My time

ตอนทำงานวิจัยก็ศึกษาตัวแปรอยู่ 2 ตัวที่ชอบ
แล้วก็ค้นพบว่า...แม่งนั่นมันกูชัดๆ
ก็คือ

1. ความปรารถนาในการควบคุม Desire for control
2. การรับรู้ในความกดดันเรื่องเวลา Perceived Time Pressure





คนแต่ละคนจะชอบกำหนดชีวิตของตัวเองไม่เท่ากัน
ซึ่งบางคนก็มาก
บางคนก็น้อย




พออ่านและก็ทำความเข้าใจตัวแปรนี้มากๆ เข้า
ก็พบว่ากูเนี่ยล่ะ..
ค่อนข้างต้องการการควบคุมสูงเลยทีเดียว





อาเจ้ฯ ชอบหาข้อมูลพอสมควร ไม่ถึงกับเยอะเว่อร์
แต่ชอบที่จะตัดสินใจด้วยตัวเองเอามากๆ
แล้วก็จะรำคาญพวกชอบมาพูดจาโน้มน้าว
แล้วก็รู้สึก...แบบว่า...รำคาญมากด้วย





ไปร้านโทรศัพท์มือถือ...
เดินดูโทรศัพท์...กะว่าจะซื้อเครื่องใหม่
พอหยิบอันนี้...เซลล์ก็พูดๆ ๆ ๆ ๆ
พอไปหยิบอันนั้น...เค้าก็พูดๆ ๆ ๆ อีก






ก็แอบรำคาญเนาะ...
อยากพลิกไป..พลิกมา...
อ่านทำความเข้าใจเอง
ไม่อยากฟังจากเค้า
เลยยกมือห้าม....
(นึกภาพออกมะ....ทำหน้านิ่งๆ ยกมือห้ามเฉยๆ แล้วไม่ได้พูดอะไร)
เซลล์ก็เอ๋อๆ...อีเจ้นี่...แปลกๆ เนาะ
แล้วก็เดินดูโทรศัพท์ต่อ





บางทีมันเป็นความเป็นส่วนตัวในการเลือกซื้อของน่ะค่ะ
บางร้านเค้าก็สั่งพนักงานในร้านให้เดินตามลูกค้า
แต่สำหรับอาเจ้ฯ รำคาญมาก
มันเหมือนเค้าไม่ไว้ใจเรา...กลัวเราขโมยสินค้า
แล้วอีกอย่างถ้าเราอยากจะรู้ข้อมูลอันไหน...
โดยปกติเราก็จะถามเองอยู่แล้ว
ไม่ต้องมาเดินตาม...จ้องตาเป็นมันแบบนี้หรอก




ดังนั้น
อาเจ้ฯ จะเป็นคนนึงที่มารยาทเลวมากกับพนักงานขาย
จะบอกความต้องการของตัวเองทันทีเลยว่า
น้องไม่ต้องเดินตามพี่หรอกนะคะ...
เดี๋ยวพี่ต้องการอะไรแล้ว
พี่จะเรียกเองค่ะ






เวลาไปร้านอาหาร
ก็จะบอกพนักงานเสิร์ฟทันทีเลยว่า
อีก 5 นาทีน้องมารับออร์เดอร์นะคะ
ขอพี่ดูเมนูก่อนละกัน







พอศึกษาตัวแปรนี้...
ถึงได้รู้ว่าเราเนี่ยแหล่ะ ...เป็นคนชอบการควบคุมสูง
ไม่ชอบให้ใครมาจูงจมูก..
ชอบทำอะไรด้วยตัวเอง
ชอบตัดสินใจเอง
และจะไม่ชอบสถานการณ์ที่คนอื่นมาทำหน้าที่ตัดสินใจแทนเราหรือรู้มากกว่าเรา
ในบางสถานการณ์ขอใช้คำว่า "สู่รู้"





คือ อาเจ้ฯ ยอมรับกับความผิดพลาดที่ตัวเองตัดสินใจผิดได้
เพราะฉะนั้นถ้าเรามีข้อมูลน้อย
แล้วเราตัดสินใจผิดไป
เราก็รับได้นะ
เพราะเราเป็นคนตัดสินใจด้วยตัวเอง
เราก็รับได้สิ...
มันจะได้มีความเป็นธรรมชาติบ้าง
ไม่จำเป็นต้อง Perfect ไปซะทุกเรื่องก็ได้นี่...จริงมะ







ตัวแปรที่2 คือ การรับรู้ในเรื่องของความกดดันของเวลา
คือ ทุกคนจะมีเวลาเท่ากัน ก็คือ 24 ชั่วโมง
ดังนั้นเวลาจะทำอะไรก็คือมีแค่ 24 ชั่วโมงแหล่ะที่จะทำได้
เราก็ต้องจัดการบริหารเวลาของเราเอง
ว่าเราจะเอาเวลาที่มีน่ะ..
ไปทำอะไรบ้างในแต่ละวัน







เชียงใหม่เป็นเมืองที่ใครๆ ก็อยากมาเที่ยว
คือ..จะบอกไงดีอ่ะ...
อาเจ้ฯ เพื่อนเยอะ....ใครๆ ก็ชอบมาเที่ยวหา
แต่ละตัว...แม่งก็ชอบมาเซอร์ไพรซ์กัน
ทำให้เราวางแผนการใช้เวลาของตัวเราเองไม่ได้






แล้วก็มาชนกัน...หลายคณะ
แต่ละคณะ...แม่งก็ทำดราม่า..
โหย...ชั้นไม่ได้มาบ่อยๆ นะแก
แกออกมาเที่ยวกับชั้นหน่อยดิ
เนี่ย...วันสุดท้ายที่จะอยู่เชียงใหม่แล้วนะเว้ย...
มาเหอะ...ออกมาเที่ยวด้วยกัน





กูไม่อยากจะบอกพวกมึงเลยว่า...
จริงอยู่...ว่ามึงอ่ะ...ไม่ได้มาหากูบ่อยๆ
แต่รวมๆ แล้วกูมีเพื่อนมาหาทุกวัน...
จนกูไม่ได้มีเวลาเป็นของตัวเองเลย
แล้วพอไม่ไปเที่ยวด้วยก็งอนบ้างล่ะ...โกรธบ้างล่ะ
โอ่ยยยยยยยยยย เซ็งงงงงงงงงงงง






จนตอนนี้กลายเป็นว่า
งานวิจัยที่กำลังจะสอบ...ได้ทำบ้าง...ไม่ได้ทำบ้าง
ต้องวางไว้...แล้วไปรับแขกเนี่ยแหล่ะ





เดี๋ยวคนนั้นจะให้ไปทำอันนี้
เดี๋ยวคนนี้จะให้ช่วยทำอันนั้น..
โอ่ยยยยยยยยยย.....พอกันที
กูเบื่อโว๊ยยยยย







บางคนก็วางแผนการใช้เวลามากจนเกินไป
จนไม่มีความเป็นธรรมชาติเหลืออยู่เลย
อีเพื่อนชายนี่แหล่ะตัวอย่างที่ดีเลย






อายุห่างกัน 3 ปี
แล้วความคิดก็ห่างกันด้วย
คนทำงานออฟฟิศ กับคนไม่ได้ทำงานออฟฟิศ
นี่ความคิดต่างกันเนอะ






บางอย่างมันก็เป็นแฟชั่นของคนทำงานออฟฟิศ
ต้องเล่นกีฬาในฟิตเนส
ต้องมีเฟอร์ครบๆ...
ต้องใช้สมาร์ทโฟนรุ่นล่าสุด
ต้องกินเค้ก..แล้วอัพรูปลงเฟซบุ๊ค
ต้อง..อะไรๆ ที่ Fake ๆ อีกสารพัด






ไปไหนก็ต้องจองตลอด....
อยู่เชียงใหม่มันไม่จำเป็นอ่ะ...
ธรรมชาติบ้างก็ได้...
ไปแล้วร้านเค้าปิด...ก็โอเค...
ไม่ต้องวีนกัน..
ก็ไปร้านอื่นก็ได้






ถึงวันศุกร์...ก็คือวันศุกร์น่ะ
ไม่จำเป็นต้องคิดแผนตลอดทุกครั้ง
ว่าสุดสัปดาห์นี้เราจะทำอะไร






เสาร์อาทิตย์ก็ธรรมชาติๆ
อยากทำอะไรก็ออกไป...
ก็แค่นั้นเอง
วางแผนไรนักหนาวะ






ต่อสู้มาตลอดทั้งอาทิตย์แล้ว
จะออกไปนั่นมานี่อีก....เยอะๆ
แค่คิดก็เหนื่อย...แล้วว่ะ





อีเพื่อนชาย....
แม่งก็จะไปนี่...จะทำโน่น...จะไปนั่น
เจ้ก็บอกมันว่า..กูไม่ไปได้ไม๊
มันก็บ่นแบบเกรงใจๆ นะ
ไม่กล้าบ่นแรง
เดี๋ยวอีเจ้นี่ของขึ้น...ควักลูกตาเอา
แต่ฟังดูก็รู้แหล่ะว่ามันโกรธที่ไม่ไปกับมัน






คนเรามันกลับกันว่ะ
อาเจ้ฯ มีเพื่อนรอบตัวเยอะแยะตลอดเวลา
ตอนนี้...อยากได้เวลาของตัวเอง
ที่เราได้อยู่กับตัวเราเองเพื่อพักผ่อนเงียบๆ
ทำอะไรเน่าๆ ไร้สาระในสายตาคนอื่น...
แต่เราชอบ...






แต่อีเพื่อนชายเค้าเพื่อนน้อย และเป็นลูกคนเดียว
มันก็อยู่ตัวคนเดียวมาตลอดเวลา
แล้วก็ต้องการเพื่อนอย่างแรง
มันอยากออกไปทำกิจกรรมกับคนหมู่มาก
เรียกว่าออกไป Social นั่นแหล่ะ





มันชอบเล่น Social Network
Up... Facebook
เล่น Line
ซึ่งอาเจ้ฯ แทบไม่แตะและก็ไม่เล่นเลย





บางคนอาจจะชอบที่ข้อมูลทุกอย่างมัน link ถึงกันหมด
แต่สำหรับอาเจ้ฯ ไม่ชอบอย่างมาก
ไม่ชอบให้ใครมาลุกล้ำความเป็นส่วนตัวของเรา
เพราะแต่ละคนก็ต้องการมีชีวิตที่เป็นส่วนตัวนะ
อาเจ้ฯ ถึงไม่ชอบเล่นโปรแกรมพวกนั้น
หรือแม้กระทั่งเขียนบล็อคก็ไม่ได้ลงรูปตัวเอง
มันด่าคนไม่ถนัด
จะบ่นใครก็ไม่ได้
ไม่มันส์ว่ะแบบนั้น





เขียนบล็อควันนี้
เป็นบล็อคบ่น...อย่างเดียวเลย
เพราะเนื่องจากว่า...
คนนู้นจะให้ไปทำไอ้นี่ให้...
คนนี้จะให้ไปทำไอ้นั่น....
ไม่ไปทำให้..หรือไม่ไปหา
ก็โกรธ..
ก็งอน...






แต่ละคนมีความจำเป็นและเงื่อนไขในการใช้ชีวิตที่ไม่เหมือนกัน
เราก็มีความจำเป็นของเราเหมือนกันนี่หว่าเฮ้ย...
จะให้ทำอะไรเพื่อสังคมตลอดเวลาได้ไงกันวะ






ตอนนี้ก็เลยตัดสินใจได้ว่า...
ขอกูใช้เวลาของตัวกูเองบ้างเฮ๊อะ...

Create Date : 05 มกราคม 2557		1 comments
Last Update : 5 มกราคม 2557 19:11:36 น.
Counter : 939 Pageviews.
Share Tweet