กลับบ้าน

ได้เวลากลับบ้านซะที
ความรู้สึกมันแปลกๆ ไงไม่รู้นะคะ
ตอนกลับมาอยู่กรุงเทพฯ ใหม่ๆ ก็คิดถึงเชียงใหม่
ทีนี้พอกลับมาเชียงใหม่ ก็เสือกคิดถึงกรุงเทพฯ
ตกลงเอาไงกันแน่วะกู






แอบนั่งคิดเล่นๆ ว่า...เราอยากทำงานที่ไหน..มาตั้งนานแล้ว
ก็คิดสับสนกันไปมา...
ระหว่างทำงานที่กรุงเทพฯ กับ ทำงานที่เชียงใหม่
คิดตลอดเวลาที่กลับไปพบศาสตราจารย์
แล้วก็ได้คำตอบให้กับตัวเองแบบเลวๆ ว่า..
อยากทำงานที่เชียงใหม่ครึ่งนึง
และก็อยากทำงานที่กรุงเทพฯ ครึ่งนึง
ซึ่งคงจะยากอ่ะเนาะ








อยู่ได้ประมาณซักอาทิตย์นึง
ก็มีผู้ใหญ่ให้โอกาสทำงานที่เชียงใหม่
เป็นงานที่ดีมากๆ....มีคนอยากทำงานนี้เยอะพอสมควร...
มันก็ทำให้ต้องหยิบไอ้โจทย์ที่คิดไว้ว่าจะทำงานที่ไหนดี
เก็บเอามาคิดอีกครั้ง....







ทั้งคิดเอง...
และปรึกษาเพื่อน
รวมถึงปรึกษากับครอบครัว
และก็ทบทวนไปมาเป็นล้านรอบ







ก็ตัดสินใจได้ว่า...
เอาไว้ก่อนดีกว่า
อาเจ้ฯ ตัดสินใจจาก 2 เหตุผลด้วยกัน




เหตุผลแรก ก็คือ
Dissertation กำลังคืบหน้าด้วยดีมาก
เพราะเรามีเวลาให้กับมัน
และมันก็อีกไม่นานแล้วที่จะขอยื่นสอบจบได้
ถ้าไปทำงานตอนนี้
ก็จะยิ่งทำให้การจบ...ช้าลงไปอีก





เหตุผลที่สอง ก็คือ
ย้ายทุกอย่างในชีวิตกลับมากรุงเทพฯ หมดแล้ว
ถ้าจะกลับไปทำงานก็ต้องเริ่มต้นใหม่
ตั้งแต่หาคอนโดใหม่กันเลยทีเดียว
แต่จริงๆ เรื่องคอนโดไม่ยากหรอก...
มีห้องที่ชอบๆ พออยู่ไปก่อนได้





แต่มันงานบางอย่างพ่วงเข้ามา...ที่เป็นงานเสริม
แต่เป็นงานเสริมที่หนักมาก...
อย่าลืมว่า...งานหนัก
มักจะตามมาด้วยค่าตอบแทนที่งดงาม





อาเจ้ฯ ยอมทำงานหนักมาตลอด
เพื่อไปจ่ายค่าเทอมอันแสนแพง
แต่ตอนนี้เราไม่ต้องจ่ายค่าเทอมแล้ว
จ่ายแต่ค่ารักษาสถานภาพนักศึกษาเท่านั้น
มันก็ล้าจากการทำงานหนักขนาดนั้น..ด้วยแหล่ะค่ะ
เลยไม่ค่อยอยากทำเท่าไหร่







ก็เลยกัดฟันตอบปฏิเสธไป
ทั้งๆ ที่งานครึ่งหนึ่งที่ผู้ใหญ่เสนอให้
อาเจ้ฯ อยากทำมาก




แต่งานอีกครึ่งหนึ่งที่พ่วงเข้ามา
เป็นงานที่ไม่อยากทำ
จริงๆ งานสองงานนี้ไม่ใช่งานเดียวกัน
แต่ถ้าอยู่เชียงใหม่..อาเจ้ฯ จะปฏิเสธการทำงานของผู้ใหญ่ท่านหนึ่งไม่ได้





เหตุผลอย่างเดียวเลย...ที่เชียงใหม่หาคนที่อึดขนาดนี้...มาทำให้ไม่ได้
เคยมีงานด่วนชิ้นนึง...ทำถึงตี 4.30 น.
ส่วนอีกงานนึง....ไม่ได้นอนเลย..คือทำเสร็จก็อาบน้ำไปพรีเซ็นท์เลย
ถ้าอยู่กรุงเทพฯ แกก็จะไม่มารบกวนอะไร
เพราะงานทั้งหมด...ต้องทำในเชียงใหม่เป็นหลัก
และตอนนี้ก็มีงานลักษณะนี้เข้ามา...
และเป็นงานเร่งด่วนอีกต่างหาก
เลยทำให้เดาอนาคตของตัวเองได้ไม่ยาก







เพื่อความสบายใจ.....
ก็เลยทำให้ต้องปฏิเสธงานทั้งหมดไปเลยดีกว่า...
จริงๆ ก็แอบเสียดายแหล่ะ
เพราะมันหมายถึงการปฏิเสธรายได้ที่จะได้ของตัวอาเจ้ฯ เอง
เอาเป็นว่า...หลายแสนละกันค่ะ







ไม่เป็นไรเนาะ
พอเพียงละกันเรา...
ก็จนกันต่อไป
ไว้เรามีความพร้อมในเรื่องเวลา...เราค่อยว่ากันใหม่






อาเจ้ฯ ไปส่งเพื่อนขึ้นรถกลับไปทำงาน
เพราะเค้าลาเพื่อมาพบศาสตราจารย์เหมือนอาเจ้ฯ
เพื่อนรับทุนจากต้นสังกัดของเค้ามา
ถึงเวลาเค้าก็กลับไปรายงานตัวกลับต้นสังกัด
และก็กลับเข้าไปทำงานแล้ว...ก็ไม่ค่อยได้เจอกัน






ก่อนเพื่อนขึ้นรถไป
ดึงเพื่อนมากอด...อยากอวยพรให้เพื่อนเดินทางปลอดภัย
พอดึงเพื่อนมากอดเท่านั้นแหล่ะ....ความทรงจำต่างๆ มันหลั่งไหลออกมาจากสมอง
น้ำตาดันปริ่มออกมา..ไม่กล้ามองหน้าเพื่อน...
รีบหนีขึ้นรถ...ขับออกมาเลย






วันต่อมา...
ศาสตราจารย์กลับอีกคนนึง
แกสั่งไว้ว่า...ให้อาเจ้ฯ ไปส่งแกที่สนามบิน
มันมีประเด็นแฝงหลายอย่างถ้าหากแกสั่งแบบนี้




หนึ่ง...ก็คือ ไม่อยากให้ใครมาเยอะแยะกับแก
อยากไปเงียบๆ ไม่ต้องล่ำลาเยอะ





สอง...ก็คือ อยากสั่งอะไรกับอาเจ้ฯ ไว้ ระหว่างที่แกไม่อยู่นี้ให้จัดการทำอะไรบ้าง
แกก็จะบอกตอนนี้แหล่ะค่ะ




แต่รอบนี้...แกไม่ได้สั่งอะไรมาก
แค่อยากไปเงียบๆ และก็เป็นห่วงเรื่องงานนิดๆ หน่อยๆ แค่นั้น
ส่งศาสตราจารย์ที่สนามบินเชียงใหม่..รถเยอะนิดหน่อย
ได้ส่งศาสตราจารย์ตรงริมถนนแค่นั้นเอง
ศาสตราจารย์บอก..ไม่เป็นไรวนกลับไปเถอะ..วันนี้รถเยอะ







ก็เลยบอกแกว่า...เทคแคร์นะอาจารย์
เพราะศาสตราจารย์ทำงานเยอะมาก...เดินทางทั่วโลกตลอดเวลา
และอีกอย่างศาสตราจารย์ก็อายุมากแล้ว
กอดแกไปหนึ่งที...
น้ำตารื้นขึ้นมาอีก
เป็นไรไปวะกูนี่...พักนี้บ่อน้ำตาตื้นจริงๆ









วันต่อมา...
ได้เวลาอาเจ้ฯ กลับบ้านซะที
อารมณ์มันเหมือนพวกเด็กม.ปลายจบการศึกษา
แล้วต้องไปหาที่เรียนต่อที่อื่นไงไม่รู้
รู้สึกแบบนี้ได้ไงวะ..ทั้งๆ ที่ยังเรียนไม่จบเลยกรู






กลับวันธรรมดา
รถก็น้อยเป็นธรรมดา









ช่วงลำปาง..ก็ขึ้นเขานิดนึง
ทางโค้งเยอะ...ขับมันส์ดี









เห็นน้องๆ แก๊งค์นี้ ขี่มอไซค์จะไปไหนกันไม่รู้
ขับกันเป็นทิวแถวต่อๆ กัน










มีกล่องพลาสติกใส่ของใช้ท้ายรถด้วย
กันเปียกฝนดีเนอะ

















เส้นทางจากเชียงใหม่-พิษณุโลก
ถ้าหากมาถึงตรงนี้ คือ แยกเด่นชัย
เลี้ยวขวา..ก็จะไปอุตรดิตถ์ และก็ต่อด้วยพิษณุโลก
แต่ตรงป้ายมันจะบอกว่า..แยกปากจั๊ว
ในความรู้สึกของอาเจ้ฯ ก็คือ ครึ่งทางจะถึงบ้านแล้วล่ะค่ะ










ติดไฟแดงรอเลี้ยวขวาไปพิษณุโลก








เมื่อไหร่จะเขียวซักทีวะ..
อยากเลี้ยวไปพิษณุโลกแล้วจ้า
ถึงบ้านจะนอนกอดแม่....ให้หายคิดถึงเลย










ขับลงจากเขาพลึง...จะเห็นวิวนี้
สวยประทับใจที่สุด...
แต่กระจกรถมอมมาก...ถ่ายมาไม่สวยเลย







ขับรถไปด้วย
ถ่ายรูปไปด้วย
เจริญล่ะค่า











ความรู้สึกระหว่างทางขับรถกลับบ้านกทม.รอบนี้
มันเหมือน Event มันจบยังไงไม่รู้ค่ะ
หนทางข้างหน้า...ไม่รู้จะเป็นยังไง
รู้แต่ว่า..ตอนนี้เราควรกลับไปยังที่ตั้งของเราก่อน
แล้วจะทำอะไรต่อไป...ก็ค่อยว่ากัน






พี่ข้างบ้านเดินมาถาม
หายไปไหนมาซะนานเลยคะ...
อาเจ้ฯ ก็เลยบอกว่า
พอดียังเรียนไม่จบน่ะค่ะ...อาจารย์มาจากต่างประเทศก็เลยต้องกลับไปพบท่าน





มันเหมือนโชคดียังไงไม่รู้
เคยไม๊คะ...ซ่อนของไว้ซะจนลืม
แต่รอบนี้มันไม่ใช่ของ...
มันคือ...เงินสด
ทำความสะอาดบ้านแล้วเจอ...
หูยโคตรดีใจเลย






ก็มานั่งนึกว่า
นี่มันเงินใครวะ...
ใจนึงก็บอกว่า...
นี่มันบ้านกูนี่หว่า..
จะเงินใครได้ล่ะ





แล้วทำไมมาอยู่ตรงนี้ได้วะ
ปกติทำความสะอาดบ้านก็ไม่เคยเจอ
เพราะไม่ได้ทำลึก..แบบนี้
รอบนี้...ผีแม่บ้านเข้าสิง
ทำความสะอาดลึกๆ ..ก็เลยเจอ
วันหลังต้องทำความสะอาดลึกๆ แบบนี้อีกซะแล้ว
เพื่อจะได้เจอเงินอีก ..อิ..อิ







ซักพักก็นึกออกว่า...
ตอนนั้นตั้งใจเอามาซ่อน
เพื่อให้เวลาตัวเองมาเจอจะได้ดีใจ
แม่งโคตรโรคจิตเลยกู
แต่คงซ่อนนานไปอ่ะ...เล่นเอาลืมเลย







เออ...พอกลับมาถึงบ้าน
ก็เจอเรื่องดีๆ เลยเนาะ

Create Date : 07 กันยายน 2556		0 comments
Last Update : 7 กันยายน 2556 23:55:00 น.
Counter : 1391 Pageviews.
Share Tweet