BlogGang.com : : sithichoke - มาเถลิงศกใหม่ด้วยนิสัยดีๆ กันดีกว่า: Self-regulation ภาคปฏิบัติ

ผมจำไม่ได้ว่า ฟังเรื่องเล่านี้มาจากวิทยากรท่านใด เรื่องมีอยู่ว่า ชายคนหนึ่งรักปลาทองที่เขาเลี้ยงเอาไว้มาก มีความผูกพันถึงขั้นที่ไม่อาจแยกกันได้เลย แม้ไปทำงานก็ต้องนำเอาปลาทองตัวนี้ไปด้วย ซึ่งก็ได้รับความไม่สะดวกเป็นอย่างมากเพราะต้องคอยระมัดระวังไม่ให้น้ำกระฉอกหกหรือต้องระวังไม่ให้ขวดโหลแตก ครั้งหนึ่งเขาได้มีโอกาสฟังเรื่องเกี่ยวกับการฝึกให้เกิดความเคยชินหรือนิสัยใหม่ ด้วยความรักและปรารถนาจะได้อยู่กับปลาทองที่เขารักตลอดเวลา จึงตัดสินใจว่าจะฝึกปลาทองให้เปลี่ยนแปลงนิสัยความเคยชิน จึงได้เริ่มลดปริมาณน้ำในขวดโหลลงทีละน้อยๆ ในที่สุดปลาทองก็สามารถอยู่ในน้ำขลุกขลิกที่ก้นขวดโหลได้ เขายังคงเดินหน้าฝึกปลาต่อไปอีก ในที่สุดของที่สุดปลาก็สามารถอยู่บนผิวพื้นได้โดยปราศจากน้ำ (โปรดอย่าเพิ่งถามว่าเป็นเรื่องจริงหรือไม่ เพราะนั่นไม่สำคัญ) ชายผู้นี้มีความสุขมาก เพราะเขาสามารถพาปลาที่รักยิ่งของเขาไปกับเขาได้ทุกหนแห่ง แต่แล้ววันหนึ่งก็เกิดเรื่องขึ้น เจ้านายโทรฯ มาตามตัวเขาให้ไปพบที่ที่ทำงานโดยด่วน เขารีบเร่งจนลืมเอาปลาทองไปด้วยอย่างเคย เขาทำธุระให้เจ้านายด้วยความกังวลใจจนเสร็จภารกิจ จึงรีบกลับบ้าน เมื่อกลับไปถึงตกใจมากที่คนใช้ที่บ้านยืนหน้าเศร้าอยู่ บอกกับเขาว่า ปลาทองเดินเล่นอยู่ในบ้านตามปกติคิดว่าคงไม่มีอันตรายอะไร แต่โชคร้ายมาก มันเดินพลาดตกลงไปในอ่างน้ำ จมน้ำตายเสียแล้ว ผมชอบเรื่องนี้มากเพราะเป็นเรื่องสุดโต่งชนิดหนึ่งที่กล้าระบุความเป็นไปได้ ที่เราโดยสามัญสำนึกแล้วไม่อาจยอมเชื่อได้ทั้งในขั้นที่ฝึกให้ปลาไม่ต้องอยู่ในน้ำ และความเคยชินหรือนิสัยใหม่ที่มีอำนาจถึงขนาดที่เมื่อกลับไปทำแบบเดิม ทำให้ “ปลา” ถึงกับ “จมน้ำตาย” ผมเชื่อจริงๆว่าการฝึกเพื่อเปลี่ยนนิสัยการทำงานนั้น สามารถทำให้เราถึงกับไม่อาจกลับไปมีวิถีชีวิตแบบเดิมๆที่ล้มเหลวได้อีกแล้ว และนี่คือความมั่นคงปลอดภัยที่สุดสำหรับเราในฐานะคนทำงานอาชีพ ไม่ว่าจะเป็นอาชีพใดๆ

ขอบพระคุณอาจารย์ สำหรับบทความเถลิงศกใหม่ที่ทรงคุณค่าและน่าอ่านอย่างมากนี้ เรื่องที่นำมาเล่าเม้ไม่เป็นวิทยาศาสตร์ แต่อาจทำให้ผู้อ่านอยาก “ฝึกตน” กันขึ้นมาบ้างนะครับ ด้วยความเคารพ-ภรต ยมจินดา //bharot.wordpress.com/