บล็อกแรกที่เริ่มเขียน คือตอนหันหลังจากพ่อกับแม่ที่มาส่งหน้าประตูตรวจคนเข้าเมืองที่สนามบิน...พยายามบอกตัวเองไม่ให้หันไปมองและพยายามเดินให้ตรง เพราะเดี๋ยวแม่ร้องไห้ 

วันนี้หลังจากเราล้มลุกคลุกคลาน ทั้งเรื่องเรียนตอนปีหนึ่งปีสอง ที่ไม่ค่อยได้หลับได้นอน ต่อสู้กับความคิดถึงบ้าน...บางครั้ง อยากจะมีเครื่องวาร์พ กระโดดข้ามเวลาหายตัวไปอยู่บ้าน...

บางครั้งถึงกับวิ่งออกจากห้อง วิ่ง วิ่ง วิ่ง ไม่รู้ไปที่ไหน รู้แต่ว่าถ้าทนนั่งอยู่บนเก้าอี้บนโต๊ะหนังสืออีกวินาทีเดียว ตัวอาจจะระเบิดออกมาได้ (ดีที่ตอนวิ่งไม่ร้องกรี๊ดออกมาด้วย ป่านนี้คงเข้าไปอยู่โรงพยาบาลบ้า)

วันแรกที่ก้าวเข้าห้องสอนนักเรียนอเมริกันครั้งแรก จำได้ว่ามีนักเรียนสามสิบกว่าคน ตัวโต ๆ บางคนอายุเยอะกว่าเรา บางคนท่าทางกวน ๆ เรามือสั่นตัวสั่น เข้าไปวางหนังสือแล้วบอกนักเรียนว่า เดี๋ยวไอมานะ...แล้ววิ่งออกไปหายใจหน้าห้องเรียน พุธโธ ธัมโม สังโฆ ทำได้ ทำได้ ทำได้ อย่าตื่นเต้น...

ถึงวันนี้ เรียนมาสี่ปี สอนมาสามปีแล้วหรือนี่...เข้าห้องเรียนไป บางคลาสแอบบอกนักเรียนว่า วันนี้ไอไม่อยากสอนอะ มาเรียนภาษาไทยกันดีกว่า บางคลาสก็แอบเปิดรูปเงาะ มังคุด ทุเรียน อะไรบ้าบอไปเรื่อย เพราะเหนื่อยจริง ๆ คนสอนเหนื่อย คนเรียนจะได้อะไร...ก็เลยต้องนอกเรื่องบ้าง (แก้ตัวไปน้ำใส ๆ ) เรียนไปด้วย เตรียมสอนไปด้วย ทำ dissertation ไปด้วย บางครั้งก็แอบไปเสริฟด้วย...

...แป๊บเดียว ถึงโค้งสุดท้ายแล้ว

ปลายเดือนนี้ถึงเวลาสอบหัวข้อ แล้วอีกปีหลังจากนี้ ถ้าไม่พลาด...หวังว่าชีวิตนักเรียนปริญญาใบสุดท้าย จะจบลงเสียที

(รูปขนมที่ทำเล่นในวันว่าง ไม่เกี่ยวข้องกับการเรียนแต่อย่างใด อิอิ)

สนุกนะคะ แต่ว่าอายุก็เริ่มเยอะแล้ว ควรจะมีชีวิตลงหลักปักฐานมีการมีงานทำ เลี้ยงพ่อแม่เราสักที...ตอนนี้จะตีสามแล้ว นอนไม่หลับก็เลยมาเขียนบล็อก...

ใครที่เรียนอยู่เหมือนเรา ขอให้ตั้งใจทำทุกวัน ทุกเวลาให้มีค่านะคะ แล้วเดี๋ยวเราจะมาอัพเดตความคืบหน้ากันนะ...