“พรุ่งนี้ตูนจะพาป้าไปปล่อยแก่ที่ไหน” ฉันถามไอ้ตูนที่โดนฉันโทรฯจิกให้มากินข้าวเย็นด้วยกันโดยไม่ได้นัดหมายล่วงหน้า ในคืนที่ฉันมีมีตติ้งกับสามหนุ่มคนดังแห่งบล็อกแก๊งอย่างพี่สิน อาคุงกล่อง และน้องเป็ด แล้วอาหารเหลือบานเบอะเต็มโต๊ะ


“Cosmic Café ป้า อยู่แถว RCA พี่หวิม นักร้องนำเท่ห์โคตร เล่นเพลงแนวบลูส์นะป้า แต่วงพี่หวิมมาห้าทุ่ม เราไปไหนกันก่อนดี”


“กลางวันป้าต้องแปลงานอ่ะ เรานัดกันซักค่ำ ๆ ดีมั้ย ไปฟังเพลงที่ Saxophone กันก่อน กินข้าวเย็นที่นั่น แล้วซักสี่ห้าทุ่มค่อยไปอาร์ซีเอ”


“ได้ ป้า” ไอ้ตูนว่า


“ต้องแต่งตัวโป๊ ๆ มั้ยอ่ะ ป้าไม่ได้เตรียมเสื้อผ้ามาเที่ยวกลางคืนเลยว่ะ” ฉันถาม


“หนูแต่งโป๊อ่ะป้า” ไอ้ตูนหัวเราะ (เอ๊ะยังไง ??)


รุ่งเช้าวันถัดมา ฉันตื่นขึ้นด้วยเสียงปลุกจากเรือด่วนในคลองแสนแสบเที่ยวแรก ซึ่งแล่นผ่านหลังคอนโดบ้านฉันตอนหกโมงห้านาทีเป๊ะ ฉันล้างหน้าแปรงฟัน แล้วก็จ่อมจมกับ ‘สิ่งอำนวยความสะดวก’ ของโรงแรมนั้น โรงแรมนี้ อันเป็นเนื้อใหญ่ใจความหลักในงานแปลที่ฉันทำประจำอยู่


จนกระทั่งหกโมงเย็น อันเป็นเวลาที่ฉันแปลงานไฟล์สุดท้ายที่ตั้งใจจะทำในวันนั้นเสร็จ ฉันรีบเปิดเฟสบุ๊ค ทิ้งคอมเม้นท์ไว้บนวอลล์ของไอ้ตูนว่า ...


“ตูน..ป้าทำงานเพิ่งเสร็จว่ะ ไม่มีเวลาออกไปหาซื้อเสื้อผ้าโป๊ ๆ แล้วงี้น้องคนเฝ้าประตูเค้าจะให้ป้าเข้ามั้ยอ่ะ อายุก็เกิน แถมแต่งตัวป้าอีก”


พิมพ์เสร็จก็ยิ้มน้อย ยิ้มใหญ่ ก่อนที่จะเริ่มเปิดกระเป๋าเดินทางหาเสื้อผ้าอย่างบ้าคลั่ง


“ตัวไหนโป๊สุดวะ ??”








คืนนั้นฉันไปเจอไอ้ตูนตามนัดที่หน้า Saxophone รู้สึกผิดหวังเล็กน้อยที่ไอ้ตูนไม่โป๊อย่างที่ฉันคาดไว้ ‘ชุดนอนของตุ๊กตาบาร์บี้’ น่าจะเป็นคำบรรยายชุดไอ้ตูนคืนนั้นได้ใกล้เคียงที่สุดในความคิดของฉัน อย่าถามเชียวนะว่า แล้วฉันแต่งตัวเหมือนอะไร แบร่ !!!


เราเดินขึ้นไปนั่งที่มุมโปรดของฉันบนชั้นเหล่าเต๊ง ซึ่งเป็นทำเลเยี่ยมที่สุดในการส่องมนุษย์ในผับดังกล่าว ถึงจะเป็นวันพฤหัส ทว่า Saxophone ในค่ำคืนนั้น ก็มีนักเที่ยวเข้ามานั่งดื่มกินกันอย่างค่อนข้างหนาตา


เมื่อใดที่ประตูหน้าเปิดออก แล้วปรากฎร่างชายหนุ่มไม่หล่อ หิ้วถุงยังชีพใบใหญ่ยักษ์เดินเข้ามาด้วยหน้าตาเนิร์ด ๆ เราสองคนสามารถบอกได้ทันทีว่า หนุ่มคนดังกล่าวจะต้องเป็นนักดนตรีของที่นี่แน่ ๆ !!


เมื่อนักดนตรีคนแรกของค่ำคืนขับขานเพลงพร้อมบรรเลงกีตาร์จนหมดเวลาของตัวเองลง ฉันก็เห็นว่านักดนตรีวงต่อไปเริ่มเข้ามาปักปันอาณาเขต เด็กคุมซาวนด์หน้าละอ่อนคนหนึ่ง เดินเข้ามาเช็คซาวนด์มิกเซอร์ซึ่งตั้งอยู่บริเวณด้านหลังเวที แล้วก็สะบัดบ๊อบจากไป


ฉันหลับตา รู้สึกได้ว่า Long Island Iced Tea แก้วแรกของคืนนั้น เริ่มฉีดพล่านเข้าไปในตับไตไส้พุง เกิดความรู้สึกเมื่อยตัวนิด ๆ อันเป็นอาการปรกติของฉันเมื่อแอลกอฮอล์เข้าร่าง ฉันเริ่มสนุกกับการลุ้นว่า วงดนตรีวงต่อไปจะเล่นเพลงแนวไหน จะเล่นเพลงที่ฉันชอบบ้างหรือไม่ ??







วงดนตรีวงต่อมาเป็น Brass Band หรือแปลเป็นไทยง่าย ๆ ได้ว่า ‘วงเครื่องเป่า’ ซึ่งนอกจากอาเฮียเขียงหมูซึ่งเล่นทูบา (Tuba) พร้อมหนุ่มหน้าตาธรรมดาสามัญอีกสองคนซึ่งเล่นอะไรฉันก็ไม่ได้ใส่ใจจะจำแล้ว ยังมีหนุ่มอวบมือทรัมเป็ต ซึ่งไอ้ตูนรู้จักที่โบสถ์ และน้องเสื้อฟ้ามือเป่าแซ็กโซโฟน ที่ป้าเดซี่กับหลานตูนเห็นพ้องต้องกันว่าหน้าตาน่ารักเป็นบ้า


เมื่อเสียงดนตรีจากวงเครื่องเป่าวงดังกล่าวดังกระหึ่มขึ้นเป็นครั้งแรก ฉันกับไอ้ตูนก็รู้สึกกระดี๊กระด๊าดีอยู่หรอกนะ แต่เมื่อต้องนั่งฟังแต่เสียงปู๊บปี้ปปู๊บปี๊บอยู่หลายเพลงเข้า เราสองคนก็เริ่มหงอย ถึงแม้ว่าเราจะมีหนุ่มเสื้อฟ้าคอยให้เราแทะเล็มเป็นอาหารตาก็ตามที


ทันใดนั้น เสียงอินโทรฯ เพลงคุ้นหูก็ดังขึ้น เด็กคุมซาวนด์หน้าละอ่อน เดินทะเล่อทะล่าขึ้นมาบนเวที (ทำไม ??) เธอกวาดตาพร้อมส่งยิ้มให้สาวแก่ (อย่างฉัน) และผู้คนทั้งผับ ก่อนที่ปากเล็ก ๆ น่ารักนั้น จะเจื้อยแจ้วผ่านไมโครโฟนออกมาว่า ....


Fly me to the moon
Let me play among the stars
Let me see what spring is like
On a-Jupiter and Mars


ฉันกรี๊ดเสียงดังอย่างลืมตัว คนในผับทั้งกรี๊ดทั้งปรบมืออย่างกึกก้องหลังจากน้องคนนั้นร้องจบ


“ห่าน...หลงนึกว่าเด็กคุมซาวนด์ ที่แท้ Michael Bublé ปลอมตัวมานี่หว่า” ฉันกับไอ้ตูนหัวเราะกิ๊กกั๊ก


น้องไมเคิลยังคงขับขานเพลงแจ๊สยอดนิยมเพลงอื่น ๆ พร้อมส่งสายตาเฟลิตกับฉัน .... และคนดูทั่วผับอย่างต่อเนื่อง


ฉันกับไอ้ตูนเห็นพ้องต้องกันว่า น้องเสื้อฟ้าซึ่งโดนเราสะบัดบ๊อบใส่เมื่อเพื่อนร่วมวงทำการแนะนำชื่อเสียงเรียงนามพร้อมสเตตุ๊ดน้องเค้าว่า ‘มีแฟนแล้ว’ ณ. บัดนาวเมื่อน้องเสื้อขาว-ไมเคิล บูเบล่ย์ปรากฎกายขึ้น น้องเสื้อฟ้าได้ตายจากเราไปแล้วอย่างเป็นทางการ


หูฉันฟังเพลงไป สองตากับหนึ่งสมองก็พินิจพิจารณาการจัดวางตำแหน่งของเครื่องดนตรีและนักดนตรีไปด้วย


มือกลอง โดนจับให้ไปนั่งหลังสุดบดบังด้วยกลองและฉาบ ถ้ามือกลองไม่หล่อ - ดับสนิท หรืออย่างที่ไอ้ตูนว่า ไม่หล่อ-สมควรตาย !!


มือคีย์บอร์ด (หรือเปียโน) โดนจับไปนั่งตรงมุมซ้ายค่อนไปข้างหลัง ถ้ามือคีย์บอร์ดไม่หล่อ – ไม่ได้เกิด หรือมีแววดับ


จะช้าไปมั้ยนะ ถ้าฉันจะให้ด๊นดนเลิกเรียนไวโอลินกับเปียโน แล้วหันมาเรียนกีตาร์ หรือร้องเพลงแทน ??


เราสองคนกรี๊ดกร๊าดกับน้องไมเคิลกันอีก 2-3 เพลงหลังจากนั้น จานอาหารและแก้วเหล้าที่เราสั่งมากินดื่มหมดเกลี้ยง จนไม่สามารถเดาได้ว่ามันเคยเป็นอะไรมาก่อน


ฉันกับไอ้ตูนเห็นพ้องต้องกันว่า สมควรแก่เวลาที่เราจะสะบัดบ๊อบใส่เด็กคุมซาวนด์ไปหาพี่หวิมกันได้แล้ว สองสาวต่างวัยจึงเรียกยานแล้วนั่งกันไปจนถึงย่านอาร์ซีเอ







Cosmic Café ในความเป็นจริงกับในความฝันของฉันนั้นต่างกันราวฟ้ากับเหว ฉันบอกตัวเองว่า ฉันคงมาเจอกับมันในวัยที่กำลังร่วงโรยละกระมัง


ไอ้ตูนให้ฉันเลือกว่าจะนั่งตรงไหน ฉันน่ะเมื่อยมาจาก Saxophone แล้วแก้วนึง ฉันจึงยิ้มอย่างพอใจเมื่อไอ้ตูนเสนอว่าเราควรไปนั่งสบาย ๆ ตรงเก้าอี้หวายพร้อมเบาะนวมที่ดูน่านั่งที่สุดตรงนั้น


น้องบริกรหน้าตาสุภาพ พูดจาสุภาพกว่า เข้ามาบริการเราทั้งสองคน ฉันรู้สึกถูกชะตากับน้อง (เหมือนที่รู้สึกกับชายหนุ่มทั้งโลก) ไอ้ตูนสั่งอะไรชื่อแปลก ๆ ไป แล้วชมว่าอร่อย ส่วนฉันไม่อยากแตกแถว จึงสั่งชาเย็นมาดวดเป็นแก้วที่สอง


วงดนตรีที่กำลังเล่นอยู่เป็นคู่ดูโอ ชายหนุ่มเล่นกีตาร์พร้อมนักร้องสาวสวยเสียงดี ฉันตัดสินคนบางคนว่าฉลาดเป็นบ้า เพียงเพราะคน ๆ นั้น พูดอะไรที่ฉันไม่รู้เรื่อง และฉันก็ตัดสินว่านักร้องหญิงคนนี้เท่ห์โคตร ๆ เพราะเธอร้องเพลงที่ฉันไม่รู้จักเลยซักเพลง ฉันปรบมือเสียงดังให้กับนักร้องทุกครั้งที่เธอร้องเพลงจบ ขณะที่ไอ้ตูนไม่


“นักร้องหญิง ตบมือให้ทำไมป้า ?? เราตบให้นักร้องชายอย่างเดียวเท่านั้น ฮ่า ฮ่า” ไอ้ตูนว่า


ถ้าฉันเป็นนักร้องหญิงคนนั้น แล้วได้ยินที่ไอ้ตูนพูดเข้า ฉันคงสวนไอ้ตูนไปว่า


“นักร้องหญิงอย่างกรูสู้นักร้องชายไม่ได้ตรงไหน ตรงที่กรูไม่มีกระปู๋เนี่ยนะ ??”


นักร้องคนนี้แรงจัง คุณว่ามั้ย ??


ไอ้ตูนแอบหาว พร้อมบ่นว่า “หนูอยากเล่นเฟสบุ๊ค”


“เหมือนกัน” ฉันพูดพร้อมแอบหาวบ้าง


สักพักไอ้ตูนก็ขอตัวออกไปซื้อบัตรเติมเงิน เมื่อมันกลับมา มันก็เริ่มเฟสทันที หน้าตาไอ้ตูนเริ่มมีรอยยิ้ม มันโชว์ให้ฉันดูว่า เม้นท์ที่ฉันทิ้งไว้ในวอลล์ของมัน ก่อนออกจากบ้านมาเจอกันคืนนั้น


“ตูน..ป้าทำงานเพิ่งเสร็จว่ะ ไม่มีเวลาออกไปหาซื้อเสื้อผ้าโป๊ ๆ แล้วงี้น้องคนเฝ้าประตูเค้าจะให้ป้าเข้ามั้ยอ่ะ อายุก็เกิน แถมแต่งตัวป้าอีก”


ณ. ตอนนี้ มีคนมาเม้นท์ต่อว่า ......


Whim Jingjit ที่นั่นไม่มีคนเฝ้าประตูครับ เดินเข้าไปได้เลย อิอิ


พี่หวิม เป็นหนุ่มวัยฉะกันรูปร่างกำยำตามมาตรฐานชายไทยทั่วไป ถ้าฉันต้องให้คำจำกัดความพี่หวิมอย่างสั้นที่สุด ฉันคงต้องบอกว่า พี่หวิมเหมือน ‘เด็กจิดกำ’ (นักศึกษาคณะจิตรกรรม ประติมากรรม และภาพพิมพ์ ของมหาวิทยาลัยศิลปากร)



ฉันเรียก ‘พี่หวิม’ ตามไอ้ตูนไปอย่างนั้น ออกจะมั่นใจว่า ด้วยอายุที่เพิ่งจะครบ 41 ขวบไปแหมบ ๆ ของฉัน ในโลกนี้คงไม่มีชายใดที่อายุมากไปกว่าฉันแล้วเป็นแน่แท้ คืนนั้นพี่หวิมเป็นตัวเอกของสองสาวต่างวัย (แต่ความสวยไม่ต่างกัน) อย่างฉันกับไอ้ตูนทั้งคืน


“วงพี่หวิมนะ มีแขกรับเชิญมาเซอร์ไพรส์ประจำ มีอยู่คืนนึงหนูมาดูนะ โจ-ก้องมาเล่นแบ๊คอัพให้พี่หวิมอ่ะป้า” (โปรดอย่าถามว่าโจ-ก้องไหน)


“ลูกชายพี่หวิมนะ โคตรน่ารักเลยป้า ชื่อเล่นชื่อไมโลนะ ชื่อจริงชื่อไมล์ส M-i-l-e-s”


“อ่ะ จริงดิ เหมือนด๊นดนดิ ด๊นดนก็ชื่อจริงว่าไมล์ส” ฉันยิ้ม เริ่มพนันขันต่อกับตัวเองในใจว่า ชื่อ Miles ของลูกพี่หวิมต้องมีที่มาของชื่อเหมือนกับชื่อด๊นดนเป็นแน่ แล้วต่อมาพี่หวิมก็เฉลยให้ฉันรู้ว่า ฉันเดาถูก


เมื่อถึงคิววงพี่หวิมเล่น ไอ้ตูนก็กลับมาคึกคักเหมือนกระดี่ได้น้ำ วงพี่หวิมโชว์ฝีมือกันสะบัด ฉันพึมพำกับไอ้ตูนทำนองเสียดายความเก่งกาจ ฝีมือขนาดนี้ น่าจะไปเล่นที่ Saxophone ซึ่งคนดูเยอะกว่านี้


ไอ้ตูนว่า วงพี่หวิมเคยเล่นที่ Saxophone มาเหมือนกัน แถมวันนี้เป็นวันพฤหัส ปรกติวันศุกร์-เสาร์คนตรึม


ฉันแอบมองน้องบริกรเสื้อขาวที่คอยสบสายตาของฉันกับไอ้ตูนอยู่เป็นระยะ ๆ (เผื่อเราต้องการจะสั่งอะไรเพิ่ม) ฉันเห็นสายตาของน้อง ยามมองไปที่พี่หวิม & Naked Soul อย่างชื่นชมบูชา ฉันอยากรู้จริง ๆ ว่า น้องคิดอะไรอยู่ จะต่างกับที่ฉันคิดตอนนี้มั้ยว่า ...


ถ้าน้องมีโอกาส .... ถ้าน้องมีฝีมือ .... พี่หวิม ก็พี่หวิมเถอะ


เมื่อวงพี่หวิมพักครึ่ง พี่หวิมก็เข้ามาคุยกับไอ้ตูน ฉันพยายามทำตัวสอดแทรกบ้างเป็นระยะพองาม


จู่ ๆ ไอ้ตูนก็มีอาการเหมือนองค์ลง "เฮ้ยป้า นั่นน้องเปอร์ น้องเปอร์" ไอ้ตูนกระซิบบอกฉัน


แน่นอนว่าสมองของฉันว่างเปล่า เปอร์ไหน ?? ไม่รู้จัก !! แถมกลุ่มหนุ่ม ๆ ที่ไอ้ตูนกำลังมองและกรี๊ดใส่นั่น ทุกคนมีหน้าตาซึ่งน่าจะชื่อ 'เปอร์' ได้หมด


พี่หวิมนั่งคุยกับไอ้ตูนอีกครู่หนึ่งก็ขอตัวไปเอนเตอร์เทนโต๊ะอื่นต่อ สักพักฉันก็เห็นหนุ่มเท่ห์ ๆ คนนึง เดินออกไปจากผับ ไอ้ตูนพึมพำว่า


"น้องเปอร์ไปจัดรายการแน่ ๆ "


รอบหลังเริ่มขึ้น Naked Soul เล่นเพลงนั้นต่อเพลงนี้กันอย่างเมามันส์ นักดนตรีแนวหน้าเริ่มหันหลังให้คนดู พร้อมสุมหัวเข้าหากันราวกับโลกนี้เป็นของพวกกรูเท่านั้น


"ยังกะตั้งวงเล่นป๊อกเด้งกันแน่ะตูน" ไอ้ตูนหัวเราะกิ๊กกั๊ก


"เฮ้ย..แกล้งพี่หวิมมั้ย ลองขอเพลงร๊อค" ฉันหัวเราะจนพุงกระเพื่อมกับความคิดพิเรนทร์ของตัวเอง


"ว้าย ไม่เอา เดี๋ยวพี่หวิมด่า" ไอ้ตูนวี๊ดว้าย แต่ช้าไปซะแล้ว ฉันรีบหาปากกา คว้ากระดาษทิชชู แล้วเขียนลงไปว่า


"พี่หวิมคะ .. ไอ้ตูนขอเพลง 'สายล่อฟ้า' " แล้วฉันก็เรียกน้องบริกรคนโปรดให้ช่วยเอากระดาษไปเช็ดปากพี่หวิม


เราสองคนมองตามน้องบริกรพร้อมลุ้นไปด้วยว่า พี่หวิมจะด่าเรา หรือพูดให้ถูกคือด่าไอ้ตูนว่าอะไร น้องยื่นกระดาษให้พี่หวิม พี่หวิมทำหน้ามึน ๆ พร้อมยื่นมือจะมารับ แต่กระดาษเช็ดปากใบน้อย กลับลอยละล่องหลุดมือพี่หวิมไปซะนี่


Naked Soul ยังคงบรรเลงเพลงบลูส์อย่างเมามันส์ราวกับถูกมนต์สะกด ฉันกรี๊ดจนเสียงแหบเสียงแห้ง เมื่อนักดนตรีแต่ละคนแข่งกันโชว์สกิลระดับเทพเหมือนจะฆ่ากันให้ตายไปข้างนึง สัญญากับตัวเองในใจว่า ฉันจะกลับมาอีกครั้ง



ฉันสะโหลสะเหลเดินออกจาก Cosmic Café เมื่อราว ๆ ตีสอง มีแท็กซี่สามสี่คันจอดรถรอผู้โดยสารด้านหน้าผับอยู่แล้ว ไอ้ตูนอยู่ไกลกว่า ฉันบอกให้ไอ้ตูนไปก่อน


“แคราย” ไอ้ตูนบอกบรรดาคนขับซึ่งยืนจับแขกอยู่แถวนั้น


“แคราย-ไม่ไป” คนขับคนนึงตอบกลับทันควัน


“สุขุมวิทซอย 1” ฉันลองมั่ง


“สุขุมวิทซอย 1-ไม่ไป” คนขับคนเดิมตอบกลับมาอีก ฉันเริ่มยั้วะ กำลังจะชวนไอ้ตูนให้เดินออกไปหารถด้านหน้าถนนพระรามเก้ากัน คนขับอีกคนก็เดินเข้ามาหาฉัน พร้อมต่อรองว่า


“ไปก็ได้ แค่สุขุมวิทซอย 1 นะ ร้อยนึง” ฉันตกลง พี่คนขับบอกให้ไอ้ตูนติดรถเค้าไปเรียกรถแท็กซี่ข้างหน้าด้านถนนพระรามเก้า


เมื่อเราได้ขึ้นนั่งในรถ ฉันเก็บความสงสัยไว้ไม่มิด ถามพี่คนขับไปว่า


“ใกล้ก็ไม่เอา ไกลก็ไม่เอา แล้วพี่จะเอาอะไร (วะ) คะ ??”


“เอาคนเมา !! ”


ค่ำคืนนั้น จบลงด้วยเสียงหัวเราะกิ๊กกั๊กของฉันกับไอ้ตูน