ความรัก...ในเงาวารวัน

เคยมีรักครั้งแรกกันมั้ยค่ะ...
แล้วตอนนี้ยังคิดถึงคนๆนั้นกันอยู่บ้างไหม?





ปัญนาลีก็เคยมีช่วงเวลานั้นค่ะ เห็นกระทู้แนะนำเรื่อง”รถไฟฟ้ามาหานะเธอ” ในห้องเฉลิมไทย ทำให้คิดถึงมันอีกครั้ง

แล้วบังเอิญสุดๆ ไปเปิดสมุดบัญชี ดันเจอเพื่อนโรงเรียนเก่านั่งเป็นพนักงานธนาคารอยู่ สมัยเรียนบ้านเราอยู่ใกล้กันนะคะแล้วมันก็ถามว่า “ได้เจอ...ไหม” เลยคิดถึงขึ้นมาอีกครั้ง

รักแรกของปัญนาลีเ กิดขึ้นสมัยมัธยมต้นค่ะ เขาคนนั้นเป็นเพื่อนโรงเรียนเดียวกันตั้งแต่ประถม เพื่อนร่วมโรงเรียนที่ไม่เคยคุยกันสักคำ

จนมัธยมเราก็ได้มาอยู่โรงเรียนเดียวกัน แต่คนละห้อง แม้จะยังเด็กแต่ด้วยความที่เขาเป็นคนหน้าตาดี ก็มีทั้งเพื่อนและรุ่นพี่รุ่นน้องเข้ามาจีบเป็นแถว เขาเป็นนักกีฬาประจำโรงเรียนด้วยเล่นบาสเก็ตบอส

บ้านของปัญนาลีอยู่ไกลกว่าเขา แต่ผ่านเส้นทางเดียวกัน ทุกเช้าเวลานั่งรถไปโรงเรียนจะเจอเขานั่งรอรถรับส่งข้างทางเสมอ ได้มองเขาใจก็เป็นสุขแล้วค่ะ วันไหนไม่เห็นก็เป็นห่วงว่าจะเป็นอะไรไหม



บางวันที่เขาไม่ทันรถ ก็จะโบกรถที่ปัญนาลีนั่งขอติดไปด้วย ซึ่งวันไหนเขามาด้วยมีความสุขกับการเรียนที่สุดเลยค่ะ แต่ก็ไม่เคยกล้าจะคุยกับเขาสักคำ ได้แต่ปล่อยให้พี่ๆน้องๆในรถคันเดียวกันคุยกับเขาแทน

ไอ้เราก็เป็นคนขี้อายแอบหลงรักเขาอยู่เงียบๆ ไม่เคยบอกใครแม้แต่เพื่อนสนิทในกลุ่ม

เวลาเขาเดินผ่านเจอกันก็มีมองมีสบตากันบ้างค่ะ เราไม่อยากคิดอะไรที่มันหลงตัวเอง แต่บางครั้งมันก็อดคิดไม่ได้ มองฉันทำไมกันเนี่ย... แต่ก็ได้แค่มองกันไปมองกันมาอยู่แบบนั้นไม่เคยได้พูดกันสักแอะ...

อยู่มาวันหนึ่งในขณะที่นั่งกินข้าวเที่ยงกันในโรงอาหาร เพื่อนสนิทของเราคนหนึ่งก็โพล่งออกมา เมื่อเห็นเขาคนนั้นเดินผ่าน พร้อมกันกระซิบให้พวกเราในกลุ่มได้ยินอย่างอายๆว่า “เราชอบผู้ชายคนนี้อยู่ ทำไงดี”

เอ้อ...นั้นสิทำไงดี

เพื่อนสนิทดันมาชอบผู้ชายคนเดียวกับเราเข้าให้แล้ว แถมยังเอ่ยปากพูดก่อนเสียด้วย เราก็ได้แต่นั่งยิ้มเพราะมึน ปล่อยให้เพื่อนคนอื่นแสดงความคิดเห็นกันไป

จนเพื่อนเราค่อยๆรุกส่งกลอนมั้ง ขนมมั้ง แต่เขาก็ไม่ได้สนใจใครทั้งที่มีคนมาจีบมากมาย



จี๊ด..ที่สุด ก็เมื่อวาเลนไทน์ตอนม.3(แอบหลงรักเขาอยู่ 3 ปีเชียวนะค่ะ ตั้งแต่ม.1อ่ะ) เพื่อนเราคนที่แอบชอบเขา วานให้เราเอาช่อกุหลาบวาเลนไทน์ไปส่งให้เขาที่สนามบาส แทบจะร้องไห้ เพื่อนคนอื่นก็มี เขินมากก็ไม่ต้องให้ก็ได้ป่ะ
แต่ในที่สุดทนการรบเร้าของเพื่อนไม่ไหว

จนสุดท้ายรอจังหวะที่เขาเลิกเล่นบาสเดินถือช่อดอกกุหลาบไปให้ คือในช่อนั้นมีจดหมายสารภาพรักของเพื่อนติดอยู่ด้วย

รวบรวมความกล้าเดินบุกเข้าไปหาเขา เพื่อนๆของเขาก็เล่นบาสกันอยู่เต็มสนาม
เดินไปประจันหน้าแล้วก็ยัดช่อดอกไม้ใส่มือเขาอย่างรวดเร็ว
ยังจำรอยยิ้มของเขาได้จนวันนี้

เขารับช่อดอกไม้ไปอย่างงงๆ

แล้วเราก็เดินจากไปอย่างรวดเร็วเช่นกัน...

ไม่อยากรอดูผลงานตัวเองค่ะ
เพื่อนมันยังมาต่อว่าเราอีก ทำไมไม่รอให้เขาอ่านจดหมายก่อน

แหม...ความรักของมันยังจะให้เราฟังแทน

พอวันรุ่งขึ้นเพื่อนของปัญนาลีก็ได้รับจดหมายตอบกลับมาค่ะ ว่าเขายินดีเป็นเพื่อนมากกว่าเป็นอื่น

นาทีนั้น เพื่อนเศร้า แต่ เราดีใจค่ะ



เพื่อนขยำกระดาษที่เป็นลายมือเขาทิ้งขยะหลังห้อง พอตกเย็นก็ขอแลกเวรทำความสะอาดกับเพื่อนคนอื่นอ้างว่าวันที่เป็นเวรเราพ่อจะรีบมารับกลับกลัวทำเวรไม่เสร็จ พอไม่เวลาเท่านั้นแหละคุ้ยขยะใหญ่เลยจะเก็บเอากระดาษลายมือเขา
แอบรักเข้าข้างเดียวข้าวเหนียวนึ่งอยู่จนจบมัธยมต้นนั้นแหละค่ะ

มีเหตุให้ต้องย้ายที่เรียนตอนม.ปลายก็ไม่ได้เจอเขาอีกเลยจนเดี๋ยวนี้
เขาเป็นรักแรกที่ฝังใจมาก จนไม่ยอมคบใครกระทั่งจบม.ปลาย เฝ้าคิดถึงอยู่นั้นแหละ

ทั้งที่เขาไม่ได้รับรู้อะไรเลย

รู้มาว่าเขาเลือกเรียนคณะบัญชี ม.แม่โจ้ ป่านนี้คงจบแล้ว

เป็นหน้าหนึ่งของชีวิตที่เสียดายนะคะ ในตอนนั้นถ้าเราตัดสินใจบอกความในใจออกไป อย่างน้อยที่สุด หากเขาปฏิเสธก็ไม่ต้องมานั่งเสียดายเหมือนตอนนี้ ที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาคิดยังไง และคงเพราะเขาตอนนี้เราเลยกลายเป็นคนกล้าคิด กล้าพูด

จะว่าไปนับถือเพื่อนสนิทเหมือนกันค่ะ เพราะเธอกล้าบอกความในใจ(ถึงแม้คุณเพื่อนจะให้เราเอาของไปให้แทนก็ตาม) ถึงได้ความเป็นเพื่อนจากเขา ผิดกับเราที่ไม่มีพูดอะไรเลย.

Create Date : 17 กันยายน 2552		0 comments
Last Update : 17 กันยายน 2552 1:49:26 น.
Counter : 5161 Pageviews.
Share Tweet