ฉันเป็นอะไรไปนี่...คนที่เคยเข้มแข็ง...ไม่ย่อท้อต่ออุปสรรค์ที่ดาหน้าเข้ามาอย่างไม่หยุดยั้ง...หายไปไหนกัน

วันนี้เหลือไว้แต่เพียง "ฉันคนที่อ่อนแอ" อ่อนไหวจะหัวใจหวิว และโหว่งๆ อย่างไรชอบกล

วันนี้ทุกสิ่งทุกอย่างที่เฝ้าเก็บงำ...มานานแสนนาน...มันหลั่งไหลออกมาเหมือนดั่งสายน้ำที่เชี่ยวกราก...พัดพาเอาก้อนเนื้อน้อยๆ ดวงนี้ ไปกระทบกับหลายสิ่งหลายอย่าง...ทำให้ระบมเจ็บปวดเหลือจะบรรยายได้

ทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำดูจะผิดไปเสียหมด...แม้แต่สิ่งที่เราเคยทำมาก่อนหน้านี้แล้วหลายครั้งหลายหน...กลับกลายเป็นขวากหนามทิ่มแทงจนแทบจะทนไม่ไหว...ผู้คนที่รายล้อมรอบตัว "ฉัน" เป็นเหมือนกระแสคลื่นที่สาดสัดเข้ามาแล้วทำให้ฉันได้พยุงตัวลอยอยู่ได้...อะไรกันที่ทำให้ฉันเป็นอย่างนี้หนอ...

กำลังใจที่พยายามเก็บสะสมเอาไว้...ได้ถูกทยอยมาใช้อย่างต่อเนื่อง...แต่ดูเหมือนว่า...อาการอ่อนแอ...ยังไม่คลี่คลายเบาบางเอาเสียเลย...กลับรู้สึกอ่อนแอและอ่อนไหวลงเรื่อยๆ จนไม่สามารถจะระงับอาการเอาไว้ได้...

เสียงหนึ่งได้ดังขึ้นในหัวของฉัน...จงอ่อนแอ...อ่อนไหว...ให้สุดๆเท่าที่จะเป็นได้...แต่ให้แค่วันนี้เพียงวันเดียวนะ...พรุ่งนี้คนคนนี้จะกลับกลายเป็นคนใหม่ที่เข้มและแข็งแรงกว่าเดิม...จะเติมใจให้กับตัวเองจนเต็มและเก็บรักษาคุ้มครองและป้องกันไม่ให้อะไรก็ตามมาทำร้ายเจ้า "ก้อนเนื้อ" ก้อนนี้ได้อีกต่อไป...

เมินเสียเถอะเจ้าอุปสรรคทั้งหลายที่ดาหน้าเข้ามาว่าจะทำอะไรฉันได้...แกก็ได้ชื่อว่าเป็นแค่ "อุปสรรค" เท่านั้น ไม่สามารถจะมาทำลาย "หัวใจแกร่ง" ของฉันได้อีกต่อไปแล้ว...