27 กรกฎาคม พ.ศ. 2464 เฟรเดอริก แบนติง (Frederick G. Banting) นักวิจัยประจำมหาวิทยาลัยโตรอนโต (University of Toronto) ประเทศแคนนาดา แถลงข่าวการค้นพบฮอโมน “อินซูลิน” (insulin) โดยเขากับ ชาร์ลส์ เบสท์ (Charles Herbert Best) ผู้ช่วยได้ศึกษาเรื่องกลุ่มของเซลล์ "lslets of Langerhans” ที่กระจายอยู่ในตับอ่อน (Pancreas) พบว่าเซลล์ดังกล่าวทำหน้าที่สร้างฮอร์โมนชนิดหนึ่ง ซึ่งทำหน้าที่เปลี่ยนน้ำตาลในร่างกายให้กลายเป็นความร้อนและพลังงาน พวกเขาเรียกฮอร์โมนชนิดนี้ว่า "อินซูลิน” ซึ่งมาจากรากศัพท์ภาษาละตินว่า "Insula” ที่แปลว่า เกาะ การค้นพบอินซูลินนับเป็นจุดเริ่มต้นค้นหาสาเหตุของ โรคเบาหวาน (Diabetes Mellitus/DM) ทั้งนี้ฮอร์โมนอินซูลินมีหน้าที่ช่วยให้ร่างกายเผาผลาญน้ำตาลมาใช้เป็นพลังงาน เมื่ออินซูลินในร่างกายไม่พอ น้ำตาลก็ไม่ถูกนำไปใช้ จึงเกิดการคั่งของน้ำตาลในเลือดและอวัยวะต่าง ๆ เมื่อน้ำตาลคั่งในเลือดมาก ๆ ก็จะถูกไตกรองออกมาในปัสสาวะ ทำให้ปัสสาวะหวานถึงขนาดมีมดขึ้นได้ การค้นพบอินซูลินครั้งนี้ทำให้เขาได้รับรางวัลโนเบล สาขาการแพทย์ในปี 2466 โดยแบ่งเงินรางวัลส่วนหนึ่งให้เบสท์ผู้ช่วยของเขาด้วย