วาระ แห่งตน หัวใจที่เหี่ยวแห้งจนลืมวันลืมคืนไม่รู้ว่ามันผ่านไปนานแค่ไหน เมื่อมีเวลาที่เคยสุขก็มักจะมีเวลาที่ต้องทุกข์เท่าๆกัน ร่างกายที่มีเลือด มีเนื้อ มีลมหายใจแต่กลับไร้จิตใจ นานแค่ไหนแล้วที่ผ่าน ที่หลงลืม ที่ฝังตัวจมอยู่กับสิ่งที่ไม่ต้องการ ฉันพบว่าตัวเองมักตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้เสมอ และสิ่งหนึ่งที่ฉันรู้ซึ้งเป็นอย่างดีก็คือ เวลาไม่เคยรอเรา วันนี้เหมือนวันที่ฉันตื่นจากความหม่นหมอง รอบตัวเริ่มเห็นแสงริบหรี่ เริ่มเห็นสีของชีวิต หัวใจเริ่มสัมผัสได้ถึงความสดของสิ่งรอบตัว สายตาเริ่มมองเห็นความแตกต่างของสิ่งรอบตัว ขาคู่นี้เริ่มอยากที่จะก้าวเดินออกไปยังที่ที่คุ้นเคยต่างๆ ที่ที่เคยเป็นประหนึ่งโอเอซิสที่หล่อเลี้ยงชีวิต ที่เป็นพลังคอยเสริมให้มีแรงเดินสู้ต่อไป ฉันเองมันโง่เขลา ที่ปิดตาตัวเองจนทุกอย่างเป็นสีเทา ปล่อยเวลาผ่านไปเนิ่นนาน จนแทบไม่หลงเหลือตัวตนของตัวอยู่เลย แต่วันนี้ฉันกลับมาแล้ว กลับมาเพื่อปรับเปลี่ยนไปทีละนิด รอวันที่แข็งแรงดังเดิมและกลับมาเป็นคนคนเดิมในที่คุ้นตา Free TextEditor โดย: backhold วันที่: 19 กรกฎาคม 2554 เวลา:5:15:05 น.
โดย: ไม้ยมก&แหนมมัด วันที่: 19 กรกฎาคม 2554 เวลา:12:55:59 น.
|
ไม้ยมก&แหนมมัด
บทความทั้งหมด
|