ครั้งหนึ่ง...
ครั้งหนึ่ง...ข้าพเจ้าเคยหมดหนทางที่จะดำเนินชีวิตต่อไป...
ข้าพเจ้าเคว้งคว้างท่ามกว้างผู้คนที่อยู่รอบตัว เสียงทุกๆคนทะลุผ่านตัวข้าพเจ้าเหมือนข้าพเจ้าไร้ตัวตนบนหนทางแห่งนี้
ข้าพเจ้าเคยคิดที่จะพูดดังๆหรือตะโกนมันออกไป..แต่ข้าพเจ้ายิ่งตะโกนมากเท่าไรมันยิ่งสะท้อนกลับมาสู่ตัวเอง
ว่าไม่มี...ไม่มี...ไม่มีใครหรือสิ่งใดๆได้ยินเสียงข้าพเจ้าเลย...
สายตาของข้าพเจ้ามองไปข้างหน้าอย่างไร้ทิศทางเหมือนเรือที่ไร้หางเสือ ต่อให้ล่องไปไกลแค่ไหน ไม่ก็ไปไม่ถึงฝั่ง...
ข้าพเจ้า...เดินอย่างคนไร้วิญญาณ เข้าเจ้าเดินชนผู้คนมากมาย แต่ทุกๆคนล้วนไม่สนใจ...เหมือนข้าพเจ้าเป็นเพียงสายลมที่พัดผ่านเข้ามาเพียงแึค่นั้น...
ข้าพเจ้า เริ่มคิดกับตัวเองเพียงลำพัง กล้ำกลืนฝืนทนกับโชคชะตาของข้าพเจ้า มันเจ็บปวดรวดร้าว เหมือนหัวใจมันพังทลายแตกเป็นเสี่ยงๆ
มันเจ็บยิ่งกว่าตาย คือการที่ถูกลืม...คนตายไปแล้วยังมีคนจำ แต่คนที่มีชีิวิตอยู่แต่กับไม่มีใครจำ มันเ็จ็บยิ่งกว่าตาย...
น้ำตาของข้าพเจ้าไม่ได้ไหลออกมาพร้อมความเจ็บปวด น้ำตามันตกอยู่ข้างใน อยู่บนความเดียวดายเพียงผู้เดียว
ข้าพเจ้าสิ้นหนทางแล้ว...ในใจของข้าพเจ้า คิดว่า....ตายเสียดีกว่า ตายเสียดีกว่า...ความคิดนั้นมันก้องอยู่ที่หูแล่นไปสู่สมองสั่งการให้ทำตาม...
ข้าพเจ้าตัดสินใจ...ที่จะตาย...
แต่...ในช่วงมืดมิดแ่ห่งชีวิต...ข้าพเจ้ากับพบทางสว่าง...ไม่มีใครนำมาให้ข้าพเจ้า แต่ข้าพเจ้า เห็นด้วยตาตัวเอง...
สายตาข้าพเจ้าจ้องมองสิ่งมีชีิวิตชนิดหนึ่ง...ที่อยู่ตรงหน้าในขณะนั้น..
มันเป็นสัตว์ 4 ขา ไร้เจ้าของ ไร้บ้าน ไร้อาหาร มันลำบากกว่าข้าพเจ้ามากนัีก....
ข้าพเจ้าคิด...คิดว่า...หมาตัวนี้มันลำบาก มันดิ้นรนหาอาหารยังไม่คิดที่จะตาย แต่ข้าพเจ้าเป็นคน เหตุใดข้าพเจ้าที่สิ้นคิดเช่นนี้....
ข้าพเจ้าหาเงินในกระเป๋าที่พอยังหลงเหลืออยู่ไม่มากนัก ไปซื้อลูกชิ้นมา 4 ไม้ ข้าพเ้จ้ายิ่นสิ่งมีชีิวิตที่อยู่ตรงหน้าข้าพเจ้า กิน มันกินอย่าเอร็ดอร่อย เพราะมันไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้จะมีกินอีกไหม....
แต่สำหรับข้าพเจ้า ข้าพเจ้ากับได้ข้อคิดขึ้นมา ทำไมข้าพเจ้า ถึงไม่มีชีวิตทุกๆวันให้คุ้มค่า เพราะไม่รู้ว่า วันพรุ่งนี้มันยังมีอีกไหมสำหรับข้าพเจ้า...
ข้าพเจ้ามองมัน...สองสายตายของสัตว์ต่างสายพันธ์ มันสื่อความหมายอะไรบ้างอย่างกันได้ ถึงแม้ไม่ได้พูด แต่ต่างก็คิดอยู่ในใจว่า ขอบคุณ...
ในชั่วขณะหนึ่งของความคิด ข้าพเจ้าเหมือนคนละเลือนหลายๆอย่าง ถึงแม้ข้าพเจ้า ไม่มีสิ่งใดๆบนโลกใบนี้ แต่ข้าพเจ้ายังมีลมหายใจ.. ที่เตือนบอกว่าข้าพเจ้ายังไม่ได้ตาย ยังมีแรงต่อสู้ดิ้นรนบนหนทางยาวไกลต่อไป.....ข้าพเจ้าหลงลืม คนที่อยู่คือครอบครัว ข้าพเจ้ายังมีแม่ที่รักยิ่ง ที่ข้าพเจ้าต้องดูแล..ยิ่งกว่าชีวิตของตัวเอง
ถึงตอนนี้ข้าพเจ้าจะผ่านจุดๆนั้นมาได้ ข้าพเจ้าดีใจยิ่งนัก ที่ข้าพเจ้าไม่คิดกระทำสิ่งนั้นลงไป ข้าพเจ้าเข้าใจ คนที่สิ้นไร้หนทาง คนที่ท้อเป็นเช่นไร ข้าพเจ้าเพียงแต่บอกได้ว่า คนที่จะทำให้เรายืนได้ ก็คือตัวเราเองเท่านั้น กำลังใจจากคนรอบข้างเป็นสิ่งสำคัญ แต่สิ่งที่สำคัญยิ่งกว่า คือความกล้าของเราที่จะสู้ต่อไป.....
ข้าพเจ้าขอให้เป็นกำลังใจแด่ทุกๆคนที่สิ้นหวังหมดหนทางที่จะเดินไป ข้าพเจ้าขอเป็นกำลงใจให้ ให้มันผ่านพ้นมันไปให้ได้ ข้าพเจ้าจะภาวนาต่อทุกๆสิ่งทุกๆอย่าง ให้คนที่กำลังท้อแท้ อย่าหมดหนทางที่จะเดินต่อไป
เพราะไม่มีใครเข้าใจดี เท่ากับคนที่เคยเป็นเหมือนกัน
ข้าพเจ้าหวังว่า บทเรียนชีวิตบทนี้ จะเตือนให้ใครหลายๆคนที่กำลังท้อแท้ให้มีกำลังใจต่อสู้ไ้ด้ต่อไป
หากมีคนใดต้องการคนรับฟังปัญหา ข้าพเจ้ายินดีที่จะรับฟังเสมอ...
ขอให้พลังจงมีแด่เพื่อนมนุษย์ทุกๆคน..
| Create Date : 27 เมษายน 2555 |
| Last Update : 27 เมษายน 2555 0:28:12 น. |
|
20 comments
|
| Counter : 841 Pageviews. |
|
 |
|
อ่านแล้วรู้สึกเหมือน.. จะหยุดหายใจยังไงก็ไม่รู้.. อ่า..
แต่จริงๆแล้ว เราอาจจะเข้าไปอยู่ในมุมที่ลึกจนคนอื่นเค้ามองไม่เห็น.. ไม่เป็นไรค่ะ ตอนนี้คุณออกมาแล้ว นี่ไงคะ มีคนเห้นคุณตั้งมากมาย.. รวมทั้งจุงด้วยค่ะ ฮ่าๆๆ (ยิ้มร่าแบบคนบ้านิดนึง) 
(รีบเผ่นดีก่า) 
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
