Bloggang.com : unitan - หนูนี่แหล่ะ คือ เทพเจ้า ตอนที่ 13 หน้า 3

หนูนี่แหล่ะ คือ เทพเจ้า ตอนที่ 13 หน้า 3

“บุกกกกกก”

สิ้นเสียงนายของมัน เหล่าภูติต่างกรูกันออกมาประตูภูติอย่างล้นหลาม

กองทัพสวรรค์ต่างเตรียมพร้อมสำหรับการฟาดฟันไม่ได้ถอยแม้แต่ก้าวเดียว

เทพสงครามทั้งสาม ยืนตามตำแหน่งของทัพ เทพมังกรนำทัพอยู่ตรงกลาง ปีกซ้าย เทพอัคนี ถือหอกอัคนี เปลวเพลงโชติช่วง หากแม้ทิ่มแทงสิ่งใดต้องมลายหายไปสิ้น ปีกขวาเทพสายฟ้า ยืนถือดาบสายฟ้าทรงพลัง ยามพาดฟันราวฟ้าฟาดให้สูญสิ้นไปทั้งวิญญาณ นายทัพนางกองทั้งปวงตั้งแถวแนวรบตามยุทธศาสตร์

เมื่อพวกภูติหลั่งไหลเข้าไปอย่างไร้ทิศทางต่อสู้กับกองทัพสวรรค์

เสียงดาบกระทบกัน เสียงหมัดกระแทกดังตุบตับ สะท้อนก้องดังทั่วหุบเขา ทั้งสองฝ่ายผลัดลุกผลัดรับกันอย่างไม่มีใครยอมใคร

แต่เหล่าภพนั้นก็ยากจะต้านแรงทัพที่มีการจัดรูปแบบที่มีพลัง

ทัพหลวงของแดนสวรรค์ตั้งเป็นแนวราวกำแพงเวทย์ที่แข็งแกร่ง เกินที่พลังภูติอันน้อยนิดจะฝ่าฟันไปได้

อีกทั้งเหล่าพลทหารหลวงที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี ตั้งโล่แห่งเทพเรียงรายเป็นแนว ยากเกินที่จะมีอาวุธใดใด มาทำลายลงได้

พวกภูติที่โดนอาวุธสวรรค์บาดเจ็บวิญญาณสลายไปจำนวนมาก เหล่าเทพที่โดนอาวุธภูติ เกิดแผลเป็นมลทิน ต้องใช้น้ำทิพย์จากเทพวายุชำระล้าง

เทพมังกรประจันหน้ากับปีศาจจิ้งจอกแดงอันดุร้าย

บนหลังของเทพมังกรมีร่างคนางค์ที่นอนสลบไสลไม่ได้สติ เทพมังกรได้ใช้หนวดยึดเอาไว้ไม่ให้ล่วงหล่นไปขณะต่อสู้

อาวุธรุนแรงของทั้งคู่พุ่งใส่กันอย่างไม่มีใครยอมใคร

จิ้งจอกแดงสลัดหางปล่อยธนูเพลิงใส่เทพมังกรราวฝนห่าใหญ่ เทพมังกรสบัดหางปัดธนูสะท้อนกลับไปโดนเหล่าภูติไหม้เป็นจุลไป

เทพมังกรสลัดเกล็ดหางใส่ปีศาจ วิ่งหลบหลีกอย่างว่องไว เกล็ดมังกรมีพิษสลายวิญญาณร้าย หากเมื่อโดนเข้ากับสิ่งใด ก็สลายไปไม่สามารถรวบรวมดวงจิตได้

ทั้งคู่วิ่งไล่ล่ากันตามโขดหิน แลเห็นแสงสีแดงและขาวฟาดฟันกันไปเส้นบนที่สูง

เมื่อจิ้งจอกแดงได้จังหวะหมายกระโจนเข้ามากัดที่คอ เทพมังกรเบี่ยงตัวหลบไป ด้วยเกรงจะโดนคนางค์ที่อยู่บนหลัง

เทพวายุรับมือกับจอมภูติอีกาเพลิงทั้งสองฟันเพลงดาบกันสะท้านไปทั้งถ้ำ

แรงกระทบกันของดาบวายุที่รวดเร็วดุจพายุร้าย โดนตัดเข้าที่ใดก็ฉีกย่อยเป็นจุล

อีกาเพลิงต้องหลบหลีกใช้เพลงดาบระยะไกล ไม่สามารถสู้ประชิดได้ แต่ดาบเพลิงของมันเมื่อได้จังหวะพายุปั่นยิ่งกระพรือ สร้างความลำบากไม่น้อยแก่เทพวายุ ผู้ไม่ชอบการต่อสู้
การต่อสู้ยืดเยื้อไปค่อนคืน

เหล่าภูติทยอยออกมาจากประตูภูติราวกับพวกมันสะสมพลไว้มากมาย ส่วนเหล่าทหารสวรรค์ต่างบาดเจ็บไปมาก

เทพวายุเห็นเหตุการณ์เริ่มตรึงมือ และเหล่าเทพก็บาดเจ็บเพิ่มขึ้น พวกภูติยังหลั่งไหลออกมาจากประตูไม่ขาดสาย

“ท่านจะมัวแต่เล่นอยู่อีกนานไหม?”

เทพวายุร้องเตือนเทพมังกร ที่ลอยอยู่กลางอากาศ ขณะที่ตัวเองเกินจะต้านไหวกับอีกาเพลิง

“ท่านแก่เกินจะออกรบไว้แล้วหรือไง สู้ยังไม่ข้ามคืนก็บ่นเสียแล้ว นี่ยังไม่ได้สนุกเต็มที่เลย”

เทพมังกรย้อน

เทพวายุแสนจะขัดใจ ที่เทพมังกรดูไม่สนใจพวกพ้องที่บาดเจ็บเพิ่มขึ้น ทีแรกทำท่าจะหนีไปก่อน แต่พอได้อาระวาดแล้วกลับสนุก

“อย่ามัวสนุกอยู่เลย ถ้าหากว่าพลาดโดนชิงตัวคนางค์ไป ข้าจะขำไส้หลุด”

ยังไม่ทันจะเอ่ยจบ

อุ้มมือใหญ่ยักษ์ตะปบลงกลางหลังมังกรพอดิบพอดี ร่างคนางค์กระเด็นออกจากหลังไป เทพมังกรตกใจแทบจิตหลุด หมุนตัวกลางอากาศลอยตามเพื่อจับคนางค์

เทพวายุกับเทพวิหกต่างตกใจที่เห็นร่างคนางค์ลอยล่วงลงมา

“ลูกข้า.......!!!!”

เทพวิหกร้องตกใจ

เทพมังกรเดือดดาล หมุนตัวราวใต้ฝุ่นตามร่างคนางค์ สลัดเกล็ดออกจากตัว พุ่งทำร้ายเหล่ามาร

เกล็ดมังกรราวหอกนับพันเล่มพุ่งเข้าใส่ร่างปีศาจจิ้งจอกแดงเพลิงจนล้มลง ก่อนร่างจะค่อยๆ คืนตัวเล็กลงเพราะได้รับบาดเจ็บ

ปีศาจจิ้งจอกในร่างชายกำยำสวมอาภรณ์ขนจิ้งจอกแดงลุกขึ้นจากพื้นมือกุมเลือดที่ไหลออกจากท้องอย่างเจ็บปวด

ด้วยพิษของมังกร รุนแรงทำลายล้างวิญญาณภูติ แต่ปีศาจจิ้งจอกนั้นใช้ญาณที่สะสมมานานพยายามรักษาพิษ

เมื่อควันจากการหมุนตัวของเทพมังกรจางลง

ร่างบุรุษรูปงามอกแน่นกำยำ สวมมงกุฏขาวบนหัว สังวาลย์สีแดงทับทิมสะพายไหล่ ชายผ้านุ่งสีขาวสบัดตามแรงลม

ในวงแขนใหญ่อุ้มร่างอันไร้สติของหญิงสาวผู้บอบบางอย่างถนอม ค่อยๆ ลงเหยียบพื้นอย่างนิ่มนวลราวกับว่ากลัวหญิงเจ้าจะตกใจตื่น

เทพวายุ ถึงกับอึ้งกับการยอมสลัดเกล็ดเผยร่างจริงของเทพมังกร

“ทีนี้จะเอาจริงแล้วหรือยัง?”

เมื่อเทพวายุต้องเอ่ยถามอีกครั้ง

เทพมังกรมิได้ตอบ เดินอุ้มคนางค์ไปที่เทพวิหก ยกหญิงสาวให้บิดาอุ้มแทน

“ห้ามทำให้คนางค์ของข้าบาดเจ็บโดยเด็ดขาด”

เทพวิหก รับร่างน้อยไปอุ้ม พยักหน้าอย่างกดดัน เมื่อฝ่ายนั้นเอ่ยเต็มปากเต็มคำว่า คนางค์ของข้า

เมื่อส่งคนางค์ให้เทพวิหกแล้ว

เสี้ยวหน้าอันดุดันหันมามองเหล่าภูติ ต่างถอยหลังกรูไปอยู่เบื้องหลังจอมภูติอีกาเพลิงกับปีศาจจิ้งจองแดง ด้วยเห็นรัศมีเพลิงแค้นที่กระจายออกมาจากกายอันกำยำของเทพมังกรผู้สง่างาม

“พวกเจ้า!”

เสียงอันดุดันของเทพมังกรตวาดก้องปากถ้ำ ยิ่งสร้างความหวาดกลัวให้เหล่าสมุนภูติน้อยแทบหัวหด

ยิ่งเทพมังกรค่อยๆ ก้าวเข้าไปหา เจ้าพวกนั้นก็แทบอยากจะวิ่งกรูกลับเข้าประตูเข้าไปข้างใน

จอมปีศาจทั้งสองมองซ้าย มองขวา ตามลูกน้อง

“บุก...”

อีกาเพลิง ออกคำสั่ง แต่ก็ไร้เงาภูติตนก้าวออกมาข้างหน้า มีแต่ถอยห่างออกไปข้างหลัง

“ฮึ ข้าบอกให้บุกไง พวกเจ้าจะไปไหน บุก ข้าบอกให้บุก”

อีกาเพลิงเดือดหันไปสถบด่าอย่างหัวเสีย

“ภูติตนใดวิ่งหนี ขี้ขลาด ข้าจะประหาร 7 ชั่วโคตร กลับมาเดี๋ยวนี้”

อีกาเพลิงหันไปชี้ดาบตะโกนด่าลูกน้องหน้าแดงกล่ำ

“ข้าบอกให้กลับมา กลับมาเดี๋ยวนี้”

แม้จะร้องตะโกนยังไง เหล่าภูติน้อยต่างวิ่งกลับเข้าประตูไป
อีกาเพลิงหัวเสียหันมามองปีศาจจิ้งจอกแดงที่ยืนกุมแผลเลือดไหลอาบอยู่ไม่ไกล เขาพยายามใช้พลังรักษาบาดแผล ปิดผสานให้เป็นปกติที่สุด แต่ก็มีเลือดไหลอาบเป็นสาย

เมื่อทั้งสองมองหน้ากัน สบตากันราวกับว่าจะขอตัดสินใจสู้ตายไปข้างหนึ่ง

จิ้งจอกแดงเรียกดาบคู่กายตนออกมาจากสันหลังตั้งท่าเตรียมพร้อมกับการออกรบ

“พวกข้าจะขอสู้ตายยยยยยยยย”

อีกาเพลิงยกดาบขึ้น
ทั้งสองจอมภูติวิ่งเข้าใส่เทพมังกรหมายจะลุมด้วยดาบภูติทั้งคู่ แม้ไม่อาจจะรู้ว่าแพ้หรือชนะก็ตามที

เทพมังกรเห็นจอมภูติทั้งสองตั้งท่าจะจู่โจมเข้ามา กระทืบเท้าหนึ่งที แรงบาทาราวช้างพันเชือกวิ่งอลม่านลงเขา ทำเอาเหล่าภูติล้มระเนระนาดไปคนละทิศละทาง

มือทั้งสองไขว้ไว้ที่หน้าก่อนสบัดลงข้างลำตัวอย่างรวดเร็ว เกล็ดมังกรจากปลอกมือทั้งสองข้างพุ่งไปข้างหน้า รวดเร็วราวพายุ

“จงกลับเข้าประตูภูติบัดเดี๋ยวนี้”

เสียงเทพมังกรกร้าวดังสะท้อนถ้ำกังวาน

เกล็ดมังกรที่พุ่งไปบังเกิดลมพายุหมุนม้วนเอากลุ่มภูติทั้งหลายตีตลบหอบใหญ่เข้าไปหลังประตูภูติ

เทพมังกรยกมือทั้งสองข้างขึ้น หงายมือแล้วกวักเข้าหาตัว ประตูภูติก็ปิดลง

เห็นเพียงอีกาเพลิงที่คลุกคลานอยู่ที่พื้นพยายามไขว้คว้าบานประตูไว้

เทพมังกรหมุนตัวหนึ่งรอบยกมือทั้งสองข้างขึ้นเล็งไปที่บานประตูที่ปิดสนิทแล้วเลื่อนมือลงยิงเกล็ดมังกรหลากสีพุ่งไปติดที่ประตูศิลาเรียงจากด้านบนลงมาด้านล่างเป็นแนวคู่ขนาน

เทพมังกรจับที่เขามงกุฏทั้งสองข้าง เขาสีขาวยืดยาวออกมาราวดาบคู่ส่องแสงสว่างจ้า อย่างมี อิทธิฤทธิ์ ยกไขว้กันตรงหน้า ร่ายมนต์

“ผนึก”

เทพมังกรร้องเสียงก้อง

แล้วปล่อยเขานั่นพุ่งออกไป ปิดผลึกประตูอย่างสนิทไร้การเคลื่อนไหว ไร้อาคมใดๆ ทำลายได้ ด้วยอาวุธที่ร้ายแรงและทรงพลังของทั้งสามภพ

ทุกสิ่งนั้นเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วเกินที่เหล่าเทพจะทันได้ยกดาบขึ้นเตรียมสู้

เทพวายุยืนอ้าปากค้างเติง

“เออ ถ้าทำแบบนั้นตั้งแต่ทีแรก ก็คงไม่มีใครบาดเจ็บหรอก ฮึ...ไม่มีใครตาย ก็ดีแล้วสินะ”

เทพวายุรวบดาบกลายเป็นพัด

“แบบนี้ก็สมกับที่เป็นท่านหน่อย”

พยายามจะเอ่ยชมเทพมังกรที่เดินกลับมา หาได้สนใจคุยด้วย
เทพมังกรเดินตรงเข้าไปรับร่างคนางค์จากเทพวิหก

“เสร็จเรื่องแล้ว ข้าไปล่ะ”

“อ้าว เดี๋ยวสิ...”

เทพวายุร้องเรียก

แต่ก็ไร้เงาของเทพมังกรที่หายไปจากผาภูติเสียแล้ว

เมื่อเห็นว่าจะร้องเรียกก็ไร้ประโยชน์ เมื่อเทพมังกรไปไกลอย่างรวดเร็วแล้ว เทพวายุหันหน้ามาที่กองทัพเทพแทน

“เอาล่ะ เทพวิหก เทพสายฟ้า เทพอัคนี เทพทมิฬ เราพาเหล่าเทพที่บาดเจ็บไปชำระที่บ่อน้ำทิพย์ในวิหารเทพกันเถอะ โดนมลทินไปแบบนี้ ต้องให้แช่น้ำสักพัก”

“ส่วนเทพวารี เทพมัจฉา เทพปักษา และกองกำลังทหารที่ไม่บาดเจ็บ ให้เอาน้ำทิพย์มาล้างมลทินจากสงคราม และก็ช่วยเอาน้ำไปล้างชะโลมแต่ละหมู่บ้านใกล้ๆ นี้ที ส่วนข้าจะไปที่หมู่บ้านหิมาลัย เผื่อเทพมังกรจะไปที่นั่น”

ทุกคนน้อมรับคำสั่ง และไปทำตามที่เทพวายุแจ้งไว้

เมื่อเทพวายุกับทหาร 5-6 นาย มาถึงบ้านทวดจันทร์หอม ทุกคนสวดมนต์เสร็จ ต่างนั่งสมาธิกันในเรือน ทวดรู้การมาของเทพวายุ

เทพวายุปรากฏตรงหน้าทุกคน

“ท่านเทพวายุ เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ”

ทวดจันทร์หอมเอ่ยอย่างดีใจ

“พวกข้าจัดการกับพวกภูติไปแล้วล่ะ ดูแล้ว คงไม่มีทางออกมาทำร้ายพวกเจ้าไปอีกหลายหมื่นปี”

“ช่างเป็นเรื่องที่ดีเจ้าค่ะ พวกเราจะได้อยู่อย่างสงบสุขกัน”

ทุกคนต่างดีใจกันยกใหญ่

“ขอให้พวกเจ้ายึดมั่นในกรรมดี อย่าประพฤติผิดจากธรรมของฆราวาส อย่าโลภมาก อยากได้ในสิ่งที่ไม่ใช่ของตัวเอง อย่างมัวเมาในกิเลิส อย่าลุ่มหลงในอมายมุก อย่ามีสันดานฉ้อโกง จิตใจเหล่านี้เป็นอาหารที่ดีที่พวกมันจะแทรกซึมเข้ายึดครองกายพวกเจ้าเมื่อพวกเจ้ามีจิตใจที่ดีแล้วไซร้ปีศาจมารร้ายก็ไม่สามารถมาทำอะไรพวกเจ้าได้”

“ท่านเทพ เจ้าค่ะ เหตุใดพวกมันถึงออกมาก่อกวนได้เจ้าค่ะ”

ทวดเอ่ยถาม

“เพราะพวกมันคิดว่าโลกใบนี้ ยังบาปหนามากมาย พวกมันสามารถเอาเป็นพวกได้น่ะสิ”

“แล้วคนางค์ล่ะครับ เทพมังกรด้วย”

เปิ้ลเอ่ยถามถึงเพื่อน

เทพวายุพยายามตั้งสติ

“อ้อ..คนางค์ได้รับมลทินจากการเข้าดินแดนรัตติกาล ตอนนี้ เทพมังกรจึงพาเธอไปชำระล้างมลทินน่ะสิ”

เทพวายุยิ้มหน้าบานไว้เพื่อให้ไม่เป็นที่น่าสงสัย

“อย่างนั้นก็ดี คนางค์ปลอดภัยก็ดีแล้ว”

ทวดเอ่ย

แต่เปิ้ลยังไม่หายห่วงคนางค์

“คนางค์จะกลับมาได้เมื่อไหร่กันครับ”

“เอ่อ เรื่องนั้น ข้าก็ตอบไม่ได้หรอกนะ มันก็ขึ้นอยู่ที่จิตของคนางค์เอง ถ้าเขาแข็งแกร่ง ก็ใช้เวลาไม่กี่ชั่วยาม แต่ถ้าหากว่าจิตวิปราสไป ก็คง.....หลายวัน”

เทพวายุพยายามพูดอย่างไม่มีพิรุจที่สุด

....ไปไหนกันนะเจ้าเด็กบ้า........

ได้แต่ร้อนใจอยู่ในอก

ทุกคนแยกย้ายกันกลับบ้าน เทพวายุให้ทหารเทพช่วยไปส่งชาวบ้านให้ถึงบ้านอย่างปลอดภัย บางคนก็ขอนอนที่บ้านทวดจันทร์หอม
..................................................

เทพมังกรอุ้มร่างน้อยที่ไร้สติของคนางค์เหาะอยู่ในอากาศ

“คนางค์ ลืมตาสิ เจ้าไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

เสียงที่เจือความวิตกของเทพมังกรเอ่ยแต่ก็ไร้การตอบกลับ

“ข้าจะช่วยเจ้าเอง”

เทพมังกรอุ้มร่างคนางค์เดินไปที่ริมน้ำตก เขาผายมือซ้าย เตียงรังนกก็บังเกิดขึ้น เทพมังกรค่อยๆ วางร่างคนางค์ลงไปอย่างเบามือ เมื่อเขาผายมือผ่านร่างของเธอ

อาภรณ์ชุดกินรีสีทองก็ปรากฏแทนชุดของมนุษย์ เทพมังกรผายมือไปทางน้ำตก

ปรากฏเหยือกทอง รองรับน้ำทิพย์ เขาค่อยๆ ชโลมไปทั่วร่างน้อย เป็นการชำระล้างมลทิน ดวงหน้าอ่อนหวานของคนางค์นิ่งสงบ

เปลือกตาชมพูระเรื่อประดับด้วยแพขนตางอน จมูกเล็กรับกับใบหน้าอันเรียวละมุน ริมผีปากอันบอบบางหยักได้รูป สีชมพูอ่อนน่าหลงไหล ปานสีแดงที่อยู่ตรงกลางหน้าผากค่อยๆ เรืองแสงขึ้น

เทพมังกรยกมืออยู่เหนือหน้าผากกลมมล แล้วร่ายเวทย์ ปรากฏแสงเรืองรองรอบๆ ตัวคนางค์

“คลาย!”

สิ้นเสียงเอ่ยของจอมเทพผู้เกรียงไกร ร่างคนางค์ลอยขึ้นจากเตียงรังนกแล้วหมุนช้าๆ สาม รอบ แล้วกลับลงบนเตียงตามเดิม
เทพมังกรจับมือคนางค์มากุมไว้ เพ่งพิศมองใบหน้าหวานใกล้ๆ

“ข้าขอเพียงแค่เจ้าไม่เป็นอะไรก็พอแล้ว”
.......................

Create Date : 13 พฤษภาคม 2565
Last Update : 17 พฤษภาคม 2565 10:36:46 น.
Counter : 647 Pageviews.

2 comments

	봄 처녀(Virgin spring) by 홍난파(NanPa Hong) ปรศุราม (17 เม.ย. 2567 10:09:12 น.)		Oh!! my sassy boss ตอนที่ 22 หน้า 2 unitan (16 เม.ย. 2567 10:34:46 น.)
	: หยดน้ำในมหาสมุทร 34 : กะว่าก๋า (12 เม.ย. 2567 05:52:40 น.)		เวลวที่หายไป - บทที่ 26 ดอยสะเก็ด (11 เม.ย. 2567 11:44:44 น.)