ย้อนหลังวันที่เจ้าลูกหมูเกิด

คนที่ไม่เคยเป็นแม่คงไม่รู้หรอกว่ามันเป็นยังไง ลูกเหมือนเทวดาตัวน้อยๆ ของเรา ทุกวันเฝ้าดูการเปลี่ยนแปลงของเค้าแล้ว มันน่าอัศจรรย์ยิ่งนัก เลยมานึกถึงวันที่เจ้าลูกหมูเกิด

ตอนนั้นประมาณ 4 ทุ่ม กำลังจะเข้านอน นั่งเล่นคอมอยู่ อยู่ดีๆ ก็เหมือนอะไรมันไหลเป็นน้ำมาจากข้างในอ่ะ โอยนึกอีกที น้ำคร่ำไหลแล้ว ตื่นเต้นๆ รีบบอกเจ้าหมูอ้วน เธอๆ ชั้นน้ำคร่ำไหลแล้วทำไงอ่ะ เจ้าอ้วนทำหน้าตื่นเต้นหนักกว่าตรูอีก โทรไปโรงบาล นึกออกป๊าป โทรไปบอกพยาบาลว่ามีน้ำไหลแล้ว รอก่อนให้ปวดท้อง แล้วค่อยไปรพ. ใช่มั้ยคะ คุณพยาบาลบอกรีบมาเลยค่ะ ไม่ต้องรอปวดท้องนะคะ คราวนี้ล่ะ เจ้าหมูอ้วนเลิ่กลั่กใหญ่ บอกเราอย่าตกใจ แต่ตรูว่าเอ็งตกใจมากกว่านะ สังเกตจากการวิ่งไปวิ่งมาแล้วก็แอบขำไม่ได้ รีบหยิบกระเป๋าที่เตรียมไว้ไปรพ. เลย

ไปถึงรพ. ก็เข้าห้องดูอาการ มีสายอะไรมาเสียบแถวพุงเต็มไปหมด บอกวัดความถี่ของการหดตัวของมดลูก อะไรเงี้ย ฟังหัวใจเด็ก แรกๆ ก็ไม่ปวดท้องหรอก พอห้าทุ่มกว่าๆ ก็เริ่มแล้ว ปวดห่างๆ แล้วหาย จากปวดน้อยก็เพิ่มความแรงขึ้นทุกๆ ครั้ง แต่ปากมดลูกยังไม่เปิดง่ะ (อ้อ ตอนนี้เราอยู่ในห้องคนเดียว เจ้าอ้วนพยาบาลให้ไปนอนเล่นรอที่ห้องที่เราจะไปพักฟื้น หลังจากคลอดแล้ว) ทรมานมาก เพราะนอนปวดท้องอยู่คนเดียว มีพยาบาลมาดูเป็นระยะๆ ตาก็ดูนาฬิกาไป ท้องก็ปวดไป เที่ยงคืนกว่าแล้ว ตีหนึ่งแล้ว ตีสองแล้ว ตีสามก็แล้ว โอ้ว ปวดๆ หลับๆ หลับแบบครึ่งหลับครึ่งตื่น ปวดท้องมากๆ แทบบิด จนเช้า ก็ยังปวดต่อไป เจ้าอ้วนมาหาตอนเช้า เจ็ดหรือแปดโมงเนี่ยแหละ เราแทบบ้า จิกหัวตัวเองเลย เพราะปวดจนไม่รู้ว่าจะทำยังไงให้มันลืมความปวด เลยจิกหัวตัวเองให้มันเจ็บหัวบ้าง จะได้ลืม เจ้าอ้วนเห็น เอามือมาให้จับ แบบให้กำลังใจอะไรเงี้ย แต่เวลานั้นาอารมณ์แบบอย่ามายุ่งกับตรู ๆ จะตายแล้ว เอามือแกออกไป แกช่วยอะไรชั้นไม่ได้หรอก ประมาณรี้เลย ซักพักหมอมา บอกว่าอีกแปปน่าจะคลอดได้ ลูกอยู่ในท่าหัวลงไม่น่ามีปัญหา ซักพักหมอมาคลำท้อง บอกว่าลูกแหงนหน้าไม่ยอมเอาหน้าลง รออีกแปปหนึ่ง เผื่อลูกเปลี่ยนท่า ตอนนี้หมอเห็นว่าเราปวดท้องมาก เลยบล็อคหลังให้ โอยสวรรค์มีจริง ไม่มีอาการปวดทรมานอีกเลยจริงๆ ตอนนี้เรื่งเฮฮา สบายๆ รอๆๆๆๆ จน 10 โมงกว่า หมอบอกไม่ไหวแล้ว ต้องผ่าออก เพราะลูกไม่ยอมเอาหน้าลง แหงนหน้าอยู่ แถมหมอยังแซวว่าลูกไม่อยากดมก้นแม่ ผ่าแล้วกัน ก็เลยตกลงค่ะ เพราะว่าเราก็จะแย่แล้ว

หมอให้วิสัญญีแพทย์มาเติมยาบล็อคหลังอีกที เพื่อทำการผ่า ซักพักก็เข็นเข้าห้องผ่าตัดคลอด เจ้าหมูอ้วนเข้าไปด้วย หมอก็เอาผ้ามาบังหน้าเราไว้ไม่ให้เห็นตอนหมอชำแหละพุง ก็ได้แต่มองผ้าสีเขียวที่กั้นฉาก มีเจ้าอ้วนมานั่งจับมือให้กำลังใจ ตอนนั้นมันสะลึมสะลือ น่าจะเกิดจากการที่ไม่ได้นอนทั้งคืนด้วย บวกกับฤทธิ์ยาชาด้วยมั้ง ซักพักหมอก็อุ้มเจ้าหมูน้อยมาให้ดู ตอนนั้นความรู้สึกเหมือนว่าเจ้าตัวเนี้ยเป็นของๆ เรานะ แค่นี้จริงๆ ไม่มีความรู้สึกว่าเป็นลูกอะไรเงี้ย แต่แอบลุ้นว่า ครบไม๊ หมอบอกสมบูรณ์ แข็งแรง เราก็ดีใจ หมอเอาเจ้าดักแด้ เหมือนดักแด้จริงๆ นะ เพราะเค้าพันห่อมา พร้อมกับป้ายครีมที่ตามาอ่ะ มาให้ถ่ายรูปพร้อมเจ้าหมูอ้วน และเราแม่ช้างน้ำ ขอบอกว่าสภาพเราโทรมสุดๆ อืดๆ ดำๆ สิวเขรอะๆ ทุเรศจริงๆ เลย

แล้วหมอก็เข็นเราไปนอนรอที่ห้องอะไรซักแห่งหลังจากเย็บพุงแล้ว ความรู้สึกตอนนั้นหนาวยะเยือก นอนหลับแบบลึกๆ แต่ได้ยินเสียงตัวเองกรนดังมากๆ พยาบามบังคับตัวเองนะ ไม่ให้กรน ปกติไม่เคยกรนอ่ะ ไม่รู้ว่าเพราะเหนื่อย หรืออะไรเนี่ย กรนสนั่น ได้ยินเลยอ่ะ นอนนานเท่าไหร่ไม่รู้ ๆ ตัวอีกทีเค้ามายกเราเปลี่ยนเตียง เอาไปที่ห้องพักฟื้น มีมาม๊า โกเล็ก เจ๊รา ป๋า มารอแล้ว

อ้อ เจ้าหมูน้อยเกิด 30 พ.ค. 52 เวลา 11.44 น. (คิดดูเริ่มปวดท้อง ห้าทุ่มกว่า คลอด 11.44)

Create Date : 28 ตุลาคม 2553 Last Update : 28 ตุลาคม 2553 14:56:40 น. Counter : 306 Pageviews.		0 comments
Share Tweet