Group Blog |
อาร์ตี้ 1 ขวบ 8 เดือน
ตอนนี้ลูกชายมาม๊าก็ 1 ขวบ 8 เดือนแล้ว บอกได้คำเดียวว่า ซนมากๆ ถึงมากที่สุด
พัฒนาการ : เข้าใจคำสั่งง่ายๆ ได้ เช่น นั่ง นอน ใส่รองเท้า หยิบของใส่ตระกร้า เอามาเช็ดฉี่ตัวเองได้ รู้จักอวัยวะร่างกาย ชี้ได้ถูกต้อง เช่น ตา หูจมก ปาก คิ้ว การพูด: เป็นอะไรที่ช้ากว่าคนอื่นมากมาย พูดหม่ำๆ อ้ำ ได้ตั้งแต่ 1 ขวบ ปัจจุบันเริ่ม มาม๊า ปาป๊า นิดหน่อยเอง ไม่ค่อยยอมพูดเลย ปากหนักซะงั้น เดิน วิ่ง ไม่ต้องพูดถึง เดิน ทั้งวัน รู้จักแกล้งคนอื่นเป็น รู้จักสังเกตว่าเวลามาจุ๊บหัวเข่ามาม๊า แล้วมาม๊าจั๊กจี๋ เวลาเผลอๆ ก็จะมาแกล้งจุ๊บหัวเข่า แล้วหัวเราะ ชอบแอบตีหัวคนอื่น ดื้อ เวลาห้ามไม่ฟัง ชอบท้าทาย ตีเท่าไหร่ก็ไม่ยอม ยังรั้นอยู่ ต้องตีแรงขึ้นๆๆ หลายๆ ที จึงยอมหยุด (ดื้อจริงๆ ลูกคนนี้) สรุปพัฒนาการโดยรวมเป็นอย่างนี้ สิ่งที่แม่ปลื้ม ก็คือสุขภาพของลูกหมูน้อย แข็งแรงดี ไม่มีปัญหา กินนมเก่งสุดๆ น้ำหนักเกือบ 15 โลแล้ว อุ้มไม่ไหวแล้ว เจ้าหมูอ้วน และที่มีข่างดีคือ หนูกำลังมีน้องๆ มาเล่นด้วยแล้ว ที่มาม๊าบอกว่าน้องๆ เพราะ เรามีน้องทีเดียวเลย 2 คน เป็นน้องแฝดเลย ฮิ๊ว อาเฮียอาร์ตี้ ย้อนหลังวันที่เจ้าลูกหมูเกิด
คนที่ไม่เคยเป็นแม่คงไม่รู้หรอกว่ามันเป็นยังไง ลูกเหมือนเทวดาตัวน้อยๆ ของเรา ทุกวันเฝ้าดูการเปลี่ยนแปลงของเค้าแล้ว มันน่าอัศจรรย์ยิ่งนัก เลยมานึกถึงวันที่เจ้าลูกหมูเกิด
ตอนนั้นประมาณ 4 ทุ่ม กำลังจะเข้านอน นั่งเล่นคอมอยู่ อยู่ดีๆ ก็เหมือนอะไรมันไหลเป็นน้ำมาจากข้างในอ่ะ โอยนึกอีกที น้ำคร่ำไหลแล้ว ตื่นเต้นๆ รีบบอกเจ้าหมูอ้วน เธอๆ ชั้นน้ำคร่ำไหลแล้วทำไงอ่ะ เจ้าอ้วนทำหน้าตื่นเต้นหนักกว่าตรูอีก โทรไปโรงบาล นึกออกป๊าป โทรไปบอกพยาบาลว่ามีน้ำไหลแล้ว รอก่อนให้ปวดท้อง แล้วค่อยไปรพ. ใช่มั้ยคะ คุณพยาบาลบอกรีบมาเลยค่ะ ไม่ต้องรอปวดท้องนะคะ คราวนี้ล่ะ เจ้าหมูอ้วนเลิ่กลั่กใหญ่ บอกเราอย่าตกใจ แต่ตรูว่าเอ็งตกใจมากกว่านะ สังเกตจากการวิ่งไปวิ่งมาแล้วก็แอบขำไม่ได้ รีบหยิบกระเป๋าที่เตรียมไว้ไปรพ. เลย ไปถึงรพ. ก็เข้าห้องดูอาการ มีสายอะไรมาเสียบแถวพุงเต็มไปหมด บอกวัดความถี่ของการหดตัวของมดลูก อะไรเงี้ย ฟังหัวใจเด็ก แรกๆ ก็ไม่ปวดท้องหรอก พอห้าทุ่มกว่าๆ ก็เริ่มแล้ว ปวดห่างๆ แล้วหาย จากปวดน้อยก็เพิ่มความแรงขึ้นทุกๆ ครั้ง แต่ปากมดลูกยังไม่เปิดง่ะ (อ้อ ตอนนี้เราอยู่ในห้องคนเดียว เจ้าอ้วนพยาบาลให้ไปนอนเล่นรอที่ห้องที่เราจะไปพักฟื้น หลังจากคลอดแล้ว) ทรมานมาก เพราะนอนปวดท้องอยู่คนเดียว มีพยาบาลมาดูเป็นระยะๆ ตาก็ดูนาฬิกาไป ท้องก็ปวดไป เที่ยงคืนกว่าแล้ว ตีหนึ่งแล้ว ตีสองแล้ว ตีสามก็แล้ว โอ้ว ปวดๆ หลับๆ หลับแบบครึ่งหลับครึ่งตื่น ปวดท้องมากๆ แทบบิด จนเช้า ก็ยังปวดต่อไป เจ้าอ้วนมาหาตอนเช้า เจ็ดหรือแปดโมงเนี่ยแหละ เราแทบบ้า จิกหัวตัวเองเลย เพราะปวดจนไม่รู้ว่าจะทำยังไงให้มันลืมความปวด เลยจิกหัวตัวเองให้มันเจ็บหัวบ้าง จะได้ลืม เจ้าอ้วนเห็น เอามือมาให้จับ แบบให้กำลังใจอะไรเงี้ย แต่เวลานั้นาอารมณ์แบบอย่ามายุ่งกับตรู ๆ จะตายแล้ว เอามือแกออกไป แกช่วยอะไรชั้นไม่ได้หรอก ประมาณรี้เลย ซักพักหมอมา บอกว่าอีกแปปน่าจะคลอดได้ ลูกอยู่ในท่าหัวลงไม่น่ามีปัญหา ซักพักหมอมาคลำท้อง บอกว่าลูกแหงนหน้าไม่ยอมเอาหน้าลง รออีกแปปหนึ่ง เผื่อลูกเปลี่ยนท่า ตอนนี้หมอเห็นว่าเราปวดท้องมาก เลยบล็อคหลังให้ โอยสวรรค์มีจริง ไม่มีอาการปวดทรมานอีกเลยจริงๆ ตอนนี้เรื่งเฮฮา สบายๆ รอๆๆๆๆ จน 10 โมงกว่า หมอบอกไม่ไหวแล้ว ต้องผ่าออก เพราะลูกไม่ยอมเอาหน้าลง แหงนหน้าอยู่ แถมหมอยังแซวว่าลูกไม่อยากดมก้นแม่ ผ่าแล้วกัน ก็เลยตกลงค่ะ เพราะว่าเราก็จะแย่แล้ว หมอให้วิสัญญีแพทย์มาเติมยาบล็อคหลังอีกที เพื่อทำการผ่า ซักพักก็เข็นเข้าห้องผ่าตัดคลอด เจ้าหมูอ้วนเข้าไปด้วย หมอก็เอาผ้ามาบังหน้าเราไว้ไม่ให้เห็นตอนหมอชำแหละพุง ก็ได้แต่มองผ้าสีเขียวที่กั้นฉาก มีเจ้าอ้วนมานั่งจับมือให้กำลังใจ ตอนนั้นมันสะลึมสะลือ น่าจะเกิดจากการที่ไม่ได้นอนทั้งคืนด้วย บวกกับฤทธิ์ยาชาด้วยมั้ง ซักพักหมอก็อุ้มเจ้าหมูน้อยมาให้ดู ตอนนั้นความรู้สึกเหมือนว่าเจ้าตัวเนี้ยเป็นของๆ เรานะ แค่นี้จริงๆ ไม่มีความรู้สึกว่าเป็นลูกอะไรเงี้ย แต่แอบลุ้นว่า ครบไม๊ หมอบอกสมบูรณ์ แข็งแรง เราก็ดีใจ หมอเอาเจ้าดักแด้ เหมือนดักแด้จริงๆ นะ เพราะเค้าพันห่อมา พร้อมกับป้ายครีมที่ตามาอ่ะ มาให้ถ่ายรูปพร้อมเจ้าหมูอ้วน และเราแม่ช้างน้ำ ขอบอกว่าสภาพเราโทรมสุดๆ อืดๆ ดำๆ สิวเขรอะๆ ทุเรศจริงๆ เลย แล้วหมอก็เข็นเราไปนอนรอที่ห้องอะไรซักแห่งหลังจากเย็บพุงแล้ว ความรู้สึกตอนนั้นหนาวยะเยือก นอนหลับแบบลึกๆ แต่ได้ยินเสียงตัวเองกรนดังมากๆ พยาบามบังคับตัวเองนะ ไม่ให้กรน ปกติไม่เคยกรนอ่ะ ไม่รู้ว่าเพราะเหนื่อย หรืออะไรเนี่ย กรนสนั่น ได้ยินเลยอ่ะ นอนนานเท่าไหร่ไม่รู้ ๆ ตัวอีกทีเค้ามายกเราเปลี่ยนเตียง เอาไปที่ห้องพักฟื้น มีมาม๊า โกเล็ก เจ๊รา ป๋า มารอแล้ว อ้อ เจ้าหมูน้อยเกิด 30 พ.ค. 52 เวลา 11.44 น. (คิดดูเริ่มปวดท้อง ห้าทุ่มกว่า คลอด 11.44)   ลูกหมูตัวน้อย
ไม่ได้อัพบล็อค หรือสนใจบล็อคของตัวเองเลย แอบดูแต่ของคนอื่น ตอนนี้หมูน้อยก็ ขวบกับสี่เดือนแล้ว
 หาคุณหมอครั้งแรก
ไม่ได้อัพ blog ตั้งนาน ขออัพย้อนหลังนะ
เมื่อครบ 11 weeks มาม๊าไปหาคุณหมอ และได้ซาวน์ดูหนู ตอนแรกคุณหมอบอกว่าหนูหลับอยู่ เพราะไม่กระดุกกระดิกเลย ก็เลยให้มาม๊า กับปาป๊าฟังเสียงหัวใจของหนู หัวใจหนูเต้นเร็วมาก ตึ้ก ๆๆๆๆๆๆๆๆ เลย ซึ่งคุณหมออธิบายว่าเป็นอัตราปกติของทารก มาม๊าก็เบาใจ คราวนี้ล่ะ มาม๊าอยากเห็นตัวหนูชัดๆ เลยพูดในใจปลุกหนูว่า เจ้าหมูน้อยตื่นสิ ตื่นสิ มาม๊าอยากเห็นหนูดุ๊กดิ๊กน่ะ แล้วก็เสียเงินค่าซาวน์แล้ว ต้องให้คุ้มนะ (มาม๊างกอ่ะ) สักพักหนูก็ตื่น ตอนนี้นมาม๊ารู้สึกถึงความผูกพันที่เรามีให้กันจริงๆ นะ ก็มาม๊าเรียกหนูในใจ หนูยังตื่นเลย คุณหมอบอกว่าลูกสุขภาพแข็งแรงดี ขณะนี้ความยาว 2 ซม. แต่รู้ไหมน้ำหนักแม่ขึ้นมา 1.5 โลแล้ว ครั้งนี้คุณหมอให้เจาะเลือด และฉีดยากันบาดทะยัก เข็มที่ 1 ไม่อยากเลยกลัวเข็มอ่ะ แต่เพื่อหนูมาม๊าอดทนได้ ปวดแขนที่ฉีดยากันบาดทะยักนิดหน่อย และคุณหมอให้ยาโฟลิคมาทานต่อ บวกกับยาบำรุงเม็ดสีชมพู ทานหลังอาหารเช้าทั้ง 2 อย่าง แง่มๆ ต่อไปนี้อาหารเช้าของมาม๊าจะต้องเลือกกินแบบมีคุณค่า โภชนาการเพื่อเจ้าหมูน้อย ลูกของแม่ ใกล้ปีใหม่แล้ว มาม๊าปรึกษาคุณหมอเรื่องไปเที่ยว เนื่องจากวันที่ 5-10 ธ.ค.51 ครอบครัวเราและญาติๆ จะไปแอ่วเหนือกัน คุณหมอบอกว่าไปได้จ้ะ แต่ต้องไปแบบคุณนายๆ ไม่ผาดโผน เย้ เรา 3 คน (ปาป๊า มาม๊า และหมูน้อย) จะได้ไปเที่ยวด้วยกันที่เชียงใหม่ เชียงราย และ แม่สอด จ.ตาก ดีใจ ไปเที่ยวๆๆๆๆ 11 weeks
พรุ่งนี้ก็ครบ 11 weeks พอดี ดีใจจิงๆ พรุ่งนี้จะไปหาคุณหมอแล้ว ไม่รู้ว่าคุณหมอจะซาวน์ให้ดูเลยหรือป่าว ตื่นเต้น ๆ ทำไมเรารู้สึกว่าเวลาผ่านไปช้าจังเลย อยากให้เวลาผ่านไปเร็วๆ นับวันรอแล้ว ตอนนี้อยากให้ถึง 5 เดือนไวๆ ไม่รู้ทำไม อยากเจอเจ้าตัวน้อยเร็วๆ จัง ไม่รู้ว่าจะเป็นอาตี๋ หรือ อาหมวย เพิ่งรู้ว่าการที่เรารู้ว่ามีอะไรอยู่ในท้อง มันตื่นเต้น รวมถึงมีความรู้สึกอยากปกป้องเค้าตลอดเวลา แม้แต่เวลาที่เราจาม เราก็จะคิดถึงเค้าว่าเค้าจะเหนื่อยไม๊ เมื่อคืนเราไม่ได้นอนเลย เราแพ้อากาศมาก จามตลอด แบบถี่ๆ ทำให้อดกังวลไม่ได้ ว่าเค้าจะเป็นยังไง พรุ่งนี้ไปหาหมอจะปรึกษาหมอเรื่องแพ้อากาศด้วย สงสารลูกจังเลย กลัวว่าลูกจะเป็นภูมิแพ้เหมือนเรา ขอให้ลูกแข็งแรงเหมือนเจ้าช้างน้ำก็แล้วกันนะ แต่ดีจังเราไม่ค่อยแพ้ท้องเลย มีแต่เวียนหัวบ้างนิดหน่อย ไม่มีอาเจียนเลย ดีมาก จนบางทีเราคิดว่า เราท้องหรือป่าวหวา หรือว่าเราคิดไปเองว่าท้อง ชักงง แต่ถึงยังไงก็ดีแล้วล่ะที่ไม่แพ้เลย ไปหาหมอ ไปหาหมอ จะเป็นไงบ้างน๊า.....
|
Mookhao
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] ไม่มีคำบรรยาย Friends Blog
Link |
