Bloggang.com : แมวน้อยหางกุด - ไม่มีหัวใจให้ใครอีกแล้ว ..บทนำ..

Bloggang.com : weblog for you and your gang

Group Blog

All blogs

ไม่มีหัวใจให้ใครอีกแล้ว ..บทนำ..

ดวงตะวันยามบ่ายยังคงสาดแสงแรงกล้า สะท้อนผืนน้ำวาววับดุจประกายอัญมณีอันล้ำค่า ศาลาริมน้ำที่หลังคาเริ่มผุกร่อน มาปีนี้ได้รับการซ่อมแซมทาสีเสียใหม่ หญิงสาววัยเบญจเพสร่างเล็กจูงมือเด็กผู้หญิงเดินเลียบริมน้ำมาด้วยกัน บางครั้งใช้เท้าเขี่ยก้อนหินก้อนเล็กก้อนน้อยให้ร่วงลงสู่ผืนน้ำ

เด็กน้อยตบมือหัวเราะชอบใจเมื่อเธอเขี่ยก้อนหินก้อนใหญ่กว่าหล่นลงน้ำได้

“คุณแม่ขา นัทเก่งมั้ยคะ”ฉันคุกเข่าลงที่พื้นใช้มือลูบไล้ไปตามเส้นผมยาวสลวยของเธอเบาๆ

“เก่งจ้ะ แม่เอิงสู้หนูไม่ได้”เด็กสาวยิ้มแก้มปริ กระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ

“เดี๋ยวหนูจะไปบอกอากง ว่าชนะคุณแม่แล้ว”

“ได้สิจ้ะ แต่ต้องรอป้าภาก่อน”ฉันเหลียวไปทางเรือนหลังใหญ่ เห็นหญิงสาวร่างสูงโปร่งสวมชุดกระโปรงยาวแบบเรียบๆ เดินนำหน้าลุงชมคนขับรถมุ่งมาทางที่ฉันกับลูกยืนอยู่

“ทำอะไรกันอยู่จ๊ะ สองแม่ลูก” นัทเห็นป้าภาก็รีบวิ่งเข้าไปล้อมหน้าล้อมหลัง ส่งเสียงเรียกไม่ขาดปาก

“ป้าภามาแล้ว ป้าภามาแล้ว เอาขนมมาฝากนัทหรือเปล่าคะ”

“ป้าไม่ลืมหรอกจ้า แม่ตัวดีของป้า ป้าวางไว้ที่เรือนหลังใหญ่ เดี๋ยวพวกเราไปไหว้อากงกันก่อนนะ ป้าถึงจะให้หนูกิน”นัททำจมูกย่นเสียดายที่ต้องรออีกนานกว่าจะได้กิน

“ไม่เป็นไรค่ะ สัญญากันแล้วนะคะ ใครเบี้ยวจะถูกผีหลอก”ป้าภาตีแขนเด็กน้อยเบาๆ แล้วหันมาทำตาดุกับฉัน

“ดูสิ แม่ลูกคู่นี้เหมือนกันไม่มีผิด”

“พี่ภายังจำเรื่องเก่าๆได้อีกเหรอคะ”ฉันตอบกลับไปทั้งที่ตัวเองก็ไม่เคยลืมเช่นกัน

“พี่ไม่เคยลืมหรอกจ้ะ ถึงแม้เวลาจะผ่านมาหลายปีก็ตาม”ฉันพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของเธอ

พี่ภาจูงมือนัทริญาเดินไปตามทางโรยกรวดซึ่งแต่ก่อนเป็นเพียงทางเท้าที่ยังไม่ได้ปรับแต่งให้ราบเรียบ มุ่งหน้าไปยังบริเวณฮวงซุ้ยของบรรพบุรุษโดยมีนายชมคนขับรถคนสนิทถือเครื่องเซ่นไหว้นำหน้าไปก่อน

ไม่กี่อึดใจพวกเราทุกคนก็มาถึงลานกว้างที่ลงหินขัดอย่างดีไว้สำหรับลูกหลานมาจุดธูปกราบไหว้ เบื้องหน้าเป็นแผ่นป้ายศิลาขนาดใหญ่ เขียนตัวหนังสือจีนมีความหมายว่าอะไรฉันก็จำไม่ได้เสียแล้ว ถัดมาเป็นป้ายศิลาขนาดเล็กกว่าสองป้ายติดรูปชายหญิง

ฉันรับธูปที่นายชมจุดเตรียมไว้ให้สามชุด ยื่นส่งให้พี่ภา และลูกสาวของฉัน
“นั่งลงกราบไหว้อากง คุณปู่ คุณย่า ก่อนสิจ๊ะ”ฉันกับพี่ภาทรุดตัวลงนั่งคุกเข่า นัทริญาเห็นดังนั้นจึงทำตามอย่างว่าง่าย

เด็กน้อยบ่นพึมพำกับอากงว่าเธอเก่งกว่าแม่แล้วสามารถเขี่ยก้อนหินก้อนใหญ่กว่าได้ ฉันยิ้มน้อยๆในความไร้เดียงสาของเธอ

เวลาผ่านไปสักครู่ฉันจึงค่อยรวบรวมธูปนำไปปักลงกระถางที่อยู่ตรงหน้า เด็กน้อยนึกว่าพิธีเสร็จเรียบร้อยแล้วจึงร้องขอขนมจากป้าของเธอ

“ป้าขาพวกเราไปทานขนมกันเถอะค่ะ”

“เดี๋ยวสิลูกนัท พวกเรายังไหว้กันไม่เสร็จเลย”พี่ภากับนัทริญามองหน้ากันงงๆ

“ไหว้ใครอีกคะแม่?”เด็กน้อยเอียงคอถาม

“พ่อของหนูไงจ๊ะ”

ภาคินีรู้สึกประหลาดใจจนต้องเอ่ยปากถาม “พ่อยายนัท หรือว่าพี่นนท์..”

ตั้งแต่เรียนจบภาคินีก็ทำงานต่อในบริษัทเอกชนแห่งหนึ่งที่อเมริกา นานๆถึงจะกลับมาประเทศไทยสักครั้ง โดยเฉพาะวันนี้ซึ่งเป็นวันครบรอบวันตายของคุณลุงคุณป้าทั้งสอง เธอจึงแปลกใจที่ได้ยินฉันพูดถึงเรื่องพ่อของนัทริญา

“แม่เอิงขา ทำไมแม่ถึงบอกให้หนูไปไหว้พ่อล่ะคะ” ภาคินีคิดในใจ เด็กน้อยช่างถามได้ตรงกับใจของเธอนัก

“ถ้าหนูสัญญาว่าจะเป็นเด็กดี แม่จะเล่าให้ฟังตั้งแต่ต้นเลยจ๊ะ”

“ค่ะแม่..หนูสัญญา”

Create Date : 31 ธันวาคม 2547

Last Update : 1 มกราคม 2548 20:20:19 น.

2 comments

Counter : 216 Pageviews.