ดาราจักรรักลำนำใจ : ผู้ตามล่าจากแดนไกล


บทที่ 3 ผู้ตามล่าจากแดนไกล

น้ำพลอยปั่นจักรยานออกจากบ้านตอนหกโมงเช้า เธออยู่ในชุดกางเกงขาสั้น เสื้อยืด สวมรองเท้าผ้าใบ ก่อนลงจากบ้านพิณทิพย์กำชับออกมาจากในครัวว่าให้กลับมาทันเวลากินข้าวเช้า เพราะวันนี้เป็นวันอาทิตย์ ซึ่งวันหยุดทุกคนจะกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากัน ในขณะที่วันธรรมดาเธอต้องไปเรียนแต่เช้า พี่พิมพ์รักกับพี่เพชรต้องออกไปทำงานเช่นกัน มีเพียงแม่ที่อยู่บ้าน ส่วนพ่อก็ดูแลไร่

ร่างเพรียวระหงสูงเกินมาตรฐานหญิงไทยปั่นจักรยานไปตามทางดินในไร่ ผ่านแปลงผักที่สดชื่นรับอรุณใหม่ ไอหมอกจางปะทะใบหน้า อากาศกำลังเย็นสบาย แสงอาทิตย์ยามเช้าสาดกระทบผืนหญ้าเป็นสีทองอ่อนๆ เธอมุ่งตรงไปยังท้ายไร่จุดที่พ่อกับแม่เคยบอกว่าพบพี่เพชรกับเธอครั้งแรก พอถึงบริเวณนั้นก็จอดรถจักรยานไว้บนเนินก่อนจะเดินลงไปที่หยุดยืนที่ลานโล่งริมลำธาร

เวลานี้ลำธารขนาดเล็กดูเงียบสงบ ไอหมอกลอยเหนือผิวน้ำเป็นควันจาง นกตัวเล็กบินโฉบจากต้นไม้ริมน้ำหายไปทางแนวต้นไม้อีกฝั่ง หญิงสาวก้มมองต้นหญ้าที่ฉ่ำชื้นไปด้วยหมอก แล้วเงยหน้ามองท้องฟ้าราวกับจะถามถึงชาติกำเนิดของตัวเอง

มีใครโยนเธอกับพี่เพชรลงมาจากท้องฟ้าหรือเปล่านะ หญิงสาวคิดอย่างเศร้าสร้อย หรือถ้ามีคนเอาพวกเธอมาทิ้ง แล้วเขาไปไหนเสียแล้วล่ะ น้ำพลอยเดินไปทรุดนั่งที่โขดหินเตี้ยๆ มองผืนน้ำด้วยอาการเหม่อลอย

พลันน้ำพลอยก็ต้องกะพริบตา เมื่อบรรยากาศรอบตัวมืดมัว จู่ๆ ท้องฟ้าที่แจ่มใสก็ถูกปกคลุมด้วยเมฆสีเทาที่เคลื่อนตัวมาปกคลุมและเคลื่อนลงต่ำ หญิงสาวลุกขึ้นแล้วก็ต้องนิ่งงันเมื่อลำธารเบื้องหน้ามีบางอย่างเคลื่อนไหว ผืนน้ำหมุนวนช้าๆ แล้วค่อยเร็วขึ้น เกิดเป็นหลุมน้ำลึกลงไป หญิงสาวยืนนิ่งขึงราวกับถูกตรึง

ลำแสงสีส้มจางสาดเป็นลำขึ้นมาจากหลุมดำในน้ำ อึดใจก็ปรากฏเงาหนึ่งขึ้นมาตามลำแสงนั้น น้ำพลอยอ้าปากค้างตะลึงงัน เมื่อพบว่าเงานั้นหลายเป็นมนุษย์ผู้ชายในเครื่องแต่งกายชุดดำ สองมือประสานกันที่อก

ร่างนั้นลอยเหนือน้ำแล้วมุ่งมายังทิศที่น้ำพลอยยืนอยู่ หญิงสาวอยากจะก้าวถอยแต่อวัยวะกลับแข็งเป็นก้อนหิน ชายแปลกหน้าหยุดที่ตลิ่ง แล้วก้าวบนพื้นดินตรงมาหาเธอ พอมาใกล้น้ำพลอยจึงเห็นว่าเขาเป็นชายร่างผอมรูปร่างสูงเกินหนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตรแน่นอน ผิวที่โผล่พ้นเสื้อแขนยาวเป็นสีขาวจัด นัยน์ตาสีน้ำเงินดูเฉยชา คิ้วสีดำเป็นเส้นตรง จมูกโด่งหนา เมื่อหยุดยืนห่างจากเธอประมาณสองเมตรริมฝีปากก็แย้มออกอย่างไร้ความรู้สึก ตามด้วยคำพูดราบเรียบฟังดูเยือกเย็น

“น่าดีใจ ที่พลังการตามหาของข้าไม่พลาด ในที่สุดก็พบเสียที ท่านหญิงเอมิลา”

น้ำพลอยเบิกตากว้าง เมื่อชายแปลกหน้าที่มาด้วยวิธีน่าเหลือเชื่อเรียกเธอเหมือนกับชายในความฝัน

“ฉันไม่ใช่เอมิลา คุณเป็นใคร...มาจากไหน”

“เราไม่จำเป็นต้องรู้จักกัน รู้แค่ว่าข้าจะพาท่านหญิงไปกับข้า”

“คุณจะพาฉันไปไหน!”

“ไปที่แห่งหนึ่ง มีคนรอท่านหญิงอยู่ที่นั่น” พูดแล้วก็เดินไปหาหญิงสาว “จับมือข้า”

น้ำพลอยส่ายหน้าหวือ ริมฝีปากเม้มแน่น เธอกำมือแน่นขณะก้าวถอย “ไม่ค่ะ” ปฏิเสธเสียงแข็ง ความกลัวจู่โจมเธอเหมือนพายุไต้ฝุ่น “ถ้าคุณไม่บอกว่าจะไปที่ไหน ไปทำไม ฉันจะไม่มีวันไปกับคุณ”

ชายแปลกหน้าหรี่นัยน์ตาสีน้ำเงิน น้ำเสียงกระด้างเย็นชา “ท่านหญิงไม่มีทางเลือก”

มือจากชายคนเดิมยื่นมาจับมือน้ำพลอย หญิงสาวสะบัดเต็มแรง มันกลับรัดแน่นเหมือนคีมเหล็ก

“ปล่อย!”

สิ้นเสียงของเธอ แสงสีฟ้าก็แผ่ออกรอบมือ แล้วก่อเป็นพลังงานขนาดย่อมโจมตีฝ่ามือของชายชุดดำ มันแล่นไปตามแขน ชายแปลกหน้าผงะและเผลอปล่อยมือ ท่าทางตกใจและแปลกใจมากกว่าจะเจ็บปวด

“สมกับที่เป็นลูกสาวของท่านประธานสมาพันธ์”

หญิงสาวเบิกตาโต ก้มมองมือตัวเองที่ตอนนี้แสงสีฟ้าจางหายไป แล้วเงยหน้ามองอีกฝ่ายด้วยความงุนงงในประโยคคำพูด เธอก้าวถอยหลังอีกอย่างระมัดระวังตัว

“ดูก็รู้ว่ายังขาดการฝึกฝน แต่ต่อให้มีพลังมากมายแค่ไหน ถ้าไม่รู้จักใช้มันก็คงไร้ประโยชน์ ไปกับข้าดีกว่า แล้วท่านหญิงจะรู้ว่าตัวเองมีอะไรดีกว่านี้มากนัก”

จบประโยคก็ก้าวตามอย่างคุกคามด้วยสีหน้าหมายมาดจริงจัง พร้อมกับจะยื่นมือมาจับมือเธออีกครั้ง แต่คราวนี้น้ำพลอยตวัดมือออกไปตามสัญชาติญาณ เกิดเป็นแสงสีฟ้าเป็นลำพุ่งตรงไปยังชายแปลกหน้า ฝ่ายนั้นขมวดคิ้วแล้วเพียงสะบัดมือ แสงสีฟ้าก็พุ่งไปอีกทางปะทะกับพื้นหญ้าริมลำธารเกิดเป็นระเบิดเล็กๆ

“เลิกเล่นได้แล้วท่านหญิง!”

สิ้นเสียงห้วนก็คลี่ฝ่ามือออกมีแสงสีส้มบิดเป็นเกลียวคล้ายเชือกพุ่งออกมามัดตัวหญิงสาวไว้แน่น แขนแนบลำตัวจนแทบกระดิกไม่ได้ จากนั้นคนที่ตกเป็นฝ่ายได้เปรียบก็ชูมือสองข้างขึ้นสูง อากาศรอบบริเวณเปลี่ยนเป็นพายุหมุน ท้องฟ้ากลายเป็นสีเทาแล้วกลายเป็นสีดำน่ากลัว

น้ำพลอยเงยหน้ามองท้องฟ้าด้วยความตื่นตระหนก เหนือชายชุดดำปรากฏปล่องขนาดใหญ่ และมันกำลังดึงดูดทุกสิ่งรอบตัวให้หายขึ้นไปในนั้น ร่างนั้นลดมือลงแล้วก้าวมาหาเธออย่าคุกคาม หญิงสาวพยายามถอยหนีแต่มีแรงดูงดูดบางอย่างดึงเธอเข้าไปหา

ก่อนที่น้ำพลอยจะถูกพลังดูดเข้าไปในหลุมดำ พลันก็มีพลังงานบางอย่างตัดเชือกที่รัดตัวเธอจนขาดออกแล้วดึงเธอให้ห่างออกมาไกลจากจุดเดิม มีบางสิ่งโอบรัดและรองรับเธอไว้ไม่ให้กระกระแทกพื้น พร้อมกับเสียงห้าวกระซิบข้างหู

“อยู่ตรงนี้นะ อย่าไปไหน”

หญิงสาวยันกายขึ้นนั่งพับเพียบกับพื้นหญ้า เพราะยังตกใจและงุนงงจนทำให้ร่างกายไร้เรี่ยวแรง เธอเห็นเพียงแผ่นหลังกับเรือนร่างสูงใหญ่ที่ยืนตระหง่านเผชิญหน้ากับชายแปลกหน้าคนแรก

“แกเป็นใคร! ทำไมถึงทำลายบ่วงพลังงานของข้าได้” ชายชุดดำพูดเสียงกระด้างอย่างประหลาดใจล้ำลึก

“ถ้าข้าบอก แล้วเจ้าจะบอกข้าหรือเปล่าว่าเจ้าเป็นใครมาจากไหน” ผู้มาใหม่เอ่ยเสียงเย็นชา

อีกฝ่ายกระตุกริมฝีปากพร้อมส่ายหน้า จากนั้นเงยหน้ามองปล่องสีดำด้วยสีหน้าร้อนใจ ก่อนจะมองชายหนุ่มเจ้าของนัยน์ตาสีเขียว “ต่อให้บอกไปเจ้าก็คงไม่รู้จักหรอก หลีกไป! ข้าต้องการตัวท่านหญิง”

“เราก็ต้องการตัวท่านหญิงเหมือนกัน”

“งั้นไม่มีเวลาที่ต้องมาเจรจา”

พูดจบก็ฟาดฝ่ามือปล่อยพลังงานสีส้มใส่ผู้มาใหม่ แต่ถูกต้านกลับด้วยพลังงานสีเขียวมรกตที่รุนแรงและทรงพลังยิ่งกว่าจนร่างไถลไปด้านหลังหลายเมตร

ชายร่างสูงใหญ่หลับตาประสานแนบกันตรงหน้าอก ชั่วอึดใจก็เกิดพลังงานสีเขียวมรกตห่อหุ้มตัวเขา ขณะที่ด้านบนของเขาเกิดลมหมุนจนกลายเป็นหลุมดำขนาดใหญ่อันมืดมิด น้ำพลอยตะลึงงันอย่างคาดไม่ถึงเมื่อมองหลุมดำขนาดใหญ่ทั้งสองเหนือร่างของชายสองคน

นี่เธอกำลังอยู่ท่ามกลางมนุษย์ประหลาดที่มีพลังพิเศษหรือไงกัน!

ชายชุดดำเห็นดังนั้นจึงตวัดสายตาเปลี่ยนเป้าหมายมาทางหญิงสาว พอน้ำพลอยสบตาฝ่ายนั้นก็รู้ความหมาย เธอยันตัวลุกขึ้นยืนทันทีแล้วก้าวถอยหลัง แต่มันไม่มีผลเมื่อคนมุ่งร้ายปล่อยพลังงานสีส้มมาห่อหุ้มตัวเธอแล้วดึงร่างเธอขึ้นไปยังหลุมดำข้างบน

ผู้มาใหม่พุ่งตัวขึ้นไปโอบร่างรั้งเธอลงมา ชายชุดดำจึงสร้างมีดคมกริบจากพลังงานฟาดเข้าหา มันเฉือนเข้าที่ไหล่ซ้ายล่ำสันจนเลือดสีแดงพุ่งกระฉูด ก่อนที่มีดพลังงานจะลอยวกกลับมาทำร้ายเป้าหมายซ้ำอีก ก็ถูกพลังงานสีมรกตทำลายมันจนสลายไป และเจ้าของพลังงานสีเขียวมรกตยังสร้างมีดขึ้นมาตอบโต้ชายชุดดำเพื่อเป็นการเอาคืน

ชายร่างใหญ่รวบรวมพลังห่อหุ้มเขาและหญิงสาวไว้ จากนั้นพุ่งเข้าหาหลุมดำที่ตัวเองสร้างขึ้น ร่างทั้งสองกลืนหายไปพร้อมกับปากปล่องที่ค่อยๆ หดแคบเข้าและหายไปในที่สุด กลายเป็นท้องฟ้ายามเช้าราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ชายชุดดำทำลายมีดเล่มนั้นในเวลาไม่ถึงสิบวินาที แต่ทั้งสองได้หายตัวไปในหลุมดำแล้ว เขาขบกรามเข้าหากัน สองมือกำแน่น นัยน์ตาเป็นประกายเจิดจ้า ในใจเต็มไปด้วยโทสะและความผิดหวัง

“เจ็บใจนัก!”

แล้วชายชุดดำก็พุ่งตัวขึ้นไปยังปล่องสีดำที่ตัวเองสร้างขึ้น อึดใจทุกอย่างก็หายไป ทิ้งไว้เพียงสภาพพื้นดินที่มีร่องรอยราวกับเกิดพายุขนาดย่อม กับรอยเท้าเท่านั้น...


“หาทั่วรึยัง”

“ทั่วหมดแล้วครับ ไม่เจอเลย”

คมเดชกับพิณทิพย์หน้าซีดเผือดไม่ต่างกับเพชรและพิมพ์รัก เมื่อได้ฟังคำตอบของคนงานในไร่ที่แจ้งผลการออกตามหาน้ำพลอยหลังจากเธอหายตัวไป พบแค่จักรยานของเธอเท่านั้น

“มันแปลกก็ตรงที่ว่ารอยเท้าที่เราเจอไม่ได้เดินออกไปทางไหนเลย” เพชรพูดเสียงเคร่งเครียดหลังจากเดินสำรวจร่วมกับคนงานแล้ว

“ถ้าพลอยหายไปเพราะรอยเท้าพวกนี้ก็แสดงว่าพวกนั้นจะต้องมีเฮลิคอปเตอร์มาเอาตัวไป แต่คนงานในไร่ไม่มีใครได้ยินเสียงอะไรพวกนั้นเลยนะคะ” พิมพ์รักพูดด้วยแววตาเป็นกังวล

“แน่ใจนะว่าแกะรอยเท้าของพลอยทั่วไร่แล้ว”

“ผมแกะตามรอยรองเท้าแล้วครับ หนูพลอยไม่ได้ไปไหนนอกจากมาที่นี่แล้วก็หายตัวไป จะว่าข้ามน้ำไปฝั่งโน้นก็ไม่ใช่ เพราะจากจุดที่มีรอยเท้าอยู่กับลำธารก็ห่างเป็นสิบกว่าเมตร ไม่มีทางที่ใครจะกระโดดไปได้เลย ยกเว้นจะใช้ไม้ค้ำถ่อ แต่มันก็ไม่มีร่องรอยอีกน่ะแหละ ริมน้ำฝั่งโน้นยิ่งไม่มีรอยอะไรเลย”

พิณทิพย์หันหน้าเข้าหาคมเดชแล้วกอดร่างของสามี น้ำตาไหลออกมาพร้อมกับเสียงสะอื้น อีกฝ่ายจึงตบไหล่ปลอบโยน จากนั้นออกคำสั่งกับคนงาน

“ออกไปที่หมู่บ้านแล้วก็ลองถามว่ามีใครเห็นลูกพลอยบ้างไหม เสร็จแล้วรีบกลับมารายงานฉัน” เมื่อคนงานรับคำและหมุนตัวไปก็เอ่ยกับภรรยา “อย่าเพิ่งคิดมากนะคุณ ผมจะแจ้งตำรวจเขาจะได้ช่วยตามหา”

“หรือว่าสิ่งที่ฉันเคยสังหรณ์จะเกิดขึ้นแล้ว” พิณทิพย์พูดเสียงสะอื้นหลังดันตัวออกจากอกสามี ทุกคนมองมาอย่างสงสัยและรอคำอธิบาย พิณทิพย์จึงเอ่ยขึ้นอย่างไม่มั่นใจนัก

“คนที่เอาตัวเพชรกับพลอยมาทิ้งไว้ที่นี่ตั้งแต่แบเบาะ อาจจะมาตามตัวเพชรกับพลอยกลับไป เพียงแต่ครั้งนี้เอาตัวพลอยไปก่อน”

เพชรยืนตัวนิ่งขึง แววตาเจ็บปวดปะปนอยู่ในความห่วงใยน้องสาว คมเดชสังเกตเห็นเขาจึงเดินไปตบบ่าลูกชาย

“อย่าคิดมากนะเพชร แม่เขาก็แค่คิดไปอย่างนั้นเอง”

ชายหนุ่มพยักหน้า “ผมเข้าใจครับพ่อ ผมแค่ห่วงน้องมากก็เท่านั้นเอง”
************************




Create Date : 15 มกราคม 2560
Last Update : 15 มกราคม 2560 13:35:05 น.
Counter : 772 Pageviews.		  
0 comments
Share
Kundiman ng Langit by Augusto Espino ปรศุราม
(5 ก.ค. 2568 10:51:43 น.)		พระพุทธสิหิงค์ : พระพุทธสัมปทานนิโรคาพาธ ผู้ชายในสายลมหนาว
(9 ก.ค. 2568 20:30:39 น.)
๏ ... ตามเก็บงานเข้าบล้อกบ้านนกผี ... ๏ นกโก๊ก
(29 มิ.ย. 2568 19:45:12 น.)		อัพบล็อก เรื่อยเปื่อย multiple
(29 มิ.ย. 2568 09:23:39 น.)
ชื่อ :
Comment :
 *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

Pinus.BlogGang.com

รัณณา
Location :
ศรีสะเกษ  Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ผู้ติดตามบล็อก : 38 คน [?]