เชื้อมันร้าย เชื้อมันรัก ตอนที่ 1 หน้า 3 ในกลุ่มหัวกะทิที่เชิญขวัญหลงเข้ามากับเขานั้น มีพี่วี กับโมเมที่ เธอรู้จัก เพราะแอบคุยหลังไมค์กันบ่อย ส่วนเพื่อนๆ ร่วมรุ่นที่ไม่เคยพบเจอหน้ากันเลย แต่อาศัยพูดคุยในกลุ่มไลน์รุ่นร่วม 90 คน ก็ล้วนแต่ไม่ได้สนิทชิดเชื้อ ในรุ่นนั้น วันปฐมนิเทศ นักเรียนใหม่ ซึ่งช่วงต้นปีอยู่ในสภาวะที่ยังไม่มีข้อห้ามอะไรมาก ทางโรงเรียนได้ปฐมนิเทศแบบออนไลน์ และจัดที่นั่งแบบเว้นระยะห่างที่ห้องประชุม เตวิช เป็นหน่วยกล้าตายที่รับเป็นประธานรุ่น และมีรองประธาน 2 คน คนหนึ่งมีอาชีพเป็นทนายความอายุยังน้อย น่าจะชื่อธนาเดช ส่วนผู้หญิงชื่อชมพูนุช เธอก็ไม่ได้สนิทชิดเชื้อด้วย ส่วนพี่วี ผู้มีญาณทางในดังผู้ทรงศีล มองเห็นยัยเปิ่นผู้นี้มีความโดดเด่นในสายตาผู้บริหารยิ่งนัก ดุจบัวน้อยดอกงามที่โผล่บานรับแสงอรุณยามเช้า โดยมิสงสัย พี่วีเอ็นดูและผูกมิตรกับเธอก่อนเพื่อนฝูง ก็เป็นดั่งคาด เชิญขวัญผู้ที่เป็นดั่งน้ำไหลไปเรื่อยๆ และมิได้ปิดกั้นวงจรของตัวตน ยามเรียนก็หลับ ยามปิดกล้องก็หาข้าวมานั่งทาน ยามบ่ายแล้วก็ยังหาอะไรกินไม่แคร์การเรียนการสอน แต่กลับเป็นผู้ มากด้วยความรอบรู้เรื่องพืชพรรณ เชิญขวัญ “หนูรู้ไม่เท่าพี่วีหรอก ก็พี่วีเกิดก่อนหนูตั้งหลายปี” เจ้าตัวแสบก็ชอบพูดเรื่องอายุให้ผู้สูงวัยช้ำใจตลอดเวลา ไม่ว่าจะความเปิ่น ความซน แล้ว เธอยังเป็นผู้มีกิจกรรมมากมายหลากหลาย และหนึ่งในนั้นคือชอบกลั่นแกล้งมนุษมนา ผู้สูงวัยอย่างพี่วี อยู่ร่ำไป นี่คือการฝึกฝนจิตให้พี่วีให้มีความอดทนต่อสิ่งยั่วยุ โทสะ เพื่อบรรลุในขั้นต่อไปอย่างนั้นหรือ แต่สิ่งที่วีระภาพรู้สึกประทับใจในตัวหนูขวัญ เจ้าขวัญ หรือเชิญขวัญ ของเขานั้น เห็นจะเป็นจิตใจที่ถูกขัดเกลาด้วยเจ้าตัวเองให้เป็นผู้ละซึ่งฑิฐิ ยากจะหาบุคคลที่จะอยากก้าวข้าม ความดิบหยาบแห่งจิต ละทิ้งตัวตนของตนนี้ไปได้ มีอยู่วันหนึ่งพูดคุยกันทางไลน์ยามค่ำคืน ยัยจอมซนได้บอกวีระภาพเอาไว้ ว่าเพื่อนที่ทำงานของเธอโกรธเธอเพราะเธอไม่เข้าข้างเขา แต่เชิญขวัญคิดว่า ต่อให้เขาเป็นลูกน้อง หากกระทำผิดแล้ว หัวหน้าก็ควรที่จะตักเตือนได้ ไม่ใช้ เข้าข้างยุยงให้เข้าใจกระทำผิดต่อลุแห่งโทสะจริต หากแต่โดนก่อเกลียดเหม็นขี้หน้าเอา ยัยตัวแสบก็บอกว่า เชิญขวัญ “หนูก็ทำบุญกวาดน้ำให้เขาทุกครั้งนะคะ เผื่อเขาจะเข้าใจและมีดวงตาเห็นธรรม สิ่งที่เขายึดในใจนั้น ไม่ได้มีความสุขเลย ทุกวันนี้หนูเห็นเขามีปัญหากับคนไปเรื่อยๆ แล้วแบบนี้ มิตรดีๆ ที่เขามโนอยู่ จะเป็นมิตรแท้ได้อย่างไร” พี่วี “ ทำไมหนูถึงตัดสินใจลดฑิฐิ ตัวเองได้” เชิญขวัญ “หนูก็ใช้เวลาอยู่นานหมือนกันค่ะ กว่าจะตั้งตัวและคิดได้ว่า การลดซึ่งฑิฐิแล้ว จิตใจช่างเบิกบานแน่แท้ ไม่ได้ขุ่นมัว และดำมืดเหมือนก่อนมา” พี่วี “ดีมากเลยล่ะ น้อยคนที่จะอยากลดฑิฐิของตัวเองได้” เชิญขวัญ “ตอนที่เขาทำผิด เราต้องแนะนำเขาได้ ถ้าเราแนะนำเขาแล้วเขาโกรธ ก็เท่ากับว่าจิตใจเขาขุ่นมัวจนตัดสินใจถูกผิดไม่ได้ แล้วเราจะเป็นเช่นเขาหรอกหรือ” วีระภาพได้แต่ยิ้มที่ได้ยินตัวแสบตอบแบบนั้น เด็กคนนี้สามารถฝึกจิตได้ง่าย เพราะเธอพร้อมที่จะละการมีอัตตาอย่างมิสงสัย ไม่มีแม้แต่อกุศลมูล ทั้ง 3 ไม่ว่าโลภะ โทสะ โมหะ รวมทั้งปปัญจธรรมทั้ง 3 มานะ ฑิฐิ และตัณหา ยามถกธรรมะกับเธอ มีครั้งหนึ่งที่วีระภาพเกือบหลุดปากว่ากล่าวเจ้าตัวแสบ เชิญขวัญ “พี่วี หนูเห็นผี” ทำเอาผู้ไม่ยึดติดซึ่งกายหยาบและมโนกายอย่างเขาต้องร่ายธรรมอยู่ยาวนานสุดท้ายยายตัวแสบก็ยังย้ำว่า เชิญขวัญ “พี่วี จริงๆ นะ พี่สาวที่มานอนด้วยก็ยังเห็นเลย” เขาคิดว่าเชิญขวัญน่าจะไม่ใช่คนที่วิตกหวาดกลัวในเรื่องนี้นัก และดูเธอน่าจะไม่สนใจต่อสิ่งที่สัมผัสไม่ได้ จนเขาต้องกลั่นใจถามไป พี่วี “แล้วหนูทำยังไง” เชิญขวัญ “ เขามาแกล้งไม่ให้หนูนอนใช่ไหม หนูก็ลุกขึ้นมาแล้วบอกเขาว่า ฉันจะนอน ช่วยไปเล่นไกลๆ หน่อย” ที่พูดมาเป็นเรื่องจริง หรือแต่งมาแกล้งวีระภาพก็สุดจะเดาได้ เขาเลยต้องปล่อยเจ้าจอมแสบไปนอนในยาม 5 ทุ่มของค่ำคืนนั้น หลังจากที่สาธยายธรรมเรื่องการแผ่เมตตาให้กับสรรพสัตว์ทั้งหลาย ทั้งที่เป็นมิตรและศัตรู เขาเชื่อจากแววตา เชิญขวัญ แตกต่างจากทุกคน ตรงที่เธอ ละทิ้งตัวตน และการยึดติด ด้วยตัวเธอเอง ^....^ สถานการณ์โรคระบาดที่ไม่มีวันหยุด ประเทศไทยก้าวเข้าสู่ ประเทศที่ไม่สามารถหยุดเชื้อได้ จากการที่คลัสเตอร์เกิดขึ้นตั้งแต่ต้นปีจากตะเข็บชายแดน และแรงงานต่างชาติ ขยายไปตลาดสด ช่างเหมือนกับอู่ฮั่นเมื่อปีที่แล้ว จากนั้นเกิดคลัสเตอร์ใหม่ๆ ในแต่ละพื้นที่แต่ละวัน ไม่ว่าจะจากชายแดน การหนีเข้าแดน ตลาดสด ตลาดนัด และการแพร่จาก 1 ไปสู่ 10 การทวีที่เพิ่มเป็น 10 เท่า เกินหน่วยงานใดๆ จะรับมือได้นั้น ความชุลมุนกำลังจะเกิดขึ้นกับเหล่านักศึกษาแพทย์แผนโบราณรุ่นที่ 18 ที่เข้ามาเรียน ก็ไม่เคยได้ไปโรงเรียน ทุกคนต่างเห็นหน้ากันแค่ โปรไฟด์ไลน์ และเห็นอาจารย์จาก การใช้ โปรแกรมซูมสอนออนไลน์ ซึ่งนักศึกษาหลายคนที่ทั้งเข้าเรียนและไม่เข้าเรียน เชิญขวัญและพี่วี เข้าเรียนตลอด ครบทุก ชั่วโมง แต่พี่วี ไม่เคยหลับ เจ้าขวัญ หลับแถมยังทำมือพลาดไปถูกจอเปิดกล้องให้พี่วีเห็นว่าเธอแอบนอนจนต้องส่งไลน์มาปลุก พี่วี “หนูขวัญ พี่วีจะส่งรูปหนูนอนให้อาจารย์นะ” วีระภาพส่งรูปที่เขาแคปจอว่าเธอนอนหน้าโทรศัพย์ให้ดู เจ้าขวัญทำหน้าตกใจ เชิญขวัญ “พี่วี ถ่ายใหม่ก่อนได้ไหมค่ะ รูปนั้นไม่สวย” ก็หาได้สะทกสะท้านเจ้าตัวแสบไม่ เชิญขวัญ “นิสัยไม่ดี แอบดูเพื่อนนอน” พี่วี “???” ทำไมเขาถึงกลายเป็นคนผิดไปได้ ทั้งที่ตัวแสบแอบหลับในห้องเรียนตั้งแต่รอบครึ่งบ่าย ตื่นมาก็หาขนมกิน พี่วี “ถ้าไปเรียนที่โรงเรียนจะหลับไหม” เชิญขวัญ “....ทำไมคิดว่าหนูเป็นคนแบบนั้นคะ ...แล้วมันจะเหลือเหรอ” พี่วี “เฮ้อ” เชิญขวัญ “เดี๋ยวคราวหน้า หนูแต่งหน้าก่อนนะคะ ค่อยแคปจอ” ยังมิวาย ว่าตัวเองต้องปรับปรุงซึ่งเรื่องนี้ เชิญขวัญ “พี่วี หนูเห็นมีคนหนึ่งที่อยู่ บางปะอินเหมือนหนูเลยค่ะ พี่วีรู้ไหมใคร?” พี่วี ทำท่าครุ่นคิด เขาเองแม้เวลาเรียนออนไลน์จะชอบเปิดซูมดูเพื่อนๆ นับครึ่งร้อยที่เข้าเรียนแต่ละครั้ง แต่ก็ใช่ว่า จะมีรายละเอียดลึกซึ้งกับใครมากมาย เชิญขวัญ “วันนั้นเราเรียนหัวเหง้า แล้วอาจารย์บอกว่า ถัวพู จริงๆ คือ พืชตระกูลหัวเหง้า เขาก็ไปขุดมาให้ดูค่ะ หนูเห็นโปรไฟด์หลังหมานะคะ” พี่วี “อ้อ” เขานึกออกแล้วว่าผู้ใดที่นางเอ่ยคือใคร พี่วี “พี่จำชื่อเขาไม่ได้นะ” เชิญขวัญ “เดี๋ยวหนูไปตามหาก่อนนะ จะมาบอก” พี่วี “ได้สิ” เรื่องที่จะไปสืบหาความลับของคนอื่นนั้น ดูเหมือนเป็นเรื่องเด่งของยัยตัวแสบนัก เรียนมาจะ 1 เทอม นางเก็บรายละเอียดเพื่อนได้จะหมดห้องแล้ว
บทสนทนาเอยะมึนๆ ค่ะ
 โดย: หอมกร
  วันที่: 15 ธันวาคม 2564 เวลา:11:50:19 น. |
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [