ขอความรักบ้างได้ไหม..เมื่อหัวใจให้ความรักเป็นใหญ่ "ขอความรักบ้างได้ไหม" หนังสือที่นักอ่านนักเขียนส่วนใหญ่เคยผ่านตาและประทับใจ อาจรวมถึงความสะเทือนใจในอารมณ์อ่อนไหวของตัวละคนทั้งสาม แดน มาชและณู... หนุ่มสาวในวัยแสวงหาที่ปล่อยให้อารมณ์ความรักเป็นใหญาในหัวใจ.. "ความรัก"เป้นสิ่งที่สวยงาม ไม่ว่าเราจะรู้ตัวหรือไม่ ว่ามันเริ่มเกิดมาในหัวใจตั้งแต่เมื่อไหร่ ต่อเมื่อรู้ตัวแล้ว หากไม่หลอกตัวเองมากเกินไป คงต้องยอมรับว่า เราทุกคนต่างต้องการความรักจากใครบางคน..ใครหลายคน... "ขอความรักได้ไหม" เป็นประโยคคำถามธรรมดา...แต่เป็นประโยคที่ฟังเศร้าจับใจ ใช่หรือไม่ว่า ความรักป็นสิ่งที่มนุษย์ทุกคนควรได้รับ ไม่ใช่สิ่งที่ซึ่งมนุษย์ต้องมาร้องขอต่อกัน แต่เรื่องสั้นขนาดยาวตามผู้เขียนเรียกเรื่องนี้ก็แสดงให้เราเห็นแล้วว่า เมื่อเวลาที่มนุษย์ร้องขอความรักจากใครบางคน ใครสักคนที่ร้องขอนั้นคงว้าเหว่ในใจเต็มที และเมื่อความรักเป้นสิ่งที่จับต้องไม่ได้..เมื่อไหร่ที่เจ้าตัวจะรู้ว่า เค้าได้รับสิ่งนั้นแล้ว หรือบางครั้งที่เราร้องขออะไรต่อกัน...เราต่างหลงลืมไปหรือไม่ว่า สื่งที่เราร้องขอจากใครสักคนนั้น "ในความหมายที่ต่างคนต่างรับรู้"...มันคือสิ่งเดียวกันหรือไม่?   Create Date : 25 ตุลาคม 2551     0 comment Last Update : 25 ตุลาคม 2551 22:03:35 น.     Counter : 282 Pageviews.   Share Tweet

คิดถึงทุกปี...ความรักหรือการทะนุถนอมหัวใจ ...มันก็เป็นเช่นเดียวกับคำสวยๆที่คนหนุ่มสาวมักพูดกัน ความรักเป็นเรื่องละเอียดอ่อน เป็นไปได้ไหมว่า มีบางสิ่งบางอย่างละเอียดไม่น้อยกว่าความรักเลย ละเอียดกระทั่งเจ้าตัวเองก็ไม่รู้มาก่อนว่าความรู้สึกที่ อยู่ในใจนั้นคือรักหรืออะไรกันแน่ ใครกันจะให้คำตอบเรื่องนี้กับผมได้ พ่อหรือเวณิก ..เมื่อเช้าผมเปิดตู้หนังสือข้างโต๊ะทำงานพ่ออีกครั้ง หาโปสการ์ดลายมือเดียวกับ "คิดถึงทุกปี" ได้มาอีก หลายแผ่นด้วยกัน ล้วนแต่เป็น ส.ค.ส. ที่ส่งมาในปีก่อนหน้าโน้น ข้อความในนั้นเป็นถ้อยคำอวยพร หยอกเอินอย่างสนิทและสุภาพ ..ในความคิด ผมมองเห็นสุภาพสตรีท่านหนึ่ง งดงามและอ่อนโยน ท่านนั่งที่โต๊ะทำงาน จรดปากกา เขียน ส.ค.ส.ถึงใครต่อใคร แต่มันไม่ง่ายเลยเมื่อเขียนถึงพ่อ ...สิ่งที่เธอต้องทำในเวลานั้นคือการรักษาน้ำใจคนที่รักธอ และรักษาระยะห่างกับคนที่เธอไม่รักคน เดียวกันนี้ด้วย ...ผมมองไปนอกหน้าต่างเห็นตาเบบูย่าต้นใหญ่แต่งใบรับฤดูฝนแล้ว มีแต่ต้องรอกระทั่งฤดูร้อนหนหน้า ดอกสีขาวอมชมพูบอบบางจึงจะผลิมาให้ชม .......มันเป็นและจะเป็นเช่นนี้ทุกปี (จากปกหลัง รวมเรื่องสั้น "คิดถึงทุกปี" บินหลา สันกาลาคีรี) รู้จัก "บินหลา สันกาลาคีรี" จากเรื่อง "หลังอาน" สารคดีท่องเที่ยวด้วยสองล้อคู่ใจกับร่างอ้วนใหญ่ของผู้เขียน เรียกแรงมันดันใจได้ไม่แพ้เรื่อง"หนุ่มนักโบกกับสาวขี้บ่น" ของพี่จุ้ย ศุ บุญเลี้ยง...พอมาเจอเล่มนี้ที่หิ้งร้านดอกหญ้า สยามสแควร์... ไม่รอช้าที่จะซื้อหามาอ่านด้วยสะดุดตากับคำว่า "คิดถึงทุกปี" รู้สึกว่ามันมีนัยยะแฝงในสี่คำสั้นๆนี้ เมื่ออ่านจึงสะดุดใจจนวางไม่ลง แถมยังฝังใจเรื่องสั้นเรื่องนี้มาตราบทุกวัน หลังจากนั้น หนังสือของนักเขียนในดวงใจรายนี้ก็มาประดับที่หิ้งหนังสือมากมาย ทั้ง บินทีละหลา ดื่มทะเลสาบ อาบทะเลทราบ ฉันดื่มดวงอาทิตย์ ปลาฉลามฟันหลอ รวมทั้งเล่มพิเศษ รอยย่ำที่นำเราไป ที่ได้จากงานหนังสือมติชนเชียงใหม่ แถมได้ลายเซ็นต์เจ้าตัวประดับหราอยู่หน้าปกด้านในด้วย... เรื่องสั้น "คิดถึงทุกปี" เป็นเรื่องสั้น-สั้นที่บรรยายถึงฉากเล็กๆของครอบครัวหนึ่ง แต่สามารถเสนอมุมมองเกี่ยวกับความรักได้อย่างบาดลึกในใจ คนเรามักจะพูดถึงสิ่งที่มองไม่เห็น...พูดกันมากมายราวกับว่าสามารถจับต้องได้เสียอย่างนั้น ทั้งที่ในความเป็นจริงแล้วไม่ไช่เลย.... ความรักคืออะไร...อะไรที่ทำให้คนสองคนร่วมชีวิตอยู่ด้วยกันได้... การมีชีวิตคู่โดยปราศจากการทะเลาะกันนั่นเกิดจากความรักหรือไม่ อย่างที่ในเรื่องบอกไว้...เป็นไปได้หรือไม่ว่า มีบางสิ่งบางอย่างละเอียดไม่น้อยกว่าความรักเลย สิ่งนั้นที่ในเรื่องบอกไว้ คือการทะนุถนอมหัวใจ ในชีวิตแต่ละวันของคนเรา เราไม่อาจรู้ได้ว่า สิ่งซึ่งเราได้เห็นนั้น เน "ความรัก" หรือ "การทะนุถนอมหัวใจ" แต่ที่ชอบยิ่งกว่าของเนื้อหาในเรื่องสั้นเรื่องนี้คือตอนที่บอกว่า การที่เราจะทะนุถนอมหัวใจคนที่เรารักมันเป็นเรื่องปรกติ แต่การถนอมหัวใจของคนที่เราไม่ได้รัก ใครจะทำได้สักกี่คน... แม้ผมจะยอมรับ ว่าการทะนุถนอมหัวใจเป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อนไม่น้อยกว่าความรัก หากยังสงสัยอยู่ว่า การทะนุถนอมหัวใจ สามารถทดแทนความรักได้จริงหรือไม่ หรือคำตอบไม่ได้อยู่ที่ใคร นอกจากหัวใจของคนสองคน...   Create Date : 25 ตุลาคม 2551     1 comment Last Update : 25 ตุลาคม 2551 22:00:06 น.     Counter : 152 Pageviews.   Share Tweet