..ผ่านปีผ่านเดือนผ่านคืนวัน เสกสรรเรื่องราวมาเรียงราย.. มหาวิทยาลัยแถวบ้านเป็นเจ้าภาพจัดงานกีฬาบุคลากรของ สกอ. ตั้งแต่วันที่ 1-8 พฤษภาคม 2554 ค่ะ มาหยาไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆ กับงานนี้เลย แม้ว่าจะแอบๆ เสนอตัวขอถือป้ายของสถาบันเก่าที่จบมา ก็ดูเหมือนว่าจะอายุเกิน และสวยไม่พอ 555+ มาหยาก็เลยหลั่นล้าไปเรื่อยๆ ช่วงวันอังคารที่ 3 เห็นรุ่นน้องชาวหอพักซีมะโด่งที่เคยอาศัยตอนเรียนปริญญาตรีคนหนึ่ง อัพเดทสเตตัสเฟสบุ๊ค (มาหยาเปิดเฟสบุ๊คใหม่แล้ว แหะๆ เพราะพี่ชายคนหนึ่งและลูกสาวอีกคนหนึ่งบอกว่า ทำไมเราต้องหนีคนที่เราไม่ชอบไม่กี่คน ในขณะที่คนรักเราที่มีจำนวนมาก รอให้เราไปคุยกับเขาอยู่ทุกคืนวัน) ว่า เขามาแข่งบอล และกำลังจะตกรอบ อิอิ เลยได้นัดเจอกัน พาน้องและเพื่อนๆ น้องไปรับประทานอาหารกลางวันที่ร้านข้าวซอยป้าศรี แม่แก้ด ซึ่งในความคิดของมาหยา แล้ว... ข้าวซอยร้านนี้เป็นข้าวซอยที่อร่อยที่สุดในสัมปรายภพ เอ๊ย ในภพนี้ค่ะ อิอิ (ว่างๆ ใครผ่านมาเยือนแถวนี้จะพาไปกินนะคะ) น้องชายคนนี้อยู่ ม. บูรพา ค่ะ เสร็จจากรับประทานข้าวซอยแล้ว มาหยามีคิวร้องเพลงให้ต้นไม้ฟังต่อ เลยพาน้องๆ เค้าไปส่งคืนที่หอพัก แล้วนัดกันว่าตอนเย็นจะพาขึ้นไปเที่ยวอ่างเก็บน้ำห้วยโจ้ และฟาร์มแสนสวยของมหาวิทยาลัยแถวบ้าน ปรากฏว่า ฟ้าฝนไม่เป็นใจ ฝนตกหนักมาก แต่กระนั้นก็ดี เราก็พาขึ้นไปจนถึงจุดหมาย (ต้องขอบใจ "แฮมทาโร่" ของแม่แมว อิอิ) ถ่ายรูปกับส่วนหนึ่งของทีมฟุตบอลมหาวิทยาลัยบูรพาไว้เป็นที่ระลึกค่ะ ป.ล. ตัวใหญ่ไปนิด ขออภัย หลังจากนั้น เนื่องจากฝนตกหนัก จึงพาน้องๆ และทีมไปรับประทานส้มตำที่ร้าน "ตำมั่ว หลัง ม." แล้วก็ส่งทุกๆ ท่านกลับที่พักต่อไป บ๊ายบายกันเพราะท่านแจ้งว่า วันรุ่งขึ้นจะกลับชลบุรีละ หลังจากนั้น มาหยาก็หลั่นล้า ลั้นลา ไปเรื่อยๆ เพราะไม่คิดว่าจะมีคนรู้จักที่จำมาหยาได้มาแข่งขันอีก (บอกแล้วว่าเป็นพวกมนุษยสัมพันธ์แย่ และทำตัวห่างเหินจากสังคมมาเป็นระยะเวลาพอสมควรแล้ว แงๆ - แปลว่าไม่มีใครคบและไม่คบหาใคร) จนกระทั่งถึงเกือบดึกวันศุกร์ เวลาราว ๆ สามทุ่มกว่าๆ มีเสียงโทรศัพท์โทรมาจากเจ้าหน้าที่กองกิจการนักศึกษามหาวิทยาลัยแม่โจ้ มาหยาก็กดรับด้วยความตกใจ เกรงว่าจะเกิดปัญหาอะไรกับต้นไม้ที่รับผิดชอบอยู่ พี่สาวคนสวยบอกมาว่า มีเพื่อนคนหนึ่งของมาหยา ที่เป็นนักกีฬาปิงปอง (เทเบิลเทนนิส) ตามหาตัวมาหยามาตั้งแต่วันแรกที่มาแล้ว แต่ติดต่อไม่ได้เลย และพรุ่งนี้จะมีการแข่งปิงปองเป็นวันสุดท้ายแล้ว เพื่อนซึ่งตกรอบไปแล้ว (อุ๊ย ขอโทษค่ะ ตอกย้ำ) จะเปิดสตูดิโอวาดภาพให้บุคลากรที่สนใจ อยู่ที่งานอนามัย กองกิจการนักศึกษา ถ้ามาหยาว่าง น่าจะไปพบเพื่อนซะหน่อย โอววววว วันเสาร์เช้า 1 โมง มาหยามีคิวประชุมกับต้นไม้ จะไปได้ไหมเนี่ย แงๆ ตัดสินใจว่า เอาวะ ตั้งแต่มาทำงานที่นี่ ไม่เคยมีใครสนใจมาตามหามาหยาขนาดนี้ แล้วเพื่อนคนนี้ก็เป็นเพื่อนคนแรกในสถาบันที่ว่านจบมา ดังนั้น อิอิ จะรีบไปตั้งแต่ 8.30 น. เพื่อให้พบเพื่อนก่อน แล้วค่อยดำเนินกิจกรรมอย่างอื่นต่อไป คืนนั้นนอนไม่หลับทั้งคืน ไม่อยากบอกว่า ร้องไห้ ดีใจที่เพื่อนยังจำได้ และตามหา T_T เช้าวันรุ่งขึ้นไปที่งานอนามัย กองกิจการนักศึกษามหาวิทยาลัยแม่โจ้ ก็ได้พบภาพนี้ค่ะ หลังจากนั้นก็ทักทายกับเพื่อน ซึ่งเป็นอาจารย์ ภาควิชาทัศนศิลป์ ที่วาดรูปเก่งมาก (เธอทำได้ยังไงเนี่ย) ซึ่งกำลังวาดรูปอย่างขะมักเขม้นให้พี่สาวเจ้าหน้าที่ที่นั่งเป็นแบบอยู่ อิอิ มาหยาก็เลยนั่งเล่นไปเรื่อยๆ คุยกับเพื่อนไป (เขาจะหาว่าเรากวนสมาธิเพื่อนไหมเนี่ย) ซักถามพูดคุยกัน ถึงเรื่องราวที่ขาดหายไป 16 ปี หลังจากที่มาหยาจบการศึกษามา เส้นทางชีวิตของแต่ละคน แตกต่างกันไป เพื่อนหลายๆ คนที่มาหยารู้จัก ก็ผิดไปจากที่มาหยาคาดไว้ บางคนไปได้ดีมาก บางคนก็ทุกข์ทนทรมาน แต่นั่นก็คือชีวิต ก็แหมๆ ชีวิตมาหยาเองก็ใช่ว่าจะราบรื่นสมบูรณ์ แถมดูเหมือนทุกคนเลยวันเวลาสร้างครอบครัวกันหมดแล้ว เพื่อนมาหยาก็มีลูกน่ารักๆ แล้วกันทั้งนั้น มาหยายังไม่ได้เริ่มเลยเว้ยเฮ้ย นั่งคุยกับเพื่อนที่วาดภาพอยู่สักพัก มาหยาก็เริ่มนึกถึงตัวเอง มาหยาเลือกเองที่จะเดินทางออกจากเมืองหลวง ออกจากความรับรู้ของทุกคน มาอยู่ใน "ท่ามกลางป่าเขา ใต้เงาร่มไม้ไพรสณฑ์" จึงไม่แปลกที่จะไม่มีใครรับรู้ข่าวสาร (บางครั้งเขาก็รับรู้กันแบบผิดๆ งงๆ) และหลายๆ เรื่อง มาหยาก็ไม่จำเป็นต้องอธิบายให้ใครรู้ ทางชีวิตของมาหยาราบเรียบและสุขบ้างทุกข์บ้าง อย่างที่ปุถุชนควรจะมีและควรจะเป็น ชีวิตเพื่อนๆ และคนที่มาหยารู้จักหลายๆ คนก็เป็นไปเช่นนั้น เพียงแต่มาหยาอาจจะยังไม่ชินกับการรับรู้เรื่องราวของคนอื่นๆ บางเรื่องเลยออกจะผิดความคาดหมายไปบ้างสักนิด ต้องขอเวลาพักเบรกและทำใจ 10.00 น. มาหยาขอตัวไปประชุมตามตารางนัดหมาย แล้วก็บอกเพื่อนไว้ว่า เดี๋ยวเที่ยงจะมารับไปกินข้าวซอยที่อร่อยที่สุดในสัมปรายภพอีกครั้ง อิอิ ให้เพื่อนชวนพี่ๆ และเพื่อนๆ เอาไว้ด้วย ต้องเรียนตามตรงว่า ระยะเกือบ 5 ปีที่ผ่านมานี้ มาหยาตั้งปณิธานว่ามาหยาไม่ไปไหนต่อไหนกับคนที่มีครอบครัวแล้ว แบบสองต่อสองนะคะ มันไม่ดีกับตัวมาหยาเอง และอาจจะทำให้เกิดข้อครหานินทาได้ภายหลัง ซึ่งมาหยาไม่ชอบใจค่ะ โลกของคนโสด ก็มีบางส่วนที่ยากเย็นเช่นนี้แล T_T หลังจากพักไปประชุมกับต้นไม้ในสวนที่น่ารักกลับมา ก็ตอนเที่ยงพอดี มาหยาก็ไปจัดการเติมน้ำมัน เติมลมยางรถแฮมทาโร่ แล้วก็กลับมารับเพื่อน กับโค้ชของเพื่อน ไปรับประทานข้าวซอยแม่แก้ด คุยกันนิดหน่อย มาหยาก็พาขับรถวนดูรอบๆ มหาวิทยาลัยแม่โจ้ แนะนำสถานที่นิดหน่อย แล้วก็พาเพื่อนกลับมาส่งที่สตูดิโอในงานอนามัยอีกครั้ง มาหยาแวะคุยกับพี่ๆ น้องๆ ที่เป็นทีมงานจัดแข่งขันปิงปองเล็กน้อย (นึกในใจว่า ทำไมเพื่อนไม่ติดต่อสอบถามกับกลุ่มนี้ตั้งแต่แรกจะได้พบกันตั้งแต่วันแรกแล้ว) แล้วก็กลับมาดูเพื่อนนั่งวาดภาพต่อค่ะ คราวนี้นายแบบเห็นหนุ่มหล่อละ เพื่อนก็วาดภาพไปเรื่อยๆ มาหยาก็เจ๊าะแจ๊ะกับคนรู้จักแถวๆ นั้นไปเรื่อยๆ ไปคุยกับพี่สาวที่งานอนามัย ว่าได้เบอร์มือถือมาหยามาได้อย่างไร (นิสัยเสียอีกอย่างคือ ไม่ชอบให้เบอร์โทรศัพท์กับใคร เพราะเป็นคนไม่ชอบพูดโทรศัพท์เลย ตั้งแต่อายุ 30 มาละ เอ่อ ยกเว้นพูดกับคนที่อยากพูดนะคะ อันนั้นคุยได้เป็นชั่วโมงๆ เหมือนกัน) พี่สาวเล่าให้ฟังว่า พอเพื่อนถามหา พี่สาวก็โทรไปถามรุ่นพี่ในหน่วยงานที่มาหยาทำงาน รุ่นพี่ท่านนั้นไม่มีเบอร์มาหยา เลยให้เบอร์หัวหน้าหน่วยงานมาหยากับพี่สาวแทน พี่สาวเลยโทรไปขอเบอร์มาหยาจากหัวหน้าของมาหยา จนได้มาตอนสามทุ่มกว่าๆ และโทรแจ้งมาหยาตอนนั้นเลยนั่นเอง (งงไหมเนี่ย) มาหยากราบขอบพระคุณพี่สาวด้วยหัวใจเลยค่ะ ถ้าพี่สาวไม่พยายาม มาหยาจะไม่มีโอกาสติดต่อกับเพื่อนคนนี้ได้อีกแน่ๆ T__T ดีใจมากจริงๆ งานนี้นอกจากจะได้พบเพื่อนที่ไม่ได้พบกันนานแล้ว ยังได้พบครูผู้ประเสริฐ ที่ประสิทธิ์ประสาทวิชาภาษาอังกฤษให้กับมาหยาสมัยเรียน ป.ตรี ด้วย ท่านคือ ครูเจี๊ยบผู้ใจดี ที่อยู่ในทีมปิงปองนั่นเอง พบหน้าท่านแล้ว อยากกอด รู้สึกดีมาก น้ำตาจะไหล นี่มาหยาตัดขาดตัวเองจากโลกภายนอกนานเกินไปแล้วหรือ (อย่างน้อยๆ ก็ห้าปี) ทำให้รู้สึกปีติตื้นตันเวลาพบคนที่เคยรู้จักในเมืองหลวงมากขนาดนี้ แงๆ ไม่อยากอวดว่าเพื่อนมาหยา เป็นศิลปินชื่อดังขนาดไหน อิอิ เพื่อนมาหยาเอาดีทางวาดเขียน สร้างลายเส้นเป็นเรื่องเป็นราว ครั้งหนึ่งมาหยาเคยคิดจะเอาดีทางวาดภาพด้วยถ้อยคำให้เป็นเรื่องเป็นราว แต่ดูเหมือนจะล้มเหลว มาหยาเลยหันมาวาดภาพด้วยจินตนาการและศักยภาพของกล้อง ซึ่งต้องดูเส้นทางอีกยาวไกล ว่าจะไปได้แค่ไหน หวังว่าสักวันคงมีโอกาสได้แสดงงานกับเพื่อนนะคะ เพี้ยงๆ ขอให้มีวันนั้น งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา ที่สุด การแข่งขันปิงปองในวันนั้นก็จบลง มาหยาถ่ายภาพหมู่ของทีมปิงปอง จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย อันเป็นที่รักเอาไว้ด้วยค่ะ ดีใจด้วยค่ะ เห็นว่าได้เหรียญหลายเหรียญอยู่ ทางทีมจุฬาฯ มอบของที่ระลึกให้คณะผู้จัดงานจากมหาวิทยายลัยแม่โจ้ค่ะ เย็นนั้น แม้ว่าฟ้าฝนจะไม่เป็นใจเท่าไร มาหยาก็ยังอิ่มใจอยู่ว่า ได้พาเพื่อนๆ และครูที่รักพร้อมด้วยทีมงาน เดินทางขึ้นไปเที่ยวอ่างเก็บน้ำ และสำนักฟาร์มมหาวิทยาลัย อยู่ วันนั้นขับรถเลยไม่ได้ถ่ายภาพ เอาภาพเก่ามาลงคงไม่ผิดกติกาเนาะ มหาวิทยาลัยแม่โจ้ ค่ะ อ่างเก็บน้ำห้วยโจ้ ค่ะ สำนักฟาร์มมหาวิทยาลัยแม่โจ้ค่ะ จากนั้น ในท่ามกลางสายฝนที่ตกพรำลงมาอย่างหนัก เราก็รีบเดินทางไปยังสนามบินเชียงใหม่ ส่งครูขึ้นเครื่องบิน แวะรับประทานอาหารที่ร้านแก้วปลาสด หน้าสนามบิน แล้วก็พาเพื่อนไปไหว้ครูบาศรีวิชัยที่ทางขึ้นดอยสุเทพ (ฝนยังคงตกพรำไม่หยุด) ลงจากดอยก็มาขับรถวนๆ รอบเมืองเชียงใหม่ และปิดท้ายทริปด้วยการพาเพื่อนและโค้ชของเพื่อนไปนั่งฟังเพลงเบาๆ แกล้มอาหารว่าง ที่ร้าน "บ้านไร่ยามเย็น" ก่อนจะพาเพื่อนกลับมาส่งที่พักในเวลา 23.20 น. ค่ะ โบกมือบ๊ายบายเพื่อน ที่เดินทางกลับกรุงเทพฯ ในวันอาทิตย์ เราก็ขับรถกลับมาที่แฟลตคนยากของเราตามเดิม ด้วยความอิ่มใจ ยินดีจิ่มใจยิ่งแล้วที่ได้พบเพื่อนเก่า และได้ระลึกถึงคืนวันเก่าๆ ที่เราลืมไปแล้วในบางส่วน ขอบคุณดินฟ้าอากาศ และสิ่งใดๆ ก็ตาม คนใดๆ ก็ตาม ที่ทำให้ได้พบเพื่อน ในวันเสาร์ที่ผ่านมาค่ะ ขอบคุณเพื่อนและคนรู้จักทุกคนที่หมุนวนผ่านมาให้ได้พบเจอ ขอบคุณที่ยังจดจำมาหยาคนนี้ได้อีกครั้งค่ะ . . . . . . . . . . . สำหรับทุกๆ ท่านที่ผ่านมาเยือนบล็อกเพี้ยนๆ ของมาหยา... ขอได้รับความขอบคุณจากแมวๆ พิคเจอร์เช่นเคยค่ะ   Create Date : 09 พฤษภาคม 2554 7 comments Last Update : 9 พฤษภาคม 2554 10:31:40 น. Counter : 2451 Pageviews. Share Tweet

แวะมาเยี่ยมชมแล้ว ดูภาพสื่อความหมายได้ดี จะค่อย ๆ ติดตามอ่านไปนะครับ   โดย: อาบอง IP: 125.26.114.137 9 พฤษภาคม 2554 10:26:56 น.

สงสัยพี่อาบองต้องใช้เวลาเป็นปีแล้วล่ะค่ะ เพราะตอนนี้ในหน้าจัดการบล็อก บอกว่า มีบล็อกให้ติดตามอ่านทั้งสิ้น 765 หน้าค่ะ 555+ ใครจะตามอ่านได้ครบทุกหน้าเนี่ย   โดย: มรกตนาคสวาท 9 พฤษภาคม 2554 10:30:57 น.

ถ้าอ่านวันละหน้า จะใช้เวลาสองปีเต็ม โอ้วววววววววววว   โดย: มรกตนาคสวาท 9 พฤษภาคม 2554 10:40:28 น.

สวยทุกรูปเลยคร่าาา   โดย: Chic_Angel 9 พฤษภาคม 2554 15:54:44 น.

ภาพที่เค้าวาดอะเหมือนเนอะ อยากวาดไดเ้บ้างจัง   โดย: ตะวันเจ้าเอย 9 พฤษภาคม 2554 17:55:59 น.

อ่านแล้วทำให้นึกถึงเพื่อนเก่าของเรา ก็ไ่ม่ไ้ด้เจอเพื่อน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ เก่า ๆ นานแล้ว   โดย: อาบอง IP: 125.26.117.91 15 พฤษภาคม 2554 6:18:32 น.

จะแวะมาอ่านสักวันละสามหน้า จะได้อ่านหมดภายในปีหนึ่ง 555   โดย: อาบอง IP: 125.26.117.91 15 พฤษภาคม 2554 6:20:24 น.