Bloggang.com : bakersations

วันนี้พ่อบ้านหยุดค่ะ เลยพากันออกไปหาของอร่อยๆทานนอกบ้าน ระหว่างทางกลับบ้านเห็นป้ายน้ำตกโป่งพระบาท อยู่ไม่ไกลจากที่พักเท่าไรเลยลองเสี่ยงขับรถไปดู ปรากฎว่าใกล้แค่นิดเดียวเท่านั้นเอง ฟ้าใสเพราะฝนเพิ่งจะหยุดตก บรรยากาศดีเหมาะแก่การไปพักผ่อนและถ่ายรูปมาก รูปเยอะนิดนึงนะคะ เก็บธรรมชาติมาฝากค่ะ...

วนอุทยานน้ำตกโป่งพระบาท: เดิมเป็นแหล่งท่องเที่ยวของราษฎรในท้องถิ่น กรมป่าไม้ได้จัดสรรงบประมาณมาให้จัดตั้งอุทยานเมื่อปี พ.ศ.2523 วนอุทยานน้ำตกโป่งพระบาทตั้งอยู่ในท้องที่บ้านหัวฝาย ต.บ้านดู่ อ.เมือง สถานที่เป็นหุบเขาล้อมรอบด้วยภูเขาสูง สูงจากระดับน้ำทะเลประมาณ 500 - 1,000 เมตร เป็นแหล่งท่องเที่ยวที่ไม่ห่างไกลจากตัวเมือง (credit ข้อมูลจากเว็บ //www.thaitambon.com)

วัดงำเมืองสร้างเมื่อ พ.ศ.1860 เดิมมีแต่ สถูป (กู่) บรรจุพระอัฐิของพญามังรายมหาราช สร้างโดยพญาไชยสงครามโอรสพญามังรายมหาราช ในพุทธศตวรรษที่ 19 หลังจากที่พญามังรายได้สวรรคตที่เมืองเชียงใหม่ ในปี พ.ศ.1860 พญาไชยสงครามพระราชโอรสได้ถวายพระเพลิงพระศพพญามังรายมหาราชแล้วพระองค์ทรงไม่โปรดเมืองเชียงใหม่ ได้กลับมาครองเมืองเชียงรายและอัญเชิญพระอัฐิของพญามังรายมาประดิษฐาน ณ ดอยแห่งนี้ ต่อมา พ.ศ. 2030 พระยาศรรัชฎาเงินทอง ได้มาบุรณะและสร้างวัดขึ้นให้ชื่อว่า "วัดงำเมือง" และใน พ.ศ. 2220 ได้มีการบูรณะเพิ่มเติมมีการสร้างวิหารและเสนาสนะในวัด โดยเจ้าฟ้ายอดงำเมืองโอรสเจ้าผู้ครองนครเชียงแสน

(credit: ข้อมูลจาก tourism chiangrai)

วัดร่องขุ่น (Wat Rong Khun)

ออกแบบและก่อสร้างโดยอาจารย์เฉลิมชัย โฆษิตพิพัฒน์ ซึ่งปรารถนาจะสร้างวัดให้เหมือนเมืองสวรรค์ที่มนุษย์สัมผัสได้ เริ่มสร้างตั้งแต่ พ.ศ. 2540 จากเดิมมีเนื้อที่ 3 ไร่ ได้ซื้อที่ดินเพิ่มและมีผู้บริจาคคือคุณวันชัย วิชญชาคร จนปัจจุบันมีเนื้อที่ 9 ไร่ และมีพระกิตติพงษ์ กัลยาโณรักษาการเจ้าอาวาสองค์ปัจจุบัน

ประวัติ:อาจารย์เฉลิมชัย โฆษิตพิพัฒน์ได้รับแรงบันดาลใจในการสร้างวัดมาจาก 3 สิ่งต่อไปนี้คือ

ชาติ : ด้วยความรักบ้านเมือง รักงานศิลป์ จึงหวังสร้างงานศิลปะที่ยิ่งใหญ่ไว้เป็นสมบัติของแผ่นดิน
ศาสนา : ธรรมะได้เปลี่ยนชีวิตของอาจารย์เฉลิมชัยจากจิตที่ร้อนกลายเป็นเย็น จึงขออุทิศตนให้แก่พระพุทธศาสนา
พระมหากษัตริย์ : จากการเข้าเฝ้าฯถวายงานพระองค์ท่านหลายครั้งทำให้อาจารย์เฉลิมชัยรักพระองค์ท่านมาก จากการพบเห็นพระอัจฉริยภาพทางศิลปะและพระเมตตาของพระองค์ท่านจนบังเกิดความตื้นตันและสำนึกในพระมหากรุณาธิคุณ จึงปรารถนาที่จะสร้างงานพุทธศิลป์ถวายเป็นงานศิลปะประจำรัชกาลพระองค์ท่าน

ความหมายของอุโบสถ:

สีขาว : พระบริสุทธิคุณของพระพุทธเจ้า
สะพาน : การเดินข้ามจากวัฎสงสารสู่พุทธภูมิ
เขี้ยว หรือ ปากพญามาร : กิเลสในใจ
สันของสะพาน : มีอสูรอมกัน ข้างละ 8 ตัว 2 ข้าง รวมกันแทนอุปกิเลส 16
กึ่งกลางของสะพาน : เขาพระสุเมรุ
ดอกบัวทิพย์ : มี 4 ดอกใหญ่ตรงทางขึ้นด้านข้างอุโบสถแทนซุ้มพระอริยเจ้า 4
พระองค์ คือ พระโสดาบัน พระสกิทาคามี พระอนาคามี และพระอรหันต์
บันไดทางขึ้น : มี 3 ขั้นแทน อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา

Credit ข้อมูล: จาก Wikipedia

สำหรับวันนี้ไม่มีคำอธิบายภาพนะคะ เพราะมีเวลาในการถ่ายค่อนข้างจำกัด
มีแดดจัดๆแค่เพียงไม่กี่ชั่วโมง พอถ่ายได้เดี๋ยวเดียวฝนก็ทำท่าจะตกแล้วค่ะ อีกอย่างคือวันนี้นักท่องเที่ยวเยอะมากค่ะ
ไม่ค่อยชอบความวุ่นวายเลยไม่เข้าไปใกล้อุโบสถมากนัก
ไว้โอกาสหน้าจะนำความคืบหน้าในการก่อสร้างมาให้ชมกันค่ะ

Create Date : 19 มิถุนายน 2552

Last Update : 24 สิงหาคม 2552 2:00:08 น.

Counter : 588 Pageviews.

4 comment

ตั้งแต่ได้กล้องใหม่มา ก็เป็นอันไม่อยู่ติดบ้าน
ออกไปถ่ายรูปกันตั้งแต่เช้ายันเย็น ทุกมื้อจึงต้องขอฝากท้องไว้นอกบ้านค่ะจากการที่ตะลอนทัวร์ทั่วตัวเมืองเชียงราย เรากับคุณแฟนก็ได้ไปเจอร้านกาแฟน่ารักเข้าร้านนึงโดยบังเอิญค่ะ

ร้านกาแฟแห่งนี้มีชื่อที่น่ารักว่า Le Petit Cafe นอกเหนือจากเมนูกาแฟแล้ว
ถ้าไม่ใช่คอกาแฟ ร้านนี้ก็มีเครื่องดื่ม และของหวานอื่นๆไว้ให้บริการค่ะ ที่สำคัญคือ...อร่อยค่ะ!!

ด้านในร้าน จะเจอกับเคาท์เตอร์สั่งเครื่องดื่ม
ถัดไปทางซ้ายมือเป็นตู้ Homemade Bakery และตู้ไอศครีมค่ะ

เมนูที่ลองสั่งมาชิมวันนี้ แก้วแรก Viennese หวานน้อยของเราเองค่ะถัดมาเป็น Espresso ไม่หวานของคุณแฟนและ Blueberry Yogurt รสชาดหวานกำลังดี สุดท้ายคือ Ham Cheese Scone ค่ะ

บรรยากาศบริเวณ Outdoor ค่ะ

และบรรยากาศน่ารัก ภายในร้าน

สิ่งละอัน พันละน้อยเหล่านี้แหละค่ะ ที่ทำให้ร้านนี้น่ารัก
และด้วยการต้อนรับของพนักงานในร้าน

รวมถึงอัธยาศัยดีๆของเจ้าของร้าน
ทำให้ร้านนี้ดูอบอุ่น เป็นกันเอง ทุกอย่างเรียกได้ว่าลงตัวค่ะ

ร้านนี้จึงกลายเป็นร้านกาแฟในดวงใจอีกร้านนึง ของเราและคุณแฟน
และจะเป็นร้านประจำทุกๆครั้งที่เข้าไปในตัวเมืองค่ะ

ขอลากันด้วยภาพนี้เลยนะคะ เพราะเจ้ากล้องตัวนี้แหละค่ะ ที่ทำให้ไม่เคยได้อยู่ติดบ้านเลยซักวัน...