บางสิ่งที่หายไป

การรู้จักกันระหว่างเราเป็นเพียงความบังเอิญที่เกิดขึ้นโดยไม่มีใครตั้งใจ ‘ ฉัน ‘ เด็กขี้เหงาที่หลงใหลในตัวอักษร ใช้เวลาว่างในบางครั้งกับการท่องไปในโลกไซเบอร์ ‘ เขา ‘ ผู้ชายปากร้ายที่ใช้เวลาส่วนใหญ่ในการทำงานด้านเทคโนโลยีคอมพิวเตอร์ ความผิดพลาดทางตัวอักษรคือที่มาของการเริ่มต้นบทสนทนาระหว่างคนไม่เคยรู้จักสองคน หากนานไปความคุ้นเคยก็เริ่มก่อร่างสร้างตัวขึ้นอย่างเงียบๆ ความคุ้นเคยที่เกิดขึ้นตามกาลเวลาที่ผ่านผัน สำหรับฉันมันคือความบังเอิญ ความบังเอิญที่เขาเรียกว่า ‘ พรหมลิขิต ’

07.30 น.

เวลาที่ใครบางคนเคยบอกไว้ว่า เป็นเวลาเริ่มต้นการทำงานของเขา ด้วยในทุกๆ วัน เขามักมาถึงที่ทำงานในเวลานี้เสมอ และนั่งบนเก้าอี้ทำงานตัวเก่าหน้าเครื่องคอมพิวเตอร์ส่วนตัวที่มี บนแถบสถานะปรากฏโปรแกรมสนทนาที่มักทำการติดต่อไว้ตลอดเวลาการทำงาน ทั้งๆ ที่ยามเช้าเช่นนี้เจ้าตัวคงก้มหน้าก้มตาอ่านข่าวในหน้าหนังสือพิมพ์มากกว่าจะสนใจพูดคุยกับใครผ่านตัวอักษร ฉันเคยสงสัยในความตรงต่อเวลา และตั้งหน้าตั้งตาจับผิดเขาอยู่เสมอ ด้วยการลงทุนตื่นนอนแต่เช้าตรู่ แม้ว่าจะเป็นการลำบากสำหรับคนนอนดึกเป็นกิจวัตรก็ตามที นานไปความตั้งใจในการจับผิดก็ลดน้อยถอยลง เพราะฉันรู้ดีว่าเขาจะมาถึงที่ทำงานในเวลานี้ ช้าบ้าง เร็วบ้าง แต่ก็คงไม่มากนัก ฉันเองต่างหากที่ไม่เคยตรงต่อเวลา นึกจะมาก็มา จะไปก็ไป ไม่มีอะไรแน่นอน และความไม่แน่นอนนี้เป็นสาเหตุให้เขาคอยค่อนขอดตลอดมาว่า “ นี่ล่ะนะที่เขาเรียกว่า ‘ เด็กเอาแต่ใจ ไม่รู้จักโต ‘ ”

08.30 น.

ปฏิบัติการจับผิดของฉันเริ่มต้นขึ้นในเวลานี้เสมอ ทุกครั้งที่เข้าสู่ระบบโปรแกรมสนทนา คนที่ฉันตั้งใจคอยหาเรื่องมักรออยู่ก่อนแล้ว ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะไม่เห็นเขาในเวลานี้ ทุกครั้งที่ฉันเข้าสู่ระบบออนไลน์ของโปรแกรม MSN Messenger ใครคนนั้นจะ Online อยู่ก่อนแล้ว เมื่อฉันเปลี่ยนสถานะจาก Offline ถ้อยคำทักทายก็ตามมาในทันที “ อรุณสวัสดิ์เด็กน้อย ” ไม่รู้ทำไมเขาถึงได้เป็นฝ่ายเริ่มต้นก่อนเสมอ นี่คือข้อสงสัยหนึ่งที่ฉันไม่เคยถาม ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม และนั่นเป็นเรื่องที่เขามักบ่นให้ได้อ่านเป็นประจำ แต่ถึงจะบ่นอย่างไร สุดท้ายเขาก็ยังเป็นฝ่ายเริ่มต้นทักทายทุกทีไป

09.00 น.

นาฬิกาปลุกที่ดีที่สุดเท่าที่ฉันเคยมี ส่งข้อความมาเตือนให้รู้จักหน้าที่ของตนเอง เขามักไล่ให้ฉันไปทานอาหารเช้า ซึ่งฉันเองยังแปลกใจอยู่จนทุกวันนี้ว่า ทำไมถึงได้แสนรู้แบบนี้นะ รู้ว่ายังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยตั้งแต่ลืมตาตื่น หรือไม่ก็เตือนให้ไปเรียนหนังสือ หากตารางเรียนที่ฉันมีอยู่ปรากฏว่ามีเรียนช่วงเช้า นอกจากแสนรู้แล้วความจำยังดีมากถึงมากที่สุด แค่บอกเพียงครั้งเดียวเขาก็จำได้แล้วว่า วันไหนฉันมีเรียนเวลาอะไร เลิกเมื่อไหร่ บางครั้งฉันก็อดที่จะแกล้งทดสอบความแม่นยำของหน่วยความจำในสมองคนอายุมากกว่าไม่ได้ แต่ไม่ว่าอย่างไรตารางเวลาที่เขาจดจำก็ไม่เคยผิดพลาด เขาจำได้เสมอว่าในแต่ละวันฉันมีเรียนหรือไม่ เวลาไหน ว่างเมื่อไหร่ เคยนะ…ที่สงสัยว่าทำไมเขาถึงจำได้ หากก็ได้เพียงสงสัยเท่านั้น ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะหาคำตอบ ตรงกันข้าม ฉันไม่เคยจำได้เลยด้วยซ้ำว่าวันไหนเขามีประชุมเวลาอะไร แม้เจ้าเจ้าตัวจะเพียรบอก แต่ฉันก็ไม่เคยใส่ใจจดจำ หากวันไหนมีประชุมเขามักบอกฉันก่อนเสมอว่า “ เดี๋ยวต้องไปประชุมแล้วนะ ” แน่นอนว่าฉันไม่เคยพลาดการเอ่ยปากไล่คล้ายไม่ใส่ใจในการจะมาจะไปของใครคนนั้นเลย

12.00 น.

ช่วงเวลาที่ใครหลายคนพากันหยุดการทำงานไว้ชั่วคราว เพื่อเพิ่มเติมพลังงานที่สูญเสียไป ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความหิวที่มีมากหรือเปล่านะ ที่ทำให้เขาออกปากไล่ฉันอีกแล้ว พอฉันย้อน เขาก็จะอ้างว่า “ ทานอาหารไม่ตรงเวลา เดี๋ยวเป็นโรคกระเพาะนะ ” ในวันนั้นฉันเข้าใจว่าเขาคงห่วง กลัวตัวเองจะไม่สบาย แต่ในวันนี้ฉันรู้แล้วว่าเขาเป็นห่วงฉันมากกว่าตัวเขาเอง ที่คอยบอก คอยเตือนอยู่เสมอ ก็เพราะฉันไม่เคยใส่ใจในเรื่องเล็กน้อยทำนองนี้ หิวเมื่อไหร่ก็ทาน ไม่หิวก็ไม่ทาน ป่วยก็งอแง เอาแต่ใจให้เขาต้องคอยปวดหัว สบายดีก็คอยป่วนให้เขาต้องวุ่นวาย บางครั้งก็อาละวาดมากมายเสียด้วยซ้ำ แปลกนะที่เขาไม่เคยถือโทษโกรธเคืองในสิ่งที่ฉันทำ คงเป็นความเคยชิน ตั้งแต่รู้จักกัน ไม่มีวันไหนที่ฉันจะทำตัวดีๆ ให้เขาได้สบายใจสักนาที

13.00 น.

เขากลับเข้ามาเริ่มต้นการทำงานอีกครั้ง เท่าที่ฉันจำได้ช่วงบ่ายมักเป็นช่วงที่งานเริ่มสะสมมากขึ้น บางครั้งเขาก็ปล่อยให้ฉันพิมพ์อะไรต่อมิอะไรเสียเหยียดยาวโดยไม่มีการโต้ตอบกลับมา คนเอาแต่ใจตัวเอง เด็กไม่รู้จักโต ‘ ยัยจอมเกเร ‘ ที่เขาชอบบ่น เริ่มปฏิบัติการก่อกวนปั่นป่วนความสงบสุขอีกครั้ง และทั้งๆ ที่งานหนักจนแทบไม่มีเวลากระดิกปลายนิ้ว เขาก็ยังต้องเจียดเวลาคอยอ่านและพิมพ์ข้อความสนทนาอยู่อย่างนั้น แต่หากฉันเป็นฝ่ายเงียบ เขากลับไม่ต่อว่าอะไรสักคำ แค่ถามว่า “ หลับไปแล้วเหรอ ” และรอจนกว่าฉันจะตอบกลับโดยไม่มีการโวยวายให้ได้เห็น นั่นคือความใจเย็นของคู่สนทนาที่แสนดีของฉัน เป็นความตรงข้ามที่ฉันไม่เคยมีให้

15.30 น.

เวลาทำการของสัญญาณโทรศัพท์ในวันที่ฉันไม่ได้แวะเข้าไปทักทายเหมือนเช่นเคย เขามักเป็นฝ่ายโทร. หาในเวลาที่ฉันหายหน้าไปจากโปรแกรมสนทนา โดยไม่มีวี่แววการเข้าสู่ระบบเลยตั้งแต่เช้า แปลกนะ ไม่ว่างานจะยุ่งหรือหนักแค่ไหน ความห่วงใยที่เขามีก็ไม่เคยขาดหาย ในขณะที่ฉันเองกลับเป็นฝ่ายละเลย ไม่เคยใส่ใจไถ่ถาม เรียนหนักก็ห่างไป ว่างเมื่อไหร่ก็คอยแต่จะสร้างความวุ่นวาย รู้นะ…ว่าสิ่งที่ฉันทำ สิ่งที่ฉันเป็น ทำให้เขาน้อยใจ หากฉันกลับเฉยเมย ไม่เดือดร้อนกับความรู้สึกของเขาเลยสักนิดเดียว

17.00 น.

หลังจากเหนื่อยมาทั้งวัน แบกรับปัญหามาตลอดเวลาตั้งแต่เช้า ก็ถึงเวลาที่จะได้กลับบ้าน หากบางครั้งงานที่คั่งค้างและต้องสะสางก็ทำให้ไม่สามารถปลีกตัวกลับบ้านได้อย่างที่ควรเป็น เขายังคงต้องนั่งทำงานหลังขดหลังแข็ง ในขณะที่ฉันว่าง และอยากกลับบ้านเต็มทน ฉันเป็นฝ่ายบอกลาและ Sign out หนีไปก่อนเสมอ ทิ้งให้เขาอยู่กับภาระที่ต้องแบกรับตามลำพัง เขาคงโล่งใจที่ไม่มีใครมาคอยป่วน ก่อกวนการทำงานที่ควรจะราบรื่น ให้ต้องสะดุดเป็นพักๆ ฉันไม่รู้หรอกว่าภาระที่เขาต้องสะสางให้เรียบร้อยนั้นจะเสร็จสิ้นเมื่อไหร่ และเขาเองก็ไม่เคยบ่นให้ได้รับรู้ มีเพียงตัวอักษรที่ตอบกลับมาว่า “ กลับบ้านดีดีนะ ” ก็เท่านั้น

20.00 น.

ช่วงหัวค่ำของบางวันที่ฉันมักสนทนาอยู่กับเพื่อนผ่านโปรแกรมเดิม ในขณะที่เขายังคงต้องทำงานอยู่ เช็คเมล์ของลูกค้า ตอบปัญหาข้อข้องใจมากมายของคนที่ได้ชื่อว่า Customer แต่ก็ไม่วายที่จะเป็นฝ่ายทักทายฉันก่อนเหมือนเช่นเคย

หากในวันนี้ไม่มีอีกแล้วกับคำทักทายที่มักส่งมาตามระบบออนไลน์ให้ได้เห็น ไม่มีวี่แววของคนที่เคยเป็นฝ่ายรออยู่เสมอ ไม่มีถ้อยประโยคที่แสดงถึงความห่วงใย ไม่มีน้ำเสียงยียวนกวนประสาทที่เคยโทร. หายามห่างหาย ไม่มีอีกแล้วใครคนนั้นให้ฉันได้โวยวาย เอาแต่ใจ ไม่มีแล้ว…ไม่มี หากในวันนี้เขามีโอกาสได้รับรู้ ซึ่งที่ฉันต้องการจะบอกคือคำว่า “ ขอโทษ ” ขอโทษที่เคยเอาแต่ใจ ขอโทษที่ไม่เคยใส่ใจในความเป็นไปทุกเรื่องราว รู้ตัวแล้วว่าทำผิดไป ให้อภัยกันได้ไหมแค่สักครั้ง…เหมือนที่เคยอภัย กลับมาได้ไหม…กลับมาเป็นคนห่วงใยคนเดิมที่ฉันมี สัญญานะ…นับจากนี้จะเป็นเด็กดี ไม่ทำให้คุณเหนื่อยใจสักนาทีเหมือนที่เคย สัญญา

Create Date : 02 พฤศจิกายน 2548 Last Update : 2 พฤศจิกายน 2548 19:49:54 น. Counter : 500 Pageviews.		11 comments
Share Tweet

	สวัสดีปีใหม่ ๒๕๖๗ มาช้ายังดีกว่าไม่มา (2 ม.ค. 2567 07:30:30 น.)		๏ ... รามคำแหง แรงคำหาม ... ๏ นกโก๊ก (2 ม.ค. 2567 14:22:51 น.)
	พบเจอภาพอะไร? ส่วนหนึ่งของภาพน่าสนใจจึงตัดมาใช้ คุกกี้คามุอิ (1 ม.ค. 2567 03:56:23 น.)		ทนายอ้วนจัดดอกไม้ - จัดดอกไม้ง่ายๆ – แจกันสวัสดีปีใหม่ 2567 - กุหลาบพวงสีชมพู - ขาว ทนายอ้วน (2 ม.ค. 2567 15:16:32 น.)