|
|
*** เกาะช้าง ( 1 ) ***
|
คิดขึ้นมาทีไร ก็อดยิ้มในใจทุกครั้ง แต่ถ้าได้คุยกับผู้ที่ไปด้วย
ก็จะขำกลิ้งกันทุกคน จำได้ดี วันนั้น 11 เมษายน 2540
ฉันและสามี ลูกชาย ลูกสาว พี่เลี้ยงลูก และหลาน 2 คน
และคนที่ขาดไม่ได้ คือแม่ของฉันเอง พอเรือจอดเทียบท่า
สิ่งแรกที่เห็น ฉันบอกกับตัวเองว่า เอ...นี่เรามาผิดที่หรือเปล่านะ
เพราะภาพที่เห็นไม่มีบังกาโล ไม่มีบ้านเป็นหลังๆ
แบบชายทะเลเหมือนที่เคยคุ้นตา แต่กลับเป็นอาคารไม้สองชั้น
ตั้งอยู่หลังภูเขาสูง สร้างคล้ายๆอาคารเรียนของโรงเรียนประชาบาล
เมื่อได้รู้ห้องพักของแต่ละคนแล้ว ห้องพักคณะฉันอยู่ชั้นล่าง
ฉันกับสามี ก็รีบเข้าไปภายในห้อง พอเข้าไปในที่พัก
ฉันกวาดสายตาไปทั่วห้อง แอร์ก็ไม่มี มีแต่พัดลม
จะไหวเหรอนี่ ฉันคิดในใจ..........
แต่ด้วยความที่ฉันอยากลงเล่นน้ำ ฉันก็รีบเปลี่ยนเสื้อผ้า
และไปชวนลูกๆ หลานๆลงเล่นน้ำทะเลด้วยกัน
ทะเลในวันนั้นเงียบสงบ คลื่นก็ไม่มี อากาศค่อนข้างอบอ้าวเล็กน้อย
เราเดินหาที่ลงเล่นน้ำกันหลายรอบเพราะดูๆแล้วไม่มีที่ตรงไหนเหมาะเลย
แล้วในที่สุด พวกเรา ก็ได้ที่เหมาะๆที่จะลงเล่นน้ำกัน
พอเท้าก้าวลงทะเลเท่านั้น ฉันและหลานๆก็รู้สึกวาบๆแปลกๆที่ขาและเท้า
เพราะมันรู้สึกเหมือนเหยียบลงบนเลนยังไงยังงั้น พอเล่นไปสักพัก
พวกเราทนไม่ไหว ทั้งคันยุบยิบ ตามแขน ตามขา
พวกเรา พากันหัวเราะร่วน เพราะความรู้สึกพวกเราเหมือนกันหมด
จึงลงความเห็นว่า เลิกเล่นน้ำกันเถอะ........
มืดแล้วหลังอาหารค่ำ พวกเราออกมานั่งหน้าอาคารที่พัก มีเก้าอี้ให้นั่งเล่น
พวกเรานั่งแล้วก็จับจองดวงดาวกันว่า ดวงไหนเป็นของใคร
ฉันและสามีเลือกดวงดาวที่อยู่ใกล้กันที่สุด
เรานั่งมองทะเลที่ไม่มีแม้แต่คลื่นซัดเข้าหาฝั่ง พอง่วงนอน
พวกเราก็แยกย้ายกันเข้าห้องพัก ลูกๆก็เข้าไปในอีกห้องกับพี่เลี้ยง
แม่ก็เข้าห้องพักกับหลานๆ
ฉันนอนหลับไปได้สักพักต้องสดุ้งตื่นขึ้นมา เมื่อได้ยินเสียงผู้คน
คุยกันจอแจข้างนอกห้อง ฉันนอนต่อไปไม่ได้ เลยลุกขึ้นจากเตียง
และฉันเห็นสามีกำลังนั่งเป่าพัดลมอยู่ ฉันออกไปดูนอกห้อง ปรากฏว่า
หลานๆพี่เลี้ยงลูก แม่ของฉัน รวมทั้งคณะทัวร์เดียวกันออกมายืนชุมนุม
นอกห้องกันหมด ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า ร้อนจนทนไม่ไหว
พวกเราเลยออกมานั่งหน้าอาคาร ตรงที่นั่งดูดาวเมื่อตอนหัวค่ำ
และได้รู้จักกันทุกคนว่า แต่ละคนทำงานอะไรกันบ้าง ทุกคนน่ารัก
และมีความเป็นมิตรมาก พวกเราคุยกันจนง่วงก็แยกย้ายกันไปนอนต่อ
เช้าแล้วอากาศดีมาก ลูกๆ หลานๆ และแม่ ยังไม่มีใครตื่น
ฉันตื่นพร้อมๆกับสามี เราชวนกันออกไปเดินเล่นกันที่สะพานเทียบท่าเรือ
ฉันมองออกไปไกลๆ มันเป็นภาพที่สวยงามมาก มากจนบรรยาย
เป็นตัวอักษรไม่ได้ ยิ่งมีเรือประมงกำลังแล่นผ่านมา ด้านหลังเป็นภูเขา
ฉันรีบบอกสามีว่าให้ไปเอากล้องวีดีโอมาบันทึกภาพเอาไว้
|
| Create Date : 07 พฤษภาคม 2556 |
| Last Update : 7 พฤษภาคม 2556 11:59:12 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 848 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
นามแฝง ชื่อ รักดี
ชอบดอกไม้ รักหมา
ไม่รังเกียจแมว
ไม่อาลัยในสิ่งที่ผ่านไปแล้ว
อยู่กับปัจจุบัน
และทำปัจจุบันให้ดีที่สุด
ไม่กังวลหรือเป็นทุกข์
กับสิ่งที่ยังมาไม่ถึง
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [