ในที่สุดเวลาที่เราอยู่ที่นี่ก็เกือบเดือนเต็มๆแล้ว จะว่าไปเวลาก็ผ่านไปช้าเหลือเกิน (ทำไมเรารู้สึกแบบนี้นะ) เรารู้สึกเหมือนกับว่า 1 เดือนเป็น 1 ปีจริงๆ เราอยากกลับบ้าน คิดถึงร้าน ห่วงร้าน อยากไปหาพ่อแม่ที่บางแสน อยากทานอาหารทะเล อยากกลับจากที่ทำงานแล้วชิวๆกับป๊อกที่บ้าน ดูหนังสักเรื่อง แต่เราก็เลือกงานนี้แล้วเนอะ ถึงจะไม่รู้ว่าจะทำนานเท่าไรแต่ก็เลือกแล้ว และช่วงเวลานี้ก็ต้องผ่านไปให้ได้ ...

ถึงแม้ว่าเวลาจะผ่านไปช้ามากมาย แต่อาทิตย์ที่ผ่านมาเป็นอาทิตย์ที่เวลาผ่านไปไวมาก เพราะเรียน Emergency ที่เน้นภาคปฎิบัติทุกวันเลย และเป็นอะไรไม่รู้ อาจารย์ที่เลือกมาแต่ละคน โหดม้ากกกกกกก เริ่มจากอาจารย์ผู้หญิง ที่สูงวัยแล้วแต่มีสไตล์การแต่งตัวในแบบของตัวเอง คือแนวมากง่ะ กางเกงขาใหญ่ รองเท้าผ้าใบสีสด เสื้อตัวนอกสไตล์จีน นาฬิกา G-Shock สีสด ผมซอยสั้น เสียงมีอำนาจมากกก และแล้ว วันที่ 2 ของการเรียนก็โดนจนได้สิเรา ด้วยความที่เลขที่เป็นเลขที่แรก ตอนออกไปคิดว่าอ่านมาดีแล้ว ซ้อมมาดีแล้วแต่มันยังไม่พอ 

ตอนแรกก็ผ่านไปราบรื่นตอนทำคนเดียว และมันก็มาติดตอนก่อนจบ เวงกำ หัวสมองตื้อลืมทุกสิ่ง เพื่อนก็ทำปากขยุบขยิบ บอกเรา อาจารย์ก็เอ็ดบอกห้ามบอก ถ้าบอก ชีก็จะไม่จำ แล้วเราก็โดนเล่น ฮือๆ ยอมรับแต่โดยดีว่าลืมคำคำนั้น จำไม่ได้ พอลงไป ซึมเลย แต่ลงไปก็เจออีกคนนึงรออยู่ด้านล่างอีกประตู ก็ไปทำแบบเดิมอีกรอบ สรุปว่าทำได้แล้ว ติดขัดน้อยลง 

เราเป็นคนกลัวความสูงอ่อนๆ คือตอนเด็กแค่ลงบันไดก็จะกลัวๆแล้ว ตอนกาตาร์ตอนเค้าให้กระโดด slide เราก็โดดคนสุดท้่าย กว่าจะลง เพื่อนลุ้นแทบตาย ตอนนั้นต้องไปโดดถึง Emirates พอมาที่นี่มีสถานที่ฝึกของตัวเอง วันนึงโดดไม่รู้กี่รอบ กลัวมากมาย คือตอนนั่งลงไม่เท่าไร แบบที่ยืนแล้วให้ jump นี่กลัวมากง่ะ ยืนอยู่คนสุดท้าย อาจารย์พูดมาคำเดียวว่า "ถ้ายูไม่โดด ยูก็จะสอบตก"  พอได้ยินคำนี้ โดดไม่คิดเลยจ้า และจากนั้นก็เริ่มชิน ไม่ค่อยกลัวเท่าไร 

ต่อมา ผ่านไปสองวันเปลี่ยน instructor เป็นอาจารย์ A. ซึ่งเป็นผู้ชายสูงวัย ร่างใหญ่ ไปสอบถามจากแอร์ญี่ปุ่นแบชก่อนเรา เค้าบอกมาว่า จารย์คนนี้เป็นคนที่น่ากลัวที่สุดในบริษัท ดุมากกกกกก และชอบตะคอกเสียงดังสุดๆ พอถึงเวลาจริง อืม สมคำร่ำลือ น่ากลัวม้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก หนูกลัวแล้ว ทุกคนหน้าซีดตลอด อาจารย์เปิดตัวแรงมาก เข้ามาวันแรก บอกให้ลงไปพร้อมกันข้างล่าง 8.30 ถ้าใครสายแม้แต่นาทีเดียว พรุ่งนี้กลับ Bangkok ได้เลย 

-_-'' เปิดตัวแรงจริงอะไรจัง 

จากนั้นไป aircraft walk around ร้อนมาก เหงื่อตก พอลงมาจากเครื่อง ผิดคาดจ้า อาจารย์คนนี้พาไปแวะร้านสะดวกซื้อ บอกว่าเลี้ยงทุกคน หยิบ soft drink ได้คนละหนึ่ง จากนั้นกลับไปเรียน พอไปเรียนก็ดุมากกกกกกกกกก จนพอตอนบ่ายอาจารย์ก็พาไปปฎิบัติจริง เรียกออกมาทีละ 5 ทำสถานการณ์จริงๆ เอ่อ คือดุมาก สมจริงมาก ขนาดเรายังไม่โดนเป็นคนทำประตูยังหน้าซีดเลยอ่ะ นั่งเป็นผู้โดยสารหน้าซีดมาก เพื่อนโดนตะโกนใส่หน้าหลายคนอ่ะ หน้านี้ซีด 

ที่ขำสุดคือตอนที่จำลองเหตุการณ์ไปจนถึงประตูเปิดแล้วอะไรแล้ว แล้วตอนต้องโดด slide ทุกคนโดดกันไวโคด เหมือนหนีตายจากอะไรสักอย่าง แทบจะขี่คอกันลงไป 555555555555555555555555555555 ยิ่งคนที่ต้องลงไป 2 คนแรก ลงเลยไม่ต้องบอก เราเองก็โดดแบบไม่คิดชีวิต ขำมาก ทั้งขำทั้งกลัวอาจารย์ ขำม้ากกกกกกก แล้วน้องคนที่เป็นคนอ่อนหวาน ขี้อาย วันนั้น command ได้ดีมาก เสียงดังผิดไปคนละคนเลย ฮาๆ

พรุ่งนี้ก็ยังต้องไปเรียนกับเค้าอีก วันนี้อาทิตย์ที่แสนสุขเราก็ไม่ได้ไปไหนอ่านหนังสือทั้งวันเลย แต่เอาจริงๆบางทีเวลาคนมันตกใจ มันก็ทำไรไม่ถูกเหมือนกันเนอะ 

นอกจากเรียน Emergency แล้ว First Aids ก็เรียนแต่ไม่กี่วัน ชิลๆแต่เนื้อหาแอบยาก 

ทำ CPR นี่ก็เหนื่อยเหมือนกันนะ ทำได้ 3 รอบก็ไม่ไหวแล้ว เปลี่ยนกับเพื่อน

ชอบรูปนี้ของแอนจัง นางชื่อแอน ...

เอ่อมีอีกเรื่องนึง คือพี่ student leader เจ๊ฟิล์ม ที่แสนดุ วันก่อนฮีกลับมาคุมพวกเราแล้วฮีแบบว่าดุมากผิดปกติ เราก็แปลกใจ แถม ทำผมทรงใหม่ สาวมาก คือเป็นหน้าม้าปาดๆ แต่หยิกด้วย คือเหมือนลอนเปียก ทรงเก่าแมนกว่า ทรงนี้สาว พอฮีไปแล้ว อาจารย์มาเล่าให้ฟังว่าฮีช่วงนี้จิตตกมากคือหมาฮีตาย ฮีร้องไห้มา 3วัน 3 คืน ขนาดนั่งใน MRT น้ำตาก็ไหลๆๆ แต่ไม่เช็ดน้ำตา ปล่อยให้มันไหลไปเพราะฮีรักน้องหมามาก พวกเราฟังดังนี้ก็เลย คิดวิเคราะห์ได้ว่าฮีคงทำดุเพื่อกลบความเศร้าในจิตใจน่ะสิ นึกภาพไม่ออกเลย 

ถ่ายจากสถานี Songshan Airport

...

..

.

nite nite