คิดอยู่สักพักใหญ่เลยว่าจะเขียนดีไหมเพราะโอไม่ชอบเล่มนี้ค่ะ สิ่งที่เขียนไปต่อไปนี้ก็จะเป็นในแง่ลบแน่นอน เขียนไปแล้วถ้าคนอ่านที่ชอบผลงานเรื่องนี้มาอ่านก็อาจจะรู้สึกไม่ดีหรือคนเขียนมาอ่านก็อาจจะเสียใจแต่ที่ตัดสินใจเขียนเพราะโอคิดว่าการชอบหนังสือเล่มไหนเรื่องไหนก็เหมือนกับรสนิยมส่วนตัว เธอชอบทะเล แต่ฉันชอบภูเขา เธอรักแสงแดด แต่ฉันรักร่มเงา และถ้าเขียนจะเป็นประโยชน์มากกว่า

ต่อ

หนึ่ง ต่อตัวโอเอง เขียนเองอย่างน้อยก็จำได้ว่าเคยอ่านผ่านเล่มนี้มาแล้ว ความรู้สึกต่อเล่มนี้เป็นอย่างไร

สอง ต่อคนที่กำลังจะหาเล่มนี้อ่านเขาก็จะมีมุมสองมุม ด้านบวก พูดถึงเรื่องนี้ว่าอย่างไรบ้าง ด้านลบพูดถึงเรื่องนี้ไว้อย่างไรและก็จะเป็นสิทธิของเขาที่จะตัดสินใจว่าเรื่องนั้นๆ ตรงกับใจของเขาหรือไม่

และสาม ต่อคนเขียนเอง ถ้าบังเอิญได้มาอ่านคนที่ชอบ ชอบเพราะอะไร หรือถ้าไม่ชอบ ไม่ชอบเพราะอะไรอย่างน้อยก็จะได้มุมมองที่มากกว่าเดิม แต่สามารถนำไปต่อยอดได้ต่อไป

เป็นครั้งแรกที่หยิบนิยายของนามปากกามณีจันท์มาอ่านสาเหตุที่เลือกมาเพราะหนังสือของเขาออกมามาก โอจึงสนใจหยิบมาลองอ่านดู

นางฟ้าในมือซาตาน

มณีจันท์ เขียน

สนพ. SugarBeat ในเครือสถาพรบุ๊คส์

เขียนเรื่องย่อเองยากเหลือเกิน หยิบมาจากปกบางส่วนนะคะ

เธเยอร์ มาฮัน ออร์เวลล์อภิมหาเศรษฐีน้ำมันผู้ทรงอิทธิพล ตัดสินใจที่จะเป็นเจ้าของ เมธาวดี คุณหมอสาวแสนสวยที่ประเทศแห่งน้ำมันและทะเลทรายราสอัลไคมาห์ เรื่องราวความขัดแย้ง ทั้งเรื่องรักและเรื่องผลประโยชน์จึงเริ่มต้นขึ้น

เรื่องนี้ถือว่ามีคู่หลักอยู่สองคู่ค่ะบทบาทและความเด่นพอๆ กันเลย เธเยอร์-เมธาวดีคู่บนปกหลัง กับ ฮาโรลด์-พิมพ์นรา เพื่อนและรูมเมทของคู่แรก

ที่บอกว่าเขียนเรื่องย่อยากเพราะเรื่องนี้ไม่ทราบจริงๆว่าจะเอาเนื้ออะไรมาทำเป็นเรื่องย่อ จะบอกแนวอะไรก็บอกยากอีกคือเป็นเรื่องที่เริ่มต้นที่ทะเลทราย ใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ในประเทศทะเลทรายแต่ไม่ใช่แนวทะเลทรายเพราะไม่สามารถสัมผัสได้ถึงทะเลทรายสุดลูกหูลูกตาแดดอันร้อนระอุ หรือโอเอซิส จะบอกว่าเป็นแนวชีคมาเฟียก็ยังไม่ใช่เพราะพระเอกเกี่ยวดองกับอำนาจก็จริง แต่บทบาทของเขาในเนื้อเรื่องส่วนนี้ค่อนข้างน้อยถึงน้อยมาก ถ้าจะย่อฉบับสั้นๆ เข้าไปอีก ก็คือเป็นเรื่องของผู้ชายคนหนึ่งที่อยากได้ผู้หญิงอีกคนหนึ่งแต่มีสองคู่

ประเด็นหลักก็คือคู่พระนางค่ะเรื่องอื่นเป็นประเด็นรองที่ใส่เข้ามาเสริมเท่านั้น

ด้านเนื้อเรื่อง -เนื้อเรื่องจริงๆ มีน้อยมาก แต่หนังสือหนามากเพราะความยืดเยื้อของบทสนทนา

ด้านบทสนทนา - วนอยู่แต่กับเรื่องเดิมๆ เหมือนพายเรือในอ่าง บทสนทนาจะเป็นประมาณนี้ค่ะ

ชาย : อย่าเรื่องมากน่าเป็นของฉันซะดีๆ

หญิง : อี๋ โรคจิตลามก

ชาย : จะเล่นตัวเพื่ออะไร

หญิง : วิตถารป่าเถื่อน

ชาย : ท้าทายอย่างนี้ยิ่งน่าสนใจกลัวใจตัวเองใช่ไหมล่ะ

หญิง : ลามก ต่ำช้า

และวนกลับไปประโยคแรกใหม่ อย่างนี้ทั้งเรื่อง

เป็นคล้ายๆ กันอย่างนี้ทั้งสองคู่โดยเฉพาะผู้ชาย แค่เปลี่ยนชื่อแต่นิสัยเหมือนเด๊ะ ส่วนพิมพ์นราจะปากเก่งกว่าเมธาวดี

ด้านอารมณ์ - อารมณ์ส่งไม่ถึง ไม่สามารถเข้าถึงตัวละครได้ ส่วนหนึ่งเพราะไม่เข้าใจว่าทำไมตัวละครถึงทำแบบนี้มีเหตุผลอะไร มีความรู้สึกแบบไหน ถ้ามีกราฟวัดอารมณ์ กราฟจะนิ่งมาก

โออ่านได้ทุกแนวนะคะ แนววาบหวามที่ไม่ได้เน้นเนื้อหา แต่เน้นอารมณ์ ความผูกพันก็เคยอ่านพอสมควรแต่แนวนี้ถ้าจะทำก็ต้องเน้นที่ตัวละคร อารมณ์ต้องส่งถึง จะดราม่า จะเขินจะเรียกน้ำตาก็ว่าไป

แต่ก่อนโอมีหลักในการเลือกนิยายที่ชอบคืออ่านเรื่องไหนโอเขิน, อมยิ้มแก้มแตก, ต้องหยุดพักชั่วครู่เพราะลุ้นมาก,กลัวไม่กล้าอ่านต่อ, วูบลงที่ท้อง, นึกถึงเรื่องเก่าๆ ของตัวเองที่คล้ายกันในเรื่อง, น้ำตาเอ่อหรือไหลแสดงว่าเรื่องนั้นๆ สามารถเข้าถึงตัวโอได้ เล่มนั้นคือผ่าน งานเขียนก็เป็นศิลปะแขนงหนึ่งเปรียบเทียบกันดนตรีก็ได้ ต้องรู้จักดึงจังหวะ เน้นจังหวะ เร่งจังหวะ และ ปัง!ส่งอารมณ์เราไปตามท่วงทำนองนั้นๆ

ซึ่งเรื่องนี้ไม่มีอย่างข้างต้นเลย เรื่อยๆ จนจะหลับ แม้กระทั่งบทเข้าพระนาง

ด้านตัวละคร - ตัวละครแบน ความคิดและการกระทำยังแสดงออกไม่เหมาะสมกับบทบาทที่ได้รับ

เช่น 

พระเอกเธเยอร์ เป็นทายาทคนสำคัญและนักธุรกิจผู้ทำรายได้มหาศาลเข้าสู่เศรษฐกิจของประเทศ แต่บทบาท การวางตัวการแสดงออกของเขาไม่สามารถมองเห็นถึงความสามารถ ความฉลาด ความมีภาวะผู้นำการแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้า เห็นแต่ความหลงผู้หญิง เอาแต่ใจ หื่นไม่เลือกที่

นางเอกเมธาวดี เป็นนักเรียนแพทย์ แต่ใกล้จบแล้วแต่เวลาเจอเหตุการณ์คับขันกลับคุมสติยังไม่อยู่ ตกใจได้แต่ต้องกลับมาเป็นตัวเองให้เร็วหน้าที่ของหมอที่ควรคำนึงในสถานการณ์ฉุกเฉิน คือ ตัวเองเป็นบุคคลเดียวที่สามารถรักษาผู้อื่นที่กำลังบาดเจ็บอยู่ได้ยิ่งปล่อยให้เวลาผ่านไปนานเท่าไรยิ่งทำให้โอกาสในการรอดชีวิตของคนอื่นลดลงเพราะฉะนั้นจะมานั่งตกใจ เห็นเลือดหลบตา เห็นความรุนแรงแล้วช็อก มันไม่ใช่ อีกเหตุการณ์คือตอนถูกพระเอกข่มขืนครั้งแรก ในฐานะที่เป็นแพทย์คนหนึ่ง ควรนึกถึง หนึ่ง โรค สอง ท้อง แต่ไม่เห็นคนเขียนบรรยายถึงวิธีการแก้ไขปัญหาของเธอเลย เพราะฉะนั้นถึงว่าโอไม่สามารถมองเห็นนางเอกเป็นแพทย์คนหนึ่งได้และสุดท้าย การวางตัวกับผู้ใหญ่ การบรรยายของผู้เขียนทำให้เห็นว่าผู้ใหญ่ฝ่ายพระเอกค่อนข้างเอ็นดูนางเอก แต่โอกลับไม่สามารถเห็นวิธีการพิชิตใจผู้ใหญ่ ทำตัวให้เป็นที่รักหรือการวางตัวที่ดีจากเธอได้เลย เหมือนอยู่ๆ เธอก็ถูกทุกคนรุมรักจุดนี้ก็เป็นอีกจุดที่ดูไม่สมเหตุสมผล

พระเอกฮาโรลด์ คนนี้ก็เป็นคนสำคัญ แต่การวางตัวและการตัดสินใจตลกอยู่ๆ ก็เอาผู้หญิงมากักขัง หิ้วกันไปเถียงกันไปมา อยากได้ก็ใช้กำลัง ปากว่ามือถึงไม่ได้ดั่งใจก็ด่าเขาขู่เขา ด่าหมาเขา ทัศนคติที่แสดงออกมาแย่มาก ยิ่งฉากสุดท้ายตอนขืนใจที่ที่สุดของความติดลบ

นางเอกอีกคนพิมพ์นรา กับสุนัขคู่ใจแฮร์รี่ ฉากเรื่องนี้อยู่ในราสอัลไคมาห์ซึ่งเป็นประเทศสมมติแห่งหนึ่งที่นับถือศาสนาอิสลามแต่น้องพิมพ์นราเธอหิ้วสุนัขของเธอไปทุกที่ และหลายครั้งมีคนอาสารับฝาก เรื่องนี้โอแปลกใจและค่อนข้างติดใจเพราะที่ทราบมาว่าคนอิสลามเขาจะไม่เลี้ยงหมาเพราะถือว่าน้ำลายไม่สะอาดการที่พิมพ์นราเอาแฮร์รี่ออกไปแทบทุกที่นี่มันจะไม่ถือว่าขัดกับมารยาททางสังคมหรือแต่อ่านมาก็ไม่มีใครว่าอะไรเลย ยกเว้นฮาโรลด์ที่เกลียดหมาเธอเพราะพิมพ์นรารักหมามาก มีประโยคเดียวที่เอ่ยถึงเรื่องนี้ตอนท้ายเรื่องก็คือพิมพ์นราไม่เอาหมาออกไปพบปะกลุ่มคนยกเว้นมีคนไทยเป็นส่วนใหญ่เพราะรู้กาลเทศะและให้เกียรติสามี  อ่านแล้วชะงักเลยเพราะที่เล่ามาตั้งแต่ต้นเรื่องคือน้องหมาเธอไปผจญภัยกับเธอทุกที่จริงๆ

ด้านความสัมพันธ์ของพระนาง - ไม่รู้สึกถึงความรักความผูกพัน รักเพราะอะไรก็ไม่ทราบ รักตอนไหนก็ไม่เห็น สิ่งที่เห็นมีแต่ความหลง ความใคร่ และความหึงหวงที่เกิดจากความเห็นแก่ตัว

ด้านการกระทำและทัศนคติของตัวละคร  - ติดลบค่ะ

ต้องบอกก่อนเลยว่าของแบบนี้ขึ้นกับความชอบและรสนิยมจริงๆซึ่งเรื่องไหนถ้าปรากฏว่ามีการข่มเหง ดูถูก เหยียดหยาม หรือมีอาการลักษณะคล้ายดังกล่าวมาข้างต้นแล้วโอค่อนข้างจะแอนตี้ จะด้วยเป็นโรคพิทักษ์สิทธิสตรีกำเริบหรืออย่างไรไม่ทราบ ถ้าอ่านเจอแล้วคะแนนในใจโอจะลดฮวบต่ำลงอย่างรุนแรง

และเรื่องนี้ค่อนไปทางที่กล่าวมาข้างต้นซะด้วยเช่น พระเอกใช้กำลังบังคับข่มเหงรังแกข่มขืนนางเอกด้วยอารมณ์ช่วงล่างกำเริบไม่สามารถใช้อะไรมายับยั้งได้ บทได้เขาแล้วก็พูดดี๊ดีเอาอกเอาใจ บทไม่ได้อย่างใจก็พูดจาดูหมิ่นไม่ให้เกียรติผู้หญิง ข้าถือว่าตัวเองเป็นใหญ่เธอเป็นสมบัติของฉันนะคนอื่นห้ามยุ่ง (คำแปลในหัวโอดังวิ้งๆ = เธอมีค่าแค่เป็นของชิ้นหนึ่ง ไม่มีสิทธิตัดสินใจอะไรได้) และคำต้องห้ามสำหรับโอในนิยายคือ"เมีย" และ "ผัว" ถ้าสื่อสารเรียกหากันแสดงความรักอันนี้พอรับได้ แต่ถ้าใช้เป็นวาจาจาบจ้วงดูหมิ่นดูถูก แสดงสถานะ ประกาศความเป็นเจ้าของ เจอแล้วจะติดลบเลย ซึ่งเป็นปัญหาของตัวโอเองที่ไม่สามารถแก้ได้ เพราะฉะนั้นความรู้สึกส่วนตัวโอจึงจะเอียงข้างมาก

ในกรณีที่นิยายมีฉากดังกล่าว โอจะวัดช่วงท้ายเป็นช่วงวัดใจ มีฉากนี้แล้วตัวละครมีการปรับพฤติกรรม และทัศนคติรู้ไหมว่าที่ทำไม่ดี? มีการพัฒนาตัวเองหรือเปล่า? ซึ่งเรื่องนี้ก็ไม่เห็นเช่นกันมีช่วงท้ายนิดเดียวที่กล่าวถึงว่าจะรักเธอคนเดียวผู้เดียว คำพูดให้ใครพูดก็พูดได้ เพราะฉะนั้นแสดงให้เห็นถึงการกระทำสิคะ เหมือนว่าเขา  เอาแต่ใจ ดูหมิ่น เอาเปรียบเขามาทั้งเรื่องท้ายเรื่องบอกรักเขาที่ทำทั้งหมดเพราะรัก ดิเอน จบ อ้าว!

ทัศนคติของตัวละครก็แย่มาก

คำพูดตัวละคร ความคิดตัวละคร ใครว่าไม่สำคัญมันสะท้อนพฤติกรรม แนวคิด การตัดสินใจ และการใช้ชีวิตต่อไปในอนาคตของตัวละครนั้นๆด้วย

ยกตัวอย่างคำพูดและความคิดตัวละคร

"ร้องเข้าเม ทำยังกับไม่เคยไปได้" -เธเยอร์ ดูหมิ่น

...อย่างน้อย มีอะไรกันแล้วเธอคงเลิกปากแข็ง... -เธเยอร์ ทัศนคติติดลบ

"ผมต้องการเมเหลือเกิน รอไม่ไหวอีกแล้ว เลิกเล่นตัวสักทีเถอะ"-เธเยอร์ ดูถูก อยากได้เขาแต่ด่าเขาน่ะ คิดดู!

...ไอ้หมาตัวเท่ากำปั้นก็ส่งเสียงขู่ไม่หยุดจนฮาโรลด์อยากบีบคอให้ตายทั้งหมาทั้งคน ไม่สิ...บีบคอแค่หมาส่วนคนน่ะอยากกดลงกับพื้น... -ฮาโรลด์ ทัศนคติติดลบ

ภาษา- ภาษากลางๆไม่ดีไม่แย่ มีมุกตลกปนทะลึ่งเล็กๆ สอดแทรกมาในเนื้อเรื่องแต่พาร์ทบรรยายวิชาการยังสอดแทรกมาไม่เนียน ให้ความรู้สึกเหมือนอ่านนิยายอยู่ๆอาจารย์ก็เดินเข้ามาสอน มีช่วงดำเนินเรื่องอืดๆ บ้าง ชวนหลับบ้าง คำผิดยังเห็นอยู่ตกหล่นยังมี

โอ (โหมด) หาเรื่องที่ใช่ที่ชอบต่อไป (หันกลับไปที่กองหนังสือ ยังมีอีกเรื่องของชุดนี้นี่...ซื้อมาพร้อมกัน แจ็กพ็อตเลย...)