Bloggang.com : Kim-Ha - Deva & Dana - ห้องเก็บของ

Bloggang.com : weblog for you and your gang

Group Blog

All blogs

Deva & Dana - ห้องเก็บของ

"นั่นห้องเก็บของนะ อุปกรณ์ทุกอย่างอยู่ในนั้น เก็บให้สะอาดเรียบร้อย" เทวาพาเดินไปรอบบ้าน เพราะคิดว่าดาน่าอาจยังไม่รู้ว่าอะไรอยู่ตรงไหน

"ค่ะ" หญิงสาวรับคำกระตือรือร้น เดินตามเกาะติดไปเรื่อยๆ พลางยิ้มขำ เพราะเธอสำรวจมาหมดแล้ว

"ขาดเหลืออะไรก็บอกละกัน" ชายหนุ่มเดินถึงห้องรับแขกแล้วกลับหลังหันปัจจุบันทันด่วน เมื่อคิดว่าสั่งการครบถ้วนแล้ว และตั้งใจจะไปที่ห้องครัว เพื่อหากาแฟดื่มซักถ้วยก่อนไปทำงาน ดาน่าติดดิสเบรคก่อนปะทะเข้ากับอกกว้างอย่างจัง เทวาต้องรวบตัวไว้ไม่ให้ล้มหงายหลัง เมื่อตั้งตัวได้หญิงสาวกลับกอดเขาไม่ยอมปล่อย

"ดาน่า!" เทวาส่งเสียงเตือน พร้อมจับต้นแขนทั้งสองข้างเพื่อดันร่างบางออกไป

"ห่วงที่จมูก" ดาน่าร้องบอก เทวาก้มดู จึงเห็นว่าห่วงที่พูดถึงเกี่ยวอยู่กับอกเสื้อเชิ้ตที่เขาสวม

"เจ้านี่พิเรนจริงๆ ให้ตายสิ!" ชายหนุ่มสบถออกมาอย่างเหลืออด คิดว่าจะไม่พูดเรื่องนี้แล้วเชียว

"ช่วยเอาออกหน่อยสิ พี่เทวา" หญิงสาวอ้อนเสียงหวาน แล้วก็ทำให้เขาใจอ่อนอีกตามเคย

"ขยับไปนั่งตรงโน้นก่อน" เทวาถอยหลังไปที่โซฟารับแขก หย่อนตัวลงนั่ง โดยมีร่างเล็กคุกเข่าเกยคางอยู่กลางอก

ขณะที่กำลังสาละวนกับการปลดห่วงจมูกออกจากเสื้อเชิ้ตอยู่นั้น ทั้งสองไม่รู้เลยจริงๆ ว่ากำลังตกเป็นเป้าสายตาผ่านลูกแก้ววิเศษแสดงภาพสองมิติ

"โอ๊ย!! ข้าเจ็บนะ เบาๆ หน่อยสิ"

"เจ้าขยับตัวขึ้นมาอีกหน่อยสิ ข้าไม่ถนัด"

"เร็วๆ เข้า!"

"จะออกแล้ว เจ้าอย่าขยับไปขยับมาสิ"

"ซี๊ดดดด! ไม่อยากเชื่อเลยว่าข้าใส่มันเข้าไปได้"

"ข้าถึงได้ว่าเจ้าพิเรนไงล่ะ" เทวาว่าล้อ

"นี่! ท่านเป็นคนทำนะ ยังจะมาโทษข้าอีก" ดาน่าตีเพี้ยะลงกลางอก เมื่อขยับตัวออกมาได้

"พูดแบบนี้ข้าจะไม่ช่วยเจ้าอีกแล้ว"

"ขอบคุณค่ะ พี่เทวา" ดาน่าขยับตัวขึ้นจุ๊บที่ริมฝีปาก เพียงเท่านั้นภาพก็ตัดหายไป

"เจ้าแสดงภาพด้านข้างบ้างได้ไหม ข้าอยากเห็นชัดๆ ว่ามันทำอะไรหลานข้า" พญามารเริ่มเดือดปุดๆ ที่เทพเทวัญปล่อยให้หลานชายตนทำสิ่งน่าอับอายเช่นนี้ มิน่าถึงไม่ยอมให้ตนไปเยี่ยมหลานสาวในเมืองมนุษย์

"หากลูกแก้วข้าไม่ขัดข้อง คงเก็บภาพได้สี่มิติ แต่แค่นี้ข้าว่าท่านก็คงไม่มีข้อกังขาอะไรแล้วกระมัง" นางเทพธิดาพยากรณ์ว่า

"เจ้ามั่นใจได้ยังไง" ตาแก่ยังไม่อยากเชื่อภาพที่เห็น และบทสนทนาล่อแหลมที่ได้ยิน

"ข้าดูมาเป็นพันๆ คู่แล้ว ไม่เคยพลาดแม้แต่ครั้งเดียว พอจะรับประกันได้ไหมล่ะท่าน?"

"เจ้าหมายความว่า..."

"เจ้าหนุ่มนี่คนเดียวที่จะปราบหลานท่านอยู่"

"เจ้าคงไม่ได้รับสินบนมาจากตาแก่เทวัญหรอกใช่ไหม?"

"ฮาๆๆๆ... นี่ควรเป็นคำพูดของเทพเทวัญซะมากกว่า" หญิงแก่หัวเราะร่วน ทำให้พญามารขัดใจอยู่ไม่น้อย

"เอาล่ะ งั้นช่วยบันทึกภาพเมื่อครู่ให้ข้าด้วย ข้าต้องเอาเรื่องตาแก่เทวัญให้ได้ คอยดู !!" พญามารว่าด้วยเสียงมุ่งมั่น

ดาน่ากลับขึ้นไปบนห้องนอนชายหนุ่มอีกครั้ง เมื่อเขาออกจากบ้านไปแล้ว ข้าวของยังคงเกลื่อนกลาดจากการสู้รบเมื่อคืน

"พวกเจ้าจงตามข้ามา" ดาน่าสั่งวัตถุบนพื้นให้เคลื่อนตัวตามตนมาราวขบวนพาเรด แล้วทั้งหมดก็ไปรวมตัวกันที่ห้องเก็บของ

"เท่านี้ก็เรียบร้อย" ดาน่ายิ้มกริ่ม หลังประตูปิดลง

หญิงสาวลงมือทำความสะอาดอย่างว่องไว และสิ่งของไม่พึงประสงค์ทุกชนิดก็ไปรวมกันที่ 'ห้องเก็บของ' ภายในบ้านจึงเรี่ยมเร้เรไรในพริบตา

ดาน่ามองดูตัวเองในกระจกเงา ยื่นใบหน้าเข้าใกล้ แตะปลายนิ้วขาวซีดไปที่ขอบตาดำคล้ำ รู้ดีว่าสาเหตุเกิดจากสิ่งใด และจนปัญญาที่จะแก้ไข หญิงสาวถอนหายใจ ปลดสิ่งแปลกปลอมออกจากใบหน้าจนหมด มองดูตัวเองในกระจกชัดๆ อีกครั้ง พลางคิดว่าเธอน่าจะหาเสื้อผ้าใหม่ๆ ไว้สวมใส่บ้าง

เร็วเท่าใจคิด ร่างของหญิงสาวหายไปจากหน้ากระจก แล้วมาโผล่บริเวณห้างสรรพสินค้าชื่อดังที่เธอคุ้นตาในบันดล ดาน่ามองเข้าไปในร้านเสื้อผ้าสตรีโทนสีดำที่เธอชื่นชอบ แล้วตรงเข้าไปทันที

หญิงสาวเลือกชุดกระโปรง กางเกง เสื้อยืด ไว้หลายชุด จนเต็มไม้เต็มมือ

"ช่วยถือไหมคะ ห้องลองเสื้ออยู่ทางโน้นค่ะ" พนักงานเข้ามาต้อนรับ พลางคาดคะเนในใจว่าหญิงสาวคงจะเป็นลูกเศรษฐีที่ชอบแต่งตัวเซอๆ เพราะแต่ละชิ้นราคาไม่เบาเลยทีเดียว

"ฉันถือไปเองได้" ดาน่าหอบเสื้อผ้าหลบ แล้วตรงไปห้องลอง

เพียงเสี้ยวนาที หญิงสาวก็กลับมาถึงห้องนอนของตน พร้อมเสื้อผ้าที่เลือกไว้กองจนเต็มที่นอน โดยไม่รับรู้ว่าพนักงานขายโชคร้ายที่เฝ้าเธออยู่นอกห้องลองเสื้อจะประสบชะตากรรมอย่างไร เมื่อเสื้อผ้ากว่าสิบชิ้นหายไปเช่นนี้

หลังจากวุ่นวายอยู่พักใหญ่เพราะไม่รู้ว่าหญิงสาวหายตัวไปพร้อมเสื้อผ้าพวกนั้นได้อย่างไร และโกลาหลกับการตรวจสอบจากกล้องวงจรปิด ภาพใบหน้าหญิงสาวก็ปรากฏชัด พนักงานสาวรีบรายงานไปยังเจ้านายก่อนจะดำเนินการแจ้งความและดำเนินคดีกับหญิงสาวในภาพต่อไป

"นี่มัน" สาวเจ้าของร้านรับรูปที่ส่งมาทางโทรศัพท์ แล้วอึ้งไป ก่อนจะต่อโทรศัพท์กลับไปหาพนักงานสาว

"สวัสดีค่ะ คุณลิตา โบว์ต้องขอโทษจริงๆ นะคะ ที่ไม่ทันระวัง"

"แน่ใจเหรอว่าเป็นคนในรูป"

"ค่ะ หนูจำหน้าได้แม่นเลยค่ะ"

"อย่าเพิ่งแจ้งความ จนกว่าฉันจะโทรกลับนะ"

"ค่ะ" พนักงานสาวรับคำงงๆ

มัลลิตาส่งรูปไปพร้อมกับต่อโทรศัพท์หาเทวา เพื่อยืนยันให้แน่ใจ หากเป็นจริง ดาน่าคงต้องเข้ารับการบำบัดโดยด่วน เพราะนี่คงไม่ใช่นิสัยเอาแต่ใจเหมือนเด็กสาวธรรมดาเสียแล้ว

"คุณเห็นภาพที่ลิตาส่งไปหรือยังคะ" หญิงสาวถามเข้าประเด็นทันที

"ครับ ดาน่าไปร้านลิตามาเหรอ?" เทวาถามประหลาดใจ เพราะไม่คิดว่าหญิงสาวจะรู้ว่ามัลลิตาเปิดร้านเสื้อผ้า

"ลิตาแค่อยากให้แน่ใจว่าเป็นดาน่าค่ะ"

"มีอะไรหรือเปล่าครับ" ชายหนุ่มชักรู้สึกว่าต้องมีอะไรมากกว่านั้น

"คือ.. รูปนี้ได้มาจากกล้องวงจรปิด เด็กในร้านบอกว่าคนในรูปมาลักเสื้อผ้าไปหลายชุดน่ะค่ะ"

"ว่าไงนะครับ!!"

"ใจเย็นๆ ก่อนนะคะเทวา คุณกลับไปคุยกับน้องก่อน ลิตาบอกพนักงานไว้แล้วว่าไม่ให้แจ้งความ"

"ยัยตัวแสบ!!"

"ค่อยๆ พูดกันนะคะ ได้เรื่องยังไง โทรบอกลิตาด้วยค่ะ"

"ขอบคุณนะครับลิตา ผมต้องขอโทษแทนน้องด้วย"

"ไม่เป็นไรค่ะ"

เทวาหายตัวแว้บกลับบ้านทันทีในช่วงพักกลางวัน ทั้งที่พยายามทำตัวให้เหมือนมนุษย์ อดทนกับการจราจรติดขัดทุกเมื่อเชื่อวัน หากแต่นาทีนี้รถคงไม่ทันใจเขาเสียแล้ว

ชายหนุ่มเปิดประตูห้องนอนตนเองเข้าไป เห็นหญิงสาวกำลังนั่งดูทีวีอยู่บนที่นอน พร้อมถุงขนมในมือ

ดาน่าหันมาส่งยิ้มให้ แต่พอเห็นหน้าตาดุๆ นั้นแล้ว จึงคิดว่าเขาคงโกรธที่เธอฝืนคำสั่ง เข้ามาในห้องนี้ก่อนได้รับอนุญาติ

"คือ.. ห้องข้าไม่มีทีวีดู"

เทวาตั้งใจจะมาเค้นเอาความจริง แต่พอมองเสื้อยืดที่หญิงสาวสวมอยู่ มีป้ายราคาห้อยออกมาจากคอเสื้อ จึงหมดข้อสงสัยไปทันที

"เจ้าได้เสื้อตัวนี้มาจากไหน?" เทวาถามเสียงดุ

"ก็จากร้านเสื้อผ้าน่ะสิ ถามได้ ข้าทอเองไม่เป็นหรอกนะ"

"ดาน่า! เจ้าขโมยมาใช่ไหม?"

"หากข้าขอ นางก็คงไม่ให้ ท่านคิดว่าข้าควรทำอย่างไรล่ะ?"

"เจ้าต้องใช้เงินซื้อ"

"เงินเหรอ?"

"เงินแบบนี้น่ะ เข้าใจไหม?" ชายหนุ่มล้วงธนบัตรออกจากกระเป๋าให้ดู

"อ้อ! ข้ารู้แล้วว่าจะหาเงินมาจากไหน"

"เจ้าจะหามาจากไหน?"

"ข้าเห็นในทีวี มันเป็นตู้ที่มีเงินอยู่ในนั้น"

"นี่เจ้าจะปล้นตู้เอทีเอ็ม ไปซื้อของเหรอ?? ดาน่า! เจ้าคิดได้ยังไง ทำแบบนั้นมันก็ผิดอยู่ดี"

"นั่นก็ไม่ได้ นี่ก็ไม่ได้ ถ้าข้าไม่ใส่อะไรเลย ท่านคงจะพอใจสินะ" ดาน่าทำหน้างอ

"ข้าจะให้เงินเจ้า แต่ไม่ใช่ว่าเจ้าจะซื้อทุกอย่างที่ต้องการได้ เจ้าต้องดูว่ามีเงินอยู่เท่าไหร่ หากซื้อไม่ได้ก็ต้องหาอะไรที่ถูกกว่านั้น หรือไม่ก็เก็บจนพอแล้วค่อยซื้อ เข้าใจไหม?"

"เข้าใจค่ะ" ดาน่ายิ้มแล้วแบมือยื่นไปตรงหน้าชายหนุ่มทันที

"ยัง เจ้าต้องไปขอโทษลิตาก่อน"

"ทำไมข้าต้องขอโทษ เกี่ยวอะไรกับนาง"

"เพราะเสื้อผ้าที่เจ้าขโมยมา เป็นของนางน่ะสิ"

"ว่าไงนะ!!"

"ข้าจะจ่ายค่าเสื้อผ้าพวกนั้น แต่เจ้าต้องไปขอโทษลิตา เพราะสิ่งที่เจ้าทำมันผิด และต้องสัญญากับข้าว่าจะไม่ทำอีก"

"ข้าสัญญา" ดาน่าว่าเสียงอ่อย ไม่เข้าใจว่ามีร้านเสื้อเป็นร้อย ทำไมตนต้องเข้าผิดด้วย

ดาน่าดูจะทำตัวดีขึ้นหลังจากถูกดุเรื่องลักขโมย ส่วนปัญหาอื่นที่ทำให้เทวาต้องปวดหัวก็มีบ้าง เมื่อหญิงสาวส่งกระแสจิตรบกวนขณะที่เขากำลังทำการผ่าตัด ด้วยเรื่องหยุมหยิม จนเขาต้องซื้อโทรศัพท์มือถือให้ และห้ามเธอใช้วิธีส่งกระแสจิตอีกเด็ดขาด ในเมื่ออยู่บนโลกมนุษย์ก็ควรทำตัวให้กลมกลืน และผลที่ตามมาก็คือ หญิงสาวนั่งแท็กซี่ออกไปซื้อของเล็กๆ น้อยๆ บ่อยครั้ง เพื่อให้เป็นไปตามคำสั่ง แต่นั่นก็ยังไม่ทำให้เทวาตัดใจซื้อรถให้

หากแต่ข้อดีนางมารน้อยก็มีเช่นกัน เธอเก็บกวาดบ้านได้สะอาดเรียบร้อย ไม่มีสิ่งใดรก เลอะเทอะ กีดขวางสายตา ข้าวของในบ้านดูร่อยหรอลงไป หากแต่ชายหนุ่มก็ไม่ทันสังเกต ว่าสิ่งใดที่เขานำออกมา ไม่ว่าจะเป็น หนังสือ ถ้วย จาน ชาม อุปกรณ์ ต่างๆ แล้วไม่เก็บเข้าที่ เธอก็จัดการได้เรียบร้อยจนหมดสิ้น จนกระทั่ง....

วันหยุดมาถึง ชายหนุ่มตั้งใจว่าจะพักผ่อนอยู่บ้านและตกแต่งสวนเล็กๆ น้อยๆ

"วันนี้ไม่ออกไปข้างนอกเหรอคะ" ดาน่านั่งอยู่บนโซฟาแล้วร้องถาม

"ไม่ล่ะ อยู่บ้านพักผ่อนดีกว่า" เทวาว่าพลางเดินตรงไปที่ห้องเก็บของ เพื่อหาอุปกรณ์

"ท่านจะทำอะไร?" หญิงสาวไม่แน่ใจว่าจะมีอะไรน่าดูนักหลังประตูบานนั้น

"คิดว่าจะแต่งสวนเสียหน่อย" เทวาจับลูกบิดประตูแล้วหันมาบอก

"ระวังหน่อยนะคะ" ดาน่าเตือนด้วยความหวังดี

"มีงูในนี้หรือไง" ชายหนุ่มถามกระเซ้า

"คิดว่าไม่" ดาน่าคาดคะเนว่ามันคงไม่มาเร็วขนาดนี้ แม้ทำเลจะเหมาะอยู่ไม่น้อย

"ข้าจะเปิดล่ะนะ" เทวาแกล้งทำท่าตื่นเต้น มองหน้าหญิงสาวขณะหมุนลูกบิดประตู

ดาน่ายิ้มหวาน ชมผลงานการจัดเรียงประณีตบรรจง จนแทบมองไม่เห็นช่องว่าง ใช้พื้นที่ได้คุ้มค่าทุกตารางนิ้ว คิดว่าชายหนุ่มคงพอใจ เทวาถึงกับผงะถอยหลัง เมื่อเจอกำแพงข้าวของอัดจนแทบล้นประตูออกมา

"ดาน่า!!!" เสียงตะโกนสนั่นหวั่นไหว ทำให้หญิงสาวไม่แน่ใจว่าตนทำอะไรผิดอีกแล้ว

"คือ..ข้าขอออกไปพักผ่อนข้างนอกบ้างได้ไหม ข้าอยู่บ้านมาหลายวันแล้ว" หญิงสาวว่าเร็วรัว

"มานี่ เดี๋ยวนี้!!" คำสั่งพร้อมใบหน้าดุเดือดนั้น ทำให้หญิงสาวทำตรงข้าม เทวาวิ่งไล่รอบบ้าน จนรวบตัวไว้ได้ที่บริเวณห้องรับแขก

"ใครสั่งใครสอนให้เจ้าทำแบบนี้?"

"ก็ท่านนั่นแหละ ยังจะมาโทษข้าอีก!~"

"ข้าบอกเจ้าเมื่อไหร่??"

"ก็ท่านบอกเองว่าเป็นห้องเก็บของ!"

เทวาอึ้งไปชั่วครู่ แล้วก็หัวเราะออกมา ไม่แน่ใจว่าดาน่าโง่หรือบ้ากันแน่ ส่วนหญิงสาวกลับคิดว่าเขาเพี้ยนไปแล้ว โกรธอยู่ดีๆ ก็หัวเราะ

"เจ้ากับข้าคงต้องทำงานหนักเสียแล้วล่ะวันนี้"

Create Date : 12 กุมภาพันธ์ 2555

Last Update : 13 กุมภาพันธ์ 2555 23:20:31 น.

11 comments

Counter : 369 Pageviews.