ชีวิตที่เปลี่ยนไปเพราะน้องนิน น้ำตาร่วงเลยครับวันนี้กำลังอัพโหลดรูปลูกรักขึ้นบล็อก เน็ตที่สำนักงานดันรวน ทำให้บล็อกผมเดี้ยง ไม่รู้จะไปเอาบทความเก่ามาจากไหน กลับมาถึงบ้านรีบเปิดคอมพ์ที่บ้าน ไปดึงข้อมูลจาก temp มาเก็บไว้ เสียดายของที่เขียนวันนี้ ต้องนั่งสงบสติอารมณ์เขียนใหม่ เป็นบทเรียนราคาแพงว่าต้องเขียนลงเวิร์ดส์แล้วเก็บไว้ทุกครั้ง น้องนินลูกพ่อ วันดีคืนดีผมก็ได้ลูกเพิ่มมาอีก ๑ คน เอ๊ย! ๑ ตัว ประมาณปลายเดือนพฤศจิกายน ๒๕๔๘ คืนวันหนึ่งหลังจากเลิกงาน ผมกลับเข้าห้องพัก ซึ่งเป็นรังหนู เพราะเขาเอาห้องสำหรับสาวโสดทายาทฟลอเรนซ์ ไนติงเกล มาให้พวกผมซึ่งเป็นคนมีครอบครัวพักอาศัย ผมก็พบว่ามีสมาชิกใหม่มาอาศัยอยู่ในห้องพักผม เจ้าสมาชิกใหม่ตัวน้อยสีดำสนิท นอนตาแป๋วจ้องมองผมด้วยความตื่นกลัว ตามประสาทารก ใช่แล้วมันเป็นทารกจริงๆ มันเพิ่งจะมีอายุได้เพียง ๑ เดือน น่าสงสารที่ทารกขนาดนี้ถูกพรากจากอกผู้เป็นแม่ จากบ้านเกิดมายังนิวาสถานแห่งใหม่ มันเป็นเจ้าพูเดิ้ลตัวน้อย ผมแทบจะไม่เห็นสีอื่นแซมอยู่ในตัวมันเลย มันดำสนิทจริงๆ เราเลยพร้อมใจเรียกมันว่า น้องนินจา น้องแพท น้องพิม ก่อนจะเล่าเรื่องของน้องนิน ผมขอเกริ่นแบบยาวๆ ตามสไตล์ออกแขกลิเกเงินล้าน ที่ต้องร่ายยาวดึงคนดู ฮิๆๆ ครอบครัวผมอาศัยอยู่ภายในแฟลตของโรงพยาบาล ที่มีห้องเล็กมาก ใน ๑ ยูนิต มี ๒ ห้องนอน ๑ ห้องโถง ๑ ห้องน้ำ ช่วงนั้นลูกสาวผม น้องปรางค์ อยู่ในวัย ๑๐-๑๑ ปี อยากเลี้ยงหมา แต่เราเห็นว่าสภาพความเป็นอยู่เช่นนี้ไม่สะดวกต่อการเลี้ยงหมา น้องปรางค์เลยขอเลี้ยงเจ้าหนูแฮมสเตอร์แทน ผมเลยพาลูกไปซื้อหนูแฮมสเตอร์จากร้านในเซ็นทรัล พระรามสอง มา ๒ ตัว เป็นแฮมสเตอร์แคระพันธุ์วินเทอร์ไวท์ เราตั้งชื่อมันว่า น้องแพท และ น้องพิม เราซื้อคอนโดมิเนียมให้มันอยู่ตัวละหลัง น้องแพทกำลังกินน้ำในคอนโด น้องพิมหลับอุตุในคอนโด ปกติผมเป็นคนที่ไม่ค่อยจะมีความผูกพันกับสัตว์เลี้ยง แต่เมื่อมีน้องแพท น้องพิม ชีวิตผมเปลี่ยนไป ทุกคืนเมื่อกลับจากทำงาน ผมจะจับน้องแพท น้องพิม มาอุ้มเล่น ให้มันนอนบนแขน บนตัก จนรู้สึกว่ารักมัน และคิดเข้าข้างตัวเองว่ามันก็คงจะรักเราเช่นกัน แต่จากตำราคู่มือการเลี้ยงแฮมสเตอร์บอกว่าเจ้าหนูพวกนี้มีอายุสั้น ส่วนใหญ่มีอายุได้ประมาณ ๓ ปีก็จะตาย พอเราเลี้ยงน้องแพท น้องพิม ได้ปีเศษๆ น้องแพทเริ่มมีอาการผิดปกติ กินอาหารได้น้อย ผมจับดูพบว่ามีตุ่มหนองที่มุมปากทั้ง ๒ ข้าง เลยพาไปหาสัตวแพทย์ ได้ยาปฏิชีวนะมากิน และเจนเชี่ยนไวโอเลทมาทา มันก็ดีขึ้น หลังจากนั้นไม่นานน้องแพทก็มีอาการเหมือนเดิม ผมพบว่ามีก้อนเนื้องอกในปาก ตรงกับตำราที่บอกว่าเจ้าพวกนี้มีโรคมะเร็งเป็นโรคยอดฮิต ในที่สุดน้องแพทก็จากพวกเราไปอย่างสงบ ผมยอมรับเลยว่ามีความรู้สึกหดหู่ใจ เพราะรู้สึกผูกพันกับเจ้าหนู ๒ ตัวนี้มาก ผมเลี้ยงน้องพิมต่อ เพียงตัวเดียว ไม่คิดจะซื้อมาเพิ่ม เพราะเริ่มรู้สึกทำใจไม่ได้กับการจากไปภายในเวลาอันสั้นตามอายุขัยของมัน เริ่มมีหมามาสู่รังหนู ในระหว่างนี้ ครอบครัวเราเริ่มชินกับการเลี้ยงสัตว์ภายในห้องรังหนู ของแฟลตที่พักแพทย์ หมาตัวแรกที่เริ่มเข้ามาวิ่งภายในห้อง เป็นพูเดิ้ลตัวผู้สีน้ำตาล มีสมญานามว่า น้องน้ำเงิน เจ้าของน้องน้ำเงินคือ พี่เหมียว เป็นรองผู้อำนวยการฝ่ายบริหารของโรงพยาบาลที่ผมทำงานในตอนนั้น แกเอาเจ้าน้ำเงินมาจากบ้านย่านเซ็นทรัลปิ่นเกล้า มาเลี้ยงในแฟลตที่ติดกับอาคารที่ผมพัก เวลาแกไปธุระที่ไหนนานๆ แกก็จะเอาน้องน้ำเงินมาฝากให้น้องปรางค์เลี้ยง บางวันก็จะเปลี่ยนจากน้องน้ำเงินเป็น น้องน้ำหวาน เจ้าพูเดิ้ลสีน้ำตาลอ่อน น้องน้ำเงิน เหมือนตุ๊กตาบนตู้โชว์ น้องน้ำหวาน เหมือนไก่ปิ้ง น้องปรางค์กับน้องน้ำเงิน น้องนินจามาแว้วววววว! ในที่สุดวันหนึ่งเราก็ทราบข่าวจากป้าเหมียว รองฯ บริหารโรงพยาบาล ว่าน้องน้ำเงินเป็นหนุ่มใหญ่และผสมกับน้องน้ำฝน ได้ลูกมาหนึ่งครอก เมื่อวันที่ ๑๕ ตุลาคม ๒๕๔๘ เมื่อลูกหมาอายุได้ ๑ เดือนเศษ ป้าเหมียวพาลูกหมาไปฉีดยาป้องกันสารพัดโรคที่บ้านโป่ง เย็นวันหนึ่งน้องปรางค์กลับจากโรงเรียน ก็รีบไปห้องป้าเหมียวเพื่อดูเจ้าลูกหมาตัวน้อยๆ เหมือนบุพเพอาละวาด น้องปรางค์เกิดต้องตาต้องใจเจ้าลูกหมาสีดำสนิท ที่นอนหมอบดูเชิงอยู่ จึงอุ้มกลับห้องตนเองทันที จนกระทั่งตอนค่ำผมจึงได้มาเจอเจ้าลูกหมาวัยเดือนเศษ ตามที่ได้เกริ่นไว้ตอนต้น เราต้องฝึกหัดน้องนินหลายเรื่อง ที่สำคัญคือการขับถ่าย เราจัดหาถาดพลาสติกใบใหญ่ๆมาเป็นส้วมประจำตัว น้องนิน ไม่ว่าจะถ่ายหนักถ่ายเบา น้องนินจะขับถ่ายในถาดที่มีกระดาษหนังสือพิมพ์รองรับสิ่งปฏิกูล นอกจากนั้นน้องนินถูกฝึกให้เป็นเพื่อนกับน้องพิม ซึ่งมีอายุประมาณ ๒ ปี เริ่มเข้าสู่วัยชรา จนกระทั่งน้องพิมจากไปอย่างสงบ ด้วยโรคชรา หลังจากน้องนินเข้ามาเป็นสมาชิกในครอบครัวได้ระยะหนึ่ง น้องนินตอนเด็กๆ ก่อนตัดขน แทบจะไม่เห็นลูกกะตา สมาชิกของครอบครัว ความเป็นอยู่ของน้องนิน เหมือนกับราชามีคนคอยหาอาหาร หาน้ำให้กิน มีคนคอยเช็ดอึเช็ดฉี่ น้องนินไม่เคยลงไปสัมผัสพื้นดินเลย เรียกว่าเป็นราชาชาวแฟลตขนานแท้ ระยะแรกเราจัดที่นอนให้น้องนิน โดยหาผ้ามาทำเป็นที่นอนให้นอนที่ห้องโถง แต่ในช่วงที่เรายังไม่นอนเราจะเปิดประตูห้องนอนทั้ง ๒ ห้องไว้ น้องนินสามารถวิ่งเล่นเข้าออกได้ทุกห้อง ต่อมาน้องนินเริ่มแสดงอาการงอแง ด้วยการตามเข้าห้องนอนผม แล้วไม่ยอมออกไป พอพาออกไปก็จะส่งสายตาละห้อย เรียกร้องความเห็นใจ จนผมใจอ่อน ผมเลยยกที่นอนหมอนมุ้งของน้องนิน มาไว้ปลายเท้าผม น้องนินก็เลยได้นอนในห้องแอร์สบายไป ตอนนี้น้องนินเริ่มกลายเป็นลูกคนเล็กของผมแล้ว ผมหล่อมั๊ยครับ ความลำบากที่เราเผชิญ เพราะเราเป็นประชาชนชาวแฟลต เราเลยไม่กล้าทิ้งน้องนินไว้ในห้องเพียงลำพัง กลัวจะส่งเสียงเห่าหอนสร้างความรำคาญให้ห้องอื่น น้องนินเลยติดสอยห้อยตามไปกับเราทุกครั้งที่ออกจากแฟลตทั้งครอบครัว ผมเคยแกล้งปล่อยน้องนินไว้ตามลำพัง แล้วออกไปนอกห้องน้องนินจะส่งเสียงครวญครางจนผมรู้สึกผิดที่ทิ้งน้องนินไว้ตามลำพัง ความรู้สึกเหมือนเราปล่อยลูกที่ยังเล็กไว้ตามลำพังคนเดียวยังไงยังงั้นเลย เมื่อเราใจอ่อน ดูแลน้องนินแบบราชา เราก็เริ่มพบว่าชีวิตของพวกเราตกเป็นของน้องนินไปแล้ว จะทำอะไรก็ต้องคิดถึงน้องนินเป็นอันดับแรก เราอดไปกินอาหารตามร้านอาหาร เราอดไปเที่ยวต่างถิ่นที่ต้องพักโรงแรม เราอดไปกินสุกี้เอ็มเค เราอดไปดูหนังพร้อมกันทั้งครอบครัว เพราะสถานที่เหล่านั้นล้วนแล้วแต่ห้ามนำหมาเข้าไป ความลำบากมาเยือนเราแล้ว แต่เราทุกคนก็เต็มใจที่จะเผชิญกับมัน เพราะเราทุกคนในครอบครัวรักน้องนินสุดขั้วหัวใจ อะไรทำให้เรารักน้องนินมากมายขนาดนั้น... ความขี้ประจบของเจ้าหนูไงครับ น้องนินจะมีกิจวัตรประจำวันเช่นเดียวกับเรา ทุกเช้าน้องนินจะตื่นแล้วมาเลียหน้าปลุกผม พอผมตื่นก็จะเข้ามานอนซบแล้วหงายท้องให้เกาพุง กลางวันก็จะเคลียคลอกับแม่ที่อยู่บ้านคนเดียวตลอด จนแฟนผมหายเหงา เวลาแม่นอนพักกลางวัน น้องนินก็จะไปนอนข้างๆ พี่ๆกลับจากโรงเรียนก็จะไปเล่นฟัดกับพี่ๆ ตกค่ำผมเลิกงานกลับเข้าห้องน้องนินก็จะมาวิ่งดักหน้าดักหลังให้อุ้มและเกาพุง ราวๆ ๓ ทุ่ม น้องนินจะเริ่มมีอาการง่วงนอน ก็จะไปตะกายประตู ขอเข้าห้องนอน พอเข้าห้องก็จะไม่พูดพล่ามทำเพลงนอนหลับอุตุเลย เป็นอย่างนี้ทุกวัน มีอยู่คราวหนึ่ง น้องนินดันไปฉี่ในห้องนอน เลยโดนจับนอนนอกห้อง เพื่อเป็นการทำโทษ น้องนินร้องครวญครางเบาๆทั้งคืน จนในที่สุดมีผู้ที่ทนไม่ได้ คือตัวผม รู้สึกสงสารเลยหอบหมอนออกไปนอนเกาพุงน้องนินจนหลับไปด้วยกันนอกห้องนอน น้องนินนอนหลับสนิท ถ่ายด้วยโทรศัพท์ มองดูเหมือนเศษผ้าสีดำ ถึงเวลาชีวิตเปลี่ยนไป เนื่องจากผมลาออกจากโรงพยาบาล ไปอยู่หน่วยงานที่ไม่มีที่พักให้ เลยย้ายไปเช่าบ้าน เป็นบ้านเนื้อที่ ๕๐ ตารางวา มีบริเวณสนามหญ้า ที่นี่มีรั้วรอบขอบชิดเราเลยเปิดโอกาสให้น้องนินได้สัมผัสพื้นดิน วันแรกน้องนินเลยวิ่งรอบบ้านเสียหลายรอบ เรามานั่งหัวเราะกันตอนจะขึ้นนอน เพราะเป็นบ้าน ๒ ชั้น น้องนินขึ้นบันไดไม่เป็น ฮิๆๆ เราต้องนั่งฝึกการขึ้นบันไดอยู่พักใหญ่ ที่บ้านนี้ผมมีเตียงนอนขนาดใหญ่ น้องนินเลยยึดพื้นที่ส่วนหนึ่งไป เวลานอนจะต้องมาแย่งหนุนหมอน แย่งนอนบนผ้าห่ม น้องนินเป็นหมาที่แปลกคือเวลานอนก็จะนอนจริงๆ ใครจะแกล้งยังไงก็ใม่สน หมานอกบ้านเห่าดังลั่นก็ไม่สน ข้าขอ นอนลูกเดียว อย่างที่เห็นในรูปนั่นแหละครับ พอมาอยู่บ้านแฟนผมเลยมีภารกิจเพิ่มอีกอย่าง คือทุกคืนต้องจับน้องนินล้างเท้า เช็ดตัวให้เกลี้ยง ก่อนเข้านอน เราจะพาน้องนินไปเสริมสวยเดือนละครั้ง ทุกครั้งที่ไปรับน้องนินจะมองด้วยสายตาตัดพ้อเช่นเคย แล้วจะซุกตัวกับเราแน่น เหมือนกลัวจะถูกทิ้ง เราเลยปรับกลยุทธ์ว่าไหนๆก็ต้องตัดใจไปทิ้งให้เขาเสริมสวย เราเลยพาไปร้านเสริมสวยในห้างใหญ่ แล้วเราก็แอบไปใช้ชีวิตอย่างอิสระปราศจากน้องนินสัก ๒-๓ ชั่วโมง น้องนินนอนซบพี่ปรางค์บนรถ ยืนหลับกับตักพี่ปราชญ์ น้องนินหาว เพราะถูกปลุกไปใส่บาตรวันสงกรานต์ตั้งแต่เช้ามืด เกาพุงหน่อยครับ นอนโป๊เช่นเคย เท่มั๊ยครับชุดนี้   Create Date : 23 พฤษภาคม 2550     17 comment Last Update : 28 พฤษภาคม 2550 16:40:15 น.     Counter : 1148 Pageviews.   Share Tweet