สวยครับ...สวยจัง....สวยจริงๆ

อ่านหมดแล้ว
แต่ไม่รู้จะออกความเห็นอย่างไร
เพราะเป็นคนพูดไม่เก่ง
แต่พอจะเข้าใจ ที่คุณมาหยา เขียนลงบล๊อกน้ะค้ะ

อยากเขียนและเล่าเรื่องได้อย่างนี้มั่งจัง
พอเอาเข้าจริงๆก็ เขียนไม่เป็น

ปล.สวัสดีปีใหม่คุณมาหยาด้วยน้ะค้ะ

อิอิ พูดถึงเรื่องไว้ทุกข์ เราเองก็ไม่ได้ไว้ทุกหรอก มีอะไรก็ใส่ แต่ก็เน้นใส่โทนสีไม่สด แต่วันนี้ดั๊นใส่สีแดง ตอนหยิบไปใส่ก็ไม่ได้คิดอะไร เดินเข้าห้างอย่างเชิดฉายไม่ได้สนใจใคร จนพี่ที่ฟิตเนตทักว่า ไม่สำนึกเลยนะเนี๊ยใส่ซะแดงแป๊ดเชียว ถึงนึกขึ้นได้ แต่ก็สายไปแหละ อิอิ ไม่ใช่แค่นี้นะ เพราะก่อนออกจากบ้านพ่อก็พูดเน้นย้ำแล้วว่าช่วงนี้ไว้ทุกข์ ด้านพี่สาวก็โทรมาสั่งให้ซื้อเสื้อทำงานสีดำเพิ่มให้ ดูสิทั้งๆที่พูดอยู่กับปากแต่มือดันหยิบเสื้อสีแดงมาใส่ซะงั้นอ่ะ - - - เล่าเฉยๆๆ 55

ดีใจที่ได้เข้าหน้านี้ ทำให้ได้รู้ว่ายยังมีความคิดที่งดงามอยู่ในสังคมนี้

ขอบคุณ คุณแม่น้องมาหมาว ที่ช่วยพูดแทนความรู้สึกผมด้วยครับ

ผมเองก็ไม่ค่อยได้ไว้ทุกข์ครับ แต่พยายามใส่ชุดขาวมั่ง ดำมั่ง กางเกงยีนก็พยายามใส่แต่สีดำ (ยกเว้นว่าลืมซัก) เสื้อยืดสีดำๆเทาๆขาวๆ อะไรแบบเนี้ยอะครับ

ส่วนเรื่องเด็กสมัยนี้ มันเกินไปจริงๆแหละครับ
ต้อง "กล้า" อย่าง "ถูกกาละเทศะ" ด้วยครับ
วันนั้นเห็นเด็กผู้หญิงคุยกับอาจารย์ เหมือนคุยกับเพื่อนเลย พูดไม่มีหางเสียง ไม่ดูว่าอาจารย์เค้ามีงานต้องทำ
ผมมาถามอาจารย์ว่า ไม่รู้สึกอะไรมั่งเหรอ เขาบอกว่า "ก็เฉยๆนะ แล้วแต่คนน่ะ บ้านเขาคงเลี้ยงดูมาแบบนี้มั๊ง"

นี่แหละหนุ่มสาวแห่งยุคสมัย
อยากจะทำสิ่งใดไม่เคยสน
คอยอวดอ้างทุกอย่างเข้าข้างตน
ว่าล้นพ้นเสรีภาพอันมากมาย
ใครจะติใครจะว่า “ข้าฯ มีสิทธิ์..”
ถูกหรือผิดค่อยคิดกันมิหวั่นไหว
ท่องแต่คำเสรีภาพอยู่ร่ำไป
หาได้มีความเกรงใจในกมลฯ.
พอพูดถึง “สำนึก” และ “หน้าที่”
กลับบอกว่า “..ไม่รู้สิ ชักสับสน..”
ไม่ค่อยคิดยากเกินการมันวกวน
ปัญญาชนเช่นเราสีเทากลาง.

ยินดีที่รู้จัก
ยินดีที่ร่วมสมัย
ยินดีที่ยังไม่สิ้นไร้
ยินดีที่คิดคล้ายคล้ายกัน.
ครับผม..