การกลับมาเขียนบล็อกอีกครั้งหลังจากห่างหายไปหลายเดือน ทำให้อิชั้นตระหนักว่า การที่เราไม่ได้ทำสิ่งไหนเป็นเวลานาน มันทำให้สมรรถภาพในการทำสิ่งนั้นลดต่ำลงอย่างน่าใจหาย


จากที่อิชั้นเคยเขียนบล็อกได้ลื่นไหล 2-3 หน้ากระดาษ A4 ในเวลาไม่เกินหนึ่งชั่วโมง วันก่อนเนี่ยกว่าจะเขียนจบก็เบิ้ลเวลาไปไม่รู้กี่เท่าตัว เลยตั้งใจไว้ว่าจะหาเวลามาเขียนบล็อกบ้าง เพื่อไม่ให้ต่อมต่าง ๆ ขึ้นสนิมกันนะคะ


ถึงแม้ว่าอิชั้นจะไม่สามารถเล่นบล็อกแบบผู้มีวัฒนธรรมบล็อกแก๊งทั้งหลาย คือ ไม่สามารถหาเวลาไปเยี่ยมบล็อกของเพื่อน ๆ ได้ เม้นท์ก็เลยหดหายไปเรียบวุธ มีแต่เพื่อนบล็อกที่รักและคิดถึงกันจริง ๆ ที่กรุณาทิ้งเม้นท์เอาไว้ แต่จากตัวเคาน์เตอร์ที่ติดไว้ ก็เห็นว่ายังมีผู้สนใจเข้ามาอ่านบล็อกอยู่บ้าง ขอบคุณมากค่ะ


วันนี้เจียดเวลาพักดูทีวี เข้ามาเขียนบล็อกง่าย ๆ กัน เอนทรีนี้ก็เป็นบล็อกแปะรูป เขียนเรื่องใกล้ตัวละกันนะคะ เรื่องที่อิชั้นชอบคุยที่สุดก็คงหนีไม่พ้นเรื่องงานนี่แหละ


หายไปสามเดือน นอกจากงานประจำที่ทำให้เว็บไซต์รับจองห้องพัก (ซึ่งเดือนนี้ก็ครบหนึ่งปีที่ทำกันมา) อิชั้นก็ยังมีงานจรเข้ามาด้วย เป็นงานที่ชอบ ประทับใจ และภูมิใจกับมันมากจนอดไม่ได้ที่จะเขียนถึง แล้วก็อยากเก็บความทรงจำดี ๆ ไว้ในบล็อกตัวเองอีกที่หนึ่ง นอกเหนือจากที่อัพโหลดรูปเก็บไว้ที่ facebook ของตัวเองแล้ว จะเรียกว่าบล็อกนี้ เป็นบล็อกโชว์ออฟก็คงไม่ผิดนัก


งานแรกเป็นงานจากหน่วยงานของรัฐบาล ซึ่งอิชั้นเป็นลูกจ้างอิสระของหน่วยงานนี้มาปีกว่า แล้วก็เพิ่งจะไปเซ็นสัญญาทำงานต่อกันอีกหนึ่งปีเมื่อเดือนมิถุนายนที่ผ่านมา พร้อมไปรับค่าจ้างงานชิ้นล่าสุดที่ทำให้เค้ากัน หน้าตามันเป็นเช่นนี้ค่ะ






ตอนที่ส่งงานดังกล่าวมาให้ทำ เค้าว่าเป็นงานตรวจพิสูจน์อักษรงานแปล ซึ่งเค้าแปลจากภาษาอังกฤษเป็นภาษาไทยเสร็จเรียบร้อยมาแล้ว เค้าให้รูปแบบในการตรวจปรู๊ฟซึ่งอิชั้นต้องทำส่งดังนี้ค่ะ


ตัวอย่าง : paragraph 2 page 3 from “…………………” to “……………..”


ทว่า..พออิชั้นได้อ่านงานที่เค้าแปลมา ก็ถึงกับอึ้ง เพราะรูปแบบที่เค้าให้อิชั้นมาน่ะ มันใช้สำหรับงานที่แปลมาค่อนข้างดี อาจมีติ มีแก้นิดหน่อย


อิชั้นส่งอีเมลแจ้งหัวหน้างานไปว่า งานนี้ไม่ใช่แค่ตรวจปรู๊ฟนะ เพราะแปลผิดก็มาก เลือกใช้คำยังไม่เหมาะสมก็เยอะ ซึ่งหัวหน้าเค้าก็รับทราบว่าที่อิชั้นติงไป ไม่ได้ต้องการเอาหน้า หรือเอาตังค์เพิ่ม (เพราะรู้ว่า เค้าไม่ให้หรอก 555) แต่ติงไป เพราะไอ้รูปแบบของการส่งงานซึ่งอิชั้นต้องทำส่งให้เค้าว่า คำแปลอยู่หน้าไหน ย่อหน้าใด แปลว่าอะไร ต้องใช้ว่าอะไรแทน มันทำไม่ได้จริง ๆ เพราะอิชั้นต้องแก้ใหม่หมด


นั่งแปลและเรียบเรียงใหม่อยู่สองวัน สองคืน เพราะเค้าให้เวลามาเท่านั้น (เนื่องจากเค้านึกว่า มันเป็นแค่งานตรวจปรู๊ฟ) ตอนนี้ก็กำลังรอให้เค้าพิมพ์เสร็จเป็นรูปเล่ม แล้วก็จะไปขอคู่มือเล่มนี้มาเก็บไว้เป็นโพรไฟล์งานของตัวเองล่ะค่ะ เป็นงานอีกชิ้นที่ดีใจและมีความสุขมากที่มีโอกาสได้ทำ


อีกงานนึงที่เรียกว่าจับพลัดจับผลูเข้าไปทำ เป็นงานนอกและขอไปช่วยเค้าทำโดยไม่รับค่าจ้างกันเลย ด้วยความเต็มใจเป็นอย่างยิ่ง


เรื่องมันมีอยู่ว่า อิชั้นไปเจอเพจคนไทยในฮ่องกง ทาง facebook ก็ไปคลิกไลค์ หลังจากนั้นก็เข้าไปรับข้อมูลบ้าง เข้าไปแบ่งปันข้อมูลที่ตัวเองรับทราบมาบ้างในเพจดังกล่าว อย่างเวลาสถาบันที่อิชั้นเคยไปเรียนภาษากวางตุ้ง เค้าเปิดคอร์สใหม่ อิชั้นก็ช่วยทางสถาบันกระจายข่าว ก็ไปโพสท์ไว้ที่นี่แหละค่ะ เผื่อมีชาวไทยในฮ่องกงที่เค้าสนใจหรือหาที่เรียนอยู่


มีอยู่วันก็คลิกเข้าไปดูเพจดังกล่าว ก็ไปเจอ ‘คุณน้ำ’ จากมูลนิธิเด็กอ่อนในสลัม มาโพสท์ขอความช่วยเหลือ คือทางมูลนิธิจะมาดูงานและเข้าร่วมสัมมนากับองค์กรต่าง ๆ ที่ทำงานเกี่ยวกับเด็กด้อยโอกาสในฮ่องกง แล้วเค้าต้องการล่ามมาช่วยแปลในวันที่มีประชุม


คุณน้ำบอกไว้ในโพสท์ว่า ทางมูลนิธิไม่มีงบประมาณจ้างล่าม เรียกว่ามาขออาสาสมัครทำฟรีกันเลย ไอ้เราก็คิดว่า เราทำงานตรงนี้อยู่แล้ว ประสบการณ์ตรงเลย แล้วมันยังเป็นโอกาสอันดีในการช่วยเหลือสังคม (อ่านมาถึงตรงนี้ อย่าหมั่นไส้กันเลยค่ะ ไม่ได้เสแสร้ง แต่รู้สึกอย่างนั้นจริง ๆ ) ก็เลยอาสาไป ทิ้งอีเมลติดต่อของอิชั้นไว้ในคอมเมนท์เสร็จสรรพ


ต่อมาก็ได้รับอีเมลแจ้งหมายกำหนดการสัมมนา รวมถึงรายละเอียดจากคุณน้ำ


ซึ่งพออิชั้นทราบว่าวันที่เค้ามีการสัมมนากันเป็นวันที่งานยุ่งมาก ไปให้เค้าไม่ได้ ถ้าจะเจียดเวลากันจริง ๆ ก็ไปให้ได้แค่ครึ่งวันเช้า 3-4 ชั่วโมงเท่านั้น เสียดายอย่างมาก ที่โอกาสอย่างนี้ ซึ่งอาจจะไม่มีอีกแล้ว กำลังจะลอยผ่านมือไป ก็แจ้งคุณน้ำไปอย่างนั้นค่ะ


แต่สักพักคุณน้ำก็อีเมลตอบกลับมาว่า มาแค่ครึ่งวันก็ได้ ก็เลยได้ไปร่วมงานกันในที่สุด


ปิดท้ายบล็อกนี้กันด้วยภาพที่ทางคุณน้ำกรุณาส่งมาให้ป้าเดซี่เป็นที่ระลึก หลังจากวันนั้นนะคะ ขอบคุณค่ะ





งานสัมมนาจัดขึ้นที่ห้องประชุมใหญ่ของ University of Hong Kong วันที่ไปถึง ทางคณะผู้จัดงานสัมมนาก็มาจับตัวให้เข้าไปนั่งในห้องล่าม เห็นอุปกรณ์เครื่องไม้ เครื่องมือแล้ว กลัวมาก เพราะระดับโปรฯกันเลย

ห้องล่ามมีสองห้อง เค้าให้อิชั้นนั่งอยู่คนเดียวห้องนึง แปลจากอังกฤษเป็นไทย ส่วนอีกห้องเป็นล่ามชาวฮ่องกงอีกสองท่าน ซึ่งแปลระหว่างภาษาอังกฤษ จีนกลาง และกวางตุ้ง





กำลังคุยกับคุณน้ำ






หลังจากทำงานเสร็จ ได้เวลาพักเที่ยง ซึ่งอิชั้นไม่สามารถอยู่ต่อช่วงบ่ายได้ ก็มาบอกลากันช่วงนี้ ก็โดนจับถ่ายรูป มอบของที่ระลึกเป็นตุ๊กตาช้างทำจากผ้าสองคู่ น่ารักมาก





น้อง ๆ ก็เข้ามาทักทาย อัธยาศัยดีกันทุกคนค่ะ





หลังจากวันนั้น อิชั้นก็ยังติดต่อกับคุณน้ำ แล้วก็รับปากรับคำด้วยความยินดีเป็นอย่างยิ่ง ว่าจะขอช่วยเหลืองานของทางมูลนิธิต่อไปอีกในส่วนงานแปล (ซึ่งคุณน้ำบอกมาว่า มีงานมาให้แปลกันบ่อยอยู่เหมือนกัน แต่ไม่มาก และไม่ยาก)

ดีใจที่ได้มาเห็นว่าล่ามระดับงานประชุมเค้าทำกันอย่างไร เพราะไม่เคยมีโอกาสเห็นหรือทำมาก่อน งานนี้เป็นครั้งแรกและอาจเป็นครั้งเดียวในชีวิต เพราะอิชั้นรู้ตัวว่าความสามารถยังไม่ถึง เป็นงานที่หินสุด ๆ คนพูดก็พูดไปเรื่อยไม่มีหยุดพักหายใจ ล่ามก็แปลไม่ทันไปสิ งานแปลง่ายกว่าเยอะค่ะ


ดีใจที่มีโอกาสได้เจอกับคุณน้ำและมูลนิธิเด็กอ่อนในสลัม และขอบคุณมากค่ะสำหรับโอกาสที่หยิบยื่นให้ป้าเดซี่