สะพานรุ้ง (กาพย์ยานี ๑๑) ทอดสายจรดปลายฟ้า กระจ่างจ้าตลอดแนว รุ้งพรายประกายแพรว ดุจสะพานผ่านเมฆา ฉันรักสะพานรุ้ง รักแสงรุ่งละออตา หลังฝนที่สาดซา ทินกรสท้อนแสง หลากสีที่สดใส ร้อนเย็นไหมใจยังแคลง ม่วงหม่นเหลืองปนแดง งามเฉิดฉันเกินบรรยาย เมฆลอยเต็มฟ้าขาว เป็นภาพราวสื่อความหมาย ฟ้างามเริ่มกลับกลาย ด้วยราตรีที่เข้าครอง มืดมนมาแทนที่ ฟ้าคืนนี้ดวงดาวจอง เป็นคืนที่จันทร์หมอง ยากจะมองเห็นสิ่งใด มีมืดมีสว่าง มิแตกต่างหมุนเวียนไป สิ้นสุด ณ จุดใด มิมีใครจะนำพา ต่างคนก็หมายมั่น ต่างแข่ขันเพื่อได้มา กิเลสและตัญหา มุ่งจับจ้องมิป้องกัน ดูเช่นสพานรุ้ง ใช่เรืองรุ่งตลอดวัน อาทิตย์เมื่อผายผัน จะกี่รุ้งมิเหลือรอย คนเราก็เท่านั้น เป็นราชันหรือคนดอย เกิดร้อยก็ดับร้อย จะกอบโกยกรรมทำไม .....รจนา U.S.A......
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
แวะมาทักทายนะคะ