นุก, น้องชายมาตอนหกโมง  ที่จริงนัดกันไว้ตอนสองทุ่ม  แต่พอเลิกงานเสร็จก็ขี้เกียจกลับบ้านเลยมารับแต่หัวค่ำ  ยังจัดของไม่เสร็จเลยเปิดไวน์เลี้ยงต้อนรับ (แปลว่า เจียกมาไวมัยเนี๊ยะ..กรูยังจัดเป๋าไม่เสร็จ...ดื่มรอไปก่อนแระกัน)  กว่าจะยัดทุกอย่างลงกระเป๋าเสร็จ แล้วขึ้นไปอาบน้ำก็ทุ่มกว่า  พอปิดบ้านแล้วก็พากันไปทานอาหารเย็นร้าน คาซ่าเดอโวโซ่  อาหารอร่อยเว่อร์..ราคาพอใช้ได้... บริการยอดเยี่ยม  วันนี้สั่งแต่อาหารไทยเพราะจะเดินทางไปต่างประเทศเลยอยากทานอาหารไทยให้หนำใจ ก่อนจะไม่ได้ทานไปสี่สิบกว่าวัน...

มาถึงสนามบินก็เช็คอิน  เนื่องจากมาไวกว่าปกติจึงไม่ต้องต่อแถวรอนาน  เช็คอินที่เคาน์เตอร์  ได้บอร์ดดิ้งพาสเชียงใหม่-อินเชิน,  อินเชิน-ดัลลาส  ส่วนกระเป๋าก็เช็คอินส่งตรงไปดัลลาสเลย  สะดวกดี... จากนั้นขึ้นชั้นสองในส่วนของอินเตอร์เนชั่นแนล  ผ่านด่านตรวจคนออกเมือง (ภาษาอังกฤษคือ อิมมิเกรชั่น คือทั้งขาเข้าและขาออก... ส่วนภาษาไทย เห็นเรียกกันว่าด่านตรวจคนเข้าเมือง ไม่เห็นใครเรียกด่านตรวจคนออกเมืองเลยอ่ะ อิ..อิ..)  ออกเมืองนี่มันง่ายดายซะเหลือเกิน... เด๋วไปด่านตรวจคนเข้าเมืองที่อเมริกาไม่รูว่าจะเป็นยังงัย.. เด๋วค่อยมาเขียนเล่าประสบการณ์ก็แล้วกัน.  ตอนนี้เกือบห้าทุ่ม..ก็ได้แต่นั่งรอ...รอ..รอ...



มีบุหรี่แต่ไม่มีไฟแช็ค.. เข้าไปห้องสูบบุหรี่ขอต่อบุหรี่จากชาวเกาหลี, มัยเขาเอาไฟแช็คเข้ามาได้...แต่ของเราใส่ไว้ในกระเป๋าเดินทางใต้เครื่องตลอด...


ห้าทุ่มครึ่งเรียกขึ้นเครื่อง  เครื่องออกตรงเวลาตอนเที่ยงคืน  ฟ้าไม่เปิด ฝนตกปรอยๆ ทำให้ประหวั่นเล็กน้อย  เพราะช่วงนี้มีข่าวเครื่องบินตกบ่อยเหลือเกิน  เพลียมากมายแต่ก็นอนไม่หลับ  ได้แต่หลับตาพักผ่อน  พอตีสามครึ่งเครื่องก็เปิดไฟสว่างโร่ เพื่อปลุกผู้โดยสารให้ตื่นมาทานอาหารเช้า  เพราะเวลาที่เกาหลีไวกว่าเมืองไทยสองชั่วโมง  ก็เท่ากับว่าปลุกให้มาทานตอนตีห้าครึ่ง  ก็เหมือนปกติที่อาหารบนเครื่องรสชาดไม่ต่างจากอาหารโรงพยาบาล

เครื่องลงจอดตอนเจ็ดโมงเช้าตามเวลาที่เกาหลี  เดินผ่านด่านตรวจวัตถุอันตราย  ทั้งๆ ที่เพิ่งลงจากเครื่อง  ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม..  มารอขึ้นเครื่องที่ประตู 14  กว่าเครื่องจะออกอีกสามชั่วโมงกว่า  แต่ยังดีที่สนามบินอินชอนมีฟรีไวไฟ  แถมยังมีที่ชาร์ตแบตให้อีกด้วย  มีอินเตอร์เน็ตใช้นี่ฆ่าเวลาได้ดีเลยทีเดียว



นั่งเครื่องลำนี้ 13 ชั่วโมงเลยทีเดียว


ไฟล์ทต่อไปออกตอนสิบเอ็ดโมงเช้าตามเวลาที่เกาหลี  โดยบินจากสนามบินอินชอนสู่ ดัลลาส, เท็กซัส  ใช้เวลาทั้งสิ้น 13 ชั่วโมง  เนื่องจากเดินทางบ่อยๆ เลยเลือกที่นั่งติดทางเดิน  เพราะนั่งเครื่องนานๆ นี่ต้องเข้าห้องน้ำบ่อย, ไม่อยากอั้น  และจะลุกเหยียดแข้งเหยียดขาก็สะดวก  เจอเพื่อนรวมทางเป็นคนไทยชื่อตรี  ทำงานบริษัทปิโตรเลียม  เดินทางไปอเมริกาเพื่อสัมมนาฝึกงานอะไรสักอย่าง  ไฟล์ทนี้ดูหนังจบไปสามเรื่อง  หลับๆ ตื่นๆ  เวลากินข้าวก็งงๆ ไม่รู้ว่ามื้อไหนเป็นมื้อไหน

ลืมเขียนเล่าประสบการณ์ว่าตอนเช็คอินแล้วจะเดินขึ้นเครื่องถูกสุ่มเลือกไปตรวจ ทั้งสแกน ทั้งค้นกระเป๋า  เสียเซลฟ์ ไปเลยทีเดียว  ตั้งแต่เดินทางมาเกือบสิบปีนี่ไม่เคยโดนสุ่มเลือกเลยนะ... สงสัยหน้าตาคงแก่ไปมากและเปลี่ยนไปในทางที่ไม่น่าไว้วางใจหรือเปล่า...อิ..อิ..

บอกลาวิศวกรหนุ่มแล้วพากันเดินไปด่านตรวจคนเข้าเมือง คนไม่เยอะเท่าด่านที่ซานฟรานซิสโก แต่ช้ามาก เครื่องลงตั้งแต่สิบโมง กว่าจะผ่านออกไปเอากระเป๋าก็ปาเข้าไปสิบเอ็ดโมงครึ่ง เจ้าหน้าที่ดูไม่ค่อยเป็นมิตรเอาซะเลย โดยเฉพาะแถวที่เราต่อ พอถึงคิวเราก็ไม่ได้ถามอะไรมากมาย แต่เช็ควีซ่าและพาสปอร์ตของเรานานมากกว่าสิบห้านาที พาสปอร์ตกับวีซ่าอยู่คนละเล่ม เพราะวีซ่าของเราสิบปี ได้มาตั้งแต่ปี 2006 และพาสปอร์ตไทยมีอายุแค่ห้าปี. เมื่อปลายปีก่อนไปฮาวายและนิวเจอร์ซี่ ก็ไม่มีปัญหาอะไรเลย. หลังจากใช้แว่นขยาย(เหมือนที่ใช้ส่องพระ แต่ใหญ่กว่า) ส่องจนพาสปอร์ตเกือบทะลุ ทำเหมือนวีซ่าของเราเป็นพระเครื่องไปได้... ก็สแตมป์ให้เราเข้าเมืองได้. ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมถึงช้านัก

ลงมาเอากระเป๋าที่สายพาน พอลลงมาเอาและนั่งรออยู่ก่อนแล้ว เพราะเป็นอเมริกัน แถวสั้นและไม่ต้องตรวจอะไรมาก จากนั้นพากันเดินไปทางออก นึกว่าจะมีคนมารอรับ เพราะเราระบุให้โรงแรมที่จองไว้มารับ เดินหาสักพักก็ติดต่อเจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์ให้โทร.หาโรงแรมให้หน่อย เพราะไม่มีตู้โทรศัพท์หยอดเหรียญเลย สรุปต้องเดินออกไปที่จุดจอดรถรับผู้โดยสาร รอเกือบครึ่งชั่วโมง.... นึกถึงบริการที่เมืองไทยเป็นเลิศจริงๆ มีคนมาถือป้ายรอ แต่ที่นี่ต้องตามหาเอาเอง

มาถึงโรงแรมก็เข้าเช็คอินที่เคาน์เตอร์ โดนปฏิเสธเพราะเวลาเช็คอินที่โรงแรมนี้บ่ายสามซึ่งตอนนี้เวลาเที่ยงกว่า.... เราเอาเอกสารที่เราระบุว่าจะเช็คอินก่อนเวลา พนักงานเลยเอาไปถามผู้จัดการ, สรุปให้เช็คอินก่อนเวลาได้ เราได้ห้องชั้นสอง วิวล๊อบบี้ ห้องใหญ่และสะอาดดี เปิดกระเป๋า เอาเสื้อผ้าแล้วปรีไปอาบน้ำ, เสร็จแล้วเปิดทีวีแล้วผลอยหลับไป



ห้องพักที่โรงแรม DFW Airport Hotel


ตื่นมาอีกทีสี่ทุ่มกว่า หิวข้าวนิดหน่อย ขี้เกียจออกไปไหนเลยตัดสินใจอดข้าวเย็นซะงั้น....