วันนี้มาติดตามแก็งค์เด็ก สตรี และคนชรา ตะลุยแดนปลาดิบกันต่อนะคะ

จบทัวร์วันแรกก่อนเข้าโรงแรม อิชั้นแวะซื้อไวน์แดงถูก ๆ จากแฟมิลี่มาร์ทข้างโรงแรมมาดวด ส่วนคุณวรพลเธอไปกดตู้ขายเครื่องดื่มแบบหยอดเหรียญซึ่งติดตั้งอยู่ทุกชั้นของโรงแรมที่พัก ได้เบียร์อาซาฮีกระป๋องยาวใหญ่มาดื่ม พ่อแม่นั่งกรึ่มไป ฟังเจ้าลูกชายบ่นไป

‘ด้นดนเหนื่อย เดินเยอะไป พรุ่งนี้ด้นดนไม่ไปไหนทั้งนั้น’

เวลาจะวาดภาพด้นดนตอนวีนเนี่ย นึกถึงอิชั้นในคราบเด็กเก้าขวบได้เลยค่ะ อิชั้นเลยต้องเปลี่ยนแผนไปฮาโกเน่ Hakone กันในวันรุ่งขึ้น



อันว่าทริปฮาโกเน่นั้น อิชั้นได้ไอเดียมาจากบล็อกของคุณปลาทอง9 ล้วน ๆ เลยค่ะ ขอบคุณนะคะป้า อ่านบล็อกป้าบล็อกนั้นแล้วปิ๊งเลยว่า เออ...มันเป็นทริปที่เหมาะกับเด็กมากเลย เพราะเปลี่ยนพาหนะในการเดินทางหลายแบบ เดินน้อย ก็เลยเอามาใส่ไว้ในโปรแกรมฉิ่งฉับทัวร์ญี่ปุ่นของอิชั้นด้วยซะเลย





ภายในสถานี Odawara



เราออกจากโรงแรมกันสายโด่งเหมือนเดิม ขึ้น Subway ต่อ JR ไปจนถึงสถานี Odawara หรือถ้าใครอยู่แถวชินจูกุ ก็จะมี JR สายตรงที่ผ่าน Odawara ก่อนเข้าฮาโกเน่เลยก็สะดวกดีนะคะ พอไปถึง Odawara ก็โชว์โง่แล้วค่ะ เห็นศูนย์ให้ข้อมูลท่องเที่ยวฮาโกเน่ อิชั้นและเดอะแก๊งค์ก็รี่เข้าไปเลย ก็ได้รับคำแนะนำอย่างดี แจกแผนที่และแผ่นพับไม่อั้น มีแผนเที่ยวหลายอย่างทั้งครึ่งวัน เต็มวัน ไปจนถึงสองสามวันให้เราเลือกดู


เราไปถึงน่าจะเที่ยงกว่า ๆ แล้วหละ เลยขอเป็นทัวร์สั้นจู๋ กะประมาณว่าน่าจะกลับมาถึงโตเกียวประมาณ 6 โมงเย็น เวลากำลังดีไม่โหดเกิน เจ้าหน้าที่ก็แนะนำให้ซื้อ Hakone One-Day Pass จากที่นี่ไปซะเลย พาสนี้จะรวมค่ารถไฟ-รถราง-เคเบิลคาร์-เรือ และค่ารถบัสกลับมาที่ต้นทางคือ Odawara ราคาของพาสคือ JPY 3,900 ต่อคน ราคาเด็กนี่จำไม่ได้ค่ะ ด้นดนทำตั๋วหายไปแล้ว





เข้าไปเมียงมองร้านขาย Bento



เราไปถึงจุดเปลี่ยนพาหนะจุดแรก จากรถไฟเราจะขึ้นรถรางกันค่ะ ไปต่อแถวรออยู่นานประมาณ 15 นาทีได้ คนก็เริ่มต่อคิวกันยาวขึ้น พอรถรางมาจอดเทียบ เราก็ได้ขึ้นก่อน ได้ที่นั่งติดหน้าต่าง ที่นั่งนึงนั่งได้สองคน หันหน้าเข้าหากัน อิชั้นน่ะนั่งติดหน้าต่างคนเดียว ส่วนสองพ่อลูกเค้านั่งคู่กัน


สักพักก็มีคุณพี่ผู้หญิงมานั่งติดกับอิชั้น เรานั่งกันอยู่ในรถรางค่อนข้างนาน รถก็ไม่ยอมออกซักที ผู้โดยสารที่มาถึงโดยรถไฟขบวนใหม่ก็มาสมทบอีก คราวนี้มีกลุ่มนักท่องเที่ยวหญิงวัยประมาณห้าสิบกว่า ๆ ขึ้นมากันเป็นกลุ่ม มายืนโหนราวใกล้ ๆ กับที่นั่งของเรา


คุณวรพลชักทำสีหน้าไม่ดีแล้ว ให้ทายซิว่าทำไม ?? สักพักเธอก็ยื่นหน้าเข้ามาซุบซิบกับอิชั้นว่า

‘ชั้นทนนั่งเฉย ๆ ไม่ไหวแล้วนะ เดี๋ยวชั้นจะยืนให้เลดี้นั่ง’

ปรกติคุณวรพลเค้าก็เป็นแบบนี้จนเราแม่ลูกเห็นเป็นเรื่องปรกติอ่ะนะคะ ใส่ใจเด็ก สตรี และคนชรา เสียสละที่นั่ง เปิด-ปิดประตูให้ เวลาเห็นใครหิ้วข้าวของพะรุงพะรัง ถ้าเธอมือว่างก็อาสาช่วยถือ เรียกว่าเป็นคนน่ารักโดยกมลนิสัย


แต่มาคราวนี้อิชั้นห้ามไว้ว่าอย่าเพิ่งลุก แล้วก็กระซิบกับด้นดนว่า

‘แด๊ดดี้จะลุกให้คุณป้าเค้านั่ง ด้นดนนั่งตักแด๊ดดี้ได้มั้ย มามี๊ไม่อยากให้แด๊ดดี้ยืน มันไกล’

เจ้าด้นดนก็ยิ้มย่องด้วยความยินดี สองคนนี่ ปรกติเค้ารักกันปานจะกลืนกินอยู่แล้ว อยู่บ้านก็กระแซะ นั่งตัก หอมแก้ม จุ๊บปากกันเป็นประจำ


พอคุณวรพลขยับให้คุณป้าคนนึงนั่ง แก็งค์คุณป้าทั้งแก็งค์ก็ส่งเสียงดังด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ‘อาริกาโตโกไซมัส อาริกาโตโกไซมัส’ พร้อมทั้ง โค้งแล้วโค้งอีกให้ครอบครัวเรา ยังไม่หนำใจ พอคุณป้าคนนั้นจะลงจากรถราง ทั้งคุณป้าและเพื่อนร่วมแก็งค์ก็ยังหันหน้ามายิ้ม ‘อาริกาโตโกไซมัส’ กันอีกรอบ อิชั้นหลงรักคนญี่ปุ่นเลยตอนนั้น พร้อมกับหลงรักคนอังกฤษอีกเป็นครั้งที่ล้านเจ็ด อ๊ะอ๊าง





กำลังต่อคิวจะขึ้นเคเบิลคาร์ ลมแรงจนหนาวสะท้าน



ไปถึงจุดเปลี่ยนพาหนะลำดับต่อไปคือเคเบิลคาร์ อากาศเย็น ลมแรงมาก เรียกว่าหนาวกันทั้งหัวทองหัวดำ นักท่องเที่ยวทุกคนหน้าตายิ้มแย้มแจ่มใส หัวเราะหัวใคร่ให้กันกับการเปลี่ยนแปลงกะทันหันของอากาศ เรดาร์ของอิชั้นรับคลื่นความสุขที่กระจายอยู่หนาแน่นในบริเวณนั้นได้เต็ม ๆ เลยอ่ะ





ขอลงรูปตัวเองซักรูป นาน ๆ จะมีคนถ่ายให้ซักที



ก่อนที่จะมาญี่ปุ่น อิชั้นหาข้อมูลจากเว็บท่องเที่ยวของอสท.ญี่ปุ่น เค้าว่าปลายเดือนตุลาถึงธันวาเนี่ย มันเป็นฤดูใบไม้แดงเนอะ ก็คิดไว้แล้วหละว่าเรามาเร็วไปหน่อย แต่มันเลือกวันหยุดไม่ได้อ่ะค่ะ เพราะเราต้องเอาวันที่สะดวกกับทุกคนในครอบครัว วิวที่มีต้นไม้ใบไม้ที่อิชั้นได้ประสบพบเห็น จึงแดงเป็นหย่อม ๆ แบบนี้แล ธรรมชาติโกรกสีมาให้ไม่ทั่วเนอะ





ใบไม้ยังแดงไม่เสร็จเลย



นั่งเคเบิลคาร์ไปถึงจุดชมวิวแรก ทุกคนต้องลงจากเคเบิลคาร์คันแรก เพื่อไปต่อคันใหม่ โดยเดินฝ่าร้านค้าไป เป็นทริคในการขายของเค้าอ่ะเนอะ ใครจะไปต่อคิวขึ้นเคเบิลคาร์เลย หรือจะเดินช็อปดูนั่นดูนี่ก่อนก็ได้ เราเลือกอย่างหลังค่ะ


ได้ยินนักท่องเที่ยวคนไทยส่งเสียงเจี้ยวจ้าวกันไปหมด ด้นดนเธอเป็นโรคจิตนะ เวลาเธอเจอคนไทย เธอจะชอบแสดงตัวว่าเป็นลูกครึ่งไทย เธอมักจะหันมาพูดภาษาไทยกับอิชั้นดัง ๆ ให้คนไทยแถวนั้นได้ยิน ไม่ได้อายสำเนียงเหน่อของตัวเองเล้ย ไอ้เด็กคนนี้


จุดที่พักชมวิวตรงนี้เนี่ย อิชั้นเข้าใจว่าเป็นจุดที่เค้ามาต้มไข่ดำกัน ใครเคยไปมาใช่หรือไม่ใช่เข้ามาบอกกันสักนิดจักเป็นพระคุณค่ะ


แก็งค์เราเดินดูของที่ระลึก แหม...ราคาแพงจับไม่ลงเลยทีเดียวเชียว แต่อิชั้นก็หมายตาตุ๊กตาญี่ปุ่นไว้แล้ว ราคาที่นี่มันสองพันกว่าเยน จำไว้ก่อน ยังไม่ซื้อ เจ้าลูกชายก็อยากได้ของเล่น-ของที่ระลึก เมื่อวานใช้แรงงานเด็กไปเยอะ วันนี้เลยจ่ายค่าแรงให้ลูกด้วยขนหน้าแข้งไปสองเส้น







เรามาถึงจุดเปลี่ยนพาหนะต่อไป นั่นคือไปลงเรือล่องทะเลสาบ ตอนนั้นประมาณบ่ายสามได้แล้วมั้ง สองพ่อลูกยังไม่ได้กินแสน็คบ่ายเลย เราเลยตกลงใจพักกินอะไรกันก่อนที่จะขึ้นเรือ ซึ่งแน่นอนว่าที่ท่าเรือเค้ามีร้านขายของที่ระลึกและร้านอาหารด้วย


มื้อนี้เป็นอาหารมื้อหลักมื้อที่สองของครอบครัวเราในทริปญี่ปุ่นครั้งนี้ อร่อยอ่ะ ที่เค้าพูดว่า อาหารที่ญี่ปุ่นอร่อยทุกอย่างนั้น สำหรับอิชั้นขอชูจักกะแร้สองข้างเห็นด้วยจริง ๆ แถมอาหารที่นี่ไม่แพงเลย มื้อนี้สามพันเยนนิด ๆ มั้ง





ร้านนี้เป็นร้านแบบช่วยเหลือตัวเองค่ะ ไปสั่งอาหาร-จ่ายเงินที่เคาน์เตอร์เสร็จ เค้าก็จะเตรียมอาหารให้ บอกให้เรามานั่งรอที่โต๊ะ พร้อมแจกเพจเจอร์เรามา อาหารเสร็จปุ๊บ เพจเจอร์ก็ดังเป็นสัญญาณให้เราไปเอาอาหาร เปรี้ยวมั้ย ??

















มีสาเกมาจิบแก้หนาว
ตามร้านอาหารทุกร้านที่เราไปเนี่ยเค้ามีน้ำเปล่าให้ฟรีนะคะ ดีจัง




กินกันอิ่มหนำสำราญแล้วเราก็ไปล่องเรือชมทะเลสาบกันค่ะ เค้าว่ากันว่า ถ้าทัศนวิสัยดี ๆ จะเห็นฟูจิซังหรือภูเขาไฟฟูจิกันตอนล่องเรือนี่แหละ อิชั้นก็รู้ตัวแหละว่า ไม่ใช่คนโชคดีขนาดนั้น ก็ไม่ได้หวังอะไร ปรากฎว่าเดาถูก ไม่เห็นจริง ๆ ค่ะ


























เพิ่งจะสี่โมงเย็น ฟ้าก็เริ่มจะมืดแล้วค่ะ



นั่งเรือกันซัก 40 นาทีได้มั้ง ก็มาถึงที่หมาย ลงจากเรือแล้ว ก็นั่งรถบัสกลับไปที่ Odawara กันหละ ช่วงที่อิชั้นไปเนี่ย ญี่ปุ่นมืดเร็ว ประมาณห้าโมงเย็นเนี่ยมืดตื๋อแล้ว ก็เรียนรู้กันไปในการวางแผนเที่ยวว่า จะไปไหนเนี่ย ให้รีบเดินดูให้เสร็จก่อนห้าโมง เอาเวลาที่ฟ้ามืดแล้วเป็นเวลาเดินทางกลับที่พัก หรือไม่ก็กินข้าว หิวแค่ไหนขอเดินเที่ยวดูอะไรก่อน ฟ้ามืดค่อยกิน
















จากประสบการณ์ในการกินมื้อหลักมาสองมื้อในญี่ปุ่น ราคามันไม่แพงนี่หว่า เลยได้ใจ กลับมากินข้าวเย็นกันแถวโรงแรม ย่านหร็อบป๊องงงหงิกัน


การเดินเลือกร้านอาหารของบ้านอิชั้นเนี่ย ก็อาศัยดูจากดิสเพลย์หน้าร้านซึ่งบางร้านเค้าก็มีทำของเทียมใส่ตู้โชว์ไว้ บางร้านก็มีรูปภาพให้ดู ถ้ามีเมนูหน้าร้าน ก็เปิดเช็คดูเลย ซึ่งมันก็แทบจะไม่มีหรือไม่มีภาษาอังกฤษเลย ไอ้ที่มีก็ใช้ภาษาอังกฤษทับศัพท์ญี่ปุ่นไป





อันนี้ไม่ได้สั่ง เค้ามาเสิร์ฟให้ฟรี ได้มา 2 ที่



ดูรูปอาหารหน้าร้านอาหารร้านนึง เห็นเค้าลงรูปอาหารหลายอย่างไว้ ก็เห็นมีเป็นเนื้อแบบเสต็ก ด้นดนกินได้ มามี๊อยากกินปลาดิบ...เค้าก็มี แด๊ดดี้กินอะไรก็ได้ เอานะ...เราพุ่งตรงเข้าร้านนี้กันเลยละกัน ร้านนี้มืชื่อว่า Bishoku Maimon



บริกรบอกว่า ไม่มีเมนูภาษาอังกฤษนะ แต่เค้าพูดภาษาอังกฤษพอรู้เรื่อง เดี๋ยวเค้าช่วยอธิบาย เราก็บอกเค้าว่าจะกินเนื้อย่างเนอะ จะเอาให้เด็ก เค้าก็ชี้ราคาให้ดูว่าพันกว่าเยน เอ้า โอเค ขอข้าวเปล่ามาให้ด้นดนหนึ่งถ้วยด้วย คุณวรพลอยากกินผัก ก็สั่งเป็นแอสพารากัสย่าง บริกรชี้ราคาให้ดู ก็ไม่กี่ร้อยเยนนะ ก็โอเคสั่ง





เนื้อของด้นดน





แอสพารากัสของคุณวรพล



อิชั้นบอกอยากกินปลาดิบ เค้าก็แนะนำว่า วันนี้มีชุดซาซิมิประจำวัน มีปลานั่น หอยนี่ ชี้มาเป็นภาษาญี่ปุ่นทั้งหมด อิชั้นก็ใบ้รับประทาน บอกอันไหนก็ได้ เอามาเหอะ เค้าก็ชี้ให้ดูว่าราคาเซ็ตปลาดิบรวม ก็หลายสตางค์อยู่ แต่ก็โอเคแหละ เอามาแชร์กันสองคน น่าจะอิ่มพอดี ก็โอเค จัดไป สั่งเบียร์ไปคนละแก้ว คาดว่ามื้อนี้คงแพงกว่ามื้อเมื่อเย็นวานหลายพันเยนอยู่





ปลาดิบรวม (แล้วเหรอ ??) ของอิชั้นเอง





ขออีกสักภาพ เพื่อยืนยันว่า มันคือเซ็ตปลาดิบรวม อ่ะจ๊ากกกก



อิชั้นถือโอกาสเข้าห้องน้ำ ก็ให้ปิ๊งในความสวยงามตระการตา และโมเดิร์นของโถส้วมมาก เสียดายไม่ได้หิ้วกล้องไปด้วย คือโถส้วมในญี่ปุ่นเนี่ยเค้าจะมีระบบฉีดน้ำ พร้อมส่งเสียงครางฮือ ๆ เวลาเราทำธุระจะได้เบ่งกันหน้าดำหน้าแดงได้เต็มที่ ไม่ต้องกระมิดกระเมี้ยน แถมเค้ายังมีฮีตเตอร์เป่าก้นให้อุ่นด้วย อันนี้ถือเป็นมาตรฐานโดยทั่วไปของโถส้วมที่ญี่ปุ่น ซึ่งเรื่องนี้เข้าใจว่าหลายท่านคงจะทราบกันแล้ว เพราะของเค้ามีมานานโขอยู่


เรื่องระบบน้ำไหลหรือชักโครกให้โดยอัตโนมัติเนี่ยมันเด็ก ๆ เนอะ ของเค้ามีมาเป็นชาติแล้ว ไม่ต้องพูดถึงกันล่ะ


แต่โถส้วมของที่ร้านนี้ มัน 'วิเศษ' กว่าส้วมของที่อื่น ๆ ที่อิชั้นเคยเจอะเจอมาตรงที่ มันมีฝาปิดโถปิดอยู่ค่ะ กำลังจะเอื้อมมือไปเปิดฝาทำธุระ ฝามันก็ค่อย ๆ อัต-โน-เปิด โอย...อยากจะกรี๊ดในความเริ่ด


กลับมาถึงโต๊ะรีบเล่าและไล่ให้เดอะแก๊งค์ไปเข้าห้องน้ำ ไปพิสูจน์ให้เห็นกับตา เดอะแก๊งค์กลับมาจากทำธุระก็แสดงอาการบ้านนอกเข้ากรุง ฮือฮากับโถส้วมได้เสมอเหมือนกับอิชั้นเลย


นั่งกินอาหารที่เค้าจัดแบ่งมาอย่างน่ารักน่าชัง เหมือนให้เด็กสองขวบกิน แม๊ ไม่อิ่มสิคะ ถึงจะตระหนักแล้วว่า วันนี้ขนหน้าแข้งร่วงกราวแน่ ๆ แต่อ่ะนะ มาเที่ยว ไม่ได้มาออกค่ายเนตรนารี ก็คิดในใจว่า เดี๋ยวมื้อนี้ แย่งคุณวรพลจ่ายละกัน แต่ชั้นขอกินอิ่มแหละ


อิชั้นขอสั่งปลาย่างมาอีกตัว ส่วนคุณวรพลขอสั่งจานหลักมั่ง หลังจากที่เซ็ตปลาดิบที่เราหมายมั่นให้เป็นจานหลักกลายเป็น Appertizer ของเราไปซะนี่


บริกรแนะนำเป็นปลาไหล บอกว่ามีข้าว มีซุป เป็นคุณเนี่ย คุณก็คงวาดภาพเหมือนกับเราว่า เป็นข้าวหน้าปลาไหลย่างกับมิโสะซุปชิมิส์ ของโปรดของคุณวรพลเลย บริกรชี้ราคาให้ดู ก็โอเค สั่งไป


ด้นดนบ่นว่าไม่ชอบเนื้ออันนี้เลย อ่ะมามี๊กินเอง อร่อยดีนี่ เลยสั่งเนื้อเพิ่มอีกหนึ่งที่มามี๊จะกิน สั่งไก่ย่างเพิ่มมาอีกหนึ่งที่ให้ด้นดนแทน บริกรแนะนำว่ามี Foie Gras ด้วย สนใจมั้ย ราคาเท่านั้นเท่านี้ เราก็อ่ะโอเค เอามาอีกหนึ่งที่





ข้าวหน้าปลาไหลในจินตนาการ กลายเป็นข้าวต้มปลาไหลไปซะนี่





ก็มานั่งตักใส่ถ้วยแบ่ง ตักนั่นนิด นี่หน่อย ใส่ชามเข้าไป





ไก่ย่างถูกเผา มันจะถูกไม้เสียบ






(เซ็ง) ตับห่าน Foie Gras ที่บริกรแนะนำ
กลายเป็นตับไก่เสียบไม้ย่าง ไม้ละ 5 บาท แถวบ้านเราไปซะนี่
แต่รสชาติโอเคนะ คล้ายคลึงกับตับห่านอยู่เหมือนกัน





ปลานางแบบ ไม่ค่อยมีเนื้อหนังกะเค้าเล้ย



ต้องบอกว่ามื้อนี้อร่อยทุกอย่างนะคะ บริกรน่ารักมากมาย มีความพยายามอย่างสูงในการบริการด้วยภาษาอังกฤษที่กระท่อนกระแท่น เราไม่ได้ถูกล่อลวงให้เข้ามาหรืออะไร ถามถึงจานไหนก็บอกเราก่อนทุกอย่างว่าราคาเท่าไหร่ (ที่ไม่ได้บอกคือ ขนาดของแต่ละจาน ฮ่า ฮ่า) ให้ทายกันว่า มื้อนี้หมดไปเท่าไหร่คะ ??





ถ่ายรูปใบเสร็จเก็บไว้เป็นหลักฐานด้วย ขำ ๆ นะ ไม่ได้งกขนาดนั้น แต่งกขนาดหนัก มื้อนั้นอิชั้นแย่งคุณวรพลจ่ายไปด้วยเครดิตการ์ด บิลมาเรียกเก็บเป็นเงินเหรียญฮ่องกงที่ HKD 1,609.39 ค่ะ ไม่ต้องแว็กซ์ขนหน้าแข้งแล้วเดือนนี้ กร๊ากกกกส์