เคว้งคว้างเหมือนสายป่านทิ้งว่าวกลางท้องฟ้า คุณล่องลอยอยู่ในโลกทั้งๆที่สองเท้าอยู่บนพื้น
มีเพียงความคิดเท่านั้นหลงทางอยู่กลางแสงเจิดจรัส
และความมืดก็ไม่ใช่ทางออกที่คุณมองหา
ยามเช้าที่คุณตื่นขึ้นมาสงสัยตัวเอง
ดึกดื่นที่คุณหลับฝันว่าใครนอนบนเตียงในร่างคุณ
ข้อความที่ขีดเขียนถึงคนรักนั้น สับสน
การจากกันทำให้ดอกไม้เฉาเร็วกว่าทุกครั้ง
กลิ่นแชมพูที่คุ้นเคยลอยมากับสายลม
และเมื่อคุณหันไปมองผู้หญิงคนนั้น
เป็นคนที่คุณไม่เคยรู้จัก
๒.
เงียบเหงาเหมือนเปลวเมฆยามอาทิตย์หม่นแสง
คุณหมุนพร้อมกับโลกที่หวาดกลัวความมืด
วันพรุ่งนี้คุณไม่รู้ว่าหนามไมยราบจะมีความรู้สึกกับน้ำค้างหรือไม่
คุณมองดูชีวิตตัวเองเดินสะเปะสะปะในกาลเวลา
ปล่อยความอิดโรยในอดีตเข้ามาปลอบโยน
ปล่อยความคาดหวังในอนาคตเข้ามาทำร้าย
ปัจจุบันที่คุณตั้งคำถามที่ตัวเองตอบไม่ได้
แต่คุณยังมีความสุขกับชีวิต
ล่องลอยอยู่ในโลกของตัวเอง
โลกที่คุณฝันว่าใครบางคนหมุนมันเพื่อคุณ