Group Blog
 
<<
เมษายน 2558
 1234
567891011
12131415161718
19202122232425
2627282930 
 
29 เมษายน 2558
 
All Blogs
 
Love In Hospital ตอนที่ 25 (yaoi)

 

part 25

 

“เร็วๆ นี้ เหมือนวัฒน์เขาขอมากลับคืนดีกับพี่ แต่พี่เป็นคนเจ็บแล้วจำ”

 

“ด้วยงี้รึเปล่าพี่ถึงมีโลกส่วนตัวสูง อคติกับความรัก ไม่ชอบเรื่องอย่างว่า”

 

“พี่ก็ไม่รู้ แต่ก็คงเป็นสาเหตุบ้าง”

 

 

“ผมถามได้มั้ย ที่พี่เลิกกับไอ้นี่เพราะอะไร”

 

“รู้ไปทำไม”

 

“ผมจะได้ไม่ทำไง เดี๋ยวพี่ทิ้งผม”

 

“เอ็งก็หาคนใหม่ดิ”

 

“พี่อย่าพูดยังงี้ ผมไม่ชอบ พี่เลิกพูดแบบนี้ไปเลย”

 

“เอ้อ ไอ้นี่ แปลกคน”

 

“พี่แจ๊ค พี่อาจมองผมเล่นๆ  แต่ผมจริงจังกับพี่นะ”

 

 ดูซิทคอมน้ำเน่าเยอะไปป่ะเอ็ง

 

 

“จริงจังก็จริงดิวะ”

 

“ตอบผมมา”

 

“เครียดอะไรของเอ็งว้า มีแฟนเด็กนี่ลำบากเว้ย”

 

“พี่ ตอบผม”

 

“เออ บังคับจัง”

 

 

 โอเค ที่เลิกกับวัฒน์ เพราะ..ไงดีล่ะ  พี่เป็นคนโลกส่วนตัวสูงคือเป็นแฟนกันแต่ก็ไม่จำเป็นต้องตัวติดกันตลอดมันต้องมีเวลาเป็นของตัวเองบ้างแต่ตอนพี่อยู่กับวัฒน์ พี่จะโดนโทรตามบางคนมองว่าก็ดีแล้วนี่แสดงถึงความเอาใจใส่ของคนรักกัน แต่มันไม่ใช่ มันเป็นการจับผิด ไม่รู้สิในความคิดของพี่นะ การถูกถามว่าอยู่ไหน ทำอะไร อยู่กับใคร เสร็จเมื่อไหร่และวัฒน์จะต้องมารับส่งพี่ตลอดคือฟังเหมือนดูดีแต่พี่ไม่ได้พิการ พี่ไปไหนมาไหนเองได้บ่อยๆเข้าพี่ก็ทนไม่ไหว และก็ถึงจุดที่แตกหักกัน”

 

“แต่ผมชวนไปไหน พี่ก็ไปกับผม”

 

“ เอ็งบังคับพี่มั้ยล่ะถ้าเอ็งมาจู้จี้ไรกับพี่ ฝันไปเหอะ เห็นอย่างงี้พี่ก็เลือกนา”

 

 

“คร้าบ ผมรู้ว่าแฟนผมน่ารัก”

 

“อยากได้ไรล่ะที่นี้” พูดเสร็จคิดได้ว่าพลาดไปแล้ว

 

“เลิกๆ ถอนคำพูด”

 

“อะไรของพี่เนี่ย พูดเอง เออเอง” ไอ้โยขำ

 

“ยอมบ้าคนเดียวก็ได้”

 

“แล้วมีเรื่องไรอีก นอกจากเรื่องโลกส่วนตัวสูงของพี่”

 

“เล่าไปเดี๋ยวเอ็งจะมาจับผิดหาเศษหาเลย”

 

“ไม่มีๆ วันนี้ตั้งใจฟังเป็นการเป็นงาน ไม่มีอารมณ์” สาธุ สมพรปากเอ็งนะ

 

“เรื่องนิสัยส่วนตัวที่เข้ากันไม่ได้ อะไรอ่ะ อย่างวัฒน์เขาโรแมนติก ชอบไปกินข้าวมื้อเย็นมื้อค่ำใต้แสงเทียนร้านอาหารอิตาลีเทือกๆนี้ มันไม่ใช่พี่ไง  พี่จะออกแนวร้านข้าวแกงร้านอาหารตึกแถว อย่างดีก็ไปกินตามห้างหรืออาหารทะเล  วัฒน์เคยไปแบบที่พี่ไปเขาก็ไม่ชอบส่วนพี่ไปแบบที่วัฒน์ชอบพี่ก็ไม่ชอบ แล้วก็หลายเรื่อง วัฒน์ชอบไปเที่ยวเธคพี่ไม่ชอบ พี่ชอบไปต่างจังหวัดที่มันเงียบๆ วัฒน์เขาก็ไม่ชอบ”

 

“ลองเคยคุยกันเรื่องนี้มั่งยัง”

 

“ก็เคยคุย ว่าลองปรับให้เข้าหากันครึ่งๆแต่ปรับยังไงล่ะ ในเมื่อความชอบมันเปลี่ยนกันไม่ได้ พี่เคยคิดดูว่าถ้าวัฒน์เขารักพี่จริง เขาก็ต้องรักที่พี่เป็นแบบนี้หรือมองในอีกแง่นึงถ้าพี่รักวัฒน์ พี่ก็ต้องยอมรับในตัวตนที่เขาเป็นได้”

 

“พี่ไม่รักมันเหรอ ตอนนั้น”

 

“ไม่รู้ตอนนั้นพี่มีปัญหาเรื่องอื่นให้คิด แต่อารมณ์พี่คืออยากมีคนมาดูแลเราและเราก็ดูแลเขา แต่เราก็ไม่ก้าวก่ายกันจนเกินไป”

 

 

“อะไรเป็นเรื่องทำให้เลิก”

 

“วัฒน์มีแฟนใหม่”

 

“พี่ขอเลิกเดี๋ยวนั้นเลยมั้ย”

 

“ไม่ พี่คิดเองว่าเราสองคนคงทนกันได้ แต่ในที่สุดแฟนวัฒน์มาบอกพี่ว่าให้พี่เลิกกับวัฒน์ไปซะ”

 

“พี่ยอมมั้ย”

 

“โยเอ๊ย ถ้าเขากล้าขอขนาดนั้นพี่จะหน้าด้านไม่ให้ก็เกินไปแล้ว ตอนเลิกกันแรกๆพี่ก็ทำใจได้นะรู้สึกเฉยๆ แต่นานเข้าไอ้ความรู้สึกเหงา ความฟุ้งซ่าน ความเจ็บอะไรต่างๆ ด้านดีด้านร้าย ความคุ้นเคยสถานที่ที่เคยไป อะไรที่ทำร่วมกัน ความทรงจำที่พี่เคยมีกับวัฒน์ มันวิ่งเข้าสมองพี่มาหมด”

 

 

“พี่รักมันเหรอ”

 

“ไม่รู้ ทั้งๆที่หลายๆอย่างเราก็เข้ากันไม่ได้ ข้อดีวัฒน์เขาก็มี ถ้าวัฒน์อารมณ์ดี เขาก็ตามใจพี่”

 

 

“ผมก็ตามใจพี่ตลอด”

 

“เอ็งน่ะมันช่วงโปรโมชั่น” ผมว่าพลางผลักหัวมัน

 

“โปรฯผมมีให้พี่ตลอดอายุการใช้งาน”

 

“เออ ให้มันเป็นงี้ไปตลอดเหอะ”

 

“พี่ก็รักผมให้ตลอดละกัน”

 

ไอ้นี่ หาข้ออ้างหาเรื่องได้เปรียบเรื่อย

 

“แล้วเรื่องอย่างว่าที่พี่ไม่ชอบเกี่ยวกับมันมั้ย”

 

“ไม่หรอก”

 

“วัฒน์เขาก็เคยถามพี่ พี่ก็พูดกับเขาตรงๆว่าถ้าตกลงจะเป็นแฟนกัน เรื่องเซ็กส์จะไม่เกิดขึ้นระหว่างเรา วัฒน์ก็โอเค คือถ้าต้องการมากคุณก็ช่วยตัวเองไป พี่ช่วยอะไรไม่ได้จริงๆ พี่ก็ยอมรับว่าตัวเองคงเป็นแฟนที่ดีของใครไม่ได้ ไม่สามารถชดเชยเรื่องเซ็กส์ให้ใคร”

 

“แล้วพี่มีปัญหาเรื่องนี้เพราะอะไร”

 

 

“พี่..”

 

“ไม่บอกก็ได้ ผมไม่บังคับ”

 

 

“พี่เคยถูกละเมิดทางเพศจากคนในบ้าน ไม่ใช่แค่ครั้งเดียว เป็นสิบครั้ง ตอนอยู่ ม.5  พี่เลยต้องไปอยู่บ้านเพื่อนบ้านญาติแต่ก็ต้องกลับบ้านอยู่ดีจนพี่กังวลเครียดว่า กลับไปจะเจอเขาอีกหรือเปล่า กระทั่งจบเทอม 1 พี่ย้ายไปเรียนต่างจังหวัดอยู่กับญาติฝ่ายแม่จนจบ ม.6”

 

“พี่กลัวไรมัน สู้มันดิ แล้วคนในบ้านล่ะ พี่ก็บอกไปสิวะว่าเกิดไรขึ้น พี่ไม่บอกรึไง”

 

ดูไอ้โยจะโมโหแทนผมเหลือเกิน

 

“พี่ขี้โรคไม่มีแรงหรอกตอนนั้น เท่าที่จำได้เขาใช้มีดจ่อคอพี่แล้วคนในบ้าน มีแต่ผู้หญิง ญาติผู้ชายมาแค่วันเสาร์ อาทิตย์”

 

ผมนิ่งไปนาน ไม่อยากคิดถึงอดีต

 

 

“พ่อแม่พี่ไปไหน”

 

 

“..เสียหมดแล้ว”

 

น้ำตาผมไหลออกมาคลอลูกตา ไม่มีเสียงสะอื้น ผมไม่เคยได้ร้องไห้มานาน

 

โยกอดผมแน่น กอดครั้งแรกที่ผมได้รับจากมันด้วยความเต็มใจ เป็นกอดที่อบอุ่นเหลือเกิน

 




Create Date : 29 เมษายน 2558
Last Update : 29 เมษายน 2558 16:19:51 น. 0 comments
Counter : 384 Pageviews.

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

numsainoi
Location :
นนทบุรี Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




Friends' blogs
[Add numsainoi's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.