เริ่มต้นที่คนสองคนมาเจอกัน เริ่มต้นที่คนสองคนมาเจอกัน ของ ญาณิณ ค่ะ เป็นเรื่องแรกที่อ่านของพี่คนนี้แล้วก็ ติดไปเลย หลายคนมักบอกว่าอ่านไม่รู้เรื่อง สับสนไม่เข้าใจ ก็จริงค่ะ เพราะว่าอย่างในเรื่องพี่เค้าก็มีการตัดฉากไปมา แต่สำหรับเราแล้วเราชอบมาก ตอนอ่านจบเราไม่ได้เคลิ้มพระเอกของเรื่องอย่างหลายๆเรื่องที่เป็น แต่กับรู้สึกเหมือนได้ข้อคิดอะไรบางอย่างจากเรื่องนี้  เป็นไท: ที่เราต้องการจริงๆ ก็แค่ใครสักคนที่ทำให้ทุกวันไม่น่าเบื่อ ไม่ต้องดีเลิส ไม่ต้องหล่อ (แต่ไม่อุบาท เอาแค่ว่าเป็นมนุษย์) พ่อรวยล้นฟ้า (แต่ก็ไม่เอาแบบต้องกัดก้อนเกลือกิน) ไม่ต้องฉลาด ดุจอัฉริยะกลับชาติมาเกิด (แต่ก็ไม่เอาแบบไม่รู้จักคิด แยกถูกผิดไม่ออก) แค่คนธรรมดาๆก็พอ ไม่ต้องเป็นเจ้าชาย เพราะคนแบบเรา คงเป็นเจ้าหญิงไม่ได้ ใช่ แค่ใครสักคนที่ทำให้ทุกวันไม่น่าเบื่อก็พอ เปรมฤทัย: ศัทธา คือ สิ่งที่ทำให้เกิดปฏิหาริย์... ถ้าไม่มีศัทธาก็จะไม่มีความหวัง ถ้าไม่มีความหวัง ก็คงไม่เข้าใจคำว่า ปาฏิหาริย์ (นี่นิยายทำกรูเป็นมากขนาดนี้เลยหรอวะ สงสัยต้องเลิกอ่าน) รักนั้นจะดีจะร้ายยังไง ทุกเรื่องเริ่ม.... เมื่อคนสองคนได้เจอกัน ขอบคุณชีวิต ที่เปิดโอกาศให้ได้พอ(และได้)รัก เพราะกระทั่งเลวร้ายที่สุด แม้รักไม่ไหวก็ทำใจให้เกลียดไม่ลง 
พี่ไม่ได้คิดจะเขียนนิยายแนว*งง* เน้อ
กำลังปรับปรุงตัวเองอยู่นะคะ ช่วยติดตามด้วย(อ้อนแล้วนะ) ดีใจค่ะที่ชอบ :) โดย: ญาณิน IP: 58.8.86.219 วันที่: 18 เมษายน 2550 เวลา:14:27:01 น.
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
แต่ชอบ ขำๆ ดี แถมได้แง่คิดแปลกๆ เรื่องไม่หนักเกินไปด้วยสำหรับตัวเอง ฮาเป้กับไทค์อ้ะ