BlogGang.com : : เกล้า สันผีเสื้อ - เรา...สามคน...เขา...เธอ...เฮ้อ คนจีน

เรา...สามคน...เขา...เธอ...เฮ้อ คนจีน

หัวค่ำ หลังเลิก(กรำ)งาน บนถนนหวยไห่ จง ลู่...

เรา สามคน หนึ่งหนุ่มไทยกับสองหนุ่มชาวไต้ฯ(หวัน)นาม โจวจางและซื่อหลี่(ชาวไต้ฯจะไม่นิยมมีชื่ออังกฤษคับ ยังคงอนุรักษ์นิยม ไม่เหมือนแผ่นดินใหญ่กะเกาะเล็ก) "เฮ้ย แผด(PAT นามเรา)หาอะไรแหลกก่อนเข้าบ้านมั้ย" โจวจาง(รูมเมทเราเอง)เอ่ยปากชวนกินข้าวเย็น "เออ เอาดิ กะลังหิว ว่าไงซื่อหลี่" เราถามอีกคน "เออดี บนห้างแปซิฟิกมีเหลาฯเจ้าดัง" แล้วเราสามคนก็ก้าวเท้าตามหากลิ่นสุรา เอ๊ย อาหาร

ณ.เหลาหมวยแดงน้อยที่หนึ่ง (แม่ง ชื่อไรอ่านไม่ออก แต่มีโลโก้เปนหมวยน้อยผมสองจุก นุ่งกี่เพ้าสีแดง)...

เหล่าหมวยตี๋กำลังเอนจอยมื้อเย็นอย่างเมามันอยู่สามสี่โต๊ะ เราเดินเข้าไปในสุด ด้วยไม่อยากยินเสียงพลังแปดหลอดยามซดน้ำแกงของเหล่าชาวยุทธนั้น "โต๊ะเน้ ละกันนะ" ซื่อหลี่หล่นคำพลางทรุดนั่งบนเก้าอี้แดง ตัดกับโต๊ะสีเขียวอย่างได้ใจ เรานั่งติดผนังหันหน้าออก และแล้วสายตาเราก็พบว่า ถัดไปเบื้องหน้าสามสี่โต๊ะ มีหนุ่มสาวคู่หนึ่งกำลังนั่งประลองกำลังภายนอกและใน ห้ำหั่นกันด้วยริมฝีปากอย่างดุดันและเดือดพล่าน เราบุ้ยปากบอกสหายทั้งสอง จางโจวยักใหล่ตามรูปแบบไอ้กัน(สหายทั้งสองท่าน เดินทางหลายหมื่นลี้ เพื่อไปฝึกยอดวิชาจัดสวนที่สำนักฯกระเดื่องนาม....U PENN) แล้วนั่งลงแล้วแสยะยิ้ม ซื่อหลี่ส่ายหัว(หลิมๆ)ของมันไปมา อันที่จริงเราทั้งสามคนช่างชาชินกับภาพเช่นนี้ เพราะในอาณาจักรของฮ่องเต้ นามหูจินเทา ทุกสถานที่ท่านสามารถพบเห็นเหล่าหมวยตี๋ กอด จูบ ลูบ คลำ ล้วง ควักได้โดยทั่วไป บนห้างฯ ถนนหนทาง รถเมล์รถใต้ดิน ยอดฮิตคือสวนสาธารณะ (กรุณาชมภาพประกอบ จะได้อารมณ์อย่างแร็งง) แต่นี่คือการห้ำหั่นกันสุดดุเดือดอย่างไม่เคยพบเห็นมาก่อน หมวยตี๋สองท่านคล้ายว่ามันสองจะไม่ยอมอยู่ร่วมโลก จึงประกระบวนท่าอย่างเอาเปนเอาตายดุจดั่งบนโลกนี้มีเพียงเราสอง แม่นางผู้มีรูปโฉมและรสนิยมบ่งบอกได้ว่า....ฉางไห่นิส(เซี่ยงไฮ้ชน)...กล่าวคือการแต่งหน้าและแต่งกายจะดู...ล้ำ...แนว...กว่าชาวฮั่นทั่วไป เทียบได้กับหญิงสาวจาก...เกาะเล็ก...ได้ นางกำลังครึ่งนั่งครึ่งนอนอยู่บนตักของอาตี๋วัย(กำลังจะหมด)หนุ่ม ผู้นิยมเลี้ยงไขมันบนหน้าท้อง ศรีษะของมันถูกอำลาโดยผมเผ้าไปแล้วบางส่วน เสื้อโปโลตราตะเข้ ล็อกในไว้ในกางเกงผ้ามันดำขลับ ยิ่งทำให้หน้าท้องของมันโป่งนูน รองเท้าหนังหัวแหลมมันวาว กระเป๋าหนีบใบเล็กของมันบนโต๊ะ เครื่องแต่งกายสำหรับตี๋แผ่นดินใหญ่ที่ต้องสวมใส่ ๒วันต่อสัปดาห์เปนอย่างน้าอย เพราะเปนบทบัญญัติจากจิ๋นซีฮ่องเต้ การต่อสู้ดำเนินไปอย่างรุนแรง................................. เสี่ยวเอ้อเดินมาเก็บจานตะเกียบ ชำเลืองมอง แล้วจากไปอย่างไม่ยี่หระ........................

..............................เราสาม สั่งกับมาสามสี่อย่างพร้อม.....ชิงเต่าอีกสามขวด การต่อสู้ยังไม่มีท่าทีจะสงบ นับวันจะยิ่งประทุแรงยิ่งขึ้น ยิ่งขึ้น น่านนนนนนนนนนนนนนนน มันเริ่มใช้กระบวนท่าฝ่ามืออรหันต์ตบฟาด เคล้าคลึงไปบนร่างของแม่นางน้อย เราสามทราบได้ทันทีว่ามันเปนศิษย์ฆราวาสจากสำนักเส้าหลินอันเกรียงไกร มันเกร็งฝ่ามือเหล็ก สอดไซ้ไปในร่มผ้าบนร่างท่อนบนของนาง ดูเหมือนว่านางกำลังเพลี่ยงพล้ำ ร่างนางบิดพลิ้วไหวไปมาตามแรงที่ผ่านฝ่ามือ เราสามคนละความสนใจกับแกล้มบนโต๊ะ มือถือจอกชิงเต่า จิบพลางส่งสายตาและส่งแรงใจเข้าไปช่วยเหลือ ทั้งที่ใจทั้งสามดวงอยากยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือ แต่ตามกฏของยุทธจักรของการต่อสู้กันตัวๆ ทำให้เราไม่อาจ(เจือก)สอดมือเข้าไปช่วยเหลือได้ การต่อสู้กำลังจะ...พีค... แต่แล้วนางก็ดูเหมือนเหมือนจะเค้นพลังออกมาต้านทานไว้ได้ มันพลันเปลี่ยนกลยุทธ มันละมือจากส่วนบนของนาง และแล้วมันก็ตะปบฝ่ามือเหล็กไปยังจุดชีวิตบนส่วนล่างของนาง นางขยับกายให้พ้นรัศมีฝ่ามือ แต่กระบวนท่าฝ่ามืออรหันต์ช่างยอดเยี่ยมสมคำเล่าลือ มันยังคงเลื้อยติดตามคล้ายอสรพิษตามเหยื่อ ดูนั่นฝ่ามือเหล็กของมันกำลังเลื้อยผ่านยีนส์เดนิมตัวฟิตของนางเข้าไปแล้ว นางดิ้นพล่าน “เฮ้ย พวกเมิงสองตัวเอากล้องมาป่ะ” ซื่อหลี่เอ่ยคำพลางปาดน้ำลายที่กำลังเยิ้มริมฝีปาก เรากับโจวจางสั่นหัวพร้อมกัน แต่สายตาหาได้ละจากสมรภูมิไม่ ข้าฯแอบเห็นจางโจว กำลังฉีกทิชชู่อุดจมูกไว้ นางดิ้นพล่าน แรงขึ้นแรงขึ้น โอววววววววว กระบวนท่าฝ่ามืออรหันต์ ที่หนึ่งของแผ่นดิน การต่อสู้คล้ายว่ากำลังดำเนินมาถึงขั้นสุดท้ายแล้ว ทันใดนั้นนางที่ดูเหมือนว่าจะเพลี่ยงพล้ำ ในวาบความคิด พลันนึกถึงปริศนาธรรมคำสุดท้ายก่อนลาละสังขารของเหล่าซือ(อาจารย์)ผู้ล่วงลับ อ๋อ...........................ข้าฯเข้าใจแล้วอาจารย์................... สมรภูมิพลันพลิกผัน นางพลับรวบรวมพลังชุดสุดท้าย ยื่นมือไปรูดซิปของมัน กระบวนท่าอุ้งมือปราบอรหันต์ นางตะปบจุดตายในกางเกงผ้ามันดำขลับได้แล้ว มันดิ้นพล่าน นางก็ดิ้นพล่าน ฉาด............................โจวจางปรบมืออย่างสะใจ การต่อสู้ที่คล้ายกับว่าจะตกตายกันทั้งสองฝ่าย แต่หาเป็นเช่นนั้นไม่ นางพลันฮึดเฮือกสุดท้าย สลัดหลุดจากฝ่ามืออรหันต์ของมัน ทิ้งตัวลงคุกเข่าลงยังเบื้องล่าง กระบวนท่าสุดท้ายในคำภีร์ปราบอสูรของสำนักง้อไบ๊ นางค้นพบแล้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว นางพลับห่อปากกระจับของนาง ก ร ะ บ ว น ท่ า ชิ ว ห า ป ร าบ อ ส ร พิ ษ ษ ษ ษ ษ ษ ษ ษ ษ ษ ษ ษ ษ ษ ษ(สโลว์และเอ็คโค่นิดส์นึง) ม า แ ล้ ว ว ว ว ว ว ว ว ว ว ว ว ว ว ว ว ริมฝีปากนางโถมลงไปกัดกลืนอสรพิษร้าย แต่ทันใดนั้น เสี่ยวอี้(เสี่ยวเอ้อผู้หญิง) เดินถือถาดมาเก็บจานตะเกียบ พลันถูกภาพการต่อสู้ตรึงเจ้าหล่อนให้ตลึงงัน “อุแม่เจ้า พระเจ้าช่วยกล้วยทอด มันยอดมากกกกกกก” หล่อนอุทาน แล้วเดินกลับไปอย่างรวดเร็ว และดูเหมือนว่าการต่อสู้จบลงแล้ว มันดิ้นพล่านน กระตุกสามครั้งแล้วแน่นิ่ง

................................................................เราสามสหายก้าวเท้าออกจากเหลาหมวยแดงน้อยที่หนึ่ง ลมหนาวแห่งฤดูชุนเทียนหอบเอาใบเปยสีแดงมาต้อนรับ ในใจของทั้งสามคิดอย่างไรไม่มีใครทราบ มีเพียงซื่อหลี่สบถออกมาอย่างไม่หวั่นเกรงบรรพบุรุษ(ก่อนที่ก๊กหมินตั๋งจะข้ามน้ำไปอยู่เกาะ)เบาๆว่า “SHIT!!!!!!!!!!! _UCKIN’ CHINESE”

...........................................................อวสาร.........................................................................................................

ปล.๑.BASED ON TRUE STORY AT PACIFIC PLAZA,HUAIHAI ZHONG LU BY HUANGPI LU,SHANGHAI CHINA 08:18 PM. 22 AUG 2007
ปล.๒. ๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕ อะไรก็เกิดขึ้นได้................ที่นี่.........................จีน