ต้องขอโทษด้วยนะคะ  หัวข้อวันนี้อาจจะดูรุนแรงไปนิดนึง
แต่จริงๆแล้วก็อยากจะ ตั้งว่า หลังเที่ยงคืน - จำลอง ฝั่งชลจิตร : แม่งเหี้ย!!!

เรื่องของเรื่องก็คือ เมื่อคืนอ่าน "หลังเที่ยงคืน" ของลุงจำลอง(เป็นญาติกันตั้งแต่เมื่อไร-*-)รวดเดียวจบ
 . . . ตอนตี 3ระหว่างที่อ่านอยู่ก็มีแต่คำเหล่านี้ผุดขึ้นมาในหัว

ชีวิตคนเราแม่งบัดซบได้อีก

 

นี่เหรอวะชีวิต?

 

จริงๆแล้วชีวิตมันก็บัดซบจริงๆน่ะแหละ

 

เออยังมีอะไรที่บัดซบกว่านี้อีกเยอะ....

 

อ่านไปก็ทำตัวเป็นนางเอกมิวสิคไป . . . จะอ่อนไหวเหี้ยไรว้าาาา . . . เช้ามาตาปูดเป็นปลาทองเลยเพคะ
และพออ่านถึงหน้าสุดท้าย  ก็สรุปได้ว่า ชีวิตแม่งเหี้ย!!!
ถ้าอะไรก็ตามที่ทำให้คนเราเกิดมาเจออะไรเหี้ยๆแบบนี้  จะให้เกิดทำให้เกิดมาทำไมวะ
เอาให้ไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดกันซะยังจะดีกว่า...

อาจจะเพราะพื้นเพของเรากับลุงจำลอง คือๆกัน  เลยทำให้เข้าใจถึงคำที่ใช้
และพอจะจินตนาการภาพบรรยากาศได้ค่อนข้างชัดเจน...อันนี้ติ๊งต่างเอาเอง :P

ด้วยเหตุและประการปวง  ก็อยากให้ไปหาอ่านกันเอง 555+

ปล. ลุงจำลองเขียนหนังสือทำร้ายจิตใจหนูได้เสมอเลยค่ะ...
แต่ก็นั่นแหละ  บางครั้งคนเราก็ชอบทำร้ายจิตใจตัวเอง  เพื่อให้รู้ว่า "กูยังมีความรู้สึก"