เพลงสองเพลง กับ เหตุผลสองเหตุผล เพลงที่ไพเราะจะน่าฟังได้อย่างไร ถ้าเปิดขึ้นพร้อมกันทั้งสองเพลง เพลงที่ไพเราะจะน่าฟังได้อย่างไร ถ้าเปิดขึ้นพร้อมกันทั้งสองเพลง นอกจากจะฟังไม่เข้าใจแล้ว ยังจะทำลายสุนทรียภาพของดนตรีไปเสียหมด เหมือนเวลาที่คนสองคนทะเลาะกัน... ต่างคนต่างอยากพูด อยากอธิบาย หากพูดพร้อมๆกัน ก็คงจะเข้าใจกันไม่ได้เสียที และไม่มีใครจะบอกได้เลยว่าเหตุผลไหนที่ดีกว่า ที่ถูกกว่า เพราะทุกเหตุผลนั้น ล้วนมีแง่มุมที่น่าสนใจด้วยกันทั้งนั้น และมีมุมที่สามารถทำใจให้ยอมรับได้ ทั้งสองเรื่อง ท้งสองเหตุผล ต่างน่าฟัง และควรฟัง แต่ต้องฟัง...ทีละคน ทีละครั้ง คนหนึ่งพูด...คนหนึ่งฟัง คนหนึ่งฟัง คนหนึ่งพูด เมื่อยอมรับได้ทั้งสองเรื่อง ความขัดแย้งก็จะค่อยๆคลี่คลายลงไปเอง เ พ ล ง ทุ ก เ พ ล ง...ก็มี จุ ด ที่ ดี ต่างกัน บางเพลงอาจมี เ นื้ อ ห า ดี . . . . บางเพลงอาจจะมี ด น ต รี เ พ ร า ะ ลองค่อยๆฟังดูทีละเพลง เราอาจจะชอบทั้งสองเพลงก็ได้   Create Date : 05 มิถุนายน 2550     4 comment Last Update : 5 มิถุนายน 2550 20:30:47 น.     Counter : 562 Pageviews.   Share Tweet

ชีวิตมีแค่นี้...ค่อยๆใช้ ร่างกายมนุษย์เป็นสิ่งมหัศจรรย์ที่สุดของโลก เป็นกลไกที่ถูกสร้างขึ้นมา พร้อมกับความสามารถที่อัจฉริยะแทบจะทุกส่วน ไม่มีใครสามารถสร้างสิ่งที่ทำให้มองเห็นได้ชัดเจน ม า ก ไ ป ก ว่ า ด ว ง ต า ไม่มีเครื่องมือใดที่จะสร้างสรรค์สิ่งดี ๆ ให้กับโลก เ ท่ า กั บ มื อ ทั้ ง ส อ ง มื อ "ไม่มีเครื่องจักรใด ที่เต็มไปด้วยความคิดที่ชาญฉลาดเท่ากับสมอง และไม่มีอะไรที่จะรับรู้และสัมผัสทุกความรู้สึกได้ดี เ ท่ า กั บ หั ว ใ จ ข อ ง ค น" เพราะฉะนั้น ในแต่ละวันนั้น... ขณะที่เรากำลังหมกมุ่นครุ่นเครียดอยู่กับงาน อยู่กับภาระหน้าที่อันหนักอึ้งนั้น เราอาจจะกำลังลืมไปว่า... อวัยวะทุกส่วนในร่างกายก็กำลังก้มหน้าก้มตารับใช้เรา โดยไม่บ่นสักคำ เป็นวัน...เป็นเดือน...เป็นปี... เราอาจจะกำลังลืมไปว่า... อวัยวะทุกส่วนก็เหมือนกับสสารอื่น ๆ ที่ต้องมีการชำรุด มีเสื่อมโทรมไปตามกาลเวลา ตามการใช้งานที่หนักหรือเบา หากเราใช้อย่างไม่ทะนุถนอม ก็อาจเสื่อมสภาพหรือชำรุดเร็วกว่าปกติ ร่างกายก็เป็นอย่างนั้น ยิ่งใช้มากยิ่งเสื่อมมาก แต่ต่างกันตรงที่ ถ้าเครื่องจักรชำรุดเสียหาย ยังพอหาอะไหล่เปลี่ยนได้...แต่คนไม่ใช่.... .......... เพราะฉะนั้นไม่ว่าคนคนนั้นจะมีความสามารถแค่ไหน ถ้าเกิดเจ็บป่วยขึ้นมา... ก็ไม่สามารถจะลุกขึ้นไปใช้ความสามารถนั้นได้ จ ะ ดี ไ ห ม . . . หากจะได้มีโอกาสหันกลับมาดูทาสรับใช้ผู้ซื่อสัตย์ของเรา ว่าพวกเขาอยู่สุขสบายดีกันแค่ไหน ดวงตายังปกติอยู่ หรือกำลังอยากได้แว่นดีๆสักอัน หูอาจกำลังอยากฟังเพลงเพราะๆ ในร้านอาหารบรรยากาศสบายๆ นิ้วมือที่เคาะแป้นคอมพิวเตอร์อยู่นั้น กำลังอยากได้แหวนเงินวงเล็กๆอยู่หรือเปล่า หรือเท้าที่อดทนรองน้ำหนักมาทั้งชีวิต อาจจะกำลังอยากไปเปลือยเปล่าอยู่บนชายหาดนุ่มๆ สิ่งเหล่านี้...อาจจะดูไม่จำเป็น เหมือนอาหารเสริมที่ไม่จำเป็นต้องทานก็ทำให้มีชีวิตอยู่ได้ แต่การทานอาหารเสริมก็อาจจะทำให้ร่างกายแข็งแรงขึ้น เป็นเหมือนการให้รางวัลกับชีวิต ให้ชีวิตได้รู้สึกผ่อนคลาย... ให้ชีวิตได้หยุดพักเติมพลัง เพื่อที่จะได้กลับมารับใช้เราต่อด้วยความแข็งแรง ไม่มีใครบังคับให้ใครลุกมาหาอาหารเสริมทานได้หรอก จำเป็นแค่ไหนต้องคิดเอง แต่อย่าลืมว่าชีวิตมีแค่นี้...ต้องค่อย ๆ ใช้   Create Date : 02 มิถุนายน 2550     2 comment Last Update : 2 มิถุนายน 2550 20:48:27 น.     Counter : 535 Pageviews.   Share Tweet

สงบท่ามกลางพายุร้าย ความอดทนเป็นสิ่งที่เจ็บปวดที่สุด สำหรับชีวิตที่ตีกรอบความอ่อนแอล้อมตัวเองไว้ แม้จะเป็นเรื่องที่ยากในการผ่านคืนบางคืนหรือวันบางวัน ที่สายลมแรงมาพร้อมกับพายุโหมกระหน่ำ เมื่อเรือเล็กๆกลางทะเลไม่อาจเดินทางต่อไปได้ การหยุดและประคับประคองเรือไว้ จึงเป็นสิ่งที่จำเป็นยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด ท่ามกลางสายลมที่พัดกระหน่ำในกลางคืนมืด นอกจากแสงปลาบแปลบของสายฟ้าจะไม่ส่องทางแล้ว ยังนำความหวาดกลัวให้กับหัวใจที่อ่อนล้าสาหัส ริมฝีปากจะแห้งโหย...และเค็มขื่นไปด้วยน้ำทะเลปนน้ำตา การเป็นสิ่งมีชีวิตที่หมุนวนอยู่กลางคลื่นย่อมไม่รู้ทิศรู้ทาง มีแต่จะถูกซัดเกลียวให้สาดกระทบโขดหินจนบอบช้ำ การเดินทางย่อมมีจุดหมายมีปลายทาง... แต่การเดินเรือไม่มีการเลี่ยงพายุ เรือลำเล็กจะข้ามผ่านไปได้อย่างไร... ไม้พายเล็กๆหรือจะทวนกระแสน้ำอันเชี่ยวกราก กราบเรือบางๆหรือจะต้านเกลียวคลื่นที่สาดซ้ำ "เรื่องบางเรื่องอาจทำให้เราจะเป็นจะตาย จะบีบบังคับเราให้หาทางสู้จนสับสน และวิ่งวนคว้างไม่มีทางออก...ไม่มีทางเลือก ไม่มีใครรู้หรอกว่าหากหยุดวิ่งแล้วอยู่นิ่ง ๆ ซักพัก ที่ที่ยืนพิงอยู่...อาจเป็นประตูก็ได้ เสี้ยววินาทีแห่งการหยุด...อาจทำให้เราถึงที่หมายช้า หรือบางที่อาจทำให้เรากลับมาเริ่มต้นเดินทางใหม่ แต่การกลับมาเริ่มต้นใหม่...ลมหายใจยังมีอยู่ จุดมุ่งหมายอาจเป็นสิ่งสำคัญ แต่ไม่ใช่สิ่งสำคัญที่สุด การประคองเรือให้อยู่นิ่งๆเพื่อผ่านพายุต่างหาก ที่สำคัญกว่า... เพราะถ้าเรือแตก...ไม่ใช้พียงแค่จะไม่มีจุดหมาย แต่จะไม่มีแม้แต่การเดินทาง   Create Date : 02 มิถุนายน 2550     1 comment Last Update : 2 มิถุนายน 2550 21:03:38 น.     Counter : 589 Pageviews.   Share Tweet

สมองมีไว้ให้คิด ชีวิตมีไว้ให้ค้น ความโหดร้ายของชีวิต ทำให้เราไม่อยากตื่นลืมตา โลกสี่เหลี่ยมแคบๆ ที่ดูเหมือนจะบีบตัวเข้ามาหาเราทั้ง 4 ด้าน จนทำให้เราหายใจไม่ออก ไม่รู้จะตื่นขึ้นมาเพื่ออะไร ทำอะไร หรือจะไปไหน ดูเหมือนชีวิตนี้ไม่มีอะไรสักอย่างเดียวที่จะอยู่รอให้เราทำ เหมือนไม่มีสักที่ในโลกที่จะให้อยู่ ให้เหยียบยืน การที่ต้องหลับตาลง ในค่ำคืนที่คราบน้ำตายังเปื้อนเปรอะดวงตา มันเจ็บปวดพอๆกับการภาวนาขอร้องว่า ขอพรุ่งนี้อย่าตื่นขึ้นมาเลย.... ชีวิตมันเจ็บอย่างนี้แหละ ยามหยิบยื่นความสุขมาให้ ก็เหมือนว่าชาตินี้จะไม่มีทางที่จะทุกข์ พอทุกข์ที...ก็เหมือนว่าทุกข์มาแล้วทั้งชีวิต อะไรในโลก ไม่ว่าจะดีหรือร้ายสักแค่ไหน แต่สุดท้ายมันก็จะ ผ่ า น ไ ป . . . . ไม่มีความสุขและทุกข์ใดอยู่กับเรานิรันดร์ "ความทุกข์จะค่อยๆสอนให้เรารู้ว่า เราเกิดมาพร้อมกับสมอง และสองมือ สมองจะหาวิธี และสองมือจะลงมือผลักปัญหา" เพียงแต่เราต้องค่อยๆนึกคิด ว่าเราจะใช้สมองอย่างไรบ้าง...ใช้มันให้ถูกวิธี คิดอย่างรอบคอบ สมองชาญฉลาดพอที่จะรู้ว่า แต่ละปัญหาเราจะต้องจัดการมันอย่างไร ซึ่งบางทีมันอาจจะช้าบ้าง นั่นก็เป็นเพราะการทำงานของสมองต้องใช้เวลา ไม่นานเกินที่ชีวิตจะรอไม่ได้ เพราะชีวิตอดทนได้ยิ่งกว่านั้น...ชีวิตแข็งแรงยิ่งกว่านั้น และชีวิตก็ยังเป็นสิ่งมหัศจรรย์ สร้างอะไรนับหมื่นพันรออยู่เบื้องหน้าเพื่อให้เราได้ค้นหา มีดินแดนแห่งความฝันมากมาย มีถนนสายรุ้งนับร้อยให้เราก้าวเดินเพื่อที่จะไปให้ถึง ตื่ น ขึ้ น ม า เ ถ อ ะ . . . . ตื่นขึ้นมาอย่างเข็มแข็ง ท่ามกลางแสงตะวัน ความอบอุ่นแห่งรุ่งอรุณ จะมอบของขวัญให้กับชีวิต เป็นเรี่ยวแรง เป็นดวงตาที่ทอประกาย อ ย่ า ลั ง เ ล . . . . ในการเตรียมพร้อมรับสิ่งดีๆ ที่ธรรมชาติมอบให้ เพราะนั่นจะเป็นการเริ่มต้นที่ดี ของการมอบสิ่งดีๆให้ตัวเอง   Create Date : 02 มิถุนายน 2550     0 comment Last Update : 2 มิถุนายน 2550 18:23:14 น.     Counter : 568 Pageviews.   Share Tweet

อุ่น...แค่เอื้อม หลายครั้ง...ที่สายลมหนาวมาพร้อมกับความเหงา หลายครั้งที่ความเหงาทำให้หนาวอย่างไม่มีเหตุผล ความหนาวที่เกิดจากชีวิตที่ว่างเปล่า ไม่ได้ต้องการเพียงแค่หยิบเสื้อกันหนาวมาสวมใส่ เพราะมันหนาวจากส่วนที่ลึกที่สุดของชีวิต มันหนาวจากการมองไปรอบๆข้างแล้วไม่มีอะไร ไม่เห็นอะไร...ไม่เห็นใคร มันจึงมีสิ่งที่ตามมาอีกมากมาย ไม่ว่าจะเป็นความคว้างของความรู้สึก และความโหยหาไออุ่นจากอะไรบางอย่าง ที่ไม่มีคำตอบและไม่มีชื่อเรียก... คนบางคนจึงทุรนทุราย...และร่ำร้องหาคนรอบข้าง หาอะไรรอบตัว เพื่อที่จะคิดหาวิธีคลายความหนาวเหน็บ และหลายคนปล่อยให้ตัวเองจมหายไปในความหนาว ปล่อยตัวให้ถลำลึกจนกลายเป็นความเศร้าสร้อยของชีวิตเปลี่ยนวันทุกวัน...คืนทุกคืนให้หดหู่...สิ้นหวัง กลายเป็นความรู้สึกที่เป็นกิจวัตรที่ต้องทำ...ต้องรู้สึก ต้องโหยหาและต้องหนาว โดยลืมถามตัวเองว่าที่หนาวอยู่นั้น...เพราะอะไร และเราอยากจะอุ่นจริงไหม... เราจึงต้องให้เวลาตัวเองได้คิดอย่างจริงจัง เพื่อจะต้องมีคำตอบที่ชัดเจนสำหรับตัวเอง และเรื่มต้นลงมือหาวิธีกำจัดความหนาวเหล่านั้นไป บ า ง ที . . . . . . เราไม่จำเป็นต้องมองหาความอบอุ่นให้ไกลออกไป จากนอกหน้าต่าง เพราะบางครั้งแสงตะวันก็ไม่ได้ทำให้เราอุ่นเสมอไป และบางที...การมองออกไปข้างนอก นอกจากจะทำให้เรารู้ว่าเราไม่เห็นใครแล้ว อาจจะยิ่งตอกย้ำให้หัวใจเคว้งคว้าง...ให้ยิ่งโหยหา ลองมองดูรอบ ๆ ตัว ว่ามีอะไรที่พอจะทำให้อุ่นได้บ้าง บางที่...กาแฟอุ่นๆซักแก้ว ที่ตั้งใจชงให้ตัวเอง ก็อาจจะทำให้ชีวิตอุ่นขึ้นมาได้ "เ สี ย เ ว ล า. . . . . หากจะต้องมองหาอ้อมกอดใครสักคน ตัวเราเองเนี่ยแหละ...ที่จะทำให้ตัวเองอุ่นได้ ตั ว เ ร า เ อ ง เ นี่ ย แ ห ล ะ . . . . . ที่จะเนรมิตสายลมหนาวหรือแสงตะวันอยู่ในหัวใจ สูดลมหายใจอุ่นๆของตัวเองให้ลึก...บีบมือเข้าด้วยกัน แล้วเริ่มต้นสร้างความอบอุ่นให้ชีวิต ด้วยการเอื้อมมือกอดตัวเอง"   Create Date : 01 มิถุนายน 2550     1 comment Last Update : 1 มิถุนายน 2550 19:32:53 น.     Counter : 588 Pageviews.   Share Tweet