สวัสดีครับสำหรับบทนี้
เราจะมาว่ากันถึงเรื่องการพิถีพิถันกับการวิ่งนะครับ

อันดับแรกสิ่งที่คุณต้องมีก่อนเหนือสิ่งอื่นใดเลย คือความห้ามดื้อครับ
จากประสบการณ์ตรงของผม ตัวผมเองในแรกเริ่มของชีวิตที่เข้าสู่เส้นทางนี้
ในสมัยแรกๆนั้นตัวผมเองเป็นคนที่ดื้อมากครับ
ดื้อและบ้าพลัง คิดว่าตนเองนั้นแข็งแกร่งครับ พอตัวเองวิ่งได้อึดขึ้นและเร็วขึ้น
ผมก็ตะบี้ตะบันวิ่งใหญ่เลยครับวิ่งชนิดหามรุ่งหามค่ำ
วิ่งวันละสองรอบ แถมยังมีการเดินมาราธอนในรอบค่ำอีก
ส่วนการยกเวท นี่ผมยิ่งดื้อไปใหญ่เลยครับ ยกลูกใหญ่ๆร้องย๊ากๆ
ยกในน้ำหนักระดับที่หน้าแดงลมออกหู เส้นเลือดปูดกว่าจะได้แต่ละที
เล่นน้ำหนักที่ฮาดร์คอมาก ใช้น้ำหนักพวกชนิดที่ยกได้6ครั้งแล้วแทบล้มลงไปกอง
แถมในครั้งท้ายๆแรงมันเริ่มไม่มี ก็ใช้วิธีการโกงครับทั้งกระชากทั้งสวิง
ใครเตือนก็ไม่ฟัง หลงคิดว่าตัวเองมหัศจรรย์ คิดว่าตัวเองมีพลังวิเศษอะไรทำนองนั้นครับ
555 นึกถึงตัวเองสมัยก่อนแล้วตลก

แล้วพอตัวเองทำได้และไม่เห็นจะบาดเจ็บอะไรก็ได้ใจครับ ฝึกมันแบบนั้นติดต่อกันหลายเดือนเข้า
สุดท้ายความกรอบมาเยือนครับ เริ่มบาดเจ็บง่ายและเริ่มมีอาการเรื้อรังรักษาหายยากขึ้นไปทีละจุดครับ
ทั้งเอ็นข้อศอก เอ็นโฟร์อามร์ หัวไหล่ กล้ามเนื้อหน้าอกและหลัง ค่อยๆพังไปทีละอย่าง
ซึ่งแต่ละส่วนหายช้ามากรักษากันเป็น4เดือนขึ้นไป
และถ้าเป็นในส่วนของข้อต่อและกระดูกนี่ยิ่งนานเลยครับ
ส่วนหน้าแข้ง ข้อเท้าและเอ็นหัวเข่านี่ไม่ต้องถามถึงครับ
ผมเจอมาหมดทุกอาการ แถมยังมีหน้าไปแข่งงัดข้อ คัดเอาผู้ชนะของแต่ละสัปดาห์แล้วนำมาแข่งกัน
ในรอบสุดท้าย ผมสะสมมาจากรอบอื่นๆ แขนผมระบมจากรอบอื่นๆมามากแล้ว และยังไปเจอกับแชมป์ในสัปดาห์สุดท้ายเข้าให้อีก
เรียบร้อยครับเอ็นแขนผม กว่าจะฟื้นฟูได้ใช้เวลาเกือบ2ปีครับ

มันเป็นบทเรียนราคาแสนแพงของไอ้หนุ่มไฟแรงในเวลานั้นเลยทีเดียว
ต้องมานั่งดูคนอื่นเขาฝึกเข้มกันและตัวเองต้องซมเลียแผลรักษาร่างกาย
จิตมันหงุดหงิดมากและกลุ้มใจมากครับ ร่างกายเสื่อมถอยเพราะไม่ได้ฝึกเข้ม และมันทำให้ผมรู้ว่ามันไม่ได้เหมือนชกมวยที่แผลหายกันในไม่กี่สัปดาห์ แต่เอ็นและกระดูกนี่ขอบอกเลยครับว่ามันหายช้าแบบหนักใจกันไปเลยครับ

ดังนั้น
ผมจะบอกว่าร่างกายคนเรานี้มันมีรูปแบบการสะสม สะสมแบบเงียบๆโดยที่เราไม่รู้สึกตัว
และแสดงอาการออกมาเมื่อสาย ขอให้ระวังเอาไว้อย่าได้ซ้ำรอยผมครับ

ซึ่งทุกวันนี้ผมก็ยังเห็นคนมาใหม่ไฟแรงทำแบบผมกันมากมาย ก็ไม่รู้จะเตือนกันอย่างไรครับ

สำหรับการวิ่งนั้นมันเป็นสิ่งที่คุณต้องทำมันสม่ำเสมอและทำมันบ่อยยาวนาน ต้องพึ่งพามันอีกนานครับ
ดังนั้นต้องถนอมหัวเข่าหน้าแข้งข้อเท้าเอาไว้มากๆ หากมีอาการเสียวแปร๊บหรือบาดเจ็บระบมเล็กน้อย
ให้หยุดวิ่งเลยครับและ ชิงพักไว้ก่อนเลยหลายๆวัน
แล้วพิจราณาปรับปรุงโปรแกรมให้ เบาลงบ้างสักช่วงครับ

ย้ำครับว่าสำคัญมากๆ แม้แต่มือโปรที่ฝึกกันอย่างถูกวิธีและระมัดระวัง ก็ยังมีพลาดเลยครับ
เพราะของแบบนี้มันคือการสะสม คุณไม่เจอวันนี้แต่จะเจอวันหน้าแน่นอน
สิ่งที่คุณทำวันนี้มันส่งผลได้แน่นอน

เอาล่ะครับสำหรับเรื่องต่อมาคือ
ขอให้คุณตรงไปที่ร้านขายรองเท้าเลยครับ 
รองเท้านี่ละคือสิ่งสำคัญมากๆคือหัวใจหลักที่จะถนอมขาและเท้าของคุณ
ทุกวันนี้ผมเห็นเยอะมากกับคนที่ใช้รองเท้าแบบผิดๆครับ
บางคนใช้รองเท้าผ้าใบนันยาง บางคนใช้รองเท้าบาส บางคนใช้รองเท้าแบบพวกนักวิ่งเร็ว
เอามาวิ่งแถมไม่วิ่งธรรมดา
วิ่งแบบคาร์ดิโอสูตรต่างๆปรับสปีดไปมากันมันส์ไปเลยครับ

ขอให้คุณเลือกรองเท้าให้ถูกต้อง
รองเท้ามันมีหลายชนิดมากมาย ไม่ว่ารองเท้าลำลองสันทนาการทั่วไป รองเท้าเล่นบาส
รองเท้าเล่นบอล
ซึ่งรองเท้าประเภทอื่นๆไม่เหมาะที่จะเอามาวิ่งในโปรแกรมครับ
อาจใช้วิ่งแบบอาทิตย์ละครั้งหรือนานๆทีได้ แต่ไม่เหมาะจะเอามาเข้าโปรแกรมเต็มรูปแบบ

ส่วนรองเท้าวิ่งนี่ก็ดันมีประเภทต่างๆแยกออกไปอีกครับ
มีทั้งแบบวิ่งแข่งวิ่งเร็ว มีทั้งแบบวิ่งมาราธอน 
ซึ่งการเลือกรองเท้านั้น ก็ต้องเลือกให้ถูกครับ
บางคู่นั้นออกแบบมาสำหรับท่าวิ่งแบบเน้นสปีด
ออกแบบมาสำหรับท่าวิ่งลงปลายเท้า ลงกลางเท้า ลงในท่าต่างๆว่ากันไปตามจุดประสงค์ครับ
รวมทั้งต้องพิจราณาสไตล์การวิ่งของเราด้วยครับ ว่าเรามักจะวิ่งด้วยความเร็วประมาณไหน
วิ่งนานแค่ไหน  ซึ่งวัสดุพื้นรองเท้าก็จะออกแบบกันออกมาเพื่อสิ่งเหล่านี้ครับ

เหมือนเสตอร์เหมือนเฟืองของรถ จะเอารอบจัดหรือจะเอาแรงม้าจะเอาแรงต้นจะเอาความแรงหรือจะเอาความเร็วก็ว่ากันไป

ซึ่งรองเท้าที่ซัพพอทร์ข้อเท้ามากๆ นั้นมักจะวิ่งได้ช้าหน่อยและหนักหน่อยครับ
ส่วนพวกที่วิ่งได้เร็วได้คล่องแต่ไม่เหมาะที่จะวิ่งนานก็จะใช้แบบบางๆ มีการทำมุมกลมกลืนไปกับเท้า
และไม่ค่อยเซฟในภาวะฉุกเฉินสักเท่าไหร่
ส่วนรองเท้าวิ่งมาราธอนก็จะเน้นที่ความเบา ความคล่อง และทำมุมรักษาข้อเท้า
เน้นให้วิ่งได้นานๆ แต่ก็ไม่นิ่มไม่นวลสุดยอดเท่าใด
ในขณะพวกรองเท้าใช้วิ่งออกกำลัง ที่ไม่เน้นผลแข่งขัน
ก็มักจะไปเน้นที่พื้นหนานุ่มและมีการออกแบบรูปร่างสรีระที่สร้างความสบายให้เท้า
และรักษาความปลอดภัยรองรับแรงกระแทก และการพยุงตัวที่จะสะท้อนไปถึงหัวเข่าครับ

แต่บางทีมันเซฟเราหลายจุดก็ทำให้ไม่สะดวกในจุดประสงค์อื่นๆครับ ยิ่งพวกที่มีเซฟรอบข้อนี่บางทีไม่เหมาะในภาวะกระทันหันครับ
 เช่นจู่ๆเห็นคนเล่นบอลแล้ววิ่งไปเตะบอลกับเขาอันนี้มีโอกาสรองเท้าพลิกได้ง่ายๆครับ
มันเหมาะกับท่าวิ่งที่คงที่ มากกว่าครับ
ยิ่งสบายมากยิ่งวิ่งได้นานขึ้น แต่อาจจะเกะกะเรื่องความคล่องตัว หรือการเปลี่ยนแปลงท่าร่างครับ

พวกรองเท้าแบบที่ใช้วิ่งตามฟิสเนทหรือวิ่งออกกำลังตามสวนสาธารณะ
ก็จะมีการออกแบบตื้นลึกหนาบางกันไปให้คุณเลือกสรรว่า
จะลดความสามารถในเรื่องใดและเอาไปเพิ่มให้เรื่องใด
คุณจึงต้องเข้าใจก่อนว่าตัวเองวิ่งแบบไหนเหมาะกับคู่ไหนครับ
ดังนั้นรองเท้าที่จะมาใช้ ต้องพิจราณาอย่างรอบคอบครับ
หรือใครจะซื้อหลายคู่ตุนเอาไว้ใช้ตามจุดประสงค์ของวันก็ได้ครับ

ส่วนเรื่องราคานั้นผมบอกได้เลยว่าถ้าคุณไม่ได้ร่ำรวย
หรือถ้าคุณเป็นคนประหยัดและต้องการใช้เงินอย่างคุ้มค่า
ก็ไม่จำเป็นต้องไปเลือกรองเท้าแพงรองเท้าสวยครับ
แต่โดยมากรองเท้าประสิทธิภาพดีๆก็มักจะมีราคาค่อนข้างพอสมควรครับ

แต่จากประสบการณ์การวิ่งของผม ผมบอกได้เลยว่าผมเชื่อมั่นว่าตัวเองเป็นนักทดสอบความทนของรองเท้าวิ่งครับ ยี่ห้อไหนที่คิดว่าของตัวเองแน่ทนมากเอามาให้ผมลองเลยครับ
เพราะผมแทบไม่เจอคู่ไหนเลยที่มันทนมือทนเท้า
นิวบัลล้าน ไนกี้ อาดิดัส พูม่า นี่มาเถอะครับอยู่กับผมไม่นานผมทำพังเป็นคู่ๆ
เพราะผมใช้มันคุ้มมากครับ ใช้ทำหลายกิจกรรมการฝึกมาก
ทำให้ตอบได้เลยว่า รองเท้าสวยงามคงสภาพยืนยาวแทบไม่มีในโลกครับ

ดังนั้นถ้าคุณไปเลือกคู่สวยงามราคาแพงมา หรือมีปุ่มนั่นมีปุ่มนี่มีแอร์มีช๊อคก็ว่ากันไป
ยังไงมันก็พังครับ โดยเฉพาะการเอามาใส่วิ่งซึ่งสำคัญมาก แค่ว่าไม่ต้องพังมากแค่มันสึกมันหรอนี่ก็ต้องเปลี่ยนแล้วครับเพราะมันส่งผลได้มากกับการวิ่ง และถ้าคุณเป็นคนที่ต้องวิ่งเป็นสำคัญด้วยแล้ว รองเท้ามันก็เหมือนดอกยางรถแข่งที่สึกหรอลดทอนประสิทธิภาพนิดหน่อยก็ต้องเปลี่ยนกันไปเลยครับ ดังนั้นวางแผนไว้ด้วยครับว่า จะจัดงบให้กับแผนการใช้รองเท้าอย่างไร บางยี่ห้อโฆษณาว่าของตัวเองมีโหนกมหัศจรรย์
มีระบบนั่นนี่ มันดีก็จริงแต่มันก็พังครับคุณต้องได้เปลี่ยนคู่ใหม่แน่นอนในไม่ช้า
อันนี้พูดให้ฟังสำหรับคนที่จะเอามาฝึกอย่างเข้มข้นเป็นจริงเป็นจัง ไม่ได้เอาไว้ใส่เที่ยวนะครับ

และทั้งนี้ทั้งนั้นมันต้องเหมาะสมกับสรีระของเท้าคุณด้วยครับเพราะเท้าคนเราไม่เหมือนกัน
ตั้งแต่พื้นเท้าที่ระนาบกับพื้นไม่เหมือนกัน ไปจนถึงรูปร่างเท้าครับ
อันนี้ต้องลองใส่ดูด้วยตัวเอง

สำหรับเรื่องต่อมาก็คือท่าวิ่งครับ
การใช้ท่าวิ่งที่ดีนั้น หลักๆเลยก็คือ การกระจายน้ำหนักครับ
เวลาลง เท้าลงไปควรให้มันกระจายน้ำหนัก ได้หลายมุม และรองรับกันเป็นขั้นเป็นตอน
อย่าให้จุดแคบๆจุดเดียวรองรับน้ำหนักครับ
สิ่งนี้ต้องอาศัยสมาธิครับ  อย่ามัวแต่เหนื่อยจนสมองสับสน ขาดสติในการจับจังหวะเด็ดขาดครับ
ฝึกจากวิ่งช้าๆในท่าที่ถูกต้องให้มัน ฝังลงไปในจิตใต้สำนึกเป็นระบบสัญชาติญาณออโต้ให้ได้ครับ

การกระจายน้ำหนักหมายถึง ลงเท้าให้เต็มเหลี่ยมมุมครับ
สมมุติว่าในการวิ่งของคุณ ใช้จุดประสงค์ในการวิ่งที่ใช้ท่าลงเท้าแบบไหนก็ควรให้มันช่วยกันรับแรงกระแทก
ให้ได้มากที่สุดในพื้นที่ที่กำหนดของฝ่าเท้าครับ

และลำดับต่อมาคือ ถ่ายเทแรงกระแทกเป็นจังหวะขั้นตอนครับ
คือจุดใดที่ลงถึงพื้นก่อน ก็ควรจะมีจุดต่อมารองรับแรงกระแทกต่อ
ก็ควรหาจุดให้มันแท๊คทีมกันให้มากที่สุดส่งถ่ายน้ำหนักให้มากที่สุด
อย่างเช่นคุณจะใช้ท่าวิ่งแบบ  กลางเท้าบริเวณใกล้ส้นเท้าลงพื้นก่อน
ก็ควรให้มันเรียงลำดับถ่ายแรงกระแทกกันต่อเนื่องครับ คืออย่าพึ่งรีบยกเท้าออก
แต่ให้มันส่งต่อ น้ำหนักไปที่กลางฝ่าเท้า จากนั้น ปลายเท้าก็เข้ามารับน้ำหนักต่อ
เป็นกระบวนการส่งต่อน้ำหนักที่เกื้อกูลกัน ในระยะเวลาสั้นๆชั่วพริบตาครับ
และแรงกดที่จะตามมา ในส่วนของข้อเท้า ส่งต่อไปที่หน้าแข้ง และหัวเข่า
พยายามให้มันทำมุมส่งต่อแรงกระแทกกันเป็นขั้นตอนและลื่นไหลที่สุดครับ
และควรฝึกทำให้ถูกต้องใน ลักษณะแบบสบายๆตามธรรมชาติ ไม่เกร็งด้วยนะครับ

ส่วนแรงส่งในการพยุงขาเพื่อที่จะยันขาส่งแรงก้าวเพื่อจะก้าววิ่งต่อไปนั้น
ก็ใช้หลักฟิสิกส์แบบเดียวกันครับ คือส่งแรงถีบแรงค้ำยัน อย่างกระจายตัวเป็นขั้นตอน
และเต็มเหลี่ยมมุม ไม่มีอาการของการแบกภาระแรงกดแรงยันไปที่จุดแคบจุดเดียว

รวมไปถึงการปล่อยแรงผ่านในจังหวะก้าว ของเท้าที่สวิงไปข้างหลังก็พยายามทำให้มันนิ่มนวลครับ
เท้าที่ก้าวไปข้างหน้า ควรยกหน้าขาในระดับพอดีที่ไม่รู้สึกว่ามันเกิดการแบกรับ
 และสบายกล้ามเนื้อนะครับ แต่ก็ควรยกหน้าขาให้สูงในระดับนึงอันจะช่วยทำมุมแรงกระแทกได้ดีขึ้นครับ
รวมไปถึงการเตรียมกระบวนการยืดแรงส่งด้วยครับ

และพยายามใช้ท่าวิ่งที่ปลอดภัยไว้ก่อนเป็นดีที่สุดหลีกเลี่ยงท่าที่พลิกแพลงโลดโผน
สำหรับเรื่องท่าวิ่งหรือลักษณะการวิ่ง อันนี้ผมไม่อยากชี้ชัดกฏตายตัว
เพราะว่าคนเรามีสรีระแตกต่างกันไปครับ
สิ่งที่ดีที่สุดคือตั้งใจฟังเสียงร่างกายของคุณครับว่ามันตอบสนองดีหรือป่าว

ส่วนท่านใดที่ใช้การปรับสปีดไปมา ก็ต้องควรตระหนักด้วยว่าสปีดที่ใช้นั้น เกินขีดจำกัดของท่าวิ่งนั้นหรือไม่
เพราะบางทีท่าวิ่งเดิมมันไม่ซัพพอทร์ กับการวิ่งเร็วก็ต้องปรับเปลี่ยนไปตามแนวโน้มครับ
เพราะไม่งั้นมันจะเหมือนขับรถเร็วลากเกียร์ต่ำครับ เฟืองพังเอาได้ง่ายๆ

สิ่งสำคัญต่อมาก็คือ
พลังจิตครับ อันนี้ต้องอิงกับเรื่องของจิตวิทยาเล็กน้อยครับ
เวลาคุณวิ่งคุณต้องฟังร่างกายตัวเองด้วยว่ามันไหวไหมกับระดับนั้นๆที่คุณทำ
อะไรคือร่างกายไหว อะไรคือถอดใจอันนี้ต้องแยกให้ออกนะครับ
อะไรคือร่างกายไม่ไหว อะไรคือจิตใจฝืนสังขารหรือแม้แต่สะกดจิตให้ตัวเองอึดเกินขีดอันนี้ก็ไม่ดีครับ
มีสิทธิน๊อคเอาง่ายๆ ระบบเลือดระบบปอดระบบหัวใจจะสุขภาพไม่ดีเอานะครับ

พลังจิตต่อมาคือ พลังจิตป้องกันการถอดใจ สำหรับในกรณีที่ร่างกายคุณไหวแต่มันอยากจะถอดใจ
อันนี้คุณต้องระวังการครุ่นคิดครับ พยายามนึกถึงแรงใจต่างๆ และทำใจเป็นสมาธิ
ไม่เก็บเสียงที่มันร่ำร้องอยู่ในใจ "ว่าเหนื่อยจังโอ๊ยเหนื่อย"
ไม่เก็บเสียงเหล่านั้นมาครุ่นคิดสะกดจิตตัวเองครับ
ยิ่งคิดมันจะยิ่งเต็มหัวและมันจะยิ่งขยายอิทธิพลในจิตใจ
อันเป็นผลจากการคลุกคลีหมกมุ่นกับเสียงของมันครับ
มันจะทำให้คุณควบคุมสภาวะจิตตัวเองไม่ได้ และประสาทรับรู้ความเมื่อยล้า
เหนื่อยเหน็ดจะดันทะลึ่งทำงานดีเป็นพิเศษ
มันจะสำรวจได้คมชัดและเอามารุมเร้าใส่ตัวคุณให้ถอดใจครับ

ในทางกลับกันคุณหันมาเพ่งกระแสจิตแต่แง่บวก มันจะทำให้คุณใจแกร่งขึ้นครับ

สำหรับประเด็นต่อมาที่คุณควรทำคือ
ใช้กระบวนการร่างกายให้ถูกต้องแล้วมันจะสนับสนุนคุณ
เช่น พยายามหายใจให้เป็นจังหวะที่เหมาะสมครับ
ศาตร์ของศิลปการหายใจนั้น มีคิดค้นกันมากมายครับ ทั้งวูซู ไทเก๊ก คาราเต้ และวิทยาศาสตร์
การหายใจนั้นถ้าเจาะลึกซึ้งมันมีหลายสไตล์และมันให้ผลที่ต่างกันครับ

แต่พื้นฐานนี้พยายามหายใจให้พอดี และพอเพียง รวมทั้งสม่ำเสมอเป็นจังหวะครับ
พยายามขัดแต่งมันไปเรื่อยๆจนพบ
รูปแบบที่มันให้ผลดีรู้สึกดี และจดจำมันตั้งสมาธิควบคุมมันให้ติดเป็นนิสัยครับ
จะทำให้ประสิทธิภาพการวิ่งของคุณเยี่ยมขึ้นมากครับ

ส่วนที่เหลือ ก็ว่ากันไปตามหลักของวิทยาศาสตร์เลยครับ

คือก่อนวิ่งคุณควรมี การยืดเส้นการหมุนการเขย่าการสะบัด ที่ถูกต้องและวอมร์ร่างกายให้อบอุ่น
และเดินเพื่อวอมร์อัพ ให้เส้นสายมันเตรียมพร้อม ก่อนสัก3ถึง5นาที
และค่อยๆเริ่มวิ่งช้าๆก่อนให้เริ่มชินตัวก่อนจะเพิ่มความเร็ว
และในขณะที่คุณเริ่มวิ่งนั้น หากต้องการเปลี่ยนแปลงความเร็ว คุณไม่ควรใช้ภาวะกระทันหัน
แต่ควรใช้การเรียงลำดับความเร็ว ค่อยเร็วขึ้น
รวมไปถึงเมื่อคุณใกล้จะวิ่งครบ ก็ให้ค่อยๆใช้ความเร็วต่ำลง เป็นจังหวะ
และแต่ละจังหวะควรทำในเวลาที่พอสมควร
จากนั้นค่อยๆทำการคลูดาวน์ ลดระดับคามเร็วไปจนถึงเดินเร็ว และเดินช้าตามลำดับ
อันนี้สำคัญมากและย้ำว่าต้องทำ เพราะระบบหัวใจและเลือดไหลเวียนในตัวอาจปรับสภาพไม่ทัน
ทำให้เกิดอาการ ช๊อตได้ล้าได้เวียนหัวหน้ามืดได้ ส่งผลให้วันต่อไปเพลียได้ หรือแม้แต่ช๊อคจับไข้ได้
หรือแม้แต่คนที่หัวใจล้มเหลว หรือคนที่เส้นเลือดสมองแตกก็มีมาแล้ว
หากร่างกายอ่อนแอวิ่งเข้มข้นและไม่ยอมทำคูลดาวน์ จะมีผลเสี่ยงมาก
และที่สำคัญวันไหนคุณร่างกายเพลีย ล้า หรือวันไหนนอนน้อย
หรือแม้แต่คนที่มีโรคประจำตัว วันไหนไม่สู่ดีความดันไม่ดี
ก็อย่าวิ่งเด็ดขาด ไม่งั้นผลดีจะกลายเป็นผลร้าย วิ่งอยู่ดีๆล้มฟุบ มีให้เห็นกันมานักต่อนักแล้ว

และหลังวิ่งเสร็จอย่ารีบดื่มน้ำทันที ควรจิบเล็กน้อย และค่อยๆให้ร่างกายหายใจปรกติและปรับอุณภูมิ
หลังจากนั้นคุณจำเป็นต้องทานน้ำ เพื่อหลีกเลี่ยงอาการโอเวอร์เทรนของร่างกาย
ถ้าทานน้ำแล้วยังล้าแบบผิดปรกติ หน้ามืดใจสั่นร่างกายโหย
อันนี้ต้องพึ่งเครื่องดื่มเกลือแร่ หรือพวกน้ำหวานที่มีกลูโคสชนิดดูดซึมไว

และหากคุณเป็นคนที่ลดน้ำหนักแบบคุมอาหารมากๆและออกกำลังกายหนัก ขอให้ตระหนักไว้เลยว่า
หลังวิ่งเสร็จ หากอากาศรอบข้างค่อนข้างเย็น
คุณต้องสวมเสื้ออุ่นๆทันที เพราะร่างกายของผู้ฝึกแบบนี้จะมีภูมิต้านทานน้อยมากเป็นหวัดง่าย
รวมทั้งร่างกายที่อุ่นจากการวิ่งมาเจอกับอากาศที่แตกต่างจะทำให้ร่างกายส่งผลตอบโต้ได้
จึงควรค่อยๆปรับตัวกับอากาศภายนอกเป็นสำคัญอีกด้วย

เอาล่ะครับทั้งหมดที่ผมว่ามานี้
ขอเพียงใส่ใจกับความสำคัญในเรื่องต่างๆและปฏิบัติตาม
เท่านี้คุณก็จะมีร่างกายแข็งแรงพร้อมรับการฝึก ในวันต่อๆไปกับร่างกายที่สุขภาพดีแข็งแรง
ได้แล้วครับ

ขอให้มีสุขภาพที่แข็งแรงกันถ้วนหน้านะครับ

Create Date : 07 ธันวาคม 2552
Last Update : 7 ธันวาคม 2552 3:15:21 น.		3 comments
Counter : 595 Pageviews.
Share Tweet