ผ่านมาสองเดือนแล้วมั๊งที่เก็บภาพเมื่อไปเที่ยวเขาวัง... 

               กับเป็ดสวรรค์&พี่วรรณคนงาม&อาเจ้หนุ่ย(โจนบ้า กับป้าแก่ๆ)ขอบคุณ...

    ความบังเอิญที่ทำให้เราได้พบกัน...แต่มิตรภาพที่เริ่มต้นที่นี่ไม่ได้เกินขึ้นเพราะความบังเอญหรอกนะเออ...แต่เกิดขึ้นจากความรู้สึกที่ดีดีที่เรามีต่อกัน...จึงได้มีภาพสวยๆมาฝากกันในวันนี้

....ครั้งนี้แตนไม่ได้เที่ยวคนเดียวแล้วน๊า...แค่ขับรถมาทำธุระที่ กทม  และก็เที่ยวต่อเท่านั้นเอง....

         คนแรกที่เจอและเค้าก็เผลอตัวเผลอใจ...ขึ้นรถไปเที่ยวด้วยกันคือพี่วันแสนงาม

                                     (รึมีนามแฝงว่าดาวริมทะเลนั่นเอง)

...อีกคนนึงนี่มีนามว่าเป็ดสวรรค์   (จริงๆชื่อเล่นเค้าคล้องจองกับชื่อแตนแหล่ะอิอิ)  คนนี้เจอกันที่

เนินเขารวมเป็นเรามาเที่ยวกันสามคน(อีกคนนึงยังมาไม่ถึงขับรถขึ้นๆลงๆแถวพระรามสองอยู่หลาย

รอบว่างั้นค่ะ)

นี่ก็อีกบรรยากาศหนึ่งในงานที่ทำให้ดูว่าตัวเองได้ย้อนยุคกลับไปเมื่อสมัยก่อนโน้นนนนน...ตรงกลางนั่นคือข้าวแช่ชาววังเป็นครั้งแรกที่ได้ชิม   น้ำใสๆที่เห็นนั่นหอมมากเลยดื่อเฉยๆก็เย็นชื่นใจหายเหนื่อยเลยล่ะ...เราสามคนลงมาชิมรออาเจ้หนุ่ยซึ่งบอกว่าถึงแล้ว   แต่ไม่รู้ว่าอยูมุมไหนของเขาวังนะ   อ้อลืมไปก่อนซื้อของต้องแลกตังค์กับแม่นางข้างบนซ้ายนั่นก่อนนะคะ  หนึ่งร้อยบาทแลกได้เต็มกำมือเลยล่ะ 

อิ่มแล้วเราก็ลงไปรอดูพลุกันแต่คืนนั้นความชำนาญในการใช้กล้องของแตนยังน้อยนักขาตั้งกล้องก็ไม่ได้เอาขึ้นไปด้วยก็เลยได้แค่เก็บภาพผ่านเลนส์ตาและก็เก็บไว้ในความทรงจำเท่านั้นเอง

พอตอนจะลงมาดูพลุอ้าวแปลกใจนิดๆมีทหารมาจากไหนนะนี่  ถามเป็ดกับพี่วรรณทหารจริงอ่ะป่าว

เป็ดตอบว่าจริงแต่สีหน้าท่าทางแปลกเหมือนอำเราอย่างงั้นแหล่ะ...พี่วรรณก็คงสงสัยอยู่เหมือนกัน

ส่วนข้างบนซ้ายนั่นคงเป็นของทีเค้านำมาทำพิธีอะไรสักอย่าง    มองแล้วใจนึงอยากจะหยิบขนม

สักชิ้นติดมือมาแก้เผ็ดบ้าง(แอบกินข้าวราดแกงข้างบนมาด้วยอิอิ) 

ข้างบนนี้คือหาดเจ้าสำราญเป้าหมายที่เราจะพักกันในคืนนี้   ซึ่งเพลาผ่านไปนานก็ยังติดต่ออาเจ้หนุ่ยไม่ได้เลยอิอิ...คืนนั้นพี่หนุ่ยคงถือกิ่งกาหลงมาด้วยแน่ๆเลยจึ่งได้คลาดกันเรื่อยเลย............

สองคนข้างบนเริ่มหันหลังให้แตนแล้วล่ะ    แตนไม่ได้จองที่พักเพราะคิดว่าเมืองท่องเที่ยวที่พักน่าจะไม่มีปัญหาเดี๋ยววอคอินเข้าไปเลยน่าจะได้(เพราะจริงๆคืนนั้นกะจะไปค้างที่ราชบุรีกัน555แต่ความแน่นอนคือความไม่แน่นอนก็เลยต้องค้างที่นี่กัน)

 คืนนั้นเราสี่คนแล้วนะไม่ใช่สามคน^___^ พี่หนุ่ยกะแตนขับรถตามกันมาเรื่อยเพื่อจะหาที่พักเป้าหมายคือหาดเจ้าสำราญที่เดิม  ขณะขับรถมองเห็นป้ายเป็นที่พักของทหาร  นึกในใจโอเชเลย  เราขับรถไปถามเจ้าถิ่น(แต่ไม่ใช่เป็นคนต่างถิ่นเหมือนกันบอกเราว่าที่นี่ใช้ได้ไม่ไกลมาก)   เราก็เลยบอกกับเพื่อนร่วมทางว่าไม่ต้องห่วง  คืนนี้มากับเมียผู้การ  สบม   555แต่อย่างว่าอะไรก็เกิดขึ้นได้   เราขับรถไปเรื่อยตามป้ายบอกทางอยู่ดีดีป้ายก็หายไปเลย  ทำให้คุณนายผู้การพากันหลงทางอีกรอบนึง  แต่ความพยายามเรามี   เจอจนได้ที่พักที่ตั้งใจจะเข้าพักกัน 

แต่เหตุการณ์ที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นกับเราซึ่งเหนื่อยล้าอยากจะพักผ่อนกันเต็มที่แล้วก็ตาม  เพราะท่านพลทหารที่อยู่ยามประตูทางเข้าไม่ได้เกรงอกเกรงใจคุณนายผู้การเอาซะเลย    บอกออกมาหลังจากเช็คแล้วว่าห้องเต็มครับ  และแล้วอาเจ้หนุ่ยของเราก็เป็นคนโทรติดต่อได้ที่พักหลังสุดท้ายที่ติดกับที่พักทหารนั่นแหล่ะอิอิ   พอได้ที่พักตาสว่างไม่หลับไม่นอนกันนะ   ยามค่ำคืนความงามของดอกไม้ยังมีให้ได้มองผ่านเลนส์อยู่เลย...พักไว้ก่อนคนไข้มาๆแอบใช้เวลางานอัพบล๊อกอิอิ

ทำไงได้อาชีพผู้หญิงกลางคืนก็อย้างนี้แหล่ะคนมันหน้าตาดีลูกค้าประจำก็เลยเยอะขอเวลาไปขายบริการทางการแพทย์ก่อนน๊า  เดี๋ยวมาจ้า