เชื้อมันร้าย เชื้อมันรัก ตอนที่ 4 หน้า 4 จะผ่านไปกี่ปี เจ้าขวัญก็ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน เมื่อก่อนเขาเรียนคนละห้องกับเธอ เวลาเจอกันทักทายไม่เคยเกิน 15 นาที พอต้องมาอยู่ด้วยกันทั้งวัน ทั้งพูดคุย กินข้าว แล้วยังคอยโทรตามเช็คกลับบ้าน ทำให้กิจกรรมการมีชีวิตเขาของทุกวัน ดูไม่เงียบเหงากับเสียงขี้อ้อน ขอนั่นขอนี่ ไม่หยุด และดูมันมีสิ่งที่เชื่อมโยงเขามีเชิญขวัญเข้ามาอีกหน กรกรรณมองท่อนแขนที่เต็มไปด้วยผื่นเม็ดแดงๆ แล้วถอนหายใจ แล้วชีวิตเขาจะได้อยู่กับเชิญขวัญไปอีกสักกี่วันกัน แต่ก่อนแต่ไรมาไม่เคยรู้สึกว่าจะใจหาย หากต้องตายจากไปสักวันหนึ่ง แต่ในเวลานี้ เขากลับเปลี่ยนความคิดใหม่อยากจะอยู่คุยกับเธอต่อ อยากคุยกันไปแบบนี้นานๆ นี่เขากำลังแพ้ยัยขวัญเข้าแล้ว เวลาคิดถึงเสียงอ้อนเธอทีไร เขาเป็นต้องยอมเธอทุกเรื่อง นับตั้งแต่เรื่องมาใช้เครื่อง Evap แล้วเลยเถิดมาทำผลิตภัณฑ์มากมาย เขาเคยบอกเธอว่าไปลงทะเบียนเรียนแพทย์แผนโบราณมหาวัทยาลัยดังเอาไว้แต่ต้องดรอป เพราะไม่มีเวลาไปเรียน เชิญขวัญ “ทำไมแกไม่เอาค่าเทอมแกมาให้ฉันซะล่ะ” เสียงงอนๆ ต่อว่าเขา เชิญขวัญ “แทนที่แกจะเอาค่าเทอมที่ลงไว้ไม่ไปเรียน มาจ่ายค่าเทอมให้ฉันจะดีกว่ายังไง ฉันต้องไปเรียนให้จบอยู่แล้ว” เสียงต่อว่าเขาในวันแรกที่เล่าให้เธอฟัง กรกรรณ “ก็มาทำผลิตภัณฑ์สิ น้ำตบแก ลูกค้าก็เรียกร้องแล้ว กลิ่นก็หอมใช้ได้เลย รีบๆมาทำ จะได้เอาไปขายจะช่วยหาค่าเทอมให้ ที่เอาไปแจกๆ ก็อย่าลืมติดฉลาก เบอร์โทรไปด้วยนะ ก็แกบอกทำฉลากไม่ใช่เหรอ คิดชื่อเรียบร้อยหรือยัง” เชิญขวัญ “ก็ใช่นะแกอย่าขำชื่อของฉันนะ ก็ไม่ได้คิดอะไร ตอนแจก...แต่ก็ขอติดฉลากเบอร์โทรเอาไปด้วย” แม้เชิญขวัญดูเป็นคนไร้พิษภัยใดๆ และดูเหมือนไม่ได้เก่งกล้ามากมาย แต่เธอก็มีหัวใสซื่อที่คิดแม้จิตอันกุศล แต่ก็แฝงไปด้วยความมีชัยในผลงานเสมอ กรกรรณ “ชวนมดมาลงทุนทำผลิตภัณฑ์กับแกสิ” เชิญขวัญ “เขาไม่สนใจหรอก ไม่รู้แอบทำธุระกิจ เทาๆ ดำๆ อะไรของนางอยู่” ถึงจะวางสายเรื่องยืมเครื่องอัดแคปซูลไปเรียบร้อย ผ่านไปครึ่ง ชั่วโมง ข้อความจากเจ้าขวัญส่งมากหา เชิญขวัญ “แก อาจารย์อยากให้พวกเราช่วยทำน้ำมัน ก็คราวที่แล้ว เอาน้ำมันไปให้ สงสัยว่าอาจจะช่วยได้ อาจารย์เลยส่งสูตรมาให้” กรกรรณ “ก็ดีสิ ก็มาทำ คนเขารอให้เราช่วยเยอะแยะ อาจารย์มีสูตรก็เอามาทำได้” นี่เขาไม่เคยคิดจะปฏิเสธเธอจริงๆ เหรอ เชิญขวัญ “แต่ฉันต้องรบกวนแกนิ มันจะลำบากไปไหม?” กรกรรณ “ ไม่หรอก ได้ช่วยเหลือคน มันก็ดีแล้ว คนติดโควิดเพิ่มขึ้นทุกวันๆ อีกหน่อยก็คงจะวันละ หมื่น สองหมื่น” เชิญขวัญ “น่ารักจริง  ”พ่อพระใจงามแบบนี้ แม้จะไม่ชอบไปวัดไปวา เจอกันคราวนี้ ชวนทำบุญอะไรก็ทำ เชิญขวัญ “  ”กรกรรณ ยิ้มกับสติ๊กเกอร์ที่เธอส่งมาให้ จะขออะไรสักกี่อย่างก็ช่างเถอะ ตราบเท่าที่เขาหาให้เธอได้ มันก็ไม่ใช่ปัญหาใดๆ เลยในยามที่เขายังมีชีวิตอยู่ อย่างน้อย มันคงจะเป็นความทรงจำที่ดี ที่ขาดหายไปเมื่อก่อนนี้ที่เขาไม่เคยทำอะไรให้เธอได้เลย ไม่ใช่เพียง เพื่อนที่หาตัวไม่เจอ ติดต่อไม่ได้ และไม่เคยเจอกัน และนับจากนี้ไป ก็จะเป็นความทรงจำที่แสนดี ที่เชิญขวัญจะได้จดจำเขาได้ ^….^ พอกลับถึงบ้าน มีข้อความจากเพื่อนร่วมชั้นส่งมาหาเธอมากมายหนึ่งในนั้นก็มีคนที่ใส่ผ้าคลุมหน้าดำ ที่มักจะไลน์มาโชว์ต้นไม้เธออยู่เป็นนิจ แม้จะไม่เคยเห็นหน้าจริงของเขา ดูน่าจะอายุอานามไม่มากนัก กับความกวนโอ้ยที่พกมาเยอะแยะ เขามักจะคุยเรื่องต้นไม้และหมาอย่างสนุก ดูเป็นคนจิตใจดีและเรียบง่าย แต่ก็อย่างว่า คนไม่เคยเจอกันจะสรุปนิสัยใจคอกันได้อย่างไร บิ๊ก “พี่ขวัญ อาทิตย์นี้มีเรียนไหมครับ” นี่เขาตามข่าวไม่ทันหรือ เชิญขวัญ “อาจารย์เลื่อนสอนไปนะคะ บอกว่าตามนโยบาย รัฐนี่ล่ะ” บิ๊ก “เหรอครับ ดีครับ จะได้ไปทำอย่างอื่น” คืออะไรไปทำอย่างอื่น พูดเหมือนจะตั้งใจโดดเรียนอยู่แล้ว จะไลน์มาถามเธอเพื่ออะไรกัน???? พลันหนุ่มลึกลับก็ส่งต้นไม้มากมายมาให้เธอดู เชิญขวัญ “จะไปซื้อต้นไม้เหรอ” บิ๊ก “ครับ” ด้วยความข้องใจว่าบิ๊กคือใคร เธอเลยกดเข้าไปดูโปรไฟด์เขา แล้วเห็นหมาตัวนึ่งนั่งหันหลังอยู่ เธอจำได้ทันทีว่าเป็นคนที่ไปขุดเอาหัวถั่วพูมาให้เพื่อนๆ อาจารย์ดู ตอนเรียนออนไลน์ เชิญขวัญ “บ้านเธออยู่ไหนเหรอ?” บิ๊ก “บางปะอินครับ” ตายล่ะ คนนี้นี่เองที่เธอสงสัยมานานว่าบ้านอยู่ใกล้กัน เชิญขวัญ “อยู่หมู่บ้านอะไรคะ” บิ๊ก “บ้านผมอยู่ในเมือง ครับ” เชิญขวัญ “อ้อ.....” จะบอกดีไหมว่าเธออยู่ห่างเขาไปแค่ 10 กิโล เชิญขวัญ “ถ้าไปเรียนคราวหน้า ก็ขอติดรถไปด้วยนะคะ” บิ๊ก “อ้าว พี่ขวัญ อยู่บางปะอินเหมือนกันเหรอครับ” เชิญขวัญ “ค่ะ” บิ๊ก “ดีเลย มีคนเก่งอยู่ใกล้ๆ” เชิญขวัญ “เก่งที่ไหนกัน พี่ก็รอลอกเราอยู่นะ” เป็นอันว่าคนที่เธอตามว่าเป็นเพื่อนบ้านเธอมานานก็คือบิ๊กนี่เอง มันช่างบังเอิญเสียจริง
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [