Bloggang.com : unitan - หนูนี่แหล่ะ คือ เทพเจ้า ตอนที่ 8 หน้า 1

หนูนี่แหล่ะ คือ เทพเจ้า ตอนที่ 8 หน้า 1

ผ่านไปเกือบสิบกว่าวันที่ทั้งสองมาฝึกงานอนามัยที่บ้านบนเขาสูง หมู่บ้านหิมาลัย ไร้เทคโนโลยี

ทุกบ้านแทบไม่มีโทรศัพย์ ไม่มีทีวี ไม่มีเครื่องใช้ไฟฟ้าที่ทันสมัย ไม่มีน้ำปะปา ยังดีที่มีไฟฟ้าใช้ ทุกอย่างล้วนอาศัยธรรมชาติ ความเชื่อ และสิ่งเร้นลับ

คนางค์ดูปรับตัวกับสิ่งแวดล้อมโดยง่าย แต่เปิ้ลยังค้างคาใจ แม้เขาจะสัมผัสได้ถึงการมีอยู่จริงของเทพมังกรก็ตามแต่

แต่เขาก็ให้รู้สึกไม่พอใจ เพราะระยะห่างของคนางค์กลับมีมากขึ้น เวลาที่พยายามจะเข้าใกล้คนางค์เป็นต้องโดนทำร้ายเสมอ แล้วที่ทำให้ยิ่งขุ่นเคืองใจมาก

เห็นจะเป็นเวลาอาบน้ำ เสียงคนางค์พูดคุยกับเทพมังกรอย่างมีความสุข ราวกับว่าทั้งสองอาบน้ำด้วยกันหยอกล้อกัน

เรื่องนี้ยิ่งทำให้เปิ้ลทั้งแค้นใจ เขาจะหาทางพาคนางค์กับบ้านให้เร็วที่สุด หากกลับบ้านไปแล้ว แม้ไม่รู้ว่าเทพมังกรจะสามารถติดตามไปด้วยหรือไม่นั้น หรือเขาจะหาทางให้พันธะสัญญาของทั้งสองสิ้นสุดดี แต่คำพูดของทวดในวันนั้น

“สัญญาจะเลิกก็เมื่อเจ้าดับสูญ”

เขาจะทำอย่างไรดี ที่นี่ มันไม่เหมาะที่เขาจะมาอาศัยอยู่ได้เลย

วันนี้ก็เช่นกับทุกวัน ภาระกิจของเปิ้ลกับคนางค์ ต้องเดินข้ามเขาไปร่วม 3 กิโล เพื่อเยื่อมชาวบ้านและตรวจสุขภาพบ้านที่อยู่หลังเขา

และทุกวันที่ทั้งสองจะต้องได้พบกับพิกุลที่มาแอบดูเปิ้ลระหว่างทางและบางทีก็อาสาพาไปตามบ้านต่างๆ พิกุลพยายามหาทางใกล้ชิดหนุ่มเมืองกรุง

แม้เขาไม่ได้มีท่าทีสนใจเธอ แต่แค่ขอให้ได้พูดคุย ช่วยเหลือบ้างเล็กน้อยก็ทำให้รู้สึกดีและมีความสุขสำหรับสาวน้อยที่เพิ่งแตกเนื้อสาว

เมื่อเสร็จจากบ้านหนึ่งแล้ว เปิ้ลขอไปทำธุระส่วนตัวก่อน
ขณะที่นั่งรอเปิ้ลอยู่นั้น ข้างบ้านมีเด็กตกต้นไม้ คนางค์เลยวิ่งไปดูก่อน พิกุลจึงขอรอเปิ้ลกลับมาแล้วจะพาตามไป พอเปิ้ลกลับมาไม่พบคนางค์ก็แปลกใจ

“พี่คนางค์เขาไปก่อนจ๊ะ พอดีมีคนตกต้นไม้”

“อ้อ แล้วไปบ้านไหนล่ะ”

“เดี๋ยวหนูพาพี่ไปเองค่ะ”

เปิ้ลจึงตามพิกุลไป โดยไม่รู้ว่า พิกุลพาเขาไปที่ไหน พิกุลได้พาเขาไปที่ลำธาร แล้วขอลงล้างหน้าล้างตาก่อน

“เราเดินมาตั้งไกลแล้วนะ ทำไมยังไม่เจอ คนางค์ แถวนี้ก็ไม่มีบ้านคนเลย”

“ผ่านป่านี้ไปก็จะถึงแล้วจ๊ะ”

เปิ้ลเริ่มรู้สึกหงุดหงิด แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ จำต้องนั่งรอพิกุลที่ลงไปล้างหน้า พิกุลเดินขึ้นมาจากลำธาร เปิ้ลก็ต้องตกใจ เพราะเธอเปียกมาทั้งตัว เสื้อสีขาวตัวบางก็แลเห็นข้างในจนหมด

“แย่เลยหนูเปียก”

เด็กสาวทำท่าตัวสั่น

เปิ้ลถึงกับทำตัวไม่ถูก ไม่ยอมมองเด็กสาว เขาลุกขึ้น หันหลังให้

“งั้นน้องก็กลับไปก่อนเถอะ เปียกแบบนี้เดี๋ยวจะไม่สบายเอานะ”

พิกุลทำท่าตกใจที่เปิ้ลดูไม่สนใจเธอ โผเข้ากอดด้านหลังของเปิ้ล ทำเอาชายหนุ่มสะดุ้งตกใจ พยายามแกะมือเด็กสาวออก

“หนูหนาวนะพี่”

“งั้นน้องต้องรีบกลับเลยครับ ทำแบบนี้ไม่ดีนะครับ”

“พี่ช่วยกอดหนูได้ไหมจ๊ะ”

เปิ้ลไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่ดูสถานการณ์แล้วไม่สู้ดีนักมันจะมีเรื่องแบบกว่าเกิดขึ้นอีกไหม

“พี่คะ หนูหนาวค่ะ ช่วยกอดหนูทีนะคะ”

“น้อง พี่ว่าไม่ดีนะแบบนี้”

ชายหนุ่มล่วงรู้ว่าพฤติกรรมแบบนี้มันจะส่อแววไปในทางไม่ดีอย่างแน่นอน

ตัวเขานั้น นอกจากแม่ น้องสาว และคนางค์แล้ว เขาก็ไม่เคยกอดผู้หญิงคนไหน

“ใครมาเห็นมันจะดูไม่ดีนะครับ แล้วเรายังเด็ก”

“หนูไม่ใช่เด็กแล้วนะคะ พี่ดูสิ”

เด็กสาวไม่พูดเปล่าทำท่าจะถอดเสื้อออก

เปิ้ลเห็นท่าไม่ดี จะรีบหนี แต่ก็โดนเด็กสาวรวบตัวเอาไว้

ขณะที่ทั้งสองกำลังชุลมุนวุ่นวายกันอยู่นั้น เปิ้ลพยายามทำทุกวิธีทางที่จะแกะมืออันเหนียวราวตุ๊กแกของเด็กสาวออกแต่ก็ไม่เป็นผลใดๆ

จนกระทั่งมีลุงคนหนึ่งปั่นจักรจานพ่วงรถลากใส่กระสอบหญ้าผ่านมา

“มีอะไรกันสองคน?”

เขาตะโดนถามเพราะเห็นเป็นหนุ่มแปลกหน้ากับพิกุลหลานยายกิมชอนอยู่ที่ท่าน้ำ

“ช่วยด้วยครับ”

เปิ้ลร้องตะโกนบอก

“ช่วยด้วยลุง พี่คนนี้เขากอดหนู”

“ฮ้า!!!”

เปิ้ลร้องอย่างตกใจ เขาเคยเจอแต่สาวๆ ในเมืองที่โกหก มาเจอสาวบ้านป่าพูดจากลับกลอกแล้วก็ทำเอาตกใจไม่น้อย

เขารวบรวมพลังสะบัดตัวอย่างแรงโดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะเจ็บตัว เมื่อหลุดจากมือปลาหมึกได้ก็วิ่งขึ้นถนน

“ไม่ได้มีอะไรนะครับ เด็กคนนั้น ไม่รู้เป็นอะไรกอดผมแน่นเลย”

เขารีบวิ่งไปหาลุงเพื่อหาคนช่วย

“ไม่นะลุง พี่เขาทำเสื้อผ้าหนูเปียกแล้วเขาก็กอดหนูไว้”

พิกุลวิ่งตามขึ้นมา

ลุงมองทั้งสองคนไปมา

“จะทำอะไรก็อายผีอายสางบ้าง พิกุล แกเองก็ยังเด็กยังเล็ก เป็นผู้หญิงรู้จักรักนวนสงวนตัวหน่อย”

“ผมไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้นนะครับลุง”

พิกุลทำท่าจะกอดเขาอีก เปิ้ลสบัดตัวหนี

“โอ๊ย...อย่ามาแตะต้องผม ไม่เอาแล้วที่นี่ คนบ้าทั้งนั้นเลย”

เขาตะโกนแล้ววิ่งหนีไป

“พี่รอหนูก่อน”

พิกุลวิ่งไล่ตาม

เปิ้ลวิ่งกลับไปทางที่เขาเดินมากับพิกุล

“อย่าตามผมมานะ ช่วยด้วยๆๆ”

ชายหนุ่มสะพายกระเป๋าเครื่องมือแพทย์วิ่งหน้าตั้งอย่างไม่คิดชีวิต เขาวิ่งกลับบ้านโดยไม่หันหลังกลับมามองพิกุลที่ไล่กวดเขามาแม้แต่น้อย

“ช่วยด้วยๆ”

เปิ้ลร้องตะโกนไปตลอดทาง

Create Date : 24 ธันวาคม 2564
Last Update : 24 ธันวาคม 2564 13:21:41 น.
Counter : 522 Pageviews.

1 comments

	: หยดน้ำในมหาสมุทร 33 : กะว่าก๋า (11 เม.ย. 2567 05:15:42 น.)		: หยดน้ำในมหาสมุทร 32 : กะว่าก๋า (10 เม.ย. 2567 06:04:44 น.)
	พระราชวังบ้านปืน ดาวริมทะเล (9 เม.ย. 2567 14:46:08 น.)		"วันใดที่เธอรู้สึกเหมือนไม่มีใคร โปรดมองมาทางนี้ เธอจะเห็นใครคนหนึ่งที่รอเธอ" อาจารย์สุวิมล (8 เม.ย. 2567 08:12:29 น.)

ตอนนี้ไม่เห็นค่ะ

โดย: หอมกร

วันที่: 27 ธันวาคม 2564 เวลา:16:13:54 น.

Unitan.BlogGang.com

unitan

Location :

[ดู Profile ทั้งหมด]

ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]

บทความทั้งหมด