ดูเหมือนว่าเราจะมาถูกทาง





ถึงแล้วครับ อุทยานแห่งชาติแม่วงก์ ตอนนี้เราก็พากันลงจากรถไปติดต่อกับเจ้าหน้าที่เพื่อขึ้นยัง..ช่องเย็น





ใช้เวลาเพียงนิดหน่อยเก็บภาพไว้ว่า ครั้งหนึ่งเราได้มาเยือนแล้ว ^^

เมื่อเข้าไปติดต่อทางอุทยานแจ้งว่าหากจะขึ้นไปช่องเย็น ให้ไปติดต่อที่ศูนย์บริการนักท่องเที่ยวซึ่งต้องขับรถขึ้นไปอีกพอสมควรเลยทีเดียว

ไป ไป ไปกันต่อ

















ถึงแล้วครับศูนย์บริการนักท่องเที่ยวที่ว่าเมื่อสักครู่ พวกเราก็ลงไปติดต่อ เพื่อขึ้นไปยังช่องเย็น

ไปถึงที่นี่น่าจะสัก ๑๖.๐๐ น. หรือสี่โมงเย็นได้ครับ แม้จะไม่มีแสงแดดอะไรแต่ก็ไม่ได้มืด อากาศสบาย ๆครับ

ก็เลยเดินเก็บภาพสักพักก่อนเดินทางต่อไปยังช่องเย็น หากจำไม่ผิดน่าจะ ๒๐ กว่ากิโลมั้งจากตรงนี้
























เย้ ๆๆๆๆ พิชิต โมโกจู แล้ว อิอิ

อันนี้โมโกจูจำลองนะครับ ของจริงเค้าว่าจะต้องไปอีกไกลใช้เวลาไปเที่ยวน่าจะสามวัน


จากนั้นเราก็เดินทางกันต่อครับ






ขับรถมาสักพัก เห็นมีจุดชมวิวเลยแวะพักสักนิด เพราะเห็นว่าพอมีเวลายังไม่มืดอะไร

กิ่วกระทิง ...จุดชมพระอาทิตย์ขึ้น ขอชมพระอาทิตย์กำลังจะตกไปพลางก่อนละกัน





น่าเสียดายนะครับ หากว่าที่ตรงนี้จะกลายเป็นเขื่อนและอ่างเก็บน้ำไป

































จากนั้นเราก็ขับรถไปกันต่อครับ

ขับมาได้สักระยะ โหยยยย ใครมาจุดไฟเผาอะไรหว่า ขาวไปหมด

อ๋อ...ไม่ใช่ นี่มันหมอกนี่หว่า

อะไรเนี้ย สี่โมงกว่า ๆ ทำไมหมอกหนาเยี่ยงนี้







ใครกันนะบอกว่า อุทยานแห่งชาติแม่วงก์ เป็นป่าเสื่อมโทรม

ผมว่าคนพูดเช่นนี้ ไม่สมองเสื่อม ก็ ระบบประสาทโทรม เอามาก ๆ

ป่าทุกตรางนิ้วของที่นี่ สมบูรณ์ เกินร้อย ผมขอยืนยัน
















ขับรถไปเรื่อย ๆ ถนนจะแคบลงเรื่อย ๆนะครับ และสองข้างทางเต็มไปด้วยไม้ปกคลุมชุ่มชื้น

ขับมามีรถสวนลงไปสักสองคันเห็นจะได้

แต่ไม่อันตรายใดใด เพราะต่างคนต่างระวัง

































ถึงแล้วครับ ... ช่ อ ง เ ย็ น
อุ ท ย า น แ ห่ ง ช า ติ แ ม่ ว ง ก์








ปลายฝนต้นหนาว... อากาศที่นี่ดีเหมือนกันนะครับ

ลมแรงมาก ๆ

สายฝน สายหมอก โปรยปรายตลอด

นับเป็นโอกาสที่ดีที่ได้สัมผัสเลยจริง ๆ




















เต้นที่พักของเราต้องยึดอย่างแน่นหนาครับ ลมที่นี่แรงมาก ๆ

เล่นเอาเต้นโย้ไปตาม ๆกัน

กางเต้นขวางช่องลมพอดี ท้าทายสุด ๆ แต่ได้บรรยากาศสุด ๆ เช่นกัน











































































































เราออกจากที่นี่สาย ๆของวันที่ ๙ พ.ย. ครับ เพราะหมอกหนาและมีสายฝนโปรยปรายตลอด

โดยเราจะมุ่งหน้าเข้าจังหวัดตาก จุดหมายคือ อุทยานแห่งชาติตากสินมาหาราช

แต่เราจะพาเด็ก ๆแวะเที่ยวน้ำตกคลองลาน อุทยานแห่งชาติคลองลาน ก่อน

ออกเดินทางกันต่อเลย

















































ลาก่อน อุทยานแห่งชาติแม่วงก์ จ.กำแพงเพชร









เราขับรถมาไม่นานก็เข้าเขตอุทยานแห่งชาติคลองลาน

ดูร่มรื่น แต่ความชุ่มชื่นต่างจากอุทยานแห่งชาติแม่วงก์ครับ

ขอรวบรัดตัดไปน้ำตกคลองลานกันเลยครับ






































































เราอยู่ที่นี่พักใหญ่ และก็ออกเดินทางต่อไปยัง อุทยานแห่งชาติตากสินมหาราช จ.ตาก

ออกเดินทางกันเลยครับ



.................









































ถึงแล้วครับ อุทยานแห่งชาติตากสินมหาราช จ.ตาก

นับเป็นการมาเยือนที่นี่อีกครั้ง หลังจากที่ผมเคยมาเมื่อสิบกว่าปีก่อน

ตอนนั้นเจ้าไนซ์ยังเล็กมากสักสามสี่ขวบได้มั้ง

เมื่อครั้งนั้นผมเองยังไม่มีกล้องถ่ายภาพ ได้แต่ชื่นชมธรรมชาติและรับรู้จดจำไว้ในความทรงจำ

รู้สึกดีมากเลยครับ เหมือนได้กลับมาในที่คุ้นเคยที่ห่างหายไปนานนับสิบปี




ภาพเจ้าไนซ์ ที่พี่คนหนึ่งที่มาเที่ยวด้วยกันถ่ายให้ด้วยกล้องฟีล์ม
เมื่อครั้งมาเยือนอุทยานแห่งชาติตากสินมหาราช
เมื่อสิบกว่าปีก่อนโน้น (สักสามสี่ขวบ)
มาครั้งนี้โตเป็นหนุ่มเสียแล้ว









พวกเราเตรียมขนสัมภาระลงเพื่อกางเต้นและทำอาหารก่อนพระอาทิตย์จะตกดิน







กางเต้นเสร็จผมก็เดินถ่ายภาพไปมาบริเวณโดยรอบ

สภาพร่างกายไม่แข็งแรงเหมือนเดิมครับ เลยเดินไปได้ไม่ไกลนัก เก็บภาพโดยรอบที่พักเท่านั้น










































ดอกบัวตอง





























เดินไปเจอโปรสองคนตั้งขาถ่ายภาพ เราอยากไปถ่ายข้างหน้าก็ไปไม่ได้เพราะเป็นเขตห้ามแซง

ดีนะเห็นป้ายซะก่อน เลยทำได้เพียงแอบเหงาอยู่ห่าง ๆแบบนี้















ก่อนออกจากอุทยานแห่งชาติตากสินมหาราช พวกเราก็ลงความเห็นว่าต้องไปดูต้นกระบากใหญ่

ไม่เช่นนั้นเหมือนว่ามาไม่ถึงอุทยานแห่งนี้

ทำให้นึกถึงเมื่อสิบกว่าปีก่อนที่ผมมา ณ ที่แห่งนี้

ผมลงมาดูต้นกระบากนี้ เก็บมันไว้ในความทรงจำเท่านั้น

เพราะไม่มีกล้องถ่ายภาพ

วันนี้ ผมจะเก็บภาพมันกลับบ้านให้ได้







ทางลงค่อนข้างชันเหมือนกันครับ ระยะทางเดินลงไปเขาบอกว่า ๔๐๐ เมตร

ดูเหมือนไม่ไกลนะครับ แค่รอบสนามฟุตบอล

นั่นในความคิด แต่ในความเป็นจริงที่ได้รู้สึกได้สัมผัส

เหมือนสักสองสามกิโล ทั้งที่แค่ ๔๐๐ เมตร















อีก ๑๕๐ เมตรเอง สู้ ๆ







ถึงแล้ว ๆย้ ๆๆๆๆ







แล้วเราก็ได้พบกันอีกครั้ง

















































ป้ายชนิดเดียวกัน

แต่ให้ความรู้สึกต่างกัน ในขณะที่กำลังเดินขึ้นไปเพื่อกลับไปข้างบน








เหมือนมีใครมาฉุดรั้งเท้าไว้

ยกเท้าก้าวแทบไม่พ้นขั้น

ทำไม่รู้ไม่ชี้ เดินต่อไป

คนแก่ คนมีโรคประจำตัว ห้ามลงนะครับ เพราะมันเหนื่อยมาก






ใกล้แหละ อีกไม่กี่ก้าวก็ถึงจุดหมายและเดินทางกลับบ้าน







ทริปเล็ก ๆ...กำแพงเพชร - ตาก

ก็สิ้นสุดแต่เพียงเท่านี้

..............................

รำพันท้ายบล็อค

รู้สึกเสียดายมาก ๆนะครับ หากต้องสูญสิ้นอุทยานแห่งชาติแม่วงก์

เพราะการสร้างเขื่อน

เพราะอุทยานแห่งนี้ถือได้ว่าอุดมสมบูรณ์มาก มากจริง ๆ

จากที่ได้ขับรถผ่านมา มีป้ายสนับสนุนการสร้างเขียนในเขตเมืองทำจากป้ายไวนิลอย่างดี

ลักษณะและรูปแบบเดียวกัน

แต่ขับรถออกมาชานเมืองบริเวณโดยรอบอุทยาน

จะเห็นป้ายที่ชาวบ้านเขียนขึ้นมาจากลายมือตัวใหญ่ ๆภายใต้วัสดุที่หลากหลายว่า

"ไ ม่ เ อ า อ่ า ง"

เป็นระยะ ระยะ

ผมว่ามันสะท้อนอะไรบางอย่างออกมามากมาย

ผมไม่มีความรู้พอที่จะโต้แย้งในการสร้างเขื่อนหรอกครับ

ผมคงไม่ได้รับผลกระทบทางตรงจากการสร้างเขื่อนเท่ากับคนกำแพงเพชร

ผมมีเพียง ....ความรู้สึก

รัก และ หวงแหน แผ่นดิน ผืนป่า สัตว์น้อยใหญ่และธรรมชาติ

หยุดเถอะครับ หยุดความคิดที่จะปกป้องเผ่าพันธุ์ตัวเอง เสพสุขบนความสูญเสีย

ครั้งแล้ว ครั้งเล่า ด้วยความโลภ เห็นแก่ได้ ของคนบางกลุ่ม

เราจะต้องสูญเสียต้นไม้เท่าใด สัตว์มากแค่ไหน...พวกมันผิดอะไร

เพียงแค่ตอบสนองความต้องการแก้ไขปัญหาบางอย่างด้วยการสร้างปัญหาอีกหลายอย่าง อย่างขลาดเขลา

...................................

ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมชมทักทายกันนะครับ

ขอให้ทุกท่านมีแต่ความสุข สุขภาพแข็งแรง