เช้าวันนี้ หลังจากออกจาก ThaiPBS เพื่อกลับมายัง Office ที่รังสิต
ผมก็วิ่งออกมากลับรถที่สะพานลอยแถวๆหน้า Toshiba
หลังจากที่ลงมาจากสะพานลอยแล้ว ผมก็ขับรถตามหลังแท็กซี่มาด้วยความเร็วที่ไม่สูงนัก
ผมทิ้งระยะห่างจากแท็กซี่คันหน้าไม่มากนัก...
ระหว่างที่ผมวิ่งอยู่เลนด้านนอก ก่อนจะเข้าไปยังเลนด้านในเพียงนิดเดียว
ก็ได้ยินเสียงรถเหมือนกำลังเสียหลัก ดังลั่นมาจากระยะที่ไม่ไกลนัก...
"...ครืดๆๆๆๆๆ....." เสียงมันไม่เหมือนรถกำลังพยายามเบรคเท่าไร
แต่มันเหมือนเสียงรถที่กำลังไถลอยู่
ผมพยายามมองหาต้นตอของเสียง...
มองผ่านกระจกหลังก็ไม่เจอ...
ด้านข้างๆก็มีรถในเลนทางด่วนวิ่งกันอยู่อย่างขวักไขว่
"คงไม่ใช่แถวนี้มัง" ผมคิดในใจ
แล้วก็ขับตามพี่แท็กซี่คันหน้าต่อไปเรื่อยๆ
ระหว่างที่ผมกำลังจะเร่งขี้นเพื่อวิ่งเข้าไปในเลนทางด่วน
ด้านขวามือของผมก็มีรถค่อนข้างหนาแน่น
ยังไม่มีจังหวะที่จะวิ่งเข้าไปในเลนทางด่วน
แต่ความประหลาดก็เกิดขึ้น
เมื่อรถคันหนึ่ง วิ่งฉีกออกมาจากเลนด้านใน ในสภาพที่วิ่งตั้งฉากมาจากเลนด้านใน
สภาพของรถยังสมบูรณ์ดีอยู่ แต่เหมือนกับรถคันนั้นไม่ได้วิ่ง...
แต่ไถลมาทั้งคัน ออกมาทางด้านข้างๆ ที่คนขับควบคุมไม่ได้
สิ่งที่เห็นตรงหน้า เหมือนกับรถที่เสียหลักบนหิมะ...วิ่งไถลไปบนน้ำแข็งก็ปาน
โชคดีที่รถข้างๆผมสามารถหลบได้ทันกันทั้งหมด
ทำให้ไม่มีการกระทบกระทั่งเกิดขึ้น...
แต่ทว่า...
เบื้อหน้าของผม พี่แท็กซี่ที่ผมขับตามมาติดๆ
"...โครม...." เสียงดังสนั่น เกิดขึ้นตรงหน้าผม
พี่แท็กซี่ โดนชนเข้ากลางลำ เบื้องหน้าผมในระยะประชิด
"เฮ้ย.." ผมตกใจสุดขีด ผมเบรคไม่ทันแน่
โชคดีที่ว่า แรงประทะลากเอารถทั้งหมดเคลื่อนออกไปจากด้านหน้ารถผม
ผมผ่านท้ายรถคันที่ไถลออกมาได้แบบเส้นยาแดงผ่าแปด...
แรงประทะทำให้รถแท็กซี่กระเด็นขึ้นไปอยู่บนคันกั้นถนนด้านซ้ายมือ
ในสภาพเหมือนกับเข้าไปจอดอยู่ในที่จอดรถใต้ทางด่วนเลยทีเดียว
เพียงแต่ว่า รถแท็กซี่นั้นเกยอยู่บนคันกั้นถนน
ในสภาพที่กระโปรงหน้ายุบ พับขึ้นมาเป็นสามเหลี่ยม
สภาพผมเหมือนวิญญานแทบจะหลุดออกจากร่าง
ทำอะไรไม่ถูก... ไม่กล้าหันหลังกลับไปมองว่าพี่คนขับแท็กซี่เป็นอย่างไร
ผมวิ่งต่อจากตรงนั้นไปอีกสักพักในสภาพที่กำลังช้อก... ทำอะไรไม่ถูก
"เกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย" ผมยังคงถามตัวเองอย่างงงๆ
เหมือนลมหายใจผมจะหยุดไปพักใหญ่ๆ
... กว่าจะคืนสติกลับมาได้ ... ผมก็ห่างจากจุดเกิดเหตุมาพอสมควรแล้ว...
"ทำไมผมไม่หยุดรถ ไปช่วยคนเจ็บวะ..." ผมเริ่มได้สติ
แต่ผมห่างจากจุดนั้นมาในระยะที่ผมกลับไปไม่ได้แล้วสิ...
ผมปล่อยวางความรู้สึกต่างๆ พยายามรวบรวมสติกลับมาขับรถต่อไป
ผมเสียใจที่ไม่ได้ลงไปช่วยเหลือผู้ที่ได้รับบาดเจ็บ
คนในรถทั้งสองคันจะเป็นอย่างไรบ้างนะ....
เหตุการณ์ตรงหน้า...ยังคงติดตาอยู่ในความทรงจำของผม...
เพียงชั่วจังหวะนิดเดียว...ผมคงไม่สามารถมานั่งเขียนเรื่องราวอยู่ตรงนี้ได้....
ไม่รู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้น เกิดขึ้นมาได้อย่างไร...
แต่ผมก็ได้แต่หวังว่า.... อย่าให้มีใครเป็นอะไรร้ายแรงเลย
ต่อแต่นี้ ผมคงไม่กล้าขับรถเร็วอีกแล้วครับ....
ถ้าวันนี้ผมขับรถเร็วกว่านี้สักนิด ผมคงจะไปอยู่ในตำแหน่งเดียวกับแท็กซี่คันนั้น....
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [