ระหว่างทาง...ของการเดินทางถอยกลับ  >เคยไหม...ที่คุณก้าวเดินไปข้างหน้า แต่รู้สึกว่ามันเป็นการถอยหลังกลับ เคยไหม...ที่ท้องฟ้าในโลกส่วนตัวของคุณ กลับเปลี่ยนจากสีฟ้ามาเป็นเมฆครึ้มสีเทาหม่น โดยไม่มีเค้าลางแห่งพายุร้าย ทุกอย่างพัดพาคุณกลับไปสู่จุดเริ่มต้น หรือไกลกว่านั้น...เปลี่ยนจากรอยยิ้มเป็นหยดน้ำตา เปลี่ยนเสียงหัวเราะเป็นเสียงสะอื้นไห้ ความทุกข์เข้ามาทดแทน วันเวลาแห่งความสุขของคุณจนหมดสิ้น ความคาดหวังคือปัจจัยหลักของความทุกข์ ความฝันบางครั้งก็เป็นสิ่งที่ก่อให้เกิดทุกข์ ชีวิตคนเรามีปัญหา เพิ่มมากขึ้นตามวันเวลาที่หมุนไป ทุก ๆ วันเหมือนกับต้องตื่นขึ้นมา เพื่อเดินเข้าไปในสมรภูมิรบ ฟาดฟันกับปัญหา หากคุณชนะคุณก็จะเดินจากมา พร้อมความสำเร็จอีกครั้งหนึ่ง หากคุณแพ้คุณก็อาจล้มจมอยู่กับที่ แล้วจะมีใครสักกี่คนบนโลกใบนี้ ที่จะคอยยื่นมือให้ความช่วยเหลือเมื่อเราเจ็บปวด เอาเข้าจริงในโลกใบนี้...เราจะมีใคร? ใครที่เป็นของเราจริงๆ เกิดมาเพื่อเราจริง ๆ บทเรียนของการเดินถอยหลัง ทำให้รู้ว่าความคาดหวัง มักมาพร้อมกับความผิดหวังเสมอ เราคาดหวังว่าจะมีใครมาร่วมแบ่งปันความรู้สึก คอยประคับประคองอยู่เคียงข้าง...คอยรับเมื่อเราล้ม แล้วตั้งความหวังว่าเขาจะยืนอยู่เคียงข้างเราไปจนวันตาย มีลมหายใจของกัน และกันอย่างอบอุ่น  >แต่ในโลกของความเป็นจริงก็คือ...เราต้องยืนด้วยตัวเองให้ได้ หายใจด้วยตัวเองให้ได้...ลุกด้วยตัวเองให้ได้ อ้อมแขนและลมหายใจของคนอื่น เป็นเพียงส่วนประกอบ ที่ทำให้เราเต็มพร้อมสมบูรณ์ เราจำเป็นต้องก้าวเดินต่อไปให้ได้ แม้ไม่มีส่วนประกอบนั้นก็ตาม ฉันได้เรียนรู้ว่า...ความฝันจำเป็นต้องเปลี่ยนแปลง เพื่อลดความเจ็บปวดในชีวิต เช่นเดียวกับความรัก สิ่งที่เรามอบไปอย่างทุ่มเท...โดยไม่เคยคิดถึงความผิดหวังที่จะตามมา มักทำให้เราเจ็บปวดจนสุดจะทน ความรัก...เปลี่ยนแปลงได้ รอยเท้าของเราเหยียบย่ำไปท่ามกลางความสับสน บางครั้งเข็มนาฬิกาก็เดินเร็วขึ้น...บางครั้งกลับเดินช้าลง ทุกอย่างไม่เป็นดั่งที่วาดหวังไว้เสียที เพราะเราควบคุมทุกสิ่งทุกอย่างไม่ได้ ความคิดของเขา...อาจทำให้เราเจ็บปวดจนสุดจะทน แต่เราก็ยังจำเป็นต้องมีชีวิตอยู่...เพื่อรับรู้ถึงความเจ็บปวดนั้น ดังนั้นเมื่อมีน้ำตาและตัดสินใจว่าจะต้องเปลี่ยนแปลง อย่าหันกลับไปทางเดิม เพราะเรากำลังจะเดินจากมันมา...อาจไม่ใช่เขาหรือเราเป็นคนไม่ดี แต่ในบางเรื่อง...ก็อาจมีเหตุผลมากกว่าหนึ่งอย่าง อย่าพูดว่าเราทำเพื่อเขา...แต่กลับเอาตัวของเราเป็นที่ตั้ง เพราะนั่นไม่ใช่รักที่แท้จริง ถ้าบนทางเดินที่ผ่านมาเราก้าวเร็วเกินไป มองย้อนกลับไปดูตัวเองใหม่...แล้วหัดเดินให้ช้าลง
อย่าไปยึดติด อย่าไปคาดหวังกับอะไร พึ่งตนเองเป็นดีที่สุด ...ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน....
 โดย: VICT
 วันที่: 3 กรกฎาคม 2551 เวลา:10:49:56 น.อีนคน ที่เคยเดินเร็วเกินไปจริง ๆ
แล้วตอนนี้ ก็กำลังถอย ถอยเพื่อทบทวน ถอยเพื่อที่จะ เดินให้ช้าลง ขอบคุณนะคะ ขออนุญาต add freind นะคะ โดย: คำหอม IP: 58.8.47.133 วันที่: 9 กรกฎาคม 2551 เวลา:17:33:49 น.
เคยมีคนบอกว่า
การเดินให้ช้าลง แทนการก้าวเร็ว ๆ จะทำให้เราเห็น สิ่งต่าง ๆ ได้มากขึ้น มีเวลาชื่นชม มีเวลาคิด มีเวลาแก้ไข และท้ายสุด มีเวลา ..สำหรับตัวเอง โดย: เคยได้ยิน IP: 58.9.89.20 วันที่: 18 กรกฎาคม 2551 เวลา:14:23:23 น.
ระหว่างการเดินทางอาจได้รับร่องรอยของหนามทิ่มตำระหว่างสองข้างทาง แต่มันจะเป็นประสบการณ์อันยิ่งใหญ่ที่สอนให้เรารู้ว่าชีวิตคือการก้าวเดินต่อไปโดยอาศัยกาลเวลาเป็นตัวขับเคลื่อนทุกอย่างให้เดินไป..ขอให้มีความสุขกับการเดินทางและเก็บเกี่ยวประสบการณ์บนเส้นทางของตนเอง
โดย: kim IP: 10.251.146.36, 203.172.199.254 วันที่: 18 เมษายน 2553 เวลา:17:15:50 น.
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [