Bloggang.com : unitan - หนูนี่แหล่ะ คือ เทพเจ้า ตอนที่ 7 หน้า 3

หนูนี่แหล่ะ คือ เทพเจ้า ตอนที่ 7 หน้า 3

เนินนานเกินจะเอ่ยได้ สายลมพัดต้องเกสรและกลิ่นหอมมวลดอกไม้ เสียงน้ำตกขับกล่อมอย่างดีราวดนตรีแห่งสรวงสวรรค์ เสียงนกที่บินร่อนเล่นน้ำตก ไกลๆ ราวกินนรแลกินรี ที่หยอกเย้ากัน

เปลือกตาคู่สวยลืมตื่นขึ้น พลันตกใจที่พบบุรุษแปลกหน้านั่งเพ่งพิศยามเธอหลับ

บุรุษรูปงานลุกขึ้น เธอคว้ามือเขาเอาไว้

“คุณเป็นใคร?”

เธอเอ่ยถาม

แต่ก็ไร้คำตอบจากอีกฝ่าย เขาหันมามองเธอนิ่งเงียบ คนางค์เอียงคอมอง

“เรารู้จักกันไหมคะ?”

บุรุษผู้แปลกหน้าก็มิยอมเอ่ยปากสิ่งใด คนางค์เลยลุกขึ้นแล้วลงจากกระเช้ารังนก มองบุรุษตรงหน้าอย่างพิจารณา

“มีคนแปลกหน้าในฝันเราด้วยเหรอ?”

เธอตั้งคำถามตัวเอง

“นี่เราฝันไปสินะ ดูแต่งตัวสิ อย่างกับเทวดาแน่ะ”

ถามตัวเองอีกหน

เอียงคอมองคนตรงหน้าอีกหน

“หือ....คน...คนหรือเปล่านะ?”

เธอคว้าแขนเขามาจับ

“ก็จับได้นิ...อ้า”

เธอยกแขนเขาขึ้น ทำท่าอ้าปากจะกัด ชายหนุ่มดันหัวเธอไว้

“นี่เจ้าจะกัดข้ารึ”

“อ้าว พูดได้ด้วยเหรอคะ?”

คนางค์มองหน้า

“เสียงคุ้นๆ นะ คุณชื่ออะไรคะ?”

“ข้าชื่อมังกร”

“อ้อ..เออ ชื่อเหมือนเทพรักษาหนูเลย แต่เทพของหนูเขาเป็นรูปร่างเป็นมังกรนะคะ ตัวใหญ่มากกก บางทีก็ทำตัวเล็กลงให้หนูกอดได้ ตัวเขาเป็นสีขาว มีเขา ตาสีแดง มีหนวดยาวด้วยค่ะ”

เธอสาธยายให้ชายแปลกหน้าฟัง

มังกรถึงกับยิ้ม

“อย่างนั้นรึ”

“แล้วเราอยู่ที่ไหนกันคะ?”

“ก็อยู่ในฝันของเจ้าไง”

“อ้อ ฝันหนูเหรอ แต่หนูไม่เคยฝันนะคะ”

“หมายความว่าเจ้ามิเคยจดจำช่วงเวลาแห่งความฝันเลยรึ”

“ค่ะ....ว้าว นั่นน้ำตก”

เธอมองไปด้านหลังบุรุษลึกลับ

“ไปสิ”

เขาผายมือมาที่เธอ

คนางค์มองอย่างแปลกใจ เขาพยักหน้าช้าๆ คนางค์วางมือลงที่มือเขา พลันร่างเธอก็ลอยตามบุรุษขึ้นฟ้า

“โห..หนูบินได้”

เธอเอ่ยอย่างตื่นเต้น มองไปรอบกายเบื่องล่าง

ชายแปลกหน้าพาเธอเหาะเหินเดินอากาศ แตะถึงก้อนเมฆ บินตามนก เขาพาเธอเต้นระบำกับเหล่านก เหล่านกก็พร้อมใจบินล่อนเป็นวงรอบทั้งคู่ คนางค์ทั้งสนุกและตื่นเต้น

เธอหัวเราะอย่างมีความสุข เขาพาเธอลอยมาที่น้ำตก เดินบนน้ำ คนางค์แบมือรองน้ำที่ไหลลงเป็นสาย

พาดูดอกไม้วิเศษบนยอดเขา ช่วงเวลานี้ทำเอาคนางค์เพลินเพลิน สร้างความสุขใจและตื่นเต้นให้คนางค์สุดที่จะเอ่ย จนลืมช่วงวันและเวลา

“น้ำอุ่นจังเลยนะคะ”

“ทำไมคุณถึงเหาะได้คะ?”

เธอถามอย่างแปลกใจ ขณะลอยอยู่บนน้ำตก

“ก็เพราะข้าเป็นเทพน่ะสิ”

คนางค์เอียงคออย่างประหลาดใจ

“เทพ...เทพ..เทพ มัง...กร”

เธอพยายามใช้ความคิด ราวกับนึกได้ว่า ถ้าเขาชื่อมังกรแล้ว

“หรือจะใช่....ว้ายยย”

เธอเผลอปล่อยมืออย่างตกใจ ร่างล่วงลงสู่เบื้องล่างอย่างรวดเร็ว

มังกรเองก็ตกใจจะคว้ามือเธอไว้แต่ก็ไม่ทัน

คนางค์สะดุ้งตื่น นั่งอย่างระทึกว่าเธอจะตกลงแล้วกระดูกหักหรือไม่ แต่ก็โล่งใจว่าแค่ความฟัน หันไปมองเปิ้ลที่หลับอยู่อีกมุ้ง มองมังกรขาวที่นอนข้างเธอ ทุกอย่างที่เห็นเมื่อครู่ไม่ใช่ความจริง เธอล้มลงนอนและหุ่มผ้าให้มังกร

“ก็แค่ฝันไป”

เธอพูดเบาๆ แล้วหลับไป

มังกรลืมตาแดงเพลิงมองเธอ

“เจ้าเป็นใครกันแน่”

มังกรพรึมพรำเบาๆ

^....^

รุ่งเช้าทั้งสองเตรียมตัวออกจากบ้านเพื่อเอาขมิ้นขาวไปให้ยายกิมชอน และตรวจสุขภาพชาวบ้านต่อ เมื่อมาถึงบ้านยายกิมชอนแล้ว ก็ตรวจคนอื่นๆ ในบ้านที่เหลือ

พิกุลดูจะสนอกสนใจเปิ้ลอย่างมาก คอยบริการหาน้ำหาท่าให้ดื่ม คอยพัดวีให้อย่างเอาใจใส่ หลังจากเดินขึ้นเขาไปตรวจได้หลายบ้าน

บางบ้านไม่เคยเห็นทั้งสองก็ทั้งแปลกใจ บางบ้านก็คิดว่ามาขายของ

แต่พอดูลักษณะการแต่งกายและพูดคุยดูมีความรู้ก็เปิดประตูให้เขาไปตรวจ

ทั้งพูดคุยสาระทุกข์สุขดิบกับชาวบ้านแต่ละหลังทั้งแนะนำการกินอาหารและเรื่องสุขภาพพอสมควร

“แต่จะว่าไปคนที่นี่เขาก็แข็งแรงกันดีนะ ส่วนมากก็คงกินผักกินปลา ส่วนพวกเนื้อ หรือหมู คงนานๆ ทีกิน”

“แต่บ้านโน้นเขามีขนกระต่ายด้วยนะ”

เปิ้ลบอกเธอ

“เขาอาจจะกินกระต่ายด้วย”

คนางค์ยืนอึ้ง กระต่ายถ้าในเมืองคือสัตว์เลี้ยงที่น่ารัก แต่ที่นี่ กระต่ายเป็นสัตว์ป่าที่ชาวบ้านอาจจะหามากินได้

“แต่ฉันไม่กล้ากินหรอกนะ แบบนั้น”

เธอตอบเสียงอ่อย

“บ้านแต่ละหลังก็ห่างกัน เดินข้ามเขาทุกวันแบบนี้เราคงน่องโตแน่เลย”

“แต่ก็ดีนะแก ดูสิ เที่ยงแล้ว อากาศก็ยังสบายๆ ไม่ร้อนเลย”

คนางค์มองดูไอน้ำค้างตามข้างทาง มีดอกไม้ป่าเล็กๆ ขึ้น

“ที่นี่บรรยากาศดีมากๆ เลยนะ อากาศก็ดี๊ดี”

เธอแหงนหน้าสูดออกซิเจนเข้าปอดอย่างแรง

เปิ้ลมองเสี้ยวหน้าแล้วยิ้ม แต่ก็ได้แต่ยืนมอง จะเข้าไปกอดคอ

เหมือนเมื่อก่อน ตัวเขาจะต้องเจ็บตัวเป็นแน่

“ไปกินข้าวกันเถอะ ช่วงบ่ายไปน้ำตกไหม”

เขาถามอย่างเอาใจ

“ไป ไป”

คนางค์พยักหน้าอย่างดีใจ

ทั้งสองแวะมาหาหมอเทียมก่อน เพื่อรายงานการทำงานวันนี้ พร้อมกับส่งสมุดตรวจคนไข้ให้หมอเทียมตรวจ

หมอเทียมยิ้มอย่างดีใจ มองทั้งคู่ที่ตั้งใจทำงาน และนำเครื่องมือใหม่ๆ มาใช้ และเข้าถึงชาวบ้านได้แบบนี้ มันคือความก้าวหน้าของเด็กๆ รุ่นใหม่

จากที่ชาวบ้านบางคนไม่เคยมาปรึกษาหรือตรวจสุขภาพเลย แต่การมาของเด็กทั้งสอง เป็นการส่งเสริมการดูแลสุขภาพของขาวบ้าน แล้วทั้งคู่จึงได้รับอนุญาติให้เลิกครึ่งวัน

หลังจากทานข้าวเสร็จก็พากันเดินตามธารน้ำไป แวะไปหาน้าฮกกับน้าฟูที่ดำนาเพิ่งเสร็จและเตรียมจะพาน้องๆ กลับบ้าน เห็นน้องๆ หลับอยู่เลยไม่อยากปลุก เลยพากันไป 2 คน

มาถึงน้ำตก คนางค์ชวนเขาเล่นน้ำ

“ถ้าเราเล่นน้ำแล้ว เย็นนี้เราก็ไม่ต้องอาบน้ำ”

เธอบอกเขา

“มันเย็นน่ะสิ”

“จริงๆ น้ำอุ่นนะ ฉันเตรียมผ้ามาแล้ว”

คนางค์ดึงผ้าจากกระเป๋าให้เพื่อนดู

เปิ้ลพยักหน้าในความรอบคอบของเธอ

ทั้งสองเลยลงแช่น้ำเล่นหยอกล้อกันอย่างสนุก โดยมีมังกรมองอย่างขัดใจอยู่ใกล้ๆ ทางของน้ำตกเป็นชั้นๆ สวยงาม มองดูเด็กทั้งสองไต่โขดหินเล่นตามชั้นขึ้นไปกันอย่างสนุก

คนางค์ก้าวพลาดกับโขดหินที่มีตะไคร่น้ำและลื่นร่วงจากชั้นน้ำตก

“ว้ายยยยยยยยยยยยยยยย”

เธอร้องเสียงดัง

Create Date : 17 ธันวาคม 2564
Last Update : 17 ธันวาคม 2564 6:53:33 น.
Counter : 851 Pageviews.

1 comments

	:: ถนนสายนี้มีตะพาบ โครงการที่ 379 :: กะว่าก๋า (25 มิ.ย. 2568 05:15:58 น.)		the apple falls far from the tree - ลูกไม้หล่นไกลต้น-(DNA mutation ? ) ปรศุราม (21 มิ.ย. 2568 16:39:37 น.)
	가고파 (Hope to go) by KIM Dong-jin (김동진) ปรศุราม (20 มิ.ย. 2568 10:45:44 น.)		เพลงรักพันราตรี เพลงที่หก : บทเพลงเหงายามเช้า : จิเอโกะ ฮาระ มาช้ายังดีกว่าไม่มา (19 มิ.ย. 2568 23:31:58 น.)

ผู้โหวตบล็อกนี้...

คุณหอมกร

นางเอกไม่ตายหรอกค่ะ 55

โดย: หอมกร

วันที่: 17 ธันวาคม 2564 เวลา:10:49:07 น.

Unitan.BlogGang.com

unitan

Location :

[ดู Profile ทั้งหมด]

ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]

บทความทั้งหมด