Bloggang.com : shalita2022 - Dong Yi / ทงอี --- รวบรวมความประทับใจ 3

Bloggang.com : weblog for you and your gang

You Are My Sunshine

Dong Yi / ทงอี --- รวบรวมความประทับใจ 3

รวบรวมฉากประทับใจ

*****
“...ฝ่าบาท”

“พระมเหสี อภัยให้ข้าด้วยพระมเหสี เพราะข้ามันไม่ได้เรื่อง
ทำให้พระมเหสีต้อง…ทนถูกเหยียดหยามอยู่นาน”

“ไม่เพคะฝ่าบาท อย่าตรัสเช่นนี้ หม่อมฉันควรเป็นฝ่ายขอประทานอภัย
เพราะหม่อมฉันไร้คุณธรรม จึงไม่สามารถอยู่ข้างกายเพื่อคอยสนับสนุนฝ่าบาทได้
หม่อมฉันเชื่อเสมอ ว่าคนที่คอยปกป้องหม่อมฉันก็คือฝ่าบาทเพคะ”
*****

*****
“ฝ่าบาท”

“ข้าผ่านมาเลยแวะมาเยี่ยม นอกจากคิดถึงแล้วยังมีเรื่องบางอย่างอยากจะถามเจ้าด้วย
แต่จะว่าไป เจ้าก็น่าจะย้ายไปเรือนโบคยองได้แล้วนะ”

“ไม่นานก็ย้ายแล้วเพคะ”

“งั้นเหรอ พระมเหสีบอกว่าเสร็จงานแต่งตั้งเจ้าแล้วจะไปเป็นแม่งานให้เอง”

“เพคะ พระมเหสีคอยดูแลหม่อมฉันอย่างดีเลยเพคะ”

“ก็ดี แต่พักนี้ เจ้ารู้สึกไม่สบายตรงไหนบ้างมั้ย?”

“ไม่สบายหรือเพคะ”

“ใช่แล้ว อย่างเช่นรู้สึกอ่อนเพลียง่าย ไม่ก็ รู้สึกว่าง่วงบ่อย ๆ อะไรแบบนี้น่ะ”

“อืม.. ไม่เลย ถึงจะยุ่งไปซักหน่อย แต่ก็ไม่มีปัญหา”

“เอ่อ งั้นเหรอ?”

“เพคะ ถ้าจะพูดถึงงานของฝ่ายตรวจการ พระองค์ไม่ต้องเป็นห่วง
หม่อมฉันยังแข็งแรงกว่าฝ่าบาทอีกนะเพคะ”

“แหม ไม่ได้หมายความอย่างนั้น ข้าหมายความว่าเจ้ามีอะไรที่อยากจะกินหรือว่า
อยากจะกินของเปรี้ยวอะไรบ้างรึเปล่า?”

“ของเปรี้ยวหรือเพคะ หม่อมฉันไม่ชอบทานของเปรี้ยวเลยเพคะ”

“หา?”

“โอย หม่อมฉันแทบจะไม่เคยทานของเปรี้ยวเลยนะเพคะ”

*****

*****
พระเจ้าซุกจง เสด็จเข้าไปหาทงอี
“ไม่ต้องลุก ๆ เจ้าไม่ต้องลุกหรอก ในที่สุดความฝันข้า ก็เป็นจริงขึ้นมาจริง ๆ ด้วย”

“เพคะ?”

“จำที่ข้าถามเจ้าวันก่อนได้มั้ย ที่ถามว่าอยากจะกินอะไรหรือว่าง่วงเป็นพิเศษรึเปล่าน่ะ”

“จริงด้วยเพคะ หรือว่า..”

“ใช่แล้ว ข้าฝันว่าข้ากำลังจะมีลูกน่ะ ตอนนี้ข้าดีใจจนพูดอะไรไม่ถูกแล้ว
ข้าเป็นพระราชา แต่เพิ่งเข้าใจว่าอะไรเรียกว่าการครอบครองโลกทั้งใบน่ะ”
*****

*****
การเสด็จมาตำหนักโบยองเป็นประจำของพระเจ้าซุกจงวันละหลายๆ ครั้ง
ทำให้บรรดานางในพูดกันถึงความรักที่พระเจ้าซุกจงมีให้ทงอีและองค์ชาย

“อย่าให้พูดเลย แค่วันนี้ก็เสด็จมาตั้งสามรอบแล้ว”

“โอ๊ย ถ้าเป็นอย่างนี้คงต้องมาว่าราชการที่ตำหนักโบยองแทนแล้วมั้งเนี่ย
ดูเหมือนพระราชามีความสุขมากเลย”

“มันก็ต้องแน่อยู่แล้ว ก็ทรงรอมาตั้งนานแค่ไหนแล้วล่ะ แถมยังเป็นพระโอรสซะด้วย”
*****

*****
พระมเหสีฮีบินหวั่นใจเรื่องที่จะถูกเปลี่ยนองค์รัชทายาทจึงแอบติดต่อกับฮีเจอย่างลับๆ
“แล้วไง ประมาณการว่าเมื่อไหร่ถึงจะถึงเมืองหลวง” พระมเหสีฮีบินถามนางในโช

“อีกประมาณสิบวันเพคะ”

“เข้าใจแล้ว เจ้าไปบอกพวกเค้าว่า นอก จากต้องเร็วแล้วยังจะต้องรอบคอบอีกด้วย”

“เพคะพระสนม”

“รู้สึกยังไงเพคะฝ่าบาทตอนที่อุ้มองค์ชายอยู่ในอก ทรงรู้สึกมีความสุขที่สุดในโลกใช่ไหม
ดี ขอให้พระองค์รู้สึกอย่างนั้นไปเถอะ เพราะแบบนี้
พระองค์จะได้ลิ้มรสความเจ็บปวดของการเสียโลกทั้งใบ”
พระมเหสีฮีบินกล่าวอย่างแค้นใจ
*****

*****
“ชู่ว์ อย่าเสียงดังนะ เค้ากำลังจะหลับแล้ว เจ้าตัวเล็ก ตัวเล็กเท่าเม็ดถั่วก็รู้จักเหนื่อยกับเค้าด้วย
แต่เค้าดูเหมือนอยากรู้อยากเห็น เบิ่งลูกตามองไม่ยอมนอนหลับสักทีนะ”
พระเจ้าซุกจงมองพระโอรสอย่างรักใคร่

“ฝ่าบาท ควรเสด็จบรรทมแล้วเพคะ” ทงอีเตือน

“ไม่เอาหรอก แค่ได้คอยมองดูองค์ชาย ข้าก็ไม่รู้สึกเหนื่อยสักนิด
จริงสิ ข้ามีอะไรอย่างนึงจะให้เจ้า” พระเจ้าซุกจงส่งป้ายชื่อให้ทงอี

“ใช่แล้ว ชื่อของลูกเราไงล่ะ ข้าอยากให้ลูกคนนี้มีอายุยืนนาน ก็เลยตั้งชื่อเค้าว่ายองซู”

“ยองซู”

“ข้านอนไม่หลับอยู่ตั้งหลายคืนเพราะมัวแต่ตั้งชื่อเค้า ไม่ว่าจะคิดยังไง
สิ่งที่ข้าหวังก็คือ อยากให้ลูกคนนี้อยู่กับเราไปนานแสนนานที่สุด
หมอหลวงบอกว่าเด็กคนนี้แข็งแรงมากก็จริง
ถ้าเค้าเหมือนแม่ที่เคยวิ่งรอบเมืองหลวงมาจะไม่แข็งแรงได้ไง”

“ใช่ แน่อยู่แล้วเพคะ ที่จริง หม่อมฉันยังกลัวอยู่เลยว่าเค้าจะปวกเปียกเหมือนฝ่าบาท”
ทงอีขำ ๆ

“ปวกเปียกอะไรกัน ช่วงนี้เจ้าไม่ได้ยินชาชอนซูพูดถึงข้าบ้างรึไง ข้าไม่ใช่ข้าคนเดิมแล้วนะ”

“หรือเพคะ เหมือนไม่เคยได้ยินเลย” ทงอีล้อ

“ได้เลย งานฉลองครบร้อยวันของลูก ข้าจะอวดฝีมือยิงธนูร้อยดอก เข้าเป้าร้อยดอกให้ดู
ถ้าเห็นแล้วอย่าเป็นลมล่ะ”

*****

*****
“ทงอี” พระเจ้าซุกจงดีพระทัยมาก

“ฝ่าบาท เสด็จมาที่นี่ได้ยังไงเพคะฝ่าบาท” ทงอีถวายคำนับ

“ข้าออกตรวจการลับ พอไปรอบ ๆ เมืองเสร็จก็เลยแวะมา เพราะได้ยินว่าเจ้าพักอยู่ที่นี่น่ะ”

“ขอประทานอภัยที่ออกมาโดยไม่ได้กราบทูล ทรงเป็นห่วงหรือเพคะ?”

“เป็นห่วงเจ้าเหรอ ยังจะมาถามข้าอีก ได้ยินว่าเจ้าไม่ค่อยสบายข้าเลยได้แต่ห่วง.
คิดว่าเจ้าเป็นอะไร สุดท้ายก็หนีออกไปเที่ยวจนค่ำ”

“ขอประทานอภัยเพคะ หม่อมฉันกลัวเบื่อ เลยออกไปตากลมเล่นเพคะ”

“ก็นั่นสิ เจ้ามาอยู่นอกวังแล้วนี่นา ข้าดันโง่ที่เชื่อว่าเจ้าจะเจี๋ยมเจี้ยมอยู่แต่ในบ้าน
ถึงอย่างนั้นข้าก็ขอให้เจ้าอดทนเพื่อข้าหน่อยเถอะ ในเมืองหลวงมีเรื่องอยู่
เจ้ากลับหนีออกมานอกวัง ข้าเป็นห่วงจนวางใจไม่ลงจริง ๆ แต่ว่า สีหน้าเจ้าดูไม่ดีจริงด้วย
ไม่สบายมากเลยใช่มั้ย?”
พระเจ้าซุกจงเป็นห่วงทงอีมาก

“ไม่ ไม่เพคะฝ่าบาท ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก”

“ไม่จริงมั้ง แม้แต่รอยยิ้มเจ้าก็หายไป ต้องมีอะไรสักอย่างแน่ โอย..จริงๆ เลย
ถึงข้าจะอยากพาเจ้ากลับวังไปซะเดี๋ยวนี้ แต่ได้ยินว่าน้ำที่นี่เหมาะกับการรักษา
วันนี้ข้าจะอดทนกลับไปคนเดียว ดังนั้น ในวันที่เจ้ากลับเข้าวัง เจ้าต้องยิ้มให้สดใส
อย่างที่เจ้าเคยเป็นได้มั้ย ข้าต้องเห็นรอยยิ้มของเจ้าถึงจะมีแรง เข้าใจรึเปล่า?”

“เพคะฝ่าบาท แน่นอนเลยเพคะ พอหม่อมฉันกลับเข้าวังแล้ว
หม่อมฉันจะให้ฝ่าบาทได้เห็นรอยยิ้มสดใสทุกวันเพคะ”

***********

ขันที เข้าเฝ้ารายงานพระเจ้าซุกจงเรื่องที่พระสนมเสด็จกลับไปประทับ
อยู่กับองค์ชายที่ตำหนักโบคยอง แล้ว พระเจ้าซุกจงจึงรีบเสด็จไปหา

“ ไม่เป็นไร ไม่ต้องลุกขึ้นหรอก เฮ้อ พอกลับมาถึงวัง เจ้าก็รีบไปดูองค์ชายก่อนข้าอีก
ผิดหวังจริง ๆ หรือว่า ข้าไม่ใช่คนโปรดของเจ้าแล้ว”

“ไม่ใช่เพคะ จะเป็นไปได้ยังไงเพคะ”

“ถ้าบอกว่าเป็นไปไม่ได้ กลับถึงวังแล้วก็น่าจะมาบอกข้าก่อนสิ”

“เพราะว่า หม่อมฉันกลัวว่าจะทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับฝ่าบาทไม่ได้น่ะเพคะ”

“สัญญา?”

“ก็หม่อมฉันเคยบอกว่ากลับมาแล้วจะให้ฝ่าบาทได้เห็นรอยยิ้มสดใส แต่หม่อมฉันกลัวว่า
จะทำไม่ได้น่ะเพคะ”

“อะไร เจ้าก็เลย..ไม่คิดจะมาพบข้าเพราะเรื่องนี้เหรอ ถ้าเจ้ายังยิ้มไม่ออก
ข้าก็จะแหย่ให้เจ้ายิ้มเอง”

“ฝ่าบาท”

*****

มีต่อค่ะ...

Create Date : 27 กันยายน 2554

Last Update : 9 พฤษภาคม 2555 12:53:46 น.

8 comments

Counter : 3487 Pageviews.