปีจะจบ แต่การจบของผมเป็นการจบในสาขาที่ผมคิดว่า ไม่ใช่ตัวผมสักเท่าไร..

ผมชอบศิลปะ ชอบจินตนาการ แต่ผลงายของผมมันไม่เคยได้เรื่อง ไม่มีฝีมือ เลยคิดว่ามันคงไม่ใช่ตัวผม....


ผมก็เรื่องเรียนทางด้านแนวธุรกิจ ก็คิดว่าตัวเองชอบนะ แต่บางครั้งก็คิดอยู่ว่างานที่จะได้ทำในอนาคต ก็คงเป็นการทำงาน อยู่ในออฟฟิตสักทีหนึ่งไปวันๆ ซึ่งมันดูไม่มีสีสีนเลย

เหมือนผมต้องการสีสันให้กับชีวิต อาจจะเป็นเพราะว่า ชีวิตตอนนี้ของผมไม่ค่อยมีสีสัน ผมเป็นคนไม่ค่อยพูด เพื่อนไม่ค่อยเยอะ แต่ไม่เคยปิดกั้นตัวเองเหมือนกันครับ...

อนาคตจะเป็นอย่างไรก็ยังไม่รู้ แต่สิ่งที่อยากทำคืออยากทำงานที่ไม่ต้องอยู่กับออฟฟิต อยากทำอะไรที่มันเป็นจินตนาการ เป็นอะไรที่แปลกใหม่ ที่ไม่ซ้ำซาก แต่ไม่รู้จะทำยังไง ก็ต้องดูอนาคต ต่อไป..

แต่ก็จะทำวันนี้ให้ดี...ที่สุด

คบกันมาตั้งนาน...เพิ่งได้เรียนรู้ชีวิตเต้มากขึ้น...แต่ที่รู้แน่ๆคือแต่ชอบ...แบบ...เออ...บอกได้ป่าวไม่รู้...(ชอบถ่ายรูปไง...คิดไรอยู่อะ)

อย่าบอกนะว่า ไอ้งานที่ส่งอาจารย์ที่วาดมาเพียง จุด 1 จุดเนี่ย เป็นผลงานของพี่ ??? เพราะมันเล่าขานมาึถึงปัจจุบันเลยค่ะ 55555

เราเป็นคนนึงที่ (เค้าว่ากันว่า) เป็นเด็กเรียน จริงๆถ้าเรียนไปแล้วไม่มีเกรด ไม่มีผลอะไร ทุกคนเรียนจบกันหมดเหมือนๆกัน เราว่าเราก็จะยังเรียนอย่างตั้งใจต่อไปนะ (จริงๆทุกวันนี้ก็ไม่ได้ตั้งใจหรอก) เราเรียนเพราะเราอยากรู้ เราเรียนเพราะเรารู้ว่าบางอย่างมันเป็นสิ่งที่เราจะต้องเอาไปใช้ในชีวิต เรียนเพราะมันจะเป็นพื้นฐานของสิ่งที่เราอยากจะเป็นในอนาคตอะไรทำนองนั้นแหละค่ะ ด้วยเหตุผลนี้เราเึคยถึงกับไม่เข้าใจคนอื่นว่าทำไมไม่เรียน 555 สุดแสนจะดูเป็นเด็กเนิร์ดเลยเนอะ

แต่ถ้าได้เป็นอย่างคุณจขบ. ก็ดีนะ หมายถึงว่า ดำเนินชีวิตด้วยความคิดที่มีแกน มีมุมมองแบบนี้ สำหรับเราไม่นับว่าเป็นคนไม่เอาอ่าวหรอก เราว่าเป็นคนที่หลายๆคนน่าอิจฉาต่างหาก ^^

ขอบคุณข้อความมากครับ ทำให้ผมเริ่มที่จะเข้าใจตนเองมากขึ้น ชีวิตผมก็คล้ายๆพี่เลย แต่หลายปีมานี้ผมพยายามปิดกลั้นตัวเอง พยายามทำตัวเองให้ไปตามคนอื่นเขา เขาจะไม่ได้ว่าเราเป็นบ้าหรืออะไร ไม่ได้ใช้ชีวิตตามสิ่งที่ตนเองชอบ แต่หลังจากที่ผมอ่านข้อความพี่จบ ผมเริ่มที่จะค้นหาตัวเองเจอ ผมเริ่มที่จะทำตัวเป็นอิสระ ตามสิ่งที่ผมชอบ มันทำให้ผมมีความสุข ผมเริ่มไม่สนใจว่าเขาจะมองเราแบบไหน ขอบคุณมากๆครับ

ก็ดีนะที่เธออาจจะคิดได้ในสิ่งที่คนอื่นบางครั้ง ยังคิดไม่ได้ แต่อย่าลืมคนเรามีโอกาสผิดพลาดไม่กี่ครั้งในชีวิต เราอาจจะรู้ดีว่าบางครั้งเราเข้าใจตัวเองนะ แต่ในบางครั้งเราก็ควรที่จะเข้าใจคนอื่นด้วย แม้บางครั้งอาจจะฝืนใจไปบ้าง แต่เราจะพบในบางสิ่งที่เราอาจจะไม่เคยค้นพบมาก่อน เราเองก็เป็นคนโลกส่วนตัวสูงเหมือนเธอ จนบางครั้งก็รู้สึกว่ามันมากเกินไปรึป่าว พยายามที่จะมองอีกมุมให้ได้มุมที่แตกต่างออกไป แล้วเราจะพบในอีกมุมที่เราไม่เคยค้นพบมาก่อนเลยก็ได้ ขอให้โชคดีนะ และขอให้ตั้งหลักให้ได้ เริ่มใหม่ อยากจะบอกให้รู้ว่าคนเรามีโอกาสเริ่มต้นใหม่ได้ ขอให้โชคดีจ้ะ

แวะเยี่ยมเยือนอีกครั้งค่ะ

ตามมาจากรูปถ่าย ยิ่งอ่านสิ่งที่คุณเขียน กลับทำให้เราได้มองย้อนไปหาตัวของเรามากขึ้น

ขอบคุณสำหรับตัวหนังสือทุกตัวอักษร

อ่านจบแล้วมันมีอะไรมากกว่าที่คิด

หลงมาค่ะ อิอิ

แต่อ่านแล้วอิจฉา จขบ จังค่ะ

ตอนนี้ยังหาตัวเองไม่เจอเลยค่ะ หรือบางทีเจอแล้วนะคะ รู้ว่าชอบอะไร แต่ก็ใจยังไม่กล้าพอที่จะทิ้งบางสิ่งไปทำมัน

พอได้อ่านแล้วรู้สึกดีขึ้นค่ะ ว่าถ้าได้ทำในสิ่งที่ชอบคงจะมีความสุข คงจะดีกว่าทำบางสิ่งที่ทำไปเพราะมันเป็นแบบแผน ว่าต้องตั้งใจเรียนนะ เรียนในสาขางานที่มันหางานง่ายๆ เป็นอย่างนู้นอย่างนี้ตามแบบแผนที่คนอื่นวางกรอบไว้ให้เดิน

ยินดีด้วยนะครับ ที่คันหาจนพบว่าแท้ที่จริง แล้วเราอยากจะอยู่บนโลกใบนี้ด้วยวิธีการอย่างไร แล้วเราจะก้าวเดินต่อไปบนถนนชีวิตของเราอย่างไร

หาตัวเองเจอ ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองชอบและรักเป็นสิ่งที่วิเศษที่สุดแล้ว มาตราฐานทางสังคมมันเป็นเหมือนแนวทางสำเร็จรูป แต่ถ้าไม่เดินตามทางก็ไม่ผิดถ้าคุณมีความสุขกับมันและคนที่กคุณยอมรับได้ ดีใจด้วยน่ะค่ะที่ทำได้ แต่เรานี่ดิ แค่หาตัวเองยังไม่เจอเลย ทั้งๆ ที่ก็อยู่กับตัวเอง เห็นตัวเองอยู่ทุกวัน เฮ้อ!

หวัดดีค่า ไม่รู้ว่าเข้ามาใน blogนี้ ได้ยังไง พอเห็นรูปแล้วชอบๆๆ เลยลองอ่านย้อนทุกหน้าที่มีใน Blog จนมาถึงหน้านี้ ขอบอกว่า จขบ.อาร์ตมากๆๆ ชอบจัง อ่านแล้วรู้สึกเข้าใจตัวเองมากขึ้น ขอบคุณนะคะ ความจริงยังไม่อยากออกไปเลย อยากอ่านต่อๆๆๆ อีก สู้ต่อไปนะคะ

ps.อยากรู้จังว่าจะติดตามผลงานของ จขบ.ได้ที่ไหน ถ้ายังไงรบกวน จขบ.บอกหน่อยนะคะ ningnong_aha@hotmail.com ขอบคุณค่ะ

อ่านจบแ้ล้วค่ะ
ดีใจด้วยที่เจอในสิ่งที่อยากทำ
เรียนจบหรือไม่จบไม่สำคัญหรอกค่ะ
ปริญญาไม่ใช่สิ่งตัดสินชีวิตนะคะ

ยาวมาก
แต่ก็อ่านจบจนได้
การได้ระบาย ทำให้ตัวเบานะครับ
ภาพสวยมากครับ

สวัสดีจ้า ป่านฉะนี้น้องก็คงเรียนจบและมีงานมีการทำแล้วเนอะ ถึงจะเป็นงานแบบไหม ถ้าทำแล้วมีรายได้พอเลี้ยงชีพและมีความสุขก็พอแล้ว ทำไมถึงปล่อยบ้านให้เงียบเหงาแบบนี้ล่ะ น่าจะแจ้งข่างคราวให้เพื่อนๆพี่ๆ ได้ทราบกันบ้างนะ

ผ่านมาจากคำบอกเล่า และจากไปกับแง่คิดดีๆ ขอบคุณค่ะ

ทุกที เคยเห็นแต่ภาพที่คุณโพสไว้ในห้องกล้อง

ก็เลย ติดตามดูเรื่อยๆ

มุมมองที่แตกต่าง มาจากความคิดที่แตกต่าง
ขอบคุณนะคะ สำหรับเรื่องดีๆ ^^

ชอบมากค่ะ Good !!!

คนส่วนมากต้องทำในสิ่งที่จำเป็นต้องทำ
มากกว่าสิ่งที่เค้าชอบ

แต่เราเลือกที่จะสวนทาง
เลืือกทำในสิ่งที่ชอบ
มากกว่าสิ่งที่จำเป็น

สุดท้ายมันก็ได้อย่างเสียอย่าง
แล้วมันก็วนกลับมาที่ต้องทำในสิ่งที่จำเป็นก่อน --*

เซ็ง

มาบ่นในบล๊อกคนอื่น นิสัยไม่ดีเลยตรู ไปดีฝ่า

ความสุขของเรา มันไม่ค่อยใช่สิ่งที่มีคุณค่าทางสังคมน่ะค่ะ
ขัดแย้งในตัวเองอยู่ตลอดเวลา
อยากทำเหมือนคนอื่น
แต่ก็บางทีก็รู้สึกไม่ใช่
อยากเป็นอิสระจริงๆ แต่ก็คงได้แค่พูดแค่ฝัน
กลัว กลัวหลายๆ อย่างเลยค่ะตอนนี้

ดีใจด้วยที่คุณมีความสุขนะคะ

ถ่ายรูปได้อาร์ทดีจัง...สวยครับ

ก๊อกๆๆ แวะมาปัดฝุ่นค่ะ

รอดูรูปเซตใหม่นะคะ

ว่าแล้ว ทำไมถ่ายรูปได้ศิลป์จัง

ปล.ผมอ่านจนจบครับ

ขอบคุณครับ ได้แง่คิดดีๆมากมาย

ผมจะพยายามทำให้ชีวิตผมมีความสุขบ้าง หรือมีชีวิตอยู่โดยทุกข์ให้น้อยทีนสุด

แวะเข้ามาอ่านค่ะ
แอบชอบผลงานของคุณมานานแล้ว
และหลังจากได้อ่าน เลยเข้าใจว่า ทำไมต้อง Art fully ^_^

ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ทำในสิ่งที่รักนะค่ะ

^^

artfully สมชื่อเลยค่ะ
นอกจากถ่ายรูปเก่ง ยังเล่าเรื่องราวได้น่าติดตามมากๆ ชอบจัง ^^

ปกติไม่ค่อยชอบอ่านบล็อกคนไม่รู้จักกันนะคะ..แต่กับบล็อกนี้หลงเข้ามาแล้วหาทางออกไม่ได้^^

เยี่ยมอ่ะพี่

อยากมีชีวิตแบบพี่จัง

เขียนยาวมั่ก ๆ แต่ก้อมีนิยามของตัวเองดีคับ

อ่านจนจบแล้วค่ะ สุดยอด เป็นชีวิตที่น่าอิจฉาเหมือนกันนะ ได้ทำในสิ่งที่อยากทำ มากกว่าสิ่งที่ต้องทำ

เข้ามาอ่านแต่ยังอ่านไม่จบ เด๋วจะเข้ามาอ่านให้จบนะคะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ ถ่านยรูปเก๋ๆมากเลย ชอบๆๆๆ มั่กๆๆๆ อิ อิ แอมนะคะ บายค่ะ

ชอบคะ คำเดียวสั้นๆ

ตามมาจากห้องแป้ง

อย่างว่าคะชีวิตคนเราไม่เหมือนกัน มีทางเลือกให้เดินแตกต่างกัน
โชคดีที่พี่สามารถเดินทางเดินที่พี่ชอบได้
แต่บางคนต้องสู้กับทางเดินของตัวเองโดยลำพัง และอาจจะมีคนมาเบียดเบียนเพิ่มด้วย ทำให้ไม่สามารถที่จะค้นหา ตัวเองได้
ชีวิตก็แบบนี้หละคะ หลายแบบหลายสไตส์
มีทั้งความแตกต่างและความเหมือน

อ่านแล้วได้เปิดมุมมองมากขึ้น ^^

ต่างคนต่างก็มีสไตล์ของตัวเอง

ได้เยอะเลยหละ
ชีวิตมี prop. แล้ว

ชอบมากเลยครับ

ขอให้ปี 2010 ที่จะมาถึงนี้ เป็นปีแห่งความสดใส เต็มไปด้วยรอยยิ้มและสีสัน ร่ำรวยด้วยทรัพย์สินเงินทอง ความสำเร็จ และความสุขนะคะ

ที่สำคัญ ขอให้มีสุขภาพแข็งแรงทั้งกายและใจ เป็นที่รักของทุกคนตลอดไป...

สุขสันต์วันปีใหม่ค่ะ ^^

นับจากวันที่เขียนจนถึงวันนี้

ผ่านมา 4 ปีแล้ว

คุณคงเติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่มีคุณภาพในสังคม

คนที่มีความเป็นศิลปินในตัวเอง

มักจะแสดงออกมาอย่างไม่รู้ตัว

ชื่นชมทั้งผลงานภาพ และงานเขียน

ชอบจัง คิดเหมือนกันว่าไม่อยากถูกล้อมกรอบ ทำอะไรโดนบล๊อกมาก ๆ หรือเป็นแพทเทิร์นมากๆ มันน่าเบื่อ

ขนาดเราเรายังคิดเลยว่า เราทำงานไปเพื่ออะไร?เหมือนหาตัวเองไม่เจอ

แต่ดีใจด้วยค่ะ ที่คุณมีความสุข

ก็น่าอิจฉาจริงๆ อ่ะแหละ

เล่าเรื่องถ่ายทอดอารมณ์ได้ดี ถ่ายรูปสวยค่ะ

ไม่เคยต้องนั่งอ่านblogใคร
แต่ต้องมาสนใจblog นี้

tisจริงๆค่ะ

พี่ค่ะ

รู้อะไรไหมค่ะ..

หนูเปิดมาเจอเวบพี่โดนบังเอิญ.
เมื่อนานมาแล้ว

หนูได้อ่านบทความที่ชื่อ Be With You น่ะค่ะ ซึ่งหนูชอบมากๆ...

พอหนูอ่านเรื่องอื่นด้วยแล้วก็ชอบมากขึ้น...

บล็อกของพี่เป็นแรงบันดาลใจที่ทำให้หนูอยากทำอะไรที่ใจต้องการมากขึ้นจิงๆค่ะ

ชีวิตคนเราไม่จำเป็นต้องอยู่ในกรอบ..
ฉีกกรอบแล้วทำในสิ่งที่ใจคิด...เป็นทางที่ดีที่สุดแล้วจริงๆ แต่ซึ่งบางครั้งอาจมีหลายเหตุปัจจัยที่ทำให้เราต้องหยุด..และมันจะต้องดำเนินต่อไปได้...

ถ้าเรายังหายใจ...

เค้าก็เปนอีกคน1ที่เรียนไม่จบซักทีบางครั้งนึกเสียดายเวลาเหมือนกันเพื่อนมันไปไหนๆกันหมดแล้วพอมันถามเค้าก็บอกว่าไม่เปนไรไม่รีบใจเย็นๆตอนมอปลายมีผู้หญิง8คนนอกนั้นเปนผู้ชายหมด3ปีเลยซึมซับมาเยอะอิอิอิแต่ก็ยินดีนะที่บนโลกนี้ยังมีคนแบบนี้อยู่คอยแคร์คนรอบข้างเสมออ่านดูแล้วอุ่นใจแล้วจามาอ่านบ่อยๆน้าาาา

สมแล้วที่เอา "หัวใจ" ใส่ลงไปในรูปถ่ายของคุณ

เพราะทุกรูปของคุณ ได้ "ใจ" เราไปทุกรูปเลยอะ

ตามมาเยี่ยมนะครับท่าน A r t F u l l Y

...ชวิตคนเรายังต้องเรียนรู้อีกเยอะ ...
...เรียนรู้จนตายก็ไม่จบ...

อ่านจนจบ แล้วรู้สึกคุณเหมือนคนๆ หนึ่งๆที่เราคุยอยู่ ซึ่งเราก็พยายาม "นิยาม" ความสัมพันธ์ของเราทั้งสอง แต่ก็ไม่เคยสำเร็จเลย เราจะบอกว่าเข้าใจเขา ก็ไม่ได้เต็มปาก เพราะถ้าเราเข้าใจเขา อาจจะนิยามความสัมพันธ์ได้แล้ว

เขามีลักษณะคล้ายกับคุณเลย เขาจะทำอะไรก็ต่อเมื่อเขาอยากจะทำ เขาอยากจะฟังก็ต่อเมื่อเขาอยากจะฟัง เขาอยากจะพูดก็ต่อเมื่อเขาอยากจะพูด

ดูเหมือนเขาไม่สนใจใคร แ่ต่เขาก็ใส่ใจคนรอบข้างเขามากๆ เหมือนที่คุณพูดถึงเพื่อนผู้หญิงสมัยมอปลาย ที่คุณเป็นห่วงเขา ซึ่งคนๆนี้ของเราเขาก็เป็นแบบนี้ จนเราก็คิดไปว่าต้องนิยามความสัมพันธ์

เขาบอกเรามาประโยคหนึ่ง ซึ่งเราก็ยังไม่เข้าใจจนเดี๋ยวนี้ว่า

"ผมไม่อยากให้คุณคาดหวังอะไรจากตัวผม แต่ผมอยากให้คุณรักและคิดถึงผม"

ประโยคนี้เราจำได้จนถึงเดี๋ยวนี้ ถึงแม้ตอนนี้เราตัดใจ เลือกที่จะไม่คุยและเดินไปกับเขาแล้ว เพราะเรา "นิยาม" ความสัมพันธ์ไม่ได้ ว่าคืออะไร

เพลงเพราะมากค่ะ ชีวิตเราก็คล้ายๆคุณ จบมาก็ใช่ว่าชีวิตจะประสบความสำเร็จ แต่มันเป็นเงื่อนไขของสังคมที่ตั้งไว้

อาร์ตมากกกกก....

เพิ่งยี่สิบหกยังอาร์ตได้อีกหลายปีครับ......

ผมเองก็อาร์ตมาหลายปีเหมือนกัน

แต่พออายุมากขึ้น ความจำเป็นต่างๆรอบตัวเริ่มจะทำให้อาร์ตไม่ออกซะแล้ว.....

ตอนอายุเข้าสามสิบ.....ผมมีอาการต่อมอาร์ตแตกซ่าน....รั่วไปหลายเดือนเลยแหละ.....

อ่านจบ บอกตัวเองว่าน้องเก่งจัง

ชื่นชอบตัวคุณ ผลงานคุณ ตัวอักษรที่คุณพิมพ์ให้อ่านค่ะ^^

ไม่ทราบสนใจถ่ายสุนัขปอมเมอเรเนียนไม๊คะ บ้านพีแคนมีตั้งหลายตัว 555

เออ ยังไม่โตจริงๆนั่นแหล่ะ แต่ก็เข้าใจตัวเองดี ...

i cannot describe how much i like this blog of yours but it just touches my heart :)
yep, we walk on the path that the people want us to follow till we forget who we are and what we are doing for!

i have to learn more how to handle my life and my soul in others' world.

your blog really cheers me up ;)
thx.

ตามมาจากในพันทิพค่ะ
อ่านบล็อกแล้วน่าอิจฉาเจ้าของบล็อกจัง อยากทำอะไีรที่เลือกเองได้โดยที่ทางบ้านยังคงเข้าใจและให้การสนับสนุนดี
เราเองก็อยากทำแบบนั้นบ้าง แต่ไม่รู้ทางบ้านจะเข้าใจเหมือนบ้านคุณหรือเปล่า
เราตรงข้ามกับเจ้าของกระทู้มากๆ คือ เราทำตามกฏระเบียบของสังคมทุกอย่าง เป็นไปตามที่ทางบ้านและสังคมคาดหวัง
ตอนนี้เรียนจะจบแล้ว การเรียนอยู่ในเกณฑ์ดี เราไม่กล้าบอกว่าเราเจอทางของเราเอง แต่เราคิดว่าเรารัีกในสิ่งที่เราทำ ถึงแม้ว่ามันจะถูกตีด้วยกรอบของสังคม
เราอยากทำอะไรนอกกรอบบ้าง แต่โอกาสที่มีให้ตอนนี้มันน้อยมาก ก็ไำด้แต่หวังว่าเวลาคงจะช่วยนำพาซึ่งโอกาส

ปล ชอบประโยคที่ว่า ทำไมคนเราชอบเอาสถานะมาจำกัดความรู้สึก .. ค่ะ เจ้าของบล็อกถ่ายรูปสวย และยินดีที่ได้รู้จักค่ะ :)

อ่านแล้วมันอินจังเลยค่ะ ประทับใจ เจ้าของบลอคจัง

ชอบเรื่องที่เขียน กับ ภาพถ่ายมากมาย

อ่านแล้วชอบครับ
ติดตามผลงานจากห้องกล้องมานานแล้ว อ่านแล้วเข้าใจได้ว่าผลงานที่ผ่านมาเป็นคุณจริงๆคนแบบนี้มุมมองแบบนี้ถ่ายทอดอะไรๆออกมาจากภาพและตัวหนังสือได้ นับถือครับ

มาทักทายนะคะ

หายไปเลยนะ เจ้าของบล็อก อ่านบล็อกเก่าๆ ของตัวเอง เห็นเม้นท์จขบ.แล้วคิดถึงน่ะค่ะ

แปลกนะ นึกว่าจะเขียนสั้นๆ

พออ่านๆไป เ่อ่ะทำไมยังไม่จบ

ใจหนึ่งอยากเลิกอ่าน แต่อีกใจต้องอ่านต่อ

สุดท้ายก็ต้องอ่านต่อให้จบ 555

เป็นการเขียนที่ดึงดูดให้ผู้อ่านติดใจ(อธิบายไม่ถูกอ่ะ)

คล้ายๆกันเลย มีพี่สาวเรียนมธ. อายุ 26 ยังไม่จบเลย (จะจบแล้วแต่ติดFเคมีตัวเดียวแท้ๆซะงั้น - -*)

ตัวเองก็22แล้ว ยังอยู่ปี2อยู่เลย -*- (ซิ่วบ่อยหลายปี)

แต่โชคดีที่ครอบครัวไม่เข้มงวดในเรื่องนี้มากนัก ว่าจะต้องจบนะ จะต้องอย่างนั้นอย่างนี้ ค่อนข้างfree

กรณีของผมก็คล้ายๆกันอีกน่ะแหละ คือ... หาตัวเองไม่เจอ - -* ไม่รู้ว่าชอบและรักอะไร เรียนสายวิทย์(ตามเพื่อนและตามพี่สาว แต่ไม่รู้ว่าชอบหรือเปล่า)

เรียนมาทั้งอักษร ศิลปากร วิศวะ ลาดกระบัง ตอนนี้ก็ม.เกษตรฯ

ไม่ชอบเหมือนกันที่ใครหลายคนชอบถามว่าปีนี้เรียนไหน เมื่อไรจะจบ - -* ใครๆก็อยากเรียนจบแหละ

แต่คนเราไม่เหมือนกันนี่นา พยายามคิดบวก จขกท.ก็คิดบวกเยอะๆนะ เท่าที่อ่านจนจบตอนนี้ จขกท.เข้มแข็งแล้วล่ะ สู้ๆ

เป็นคนที่ชอบอ่านนิยายแจ่มใสมากๆๆ สนใจประวัติของนักเขียนทุกคน เพราะการที่ได้อ่านประวัติแล้วมันมีกำลังใจ เพราะใหม่เองก้อยากเป็นนักเขียนแจ่มใสเหมือนกัน ตอนนี้ก็เป็นนักเขียนอยู่ แต่เป็นของ สนพ.อื่น

มันบรรยายไม่ถูก ชอบมาก ชอบสไตล์การเขียนของพี่มาก ใหม่จะบอกพี่ว่า ใหม่ก็เป็นเด็กม.รังสิตเหมือนกัน เพิ่งจบปีนี้ ใหม่เป็นเด็กสินสาด รหัส 49

พี่โคตรเจ๋งเลยวะ...ปกติใหม่ชอบเด็กสินกำอยู่แล้ว เพราะว่า บ้า ฮา มันส์ ครบทุกรสชาติ...แต่พอมาเจอพี่แล้ว ไม่บอกก็รู้ ว่าเลือดสินกำมันแรงจิงๆๆ

หนูนับถือพี่วะ อย่าลืมมีผลงานให้อ่านอีกนะคะ ส่วนหนูก็กำลังทำความฝันให้เปนจิงเหมือนกัน

พี่คือไอดอลหนู...พี่เต้

หลงทางมาอ่าน และคิดว่าได้พบอะไรดีๆ จากเรื่องราวของคุณ

กว่าที่เราจะรู้จักตัวเอง เราก็ต้องใช้เวลาค้นหา พี่ก็ยังค้นหาตัวเองมาจนถึงทุกวันนี้อยู่เลยค่ะ

วันหลังจะขอแวะเข้ามาอ่านอีกนะคะ
เรื่องราวดี ภาพสวย มุมมองชีวิตแบบนี้
..ขอให้มีความสุขเยอะๆ นะคะ ^o^

ผมก็บังเอิญมาอ่าน อ่านเพลินจนกลายเป็นตั้งใจตอนไหนไม่รู้...

ขอบคุณครับ สำหรับ บทความดีดี...

เพิ่งรู้ว่าโลกนี้ยังมีคนที่เป็นและคิดเหมือนเรา เย้ๆๆๆๆ....
บางครั้งเราอยากทำในสิ่งทีดีที่สุดที่เหมาะกับตัวเอง แต่คนภายนอกกลับมองว่าเราแปลกแยก
ขำขัน...กลายเป็นตัวตลก แต่เราเข้าใจในความลึกซึ้ง...อย่าได้ท้อ..^_^'

อ่านแล้วได้ความรู้สึกดี ๆ .. ขอบคุณค่ะ

มาอ่านตั้งแต่ต้นจนจบครับ

ให้แง่คิด และความรู้สึกที่เป็นบวก

ซึ่งอาจตอบโจทย์ของใครบางคนได้

เเวะมาทักทายค่า o(^-^)o

เต้ มีความสามารถนะ มีจุดดีในตัวตั้งหลายอย่าง

นำสิ่งที่ตัวเองทำได้ดี ทำแล้วชอบ สร้างผลงานขึ้นมาเถิด

จะเป็นความสุขใจ และเกิดความมั่นใจ

ขอมอบกำลังใจให้นะครับ

ขอบคุณสำหรับบทความดีดี
และแง่คิดดีดีCoolpix S4000

แวะมาทักทายครับ
บทความเยี่ยมเลย Coolpix S4000 powershot

แวะมาทักทายครับ เยี่ยมจริงๆ ชอบมาก

ได้เข้ามาอ่าน เรื่องราวของคุณ ...
ชอบในเรื่องความเชื่อมั่นในตัวเอง ของคุณมากค่ะ
ได้เข้าไปอ่านกระทู้ นิสัยคนไทย .. ก็ชอบมุมมองและการเปรียบเทียบ คนเมือง ค่ะ

ชั้นเอง เป็นคนที่ภาษาอังกฤษแต่ทำงานที่ลูกค้ากว่า80% เป็นฝรั่ง มา5ปี ก็ยังไม่รู้สึกว่าตัวเองเก่งภาษาอังกฤษสักที...
เป็นคนชอบเที่ยวและถ่ายรูปมากๆๆ
แต่ก็ยังคงไม่ค่อยชอบรูปที่ตัวเองถ่ายเท่าไรสักที.. ไม่เข้าใจตัวเองเลย

สุดท้าย...อยากบอกคุณว่าชอบเรื่องราว รูปถ่ายและวิธีคิด ของคุณค่ะ

สวัสดีค่ะ.แวะมาทักทายค่ะ-
:]] ชีวิตมันต้องสู้ค่ะ’
ทำปัจจุบันให้มีความสุข+
สู้ สู้ .

เข้ามาทักทาย พ่อของเฟี้ยวเงาะ 555

อ่านจบ, รู้สึกเหมือนตัวเองมาเขียนเอง
ทั้งเรื่องนิสัยการเข้าสังคมและการเอนท์
จนอ่านมาถึง "ศิลปกรรม ม.รังสิต"
รุ่นพี่เรานี่หว่า? แต่พอยสาขานิเทศศิลป์ ตอนนี้ปี4 :)

ชอบนะกับข้อความที่พี่บอกว่า
"ต้องพยายามปรับทัศนคติ
ในสิ่งที่ต้องทำ ให้เป็นอะไรที่เราอยากทำมันไปด้วย"
แต่ก่อนพอยก็เป็นคนที่ใช้คำว่า ฟิว เยอะมาก
ไม่มีฟิวก็ไม่ทำ ค่อนข้างตามใจอารมณ์ตัวเอง
แต่หลายอย่างมันทำให้เรากลับมาคิด
เหมือนอย่างที่พี่เขียนไว้เลย เพื่อคนที่เขาหวังกับเรา คือพ่อแม่
และเราจะต้องพึ่งพายืนด้วยขาของตัวเองให้ได้
เพราะสุดท้าย เราก็ต้องยังอยู่ในสังคม

พอยของให้พี่สู้ต่อไป ชอบนะที่พี่ไม่ท้อ
จบตอนไหนไม่แปลกหรอก ถ้ายังมีความพยายามที่จะเรียนให้จบ ^^

แวะมาทักทายค่าาา
เราไม่ได้เข้า blog นานนมากกก
ดีใจด้วยค่ะ ที่จบแล้ว ^__^

หัวอกเดียวกันเลยค่ะ กว่าจะจบได้นี่แย่เหมือนกันนะ และก็จบมาจากสถาบันเดียวกันด้วย

ทักทายนะครับ ^^
Best Price Deals
Best Price Deals
Best Price Deals
Best Price Deals
Best Price Deals

สามปีแล้วนะคุณเต้ ที่หายไป

ไม่มีอะไรค่ะ เลื่อนบล็อกตัวเอง เห็นลิงค์ที่เคยแอดบล็อกนี้เป็นเพื่อนไว้ ก็เลยคลิกมาอ่าน

เราชอบตัวอักษรคุณนะ คุณเป็นคนละมุนกับชีวิตดี เราเคยเป็น แต่เราเป็นไม่ได้อีกแล้วแหละ